بانک مقالات جغرافیا

تغييرات زماني و مكاني دماي سطحي پهنه آبي نقش مهمي در فعاليتهاي سيستم جوي، زندگي آبزيان، جريانات دريايي، ميزان شوري و ديگر خصوصيات آب درياها و درياچه ها دارد. اندازه گيري پارامتر دما با روش هاي معمولي به علت گستردگي و همچنين متغير بودن آن، كاري هزينه بر و وقت گير است. اما در سال هاي اخير استفاده از فناوري ماهواره اي و علم سنجش از دور در دريافت و تحليل پارامترهاي هواشناسي و اقيانوس شناسي گسترش روزافزوني يافته است. در تحقيق حاضر به منظور مقايسه دماي سطحي حاصل از داده هاي دماي سطحي ماهواره اي و ميداني از تصاوير ماهواره اي NOAA سنجندهAVHRR  استفاده شده است. ده تصوير ماهواره اي مورد پردازش قرار گرفته است و اين تصاوير با داده هاي ميداني که در زمان گذر ماهواره اندازه گيري شده اند براي دو روز مربوط به فصلهاي بهار و پاييز کاليبره شده اند و بين داده هاي حاصل از دماي سطح از ماهواره و داده هاي ميداني رابطه معني داري به دست آمده و خطاي بدست آمده بين اين دو داده قابل قبول است. اطلاعات دماي سطح درياچه خزر جنوبي توسط نرم افزار ارداس(ERDAS)  براي تمام تصاوير استخراج و خطوط هم دما توسط نرم افزار Surfer رسم شد.

 نسخه قابل چاپ

مورفولوژي كمربند چين- راندگي زاگرس، به دليل عملكرد گسل هاي مختلف در طي كوهزايي، پيچيدگي هاي خاصي يافته است. گسل ايذه (با روند (N-S يكي از اين عناصر ساختماني بنيادي است كه حركات آن در دوره هاي زمين شناسي، آثار زيادي را در الگوي رسوب گذاري و سيماي مورفوتكتونيكي زاگرس بر جاي گذاشته است. در اين مقاله، يافته هاي جديد در خصوص سبك و سازوكار دگرشكلي سيستم گسلي ايذه، در بخش مركزي زاگرس مورد بحث قرار گرفته است. اين پژوهش به كمك تكنيك هاي سنجش از دور و با استفاده از تصاوير ماهواره اي ASTER وIRS-PAN ، و مدل رقومي ارتفاع (DEM) ناحيه انجام شده است. براي تصحيح هندسي، پردازش داده ها و بارزسازي عوارض ساختاري و آثار شكستگي در تصاوير ماهواره اي، از نرم افزار ER Mapper 6.4 استفاده شد. به علاوه، براي بررسي دقيق تر سيماهاي دگرشكلي و آثار شكستگي در واحدهاي رسوبي، از انواع مدل هاي سه بعدي مبتني بر DEM نيز كمك گرفته شد. مشاهدات سنجش از دور حاكي از آن اند كه حركات گسل ايذه باعث تغييرات زيادي در ويژگي هاي زمين ساختي بخش مركزي زاگرس شده است. آثار دگرشكلي ناشي از گسل ايذه عمدتا به صورت كشيدگي و چرخش راستگرد محور چين ها، و يا گسيختگي و جابه جايي طبقات نمايان شده اند. حركات اين گسل، الگوي جهت گيري و شدت شكستگي در واحدهاي زمين شناسي را نيز متاثر كرده است. تحليل ساختاري دسته هاي شكستگي در مناطق مختلف اين را مطرح مي سازد كه برخي از آنها احتمالا بر اثر سيستم برشي ناشي از حركات راستگرد گسل ايذه تشكيل شده اند. در مجموع، شواهد زمين ساختي نشان مي دهند كه حركات گسل ايذه در طي فازهاي مختلف كوه زايي، به واسطه سازوكارهاي متفاوت، موجب تغيير الگوي دگرشكلي ناحيه اي و يا تعديل سيماي مورفوتكتونيك بخش مركزي زاگرس شده است. به علاوه، برخي از شواهد دلالت بر آن دارند كه اين گسل در طي فازهاي جوان آلپي نيز فعال بوده است.

