بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از اين پژوهش عبارت است از تعيين ارتباط متغيرهاي شناختي- انگيزشي با عملکرد ورزش دانش آموزان با توجه به رويکرد اجتماعي- شناختي دوئک. براي اين منظور 500 دانش آموز پايه سوم رشته رياضي (250 دختر و 250 پسر) دبيرستان هاي شهر شيراز که از نظر جسماني سالم بودند، به روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب و به پرسش نامه اي متشکل از خرده مقياس هاي باورهاي هوشي، اهداف پيشرفت، تلاش و ارزش تکليف پاسخ دادند. عملکرد ورزشي دانش آموزان نيز از طريق نمره درس ورزش آنان در پايان سال سنجيده شد. نتايج تحليل مسير به طور کلي نشان داد باورهاي ذاتي در مورد هوش، عملکرد ورزشي را کاهش اما باورهاي افزايشي در مورد هوش، عملکرد ورزشي را افزايش مي دهد. همچنين، نتايج نشان داد از ميان متغيرهاي پژوهش، تلاش بيشترين اثر مستقيم را بر عملکرد ورزشي دارد.

 نسخه قابل چاپ

هدف پژوهش حاضر عبارت است از برآورد توان بي هوازي با آزمون پرش زيگزاگ جديد با نام آزمون بي هوازي تربيت مدرس (TMAT) نمونه آماري پژوهش 30 دانشجوي دختر تربيت بدني دانشکده شريعتي تهران با ميانگين سن 22.46±1.81 سال، قد 162.18±5.31 سانتي متر، توده بدن 53.53±5.5 کيلوگرم و درصد چربي بدن 25.54±5.60 درصد بودند. توان بي هوازي اوج، ميانگين، حداقل، و شاخص خستگي آزمودنيها با آزمون هاي وينگيت 30 ثانيه آزمون مرجع و پرش زيگزاگ جديد اندازه گيري شد. همچنين، تغييرات لاکتات خون و ضربان قلب آزمودني ها در دو آزمون مقايسه شد. يافته ها نشان داد بين توان بي هوازي اوج، ميانگين و حداقل به دست آمده از دو آزمون همبستگي معناداري وجود دارد (به ترتيب (P<0.01, r=0.55, P<0.01, r=0.69; P<0.01, r=0.73، ولي بين شاخص خستگي در دو آزمون همبستگي معناداري مشاهده نشد (P<0.01, r=0.31). بين تغييرات لاکتات خون از زمان استراحت تا 5 دقيقه پس از آزمون، تفاوت معناداري بين دو آزمون مشاهده نشد (P=0.755). همچنين، بين تغييرات ضربان قلب پيش تا بلافاصله پس از دو آزمون تفاوت معناداري به دست نيامد (P=0.463). در بررسي پايايي آزمون پرش زيگزاگ جديد، نتايج آزمون ICC توان اوج، ميانگين و حداقل به دست آمده از آزمون پرش زيگزاگ جديد در دو مرحله آزمون - آزمون مجدد ضريب پايايي بالايي را نشان داد (به ترتيب (r=0.85, r=0.93, r=0.86، ولي در مورد شاخص خستگي، ضريب پايايي متوسطي به دست آمد (r=0.56). نتيجه اين که به دليل همبستگي بالاي آزمون پرش زيگزاگ جديد با آزمون مرجع وينگيت 30 ثانيه و پايايي بالاي آن مي توان از اين آزمون جديد در ارزيابي شاخص هاي اجراي بي هوازي ورزشکاران استفاده کرد.