 نسخه قابل چاپ

دندروژئومورفولوژي يكي از رشته هاي زيرمجموعه دندروكرونولوژي است كه بر اساس تجزيه و تحليل حلقه هاي رشد سالانه درختان و مورفولوژي رشد آنها به بررسي جنبه هاي فضايي و مكاني فرايندهاي سطحي زمين در دوره هاي هولوسن مي پردازد. هدف اين تحقيق تحليل دندروژئومورفولوژيكي حلقه هاي ريشه درخت براي برآورد نرخ فرسايش ورقه اي در حوضه قره چاي (راميان) است. به منظور تعيين ميزان فرسايش ورقه اي بر اساس تحليل دندروژئومورفولوژيكي ريشه هاي درختان، بعد از شناسايي ريشه هاي برونزد يافته بر اثر فرسايش، مجموعا تعداد 42 مقطع از ريشه درختان سوزني برگ و پهن برگ تهيه شد. هنگام برداشت نمونه ها، اطلاعاتي مانند قسمت رو به آفتاب ريشه رخنمون يافته، محل تماس ريشه با سطح خاك، فاصله سطح خاك تا سطح فوقاني ريشه و اطلاعات مورد نياز ديگر براي هر مقطع ثبت شد. سپس مقاطع تهيه شده خشك گرديدند و سمباده زده شدند. بعد از تعيين اولين سال رخنمون ريشه ها، بر اساس معادله 1 مقدار كلي فرسايش (Er) بدست آمد و سپس فرسايش ساليانه به ميلي متر محاسبه گرديد. متوسط فرسايش ورقه اي منطقه مورد مطالعه بر اساس مقاطع ريشه هاي برونزد يافته، 0.541 ميليمتر در سال برآورد شده است. بررسي داده ها نشان مي دهد كه ميانگين فرسايش سالانه در مقاطع داراي سن كمتر از 50 سال،  50تا 100 سال، 100 تا 150 سال، 150 تا 200 سال و 200 تا 250 سال به ترتيب 0.86، 0.48، 0.4، 0.3 و 0.25 ميلي متر است كه اين موضوع، افزايش ميزان فرسايش از 250 سال پيش تا زمان حال را نشان مي دهد. بررسي فرسايش در انواع پوشش گياهي بيانگر آن است كه مقدار متوسط فرسايش سالانه در جنگل هاي متراكم كمتر از جنگل هاي نيمه متراكم و كم تراكم است. ارزيابي مقدار فرسايش در سازندهاي زمين شناسي نشان مي دهد كه مقدار فرسايش در خاك هاي واقع بر روي سازندهايي كه داراي جنگل هاي متراكم كمتري هستند (مانند سازندهاي شمشك پاييني و شمشك مياني)، بيشتر است. تحقيق حاضر نشان مي دهد كه گونه هاي سوزني برگ مانند سرخدار و زربين، به علت دارا بودن حلقه هاي واضح تر و قابل شمارش تر، داراي كارايي بهتري در برآورد ميزان فرسايش، در قياس با گونه هاي پهن برگ مانند بلوط و زبان گنجشك هستند.

در اين پژوهش توزيع مکاني بارندگي سالانه و فصلي در منطقه کوهستاني غرب ايران با استفاده از داده هاي 170 ايستگاه هواشناسي پراکنده در سطح منطقه در دوره آماري 00/1999-66/1965 مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار گرفت. همچنين چگونگي توزيع بارندگي در طي سال با استفاده از نمايه تمرکز بارندگي محاسبه و تفاوت هاي مکاني بررسي گرديد. نتيجه اين پژوهش نشان داد که رژيم بارندگي بخش هاي شمالي کشور با بيشينه بارندگي در فصل بهار متفاوت از بخش هاي مرکزي و جنوبي منطقه مورد مطالعه مي باشد که بيشتر بارندگي خود را در زمستان دريافت مي کنند. بطور کلي پاييز و زمستان فصل هاي اصلي بارندگي در بخش هاي مياني و جنوبي منطقه مورد مطالعه مي باشد. فصل تابستان فصل خشک منطقه به شمار مي رود و تنها در برخي نقاط ممکن است در اثر ارتفاع بارندگي هاي همرفتي ايجاد گردد. شباهت نقشه بارندگي سالانه با بارندگي فصل زمستان و پاييز نشان مي دهد که عرض جغرافيايي و ناهمواري ها عامل اصلي کنترل کننده بارندگي در منطقه مي باشند. اين شباهت همچنين بيانگر اين نکته است که عوامل و مکانيسم هاي ايجاد بارندگي در منطقه مورد مطالعه يکسان مي باشند. همچنين مشخص گرديد که توزيع بارندگي در طي سال در منطقه تابع عرض جغرافيايي است و پراکنش بارندگي در طي سال در نيمه شمالي منطقه نسبت به نيمه جنوبي آن از نظم بيشتري برخوردار است.

 نسخه قابل چاپ

بخش وسيعي از استان يزد را نواحي كويري تشكيل مي دهد. يكي از مهمترين اين نواحي در اين استان، كوير سياه كوه مي باشد. تحقيقات نشان مي دهد كه سنجش از دور تکنيک بسيار كار آمدي در بررسي مناطق خشک و مطالعه تغييرات آن و تهيه نقشه هاي پوشش گياهي محسوب مي گردد. هدف اين مطالعه نيز بررسي ويژگي هاي مورفولوژي و مقايسه تغييرات پوشش گياهي كوير سياه كوه با استفاده از داده هاي سنجش از دور مي باشد. براي دست يابي به اين هدف، از داده هاي سنجنده هاي TM و ⁺ETM ماهواره لندست مربوط به تاريخ هاي شهريور 1369 و 1379 به عنوان ابزار هاي اصلي تحقيق استفاده شده است. هم چنين، با استفاده از شاخص گياهي NDVI بر روي دو سري از داده هاي ماهواره اي سال هاي مذكور، نوع و مقدار پوشش گياهي بررسي و تغييرات و گسترش آن ها تعيين گرديده است. تکنيک کار تحقيق، استفاده از روش هاي همبستگي و مقايسه اي بوده است. تجزيه و تحليل اطلاعات نيز از طريق نرم افزار هاي مورد استفاده در سنجش از دور از جمله، نرم افزار SPSS و نيز نرم افزار IDRISI انجام پذيرفته است.
تجزيه و تحليل متغير هاي موثر بيانگر آن است که، سيستم هاي سنجش از دور از پاره اي جهات قابليت بسيار مناسبي براي بررسي روند تحولات در مناطق کويري و بياباني دارند. بر اين اساس، نتايج به دست آمده با استفاده از ابزارها و تکنيک هاي ذکر شده نشان مي دهد که تغييرات صورت گرفته در سطح كوير اردكان در طي دوره ده ساله تحت بررسي هر چند جزيي بوده اما يکنواخت نبوده است. بيشترين تغييرات مربوط به نقاطي مي گردد که متغيرهاي موثر غالب تر بوده اند. هم چنين نتايج نشان مي دهد که، براي بررسي پوشش گياهي منطقه مورد مطالعه، بهترين شاخص NDVI مي باشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف اين تحقيق مطالعه انحراف احتمالي برخي عناصر رطوبتي و دمايي در سواحل جنوبي درياي خزر از حالت نرمال مي باشد. محاسبات و تحليلها بر روي ميانگين دماي حداقل، حداكثر، بارش، رطوبت و ابرناكي انجام شده است. مقطع زماني مورد مطالعه در اين تحقيق يک دوره 40 ساله است که بين سالهاي 1955 تا 1994 واقع مي گردد و ايستگاههاي بندرانزلي، رشت، رامسر، بابلسر و گرگان را شامل مي شود. ابتدا سعي شده است با استفاده از روش رتبه اي من ـ كندال، تغييرات داده ها شناسايي شوند و سپس نوع و زمان آن مشخص گردد. نتايج بدست آمده از تحليل داده ها نشان مي دهد كه زمان شروع بيشتر تغييرات ناگهاني و از هر دو نوع روند و نوسان بوده است. در اكثر ايستگاهها دماي حداقل روند مثبت و دماي حداكثر روند منفي نشان مي دهد. بدين ترتيب از دامنه نوسان دما در طول دوره كاسته شده است. همچنين نتايج نشان مي دهد كه درصد تغيير در فصل زمستان و تابستان نسبت به بهار و پاييز بيشتر است و زمان شروع تغييرات در ايستگاههاي منطقه يكسان نيست.