 نسخه قابل چاپ

اغلب بازيکنان براي ضربه زدن به توپ يک پاي برتر دارند. اعتقاد بر اين است که اين برتري ممکن است به تفاوت در ميزان تراکم مواد معدني استخوان در اندام هاي تحتاني بيانجامد. هدف از اين تحقيق عبارت است از مقايسه تراکم مواد معدني استخوان پاي برتر و غير برتر بازيکنان فوتبال و افراد غير ورزشکار. بدين منظور، ميزان تراکم مواد معدني استخوان گردن و تروکانتر ران پاي برتر و غير برتر 15 فوتباليست حرفه اي (ميانگين ± انحراف استاندارد؛ سن: 23.2±0.2 سال، وزن: 70.3±1.8 کيلوگرم؛ و قد: 174.3±1 سانتي متر) و 14 فرد سالم غير ورزشکار (ميانگين ± انحراف استاندارد؛ سن: 22±0.4 سال؛ وزن: 61.6±2.4 کيلوگرم؛ و قد: 173.9±1.2 سانتي متر) ارزيابي شدند. از دستگاه سنجش تراکم مواد معدني استخوان (DEXA)، ترازو، قدسنج، و پرسش نامه سابقه ورزشي و پزشکي جهت جمع آوري داده ها استفاده شد. داده ها از طريق آزمون t وابسته و t مستقل تجزيه و تحليل شدند. نتايج اين تحقيق نشان داد ميزان تراکم مواد معدني استخوان پاي غير برتر بازيکنان فوتبال به طور معناداري بيشتر از پاي برتر آنهاست 1335mg/cm²) (t=2.92, P=0.01) در برابر 1288)، در حالي که در افراد غير ورزشکار تفاوت معناداري بين دو پا مشاهده نشد 941.5mg/cm²) (t=0.05, P=0.95) در برابر 941.1). همچنين، ميزان تراکم مواد معدني استخوان پاي برتر و غير برتر (1288mg/cm² در برابر 1335) بازيکنان فوتبال به طور معناداري بيشتر از پاي برتر و غير برتر افراد غير ورزشکار 941.1mg/cm²) در برابر (t=8.03, t=8.58, P=0.000) (941.5 بود. از نتايج اين تحقيق مي توان نتيجه گيري کرد درگيري بيشتر پاي غير برتر فوتباليست ها در حرکاتي از قبيل پرش و فرود و عمل، تکيه گاهي در حين شوت زدن است و به بالا رفتن ميزان تراکم مواد معدني بيشتر در پاي غير برتر نسبت به پاي برتر مي انجامد. همچنين، به نظر مي رسد ورزش فوتبال تراکم مواد معدني استخوان در پاي برتر و غير برتر فوتباليست ها را افزايش مي دهد که اين نکته در پيشگيري از پوکي استخوان اهميت دارد.

 نسخه قابل چاپ

هدف از اين پژوهش عبارت است از بررسي اثر تمرين استقامتي پيوسته بر ميزان HSP70 در موشهاي مبتلا به تومور سرطان سينه. بدين منظور تعداد 80 سر موش بالب سي ماده (4 تا 5 ماهه با ميانگين وزني 17.67 گرم) خريداري و به شکل تصادفي در 4 گروه 20 تايي ورزش- تومور- ورزش (ETE)، ورزش- تومور- استراحت (ETR)، استراحت- تومور- ورزش (RTE)، استراحت- تومور- استراحت (RTR) تقسيم شد. اثر تمرين استقامتي بر ميزان HSP70 در قبل و بعد از ايجاد تومور بررسي شد. تمرين استقامتي قبل از ايجاد تومور به مدت 8 هفته اجرا گرديد. اين تمرينات در دو هفته اول با شدت 50 درصد VO₂max شروع شد و در نهايت در هفته هشتم به 75 درصد VO₂max رسيد. تمرين استقامتي بعد از ايجاد تومور نيز با شدت نزديک به 60 درصد VO₂max و به مدت 4 هفته اجرا شد. بعد از اتمام تمرينات و جداسازي طحال موش، با تست ال آيزا سنجش HSP70 انجام گرفت. اطلاعات با نرم افزار SPSS تحليل شد. نتايج تحليل آناليز واريانس يک راهه نشان داد ميزان توليد پروتئين HSP70 در گروه هايي کاهش يافت که بعد از ابتلا به تومور ورزش را ادامه داده بودند. بدين ترتيب که ميزان اين پروتئين در گروه هاي ETE و RTE در مقايسه با گروه هاي RTR و ETR پايين تر بود (P<0.05). اين کاهش در اندازه حجم تومور و ميزان مرگ نيز ديده شد. طبق يافته هاي پژوهش حاضر HSP70 در تعامل با تومور و ورزش استقامتي در نقش سيگنال تنظيمي عمل مي کند. بدين ترتيب که ميزان فعاليت اين پروتئين تحت شرايط استرس و شرايط طبيعي متفاوت است. همچنين، به نظر مي رسد ورزش منظم استقامتي و با شدت متوسط با کاهش ميزان HSP70 در گونه هاي توموري، به عنوان مکمل و در کنار ساير روشهاي درماني در بهبود درمان تومور موثر است.

 نسخه قابل چاپ

هدف از تحقيق حاضر عبارت است از مقايسه ادراک شايستگيهاي جسماني دانشجويان فعال و غيرفعال با توجه به جنسيت آنان، همچنين بررسي ارتباط بين ترکيب بدني با ادراک شايستگيهاي جسماني، تعداد 107 دانشجوي دختر و پسر فعال و غير فعال 18-28 ساله به طور تصادفي ساده از بين دانشجويان دانشگاه تهران انتخاب شدند. براي جمع آوري اطلاعات در تحقيق حاضر از دو پرسش نامه ارزيابي فعاليت بدني، جهت ارزيابي فعال و غيرفعال بودن فرد و پرسش نامه خود توصيفي بدني (شامل سه خرده مقياس چربي بدني، ظاهر بدني، و کل بدن) در تعيين ميزان ادراک فرد از شايستگي هاي جسماني خود استفاده شد. همچنين، براي ارزيابي ترکيب بدني، دستگاه Inbody (دستگاه آناليز کننده ترکيب بدني) استفاده شد. روش آماري مورد استفاده عبارت بود از آزمون تحليل واريانس دو راهه (2-Way ANOVA) و ضريب همبستگي پيرسون. نتايج نشان داد فعاليت بدني و جنسيت و تعامل فعاليت بدني و جنسيت تاثير معناداري بر ادراک فرد از شايستگي هاي جسماني خود دارد (P<0.05). به عبارت ديگر، افراد فعال در مقايسه با افراد غيرفعال، و پسران در مقايسه با دختران، نگرش مثبت تري نسبت به شايستگي هاي جسماني خويش داشتند. همچنين، نتايج همبستگي نشان داد بين ادراک فرد از شايستگي هاي جسماني خود با عوامل چاقي (شاخص توده بدن، WHR، درصد چربي بدن) رابطه معکوس و معناداري وجود دارد (P<0.05).

 نسخه قابل چاپ

با وجود فوايد آشکار جسماني، روان شناختي و اجتماعي مشارکت در فعاليت بدني، بيش از نيمي از جمعيت زنان در فعاليتهاي بدني از سطح مشارکت مناسبي برخوردار نيستند. پس، شناخت متغيرهاي مهم تاثيرگذار بر ميزان مشارکت زنان در فعاليتهاي بدني ضرورت دارد. هدف اصلي اين پژوهش عبارت است از تبيين فوايد ادراک شده بر ميزان مشارکت بانوان جوان در فعاليتهاي بدني در شهر يزد. روش پژوهش پيمايشي و به صورت مقطعي انجام شده است. داده هاي اين پژوهش از 485 زن جمع آوري شد که ابتدا به صورت نمونه گيري طبقه اي و سپس به شيوه تصادفي از ميان بانوان سنين 15 تا 25 سال شهر يزد انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده ها عبارت است از پرسش نامه اصلاح شده مشارکت در فعاليتهاي بدني که شامل 12 مورد بود. ضريب آلفاي کرونباخ در سطح 0.77 برآورد شد. نتايج اين بررسي تفاوت معنادار مشارکت کنندگان در فعاليتهاي بدني را با توجه به نوع فوايد ادراک شده بانوان جوان براي مشارکت در فعاليتهاي بدني نشان داده است. نتايج تحليل واريانس (با مقدار P<0.001، =7.536 (482، 2) F) نشان دهنده آن است که فوايد ادراک شده بانوان جوان بر ميزان مشارکت آنان در فعاليتهاي بدني تاثير معناداري داشته است. نتايج تحليل رگرسيون سلسله مراتبي چندگانه نيز نشان داد پنج متغير اشتغال پدر، نداشتن تکاليف درسي، فرصت مناسب، حمايت مسوولان، و شرايط جوي مناسب در مرحله اول، و فوايد ادراک شده در مرحله دوم توانسته اند به ترتيب 11.5 و 0.8 درصد از واريانس متغير تحت مطالعه مشارکت بانوان جوان يزدي را در فعاليتهاي بدني تبيين نمايند.