 نسخه قابل چاپ

مطالعه مسايل مختلف مربوط به پروژه هاي سد سازي، حائز اهميت فراوان است و نتايج حاصل از آن، احتمال موفقيت پروژه را افزايش مي دهد. و مطالعات فرسايش و رسوب حوضه هاي آبريز از جمله آن مسايل است. لذا با توجه به اينكه در حوضه كنجانچم سد ايلام قرار دارد و پروژه احداث بند امير آباد نيز بر روي رود كنجانچم در دست اجرا مي باشد، در اين تحقيق فرسايش و رسوب حوضه از نظر كيفي و كمي با استفاده از روش (پسياك اصلاح شده MPSIAC) در محيط (GIS) مورد ارزيابي قرار گرفته است. در اين راستا پس از ورود لايه هاي اطلاعاتي به محيط (GIS) و تلفيق اين لايه ها، حوضه به 336 واحد رسوبزا تفكيك گرديد كه 216 واحد آن در بالادست سد ايلام واقع شده است. حداقل و حداكثر ميزان رسوب توليدي در اين واحدها 2.3 و 26.7 تن در هكتار در سال و ميانگين کل رسوب توليدي حوضه در مدل MPSIAC معادل 14.98 تن در هكتار در سال برآورد گرديده است. ميزان بار رسوبي حوضه در محل سد 23403.9.13 تن در سال محاسبه گرديد كه معادل 181716.12 مترمكعب در سال مي باشد. همچنين ميزان بار رسوبي حوضه در محل بند امير آباد بدون احتساب 6 زيرحوضه بالادست 265016.77 مترمكعب در سال برآورد شده است. از نظر كلاس هاي فرسايشي و شدت رسوبدهي حوضه به سه كلاس كم، متوسط، و زياد تفكيك شده است.

 نسخه قابل چاپ

دما مهمترين عامل محيطي است كه گلدهي و ميوه دهي زيتون را تحت تاثير قرار مي دهد. دماهايي که باروري را تحريک مي کنند، و دماهايي که سبب آسيب به درخت يا محصول آن مي شوند، براي تعيين سازگاري مهم هستند و بايد مورد بررسي قرار گيرند. اين تحقيق حداقل دماهاي روزانه 12.5 > و < صفر و حداكثر 21.1 > و < 12.5 درجه سانتيگراد اول اكتبر تا آخر مه را براي 10 ايستگاه نواحي زيتون خيز و در حال کشت کشور و يك ايستگاه كنترل، با استفاده از مدل سازگاري دمايي، بررسي نموده است. همچنين براي تعيين احتمال آسيب دماهاي بالا طي دوره گلدهي در هر ناحيه، دماهاي برابر و بيشتر از 37.8 درجه تحليل شده اند. جهت مشخص شدن خسارت ايجاد شده به وسيله آخرين يخبندان بهاري، دماهاي مساوي و کمتر از صفر درجه، که طي دوره گلدهي در هر ناحيه رخ داده است، مورد بحث قرار گرفته اند. مدل مذكور شاخص هايي را ارايه كرده است كه نشان مي دهد ايستگاه هاي شيراز، منجيل، گرگان، گنبد و سرپل ذهاب الگوي دمايي مشابه نواحي زيتون خيز دارند.

 نسخه قابل چاپ

اين تحقيق به منظور ارزيابي و شناخت مکانيزم عوامل موثر در وقوع زمين لغزشهاي حوضه چناران و پهنه بندي اين پديده بر اساس عوامل اثر گذار با مدل  LIMانجام شد. ابتدا با انجام مطالعات و بررسيهاي ميداني عوامل موثر در وقوع زمين لغزشهاي حوضه شناسايي و با استفاده از مدل «روش شاخص زمين لغزش » (LIM) ارزيابي و بر اساس وزن هر يک در مدل، پهنه بندي خطر زمين لغزش صورت گرفت. سپس از طريق انقطاع نقشه پراکنش زمين لغزشهاي موجود با نقشه پهنه بندي پتانسيل خطر زمين لغزش در حوضه، کارايي اين مدل در پهنه بندي مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج تحقيق نشان داد که، به دليل وجود لايه هاي غير قابل نفوذ رسي، مارني و تبخيري و سيمان انحلال پذير کربناته در سازند شوريجه (Ksh)، اين واحد سنگي با دارا بودن بيشترين وزن (Lnwi=2.3341)، عامل اساسي در لغزش خيزي حوضه مي باشد. سپس لايه هاي آبدار زير زميني،افزايش وزن ناشي از رشد درختان تنومند در باغات، اثر غير مستقيم طيف ارتفاعي (1715-1570) و فرايندهاي حاصله، شيب مناسب (38-78.7 درجه)، زيربري دامنه توسط رودخانه چناران و نقاط با برف ماندگار در قالب عوامل موثر در کاهش و افزايش تنش برشي، به ترتيب بيشترين تاثير را در زمين لغزش حوضه دارند. حدود 89.35 درصد از لغزشهاي حوضه در مناطق با پتانسيل خطر زمين لغزش خيلي زياد واقع شده اند که قابليت اين مدل در پهنه بندي زمين لغزش را نشان مي دهد