 نسخه قابل چاپ

هدف از پژوهش حاضر عبارت است از بررسي تاثير موسيقي مهيج و آرام بخش بر اجراي هوازي، ميزان درک فشار، و غلظت کورتيزول بزاقي در مردان تمرين کرده. 30 دانشجوي تربيت بدني مرد با ميانگين سن 25.66±3.89 سال، قد 176.65±7.66 سانتي متر، وزن 78.45±16.20 کيلوگرم، درصد چربي بدن 12.86±5.74 و حداکثر اکسيژن مصرفي 38.36±9.19 ميلي ليتر بر کيلوگرم بر دقيقه به صورت تصادفي در 3 گروه 10 نفري موسيقي مهيج، موسيقي آرام بخش، و گروه کنترل قرار گرفتند و با شدت 80 تا 85 درصد ضربان قلب بيشينه تا سر حد واماندگي روي نوار گردان دويدند. هر 5 دقيقه ميزان درک فشار آزمودنيها ثبت شد. براي اندازه گيري کورتيزول، نمونه تحريک نشده بزاق 15 دقيقه پيش، و 5 دقيقه و 30 دقيقه پس از فعاليت جمع آوري شد. بر اساس يافته هاي پژوهش، زمان دويدن که شاخص اجراي هوازي در گروه موسيقي مهيج به شمار مي رفت به طور معناداري 41.7 درصد بالاتر از گروه موسيقي آرام بخش بود. همچنين، ميزان درک فشار و غلظت کورتيزول بزاقي 5 دقيقه پس از فعاليت در زمان شنيدن موسيقي آرام بخش در مقايسه با موسيقي مهيج و عدم شنيدن موسيقي به طور معناداري پايين تر بود. نتيجه اينکه شنيدن موسيقي موجب بهبود اجراي هوازي شد. همچنين، کورتيزول بزاقي 5 دقيقه پس از فعاليت تا سرحد واماندگي افزايش کمتري داشت.

 نسخه قابل چاپ

هدف پژوهش حاضر عبارت است از بررسي ميزان فعاليت الکتريکي عضلات شکمي و تاکننده هاي ران در وضعيتهاي مختلف از حرکات دراز و نشست و کرانچ. آزمودنيهاي اين پژوهش را 15 داوطلب مرد سالم (سن 21.52±1.4 سال، قد 175.3±5.86 سانتي متر، وزن 73.4±6.2 کيلوگرم، و چربي بدن 12.4±2.1 درصد)، بدون سابقه بيماريهاي عصبي، کمردرد و آسيب در مفاصل و عضلات بالاتنه و ران تشکيل مي دادند. اطلاعات الکتروميوگرافي سطحي شامل ميانگين الکتروميوگرافي (AEMG) به صورت هم زمان از عضلات شکم (راست شکمي و مايل خارجي) و تاکننده هاي ران (راست راني و خياطه) در حرکات دراز و نشست و کرانچ و در ترکيبي از وضعيتهاي زانوي خم و باز و در حالتي که پاها ثابت يا آزاد گذاشته شده بودند جمع آوري و ثبت شد. ميانگين الکتروميوگرافي عضلات در هر يک از حرکات با انجام 5 تکرار و به کمک مترونرم به لحاظ زماني نرمال سازي شد.
نتايج نشان داد عضلات تاکننده ران به ميزان هنگام حرکت دراز و نشست درگير مي شوند (5417.8±468.31 ميکروولت)، در حالي که ميزان فعاليت آنها در حرکت کرانچ بسيار اندک است (1659.7±310.53 ميکروولت). از طرفي عضلات شکمي در هر دو حرکت کرانچ (39878±1303.54 ميکروولت) و دراز و نشست (8106.3±48.09 ميکروولت) به ميزان بالايي درگير مي شوند. همچنين، فعاليت عضلات تاکننده ران در حرکت دراز و نشست هنگامي که زانوها خم و پاها بدون حمايت بود افزايش يافت (از 2226.5±335 به 2641±404.8 ميکروولت)، در حالي که اين وضعيت سطح فعاليت عضلات شکمي را تغيير نداد. نتايج کلي اين پژوهش نشان داد هر يک از عضلات تاکننده ران و تنه در انواع مختلف حرکات تمريني يکسان عمل نمي کنند. هرگونه دستکاري و يا تعديل در اين حرکات باعث مي شود تا از ميان عضلات تاکننده تنه و مفصل ران يکي به صورت اختصاصي وارد عمل شود و بقيه به صورت همکار عمل کنند.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