 نسخه قابل چاپ

منطقه مورد بررسي در جنوب شرق كشور و بخشي از مكران ساحلي محسوب مي شود كه بيشتر از خليج هاي امگا شکل و تراس هاي دريايي تشکيل شده است. روش اين تحقيق متكي بر روشهاي GIS، زمان سنجي به روش کربن ?? و پيمايش هاي ميداني بوده است. قديمي ترين شواهد جغرافياي کواترنر دراين مناطق به سن 17600 yr BP در خليج چابهار به دست آمده که قابل تطابق با پيشروي فلاندرين پس از آخرين فاز يخچالي است و پس از آن آخرين توالي رسوبي پسرونده در منطقه مکران ساحلي شكل گرفته است. بر اساس نتايج زمان سنجي و موقعيت خطوط ساحلي گذشته، فاصله زماني تشكيل هر دوره از خطوط ساحلي ديرينه در خليج هاي گواتر، چابهار و درنگو به ترتيب 113، 223 و 130 سال به دست آمده است. همچنين نرخ بالا آمدگي خشکي از حدود 5000 سال پيش تا کنون بر اثر وقوع گسل هاي متعدد 4 برابر افزايش داشته و عوارض جغرافيايي ساحلي را دچار تغييرات کرده است.

 نسخه قابل چاپ

براي بررسي نوع تغييرات پوشش گياهي حوضه رودخانه تجن، تصاوير TM و +ETM سال هاي 1992 و2001  انتخاب و پس از تصحيح و بارزسازي، براي ارزيابي تغييرات، از روش هاي تفريق، نمايش رنگي، شاخص پوشش گياهي و مقايسه بعد از طبقه بندي استفاده گرديد. نتايج نشان داد که علي رغم سير نزولي بارندگي در اين دوره زماني، دبي افزايش يافته است. اين در حالي است كه ميانگين كل شاخص پوشش گياهي حوضه 12.89 درصد و شاخص پوشش گياهي جنگل و مرتع 9.85 و 34.7 درصد كاهش يافته است. با توجه به عدم تغيير توپوگرافي و شيب حوضه طي اين دوره، مي توان نتيجه گرفت، افزايش رواناب بيشتر بدليل كاهش جنگل و مرتع بوده، که در اين ميان نوع خاک نيز آن را تشديد نموده است و عوامل آب و هوايي (ميزان بارندگي) تاثير قابل توجهي در آن نداشته است.

 نسخه قابل چاپ

در تعدادي از دره هاي کوهستان سهند، اگر چه شواهدي از توسعه يخچالهاي دره اي موجود است و در واقع دره هاي شمالي و غربي اين توده کوهستان در بالادست از ويژگي دره يخچالي برخوردارند ولي نمي توان انتظار داشت که اشکال تيپيک دره هاي يخچالي آلپ در کوهستان سهند نيز مشاهده شود. بررسي و بکارگيري روابط توسعه يافته در اين خصوص همين موضوع را تاييد مي کند. با توجه به مدل توسعه يافته در خصوص شبيه سازي رقومي فرسايش دره يخچالي، و نظر به نيمرخهاي عرضي تهيه شده از بخشهاي مختلف دره هاي شمالي و غربي، فرم و شکل دره هاي يخچالي سهند با مرحله سوم از مدل فوق منطبق است. رابطه گرف (نسبت عمق دره به عرض دره در راس) تنها در چند مورد با ارقام شاخص داراي همخواني است. همچنين به کارگيري مدل Y=aX^b و ساير معادله ها در يکي از حوضه هاي نسبتا مشخص تر يعني دره يخچالي ليقوان چاي، نتيجه معني داري را نشان نداد. بنابراين دره هاي يخچالي شکل گرفته در حوضه هاي آبريز توده کوهستاني سهند هرچند به صورت دره هاي باز و تقريبا داري چشم انداز U شکل در طبيعت هستند ولي از نظر تحول کمتر توسعه يافته اند. يادآوري مي شود شکل اوليه و اصلي دره هاي يخچالي سهند، بدليل اثر سيستم هاي فرسايشي غير يخچالي در مدت زمان متجاوز از 10،000 سال دچار تغييراتي در مورفولوژي شده اند.