براي بررسي تاثيرمکمل گيري کوتاه مدت ويتامين E بر پاسخ مالون دي آلدهيد (شاخص پراکسيداسيون ليپيدي) مردان سالم به دنبال آزمون درمانده ساز روي چرخ کارسنج در سطح دريا و ارتفاع متوسط، 19 دانشجوي مرد سالم دانشگاه مازندران انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه ويتامين E (9 نفر) و دارونما (10 نفر) تقسيم شدند. گروه ويتامين E روزانه 1 عدد کپسول حاوي 400 واحد بين المللي ويتامين E (آلفاتوکوفرول استات) و گروه دارونما نيز 0.4 گرم نشاسته را در کپسول هاي مشابه در مدت 45 دقيقه قبل صرف شام به مدت 14 روز در سطح دريا، همچنين قرارگيري 48 ساعته در ارتفاع 2480 متري سوادکوه مصرف کردند. خون گيرينيز با شرايط مشابه در سه مرحله (قبل از مکمل گيري، پس از 2 هفته مکمل گيري در سطح دريا، همچنين مکمل گيري 48 ساعته در ارتفاع متوسط) و هر مرحله در دو نوبت (قبل و بلافاصله بعد از آزمون درمانده ساز) و به دنبال 12 تا 14 ساعت ناشتايي شبانه انجام شد. براي تعيين مقادير مالون دي آلدهيد از روش واکنش تيوباربيتوريک اسيد استفاده شد. براي بررسي تغييرات درون گروهي مالون دي آلدهيد در مراحل مختلف تحقيق نيز از آزمون اندازه گيريهاي مکرر و آزمون تعقيبي LSD (Post hoc) و براي بررسي بين گروهي از آزمون T مستقل در سطح P?0.05 استفاده شد. نتايج نشان داد مکمل گيري ويتامين E به کاهش معنادار سطوح استراحتي مقادير مالون دي آلدهيد در سطح دريا و پس از ورزش درمانده ساز در هر دو محيط مي انجامد. تغييرات بين گروهي مالون دي آلدهيد پس از دوره مکمل گيري در سطح دريا، همچنين ارتفاع متوسط در هر دو وضعيت استراحتي و پس از ورزش معنادار بود. بر اساس اين يافته ها مي توان گفت هم در سطح دريا و هم ارتفاع متوسط مکمل گيري کوتاه مدت ويتامين E به کاهش شاخص پراکسيداسيون ليپيدي در شرايط استراحتي و پس از ورزش درمانده ساز مي انجامد، ولي نمي تواند به طور کامل از آن جلوگيري کند.

 نسخه قابل چاپ

حرکت پرش – فرود که در بسياري از فعاليتهاي ورزشي مشاهده مي شود، از جمله حرکاتي است که انجام آن افزايش پتانسيل آسيب ناشي از پرش – فرود را با خود به همراه دارد. با توجه به نقش مهم قدرت عضلاني در پايداري پس از فرود، هدف از اين مطالعه عبارت است از بررسي ارتباط بين حداکثر گشتاور عضلات اندام تحتاني با پايداري پويا. 15 آزمودني پسر از دانشجويان دانشکده تربيت بدني دانشگاه تربيت معلم تهران با ميانگين سني 22±2 سال، به صورت تصادفي انتخاب و در اين مطالعه شرکت کردند. حداکثر گشتاور عضلات چهار سر، همسترينگ، دورسي فلکسور، پلانتافلکسور، چرخش دهنده داخلي و خارجي با دستگاه ايزوکنتيک بايودکس اندازه گيري و نيروهاي عکس العمل زمين در دو جهت قدامي – خلفي و جانبي با صفحه نيرو ثبت شد. با استفاده از روش زمان رسيدن به پايداري، پايداري آزمودنيها در دو جهت مذکور محاسبه شد. روش آماري ضريب همبستگي پيرسون با سطح معناداري a?0.05 جهت تعيين ميزان ارتباط بين حداکثر گشتاور عضلات و زمان رسيدن به پايداري استفاده شد. ارتباط معناداري بين حداکثر گشتاور عضلات چهارسر، دورسي فلکسور، چرخش دهنده خارجي با زمان رسيدن به پايداري در راستاي قدامي – خلفي، همچنين بين عضلات چهارسر و دورسي فلکسورها با زمان رسيدن پايداري در راستاي جانبي مشاهده شد. يافته هاي تحقيق به نقش مثبت عضلات چهارسر و دورسي فلکسور نسبت به ديگر عضلات در پايداري پس از فرود اشاره داشتند که مي تواند شاخصي در ارزيابي و پيشگويي بروز صدمات احتمالي ورزشکاران در حرکتهاي پرش – فرود باشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف از تحقيق حاضر عبارت است از مطالعه نقش آموزش مفاهيم المپيک بر نگرش دانشجويان دانشگاههاي کشور. براي اين منظور، 2000 نفر از دانشجويان دختر و پسر دانشگاههاي دولتي و خصوصي کشور از پنج منطقه شمال (دانشگاههاي گيلان و مازندران)، جنوب (دانشگاههاي اهواز و شيراز)، غرب (دانشگاه تبريز)، شرق (دانشگاه مشهد)، و مرکز (دانشگاههاي تهران و اراک) انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده پرسش نامه محقق ساخته اي بود که سوالهاي مرتبط با آموزش مفاهيم المپيک را در بر مي گرفت. نتايج پژوهش نشان داد 60.1 درصد آزمودنيها به تاثير آموزش المپيک بر حس انسان دوستي، همبستگي، و تفکر صلح آميز معتقدند و زمينه تربيتي و اخلاقي آن را پذيرفته اند. بيش از نيمي از آزمودنيها (52.8 درصد) اعتقاد داشتند آموزش المپيک بر نگرش دانشجويان و دانشگاهيان نسبت به زندگي تاثير مثبت دارد. نيمي از آزمودنيها (50.3 درصد) نيز عنوان کردند آموزش المپيک بر شيوه زندگي و عملکرد دانشجويان و دانشگاهيان اثرگذار است. همچنين، 63.9 درصد از دانشجويان مورد مطالعه به وجود رابطه ميان مفاهيم المپيک و گسترش اخلاق نيکو اعتقاد داشتند.

 نسخه قابل چاپ

هدف از اين پژوهش عبارت است از مقايسه تاثير سه فاصله استراحتي مختلف بر حفظ تکرارهاي حرکت پرس سينه در نوبتهاي متوالي با بار 60 درصد يک تکرار بيشينه. براي اين منظور 17 نفر از دانشجويان ورزشکار دانشگاه گيلان با ميانگين سن 21.92±1.89 سال، قد 176.53±4.5 سانتي متر، و وزن 76.98±5.95 کيلوگرم به طور داوطلبانه در اين پژوهش شرکت کردند. همه آزمودنيها چهار جلسه تمرين پرس سينه را به فاصله 48 ساعت از يکديگر انجام دادند. در جلسه اول، يک تکرار بيشينه آزمودنيها اندازه گيري شد. از جلسه دوم تا چهارم، آزمودنيها در هر جلسه چهار نوبت حرکت پرس سينه را با 60 درصد يک تکرار بيشينه تا سر حد خستگي اجرا کردند. در هر جلسه، يکي از فاصله هاي استراحتي 90، 150 و 240 ثانيه بين نوبتها به صورت تصادفي استفاده شد و تعداد تکرارها در نوبتهاي مذکور ثبت گرديد. براي تجزيه و تحليل آماري از آزمون تحليل واريانس با اندازه گيريهاي مکرر و آزمون تعقيبي LSD استفاده شد. نتايج نشان داد هر سه فاصله استراحتي مورد استفاده تعداد تکرارها را در نوبتهاي متوالي کاهش مي دهد و بين توانايي حفظ تکرار بين نوبتهاي متوالي تفاوت معناداري وجود دارد (P=0.000). همچنين، توانايي حفظ تکرار با استفاده از فاصله استراحتي 240 ثانيه در مقايسه با فاصله هاي استراحتي 90 ثانيه اي و 150 ثانيه اي به طور معناداري بيشتر است (P=0.00). در مقايسه با فاصله استراحتي 90 ثانيه، توانايي حفظ تکرار با استفاده از فاصله استراحتي 150 ثانيه بيشتر بود (P=0.00). در گروههاي ويژه اي از عضلات، زمان استراحت مورد نياز بين نوبتها بر اعمال نيرو و قدرت همان عضلات اثر چشمگيري دارد. توانايي حفظ تکرارها در تمرينهايي با شدت متوسط و ثابت به افزايش حجم تمرين و به دنبال آن افزايش استقامت عضلاني مي انجامد. بنابراين، با توجه به نتايج پژوهش حاضر مي توان توصيه کرد براي افزايش استقامت عضلات درگير در تمرينات پرس سينه، نوبتهاي تمرين با فاصله استراحتي بين 150 ثانيه تا 240 ثانيه انجام شود.