 نسخه قابل چاپ

اين تحقيق با هدف مقايسه دو مدل EPM و MPSIAC در جهت برآورد فرسايش و رسوب حوضه پگاه سرخ گتوند (يکي از زير حوضه هاي، بزرگ حوضه کارون) با مساحتي بالغ بر 4600 هکتار و تنوع شرايط سنگ شناسي و پوشش گياهي، با استفاده از تکنيک هاي RS و GIS انجام گرفته است. بخشي از داده هاي مورد نياز از طريق مطالعات جامع آبخيزداري حوضه که قبلا انجام شده بود، تامين، و بخشي ديگر نيز از طريق پردازش تصاوير رقومي و مطالعات صحرايي تهيه گرديد. تمام فاکتورهاي مورد نياز در دو مدل EPM و  MPSIACبا استفاده از توانايي هاي مشترک RS و GIS تهيه گرديد. با استفاده از دو مدل ذکر شده ميزان فرسايش در سطح حوضه برآورد گرديد. مقايسه نتايج دو مدل EPM و MPSIAC با مشاهدات صحرايي حاکي از آن است که اگر چه نتايج بدست آمده از دو مدل ذکر شده در اکثر مناطق انطباق زيادي با هم دارند، اما نتايج مدل EPM براي شناسايي مناطق داراي فرسايش بالا به اندازه مدل MPSIAC قابل اطمينان نمي باشد.

 نسخه قابل چاپ

اين مقاله به منظور آگاهي دانشجويان و محققين ژئومورفولوژي از وضعيت اين علم در ايران پس از انقلاب اسلامي و چشم انداز آينده آن تهيه گرديده است. براي روشن شدن مرز فعاليتهاي ژئومورفولوژي با علوم مشابه ابتدا قلمروهاي مختلف علم ژئومورفولوژي با رعايت قدمت تاريخي مورد توجه قرار گرفته و سپس به وضعيت آن در ايران پرداخته شده است. روش تحقيق مقاله توصيفي از نوع تحليل محتوا بوده و کليه مواد آن از منابع و اسناد موجود تامين گرديده است. دوره مطالعاتي اين مقاله 1.4 قرن يعني از بدو پيروزي انقلاب اسلامي تا پايان سال 1383 را در بر مي گيرد. نتايج اين مطالعه نشان مي دهد كه طي 25 ساله اخير عمدتا مطالعات ژئومورفولوژي در ايران متوجه چهار موضوع ژئومورفولوژي عمومي، ساختماني، رودخانه اي و حركات دامنه اي بوده است. در مقابل موضوعاتي نظير تخريب و هوازدگي، فرايندهاي بادي، ساحلي، يخچالي و ژئومورفولوژي كاربردي چندان مورد توجه قرار نگرفته است. گرچه نتايج اين مقاله بيان كننده طلوع مجدد ژئومورفولوژي بعد از انقلاب اسلامي است ليكن تا رسيدن به يك وضعيت مطلوب هنوز راهي دراز در پيش است.

 نسخه قابل چاپ

هدف از انجام اين تحقيق، بررسي روند تغييرات بارندگي هاي فصلي و سالانه چند ايستگاه منتخب در حوزه مرکزي ايران با استفاده از روش هاي ناپارامتري مي باشد. دو آزمون من- کندال و Sen’s Estimator Slope که جزو متداول ترين روش هاي ناپارامتري به شمار مي روند جهت تحليل روند داده هاي بارندگي در مقياس هاي فصلي و سالانه به کار گرفته شدند. 48 ايستگاه باران سنجي واقع درحوزه مرکزي ايران که در بازه زماني 1350 الي 1379 داراي آمار بودند انتخاب و دو آزمون فوق برروي داده هاي آنها اعمال گرديد و نتايج حاصل از اين دو روش با هم مورد مقايسه قرار گرفتند. نتايج نشان داد که کارآيي دو روش فوق در تحليل روند بارندگي هاي فصلي و سالانه در بيشتر موارد شبيه هم است و کارآيي روش Sen’s Estimator Slope در تحليل مشاهداتي که در آنها تعداد داده هاي صفر (عدم وجود بارندگي) زياد است بهتر از آزمون من- کندال مي باشد. نتايج بدست آمده از اين تحقيق نشان دهنده وجود روند کاهشي و معني دار توسط هر دو آزمون بكارگرفته شده در برخي از سري هاي زماني مورد مطالعه بود ولي هيچ روند افزايشي و معني داري بصورت توام توسط دو آزمون بكار گرفته شده مورد تاييد قرار نگرفت. با توجه به ناکافي بودن تعداد سري هاي داراي روند معني دار نسبت به سري هاي فاقد روند، نمي توان روند خاصي را بر بارندگي هاي فصلي و سالانه منطقه مورد مطالعه نسبت داد.

 نسخه قابل چاپ