 نسخه قابل چاپ

هدف تحقيق حاضر عبارت است از بررسي اثر يک دوره تمرين هوازي (13 هفته) بر لپتين سرم مردان چاق. به همين منظور تعداد 24 نفر (16 مرد چاق با ميانگين وزن 82.7 کيلوگرم، درصد چربي بدن 23.7 درصد، حداکثر اکسيژن مصرفي 25.5 ميلي ليتر براي هر کيلوگرم از وزن بدن در دقيقه؛ و 8 مرد لاغر با ميانگين وزن 57.75 کيلوگرم درصد چربي بدن 8.32 درصد، و حداکثر اکسيژن مصرفي 29 ميلي ليتر در هر کيلوگرم از وزن بدن در دقيقه) با دامنه سني 48-35 سال به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. مردان چاق به صورت تصادفي در دو گروه 1. تمرين هوازي، و 2. کنترل قرار گرفتند. گروه سوم شامل مردان لاغر بود. از همه آزمودنيها در حالت ناشتايي خون گيري به عمل آمد. گروه آزمايش به مدت 13 هفته و هر هفته 3 جلسه تمرينات هوازي داشتند. برنامه تمرينات هوازي عبارت بود از دويدن مداوم با شدت %85-75 حداکثر ضربان قلب. مدت دويدن در جلسه اول 15 دقيقه بود که هر دو جلسه به صورت پله اي 1 دقيقه به زمان دويدن افزوده مي شد، تا اينکه زمان دويدن به 30 دقيقه افزايش يافت. سپس تا آخرين جلسه تمرين (پايان هفته سيزدهم) اين مدت حفظ گرديد. نتايج نشان داد تمرينات هوازي باعث کاهش معنادار ميزان لپتين در مردان چاق مي گردد. همچنين، مشخص گرديد که در حالت پايه غلظت لپتين سرمي در مردان چاق به طور معناداري بالاتر از مردان لاغر است. به علاوه، همبستگي مثبت و معناداري بين ميزان لپتين با انسولين و درصد چربي بدن و همبستگي منفي و معناداري بين ميزان لپتين با اسيد چرب آزاد سرم در حالت پايه در کل آزمودنيها مشاهده گرديد. مي توان گفت لپتين نسبت به تمرينات هوازي سازگار مي شود و غلظت سرمي آن کاهش مي يابد. اين کاهش بيشتر از تغييري است که در توده بافت چربي مشاهده مي شود.

 نسخه قابل چاپ

هدف از اين پژوهش عبارت است از فراتحليل مطالعات انجام گرفته در زمينه تاثيرتمرين ذهني بر مهارتهاي حرکتي در ايران. در اين روش واحد تجزيه و تحليل از مطالعه گرفته مي شود نه از آزمودني. روش مورد استفاده در اين پژوهش فراتحليل کمي مطالعات با استفاده از تکنيک کمي سازي اندازه اثر است. به منظور بررسي تاثير تمرينات تلفيقي (ذهني – جسماني) و تمرينات جسماني، همچنين تاثير سطح مهارت در استفاده از تمرين ذهني در تلفيق با تمرين جسماني، 21 مطالعه در اين زمينه شناسايي شدند که در 16 عدد از آنها قابليت بررسي داشت و 71 اندازه اثر از اين مطالعات به دست آمد. 95 درصد فرضيات از تحقيقات بررسي شده که به تبيين اثر تمرين جسماني و 92 درصد فرضيات که به تبيين اثر تمرين تلفيقي پرداخته اند پيشرفت عملکرد بر اثر اين تمرينات را نشان دادند. 56 درصد گزارشات تمرين تلفيقي را برتر از جسماني و 44 درصد نيز عدم تفاوت معنادار بين دو نوع تمرين را گزارش کردند. نتايج حاصل از تجزيه و تحليل آماري اندازه اثرهاي به دست آمده از مطالعات با استفاده از آزمون t مستقل بيانگر آن است که بين تمرين جسماني و تمرين تلفيقي اختلاف معناداري وجود ندارد (P=0.91). اين يافته ها نتايج فراتحليلهاي ديگر را که از برتري تمرين ذهني در تلفيق با تمرين جسماني حمايت نمي کنند تاييد مي کند. بين اندازه اثرهاي گروههاي ماهر و غيرماهر اختلاف معنادار مشاهده شد (P=0.01) که حاکي از برتري افراد ماهر در استفاده از تمرين ذهني است. اين نتايج مويد يافته هاي تحقيقات قبلي است.

 نسخه قابل چاپ