بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف: هدف از اين پژوهش بررسي و مقايسه تاثير برگشت به حالت اوليه فعال (شناي ملايم) و غيرفعال (نشستن و ماساژ) بر سطح لاکتات خون و ضربان قلب شناگران بزرگسال بود. نمونه آماري: 14 شناگر با ميانگين سن 4.12±24.5 سال که بصورت تصادفي ساده انتخاب شدند.
روش شناسي: آزمودني ها پس از شناي 100 متر کرال سينه، در سه روز مختلف با فاصله زماني 48 ساعت، بعد از انجام هر آزمون يک برنامه برگشت به حالت اوليه 12 دقيقه اي ويژه را انجام مي دادند (برگشت به حالت اوليه فعال: شناي ملايم و دو روش غيرفعال: نشستن و ماساژ). سطح لاکتات خون و ضربان قلب قبل و بعد از فعاليت و دقيقه 12 برگشت به حالت اوليه اندازه گيري مي شد. براي تحليل داده هاي آماري از آزمون رتبه اي ويلکاکسون و فريدمن با سطح معني داري P<0.05 استفاده شد.
يافته ها: برگشت به حالت اوليه غيرفعال (نشستن) بر سطح لاکتات خون آزمودني ها اثر معنا دار ندارد (0.064=P). برگشت به حالت اوليه غيرفعال (نشستن و ماساژ) و فعال (شناي ملايم) بر تعداد ضربان قلب آزمودني ها اثر معنا دار دارد (0.001=P=0.001 ،P و 0.002=P). برگشت به حالت اوليه غيرفعال (ماساژ) و فعال (شناي ملايم) بر سطح لاکتات خون آزمودني ها اثر معنا دار دارد (0.001=P و 0.001=P). بين روش هاي مختلف برگشت به حالت اوليه بر سطح لاکتات خون و تعداد ضربان قلب آزمودني ها تفاوت معنادار وجود دارد (0.03=P=0.018 ،P). نتيجه گيري کلي: با توجه به تاثير معنادار و بيشتر شناي ملايم بر کاهش سطح لاکتات خون و همچنين تاثير معنادار و مفيدتر ماساژ بر کاهش تعداد ضربان قلب، به مربيان و ورزشکاران توصيه مي شود براي برگشت بحال اوليه سريعتر از اين روش ها استفاده کنند.

هدف: تاثير فعاليت ورزشي بر ذخاير چربي، پروتئين و کربوهيدرات روشن شده است و اين احتمال وجود دارد که فعاليت ورزشي بويژه تمرينات مقاومتي بر دريافت غذايي و اشتها نيز تاثير بگذارد. بر اين اساس، هدف از اين پژوهش، مقايسه اثر شدت هاي مختلف تمرينات مقاومتي دايره اي بر ميزان اشتهاي ورزشکاران بود.
روش شناسي: پس از ترجمه پرسشنامه استاندارد VAS (فلينت 2000) و تعديل برخي از سوال ها، با نظرخواهي از متخصصين روايي صوري، و توسط آزمون - آزمون مجدد پايايي آن (آلفاي کرونباخ 0.63) بدست آمد. جامعه آماري اين پژوهش، کليه دانشجويان پسر و دختر ورزشکار دانشگاه گيلان بودند که از ميان آنها، 45 آزمودني پسر (در 3 گروه 15 نفري) و 45 آزمودني دختر (در 3 گروه 15نفري) به ترتيب با ميانگين سني 1.85±21 و 2±21.24 سال، قد 5.99±176.02 و 4.93±161 سانتي متر، وزن 9.29±68.36 و 6.89±55 کيلوگرم و شاخص توده بدن 1.9±21.20 و 2.9±21.91 کيلوگرم بر مترمربع انتخاب و به صورت تصادفي در سه جلسه مجزا، فعاليت مقاومتي دايره اي را با شدت هاي متفاوت (50%، 65% و 80% يک تکرار بيشينه) انجام دادند. براي تحليل داده ها از آزمون کلموگراف اسميرنف، آزمون t همبسته، ANOVA و آزمون توکي استفاده شد.
يافته ها: نتايج نشان داد تمرينات دايره اي به ترتيب با شدت 50% و 65% 1RM بر افزايش ميزان اشتهاي دانشجويان پسر و دختر تاثير معني داري داشته است (0.05>P). در حالي که بين ميزان اشتهاي پسران با شدت (65% و 80% 1RM) و در دختران با شدت (50% و 80% 1RM) تفاوت معناداري ملاحظه نگرديد. همچنين، بين ميزان اشتهاي دختران و پسران دانشجو پس از هر سه شدت تمرينات دايره اي تاثير معني داري مشاهده نشد (0.05?P).
نتيجه گيري: بر اساس نتايج بدست آمده از پژوهش حاضر مي توان چنين نتيجه گيري کرد که تمرينات دايره اي با شدت پايين در مقايسه با شدت بالا مي تواند در کاهش اشتها موثر باشد. لذا، با رعايت ملاحظات تمريني، انجام اين گونه تمرينات براي پيشگيري از تمايل زياد به مصرف غذا و اشتهاي زياد به ويژه در رشته هاي مستلزم کنترل وزن توصيه مي شود.

مقدمه: آمادگي جسماني يکي از عوامل کليدي موفقيت بازيکنان به هنگام مسابقه فوتبال است. در اين ميان عواملي چون ترکيب بدن، حداکثر اکسيژن مصرفي و توان بي هوازي نقش اساسي در موفقيت تيم دارند. بنابراين هدف ما از اين تحقيق مقايسه تغييرات ترکيب بدن، حداکثر اکسيژن مصرفي و توان بي هوازي بازيکنان فوتبال طي فصل مسابقات بود.
روش شناسي : در اين تحقيق 24 بازيکن (8 مدافع، 8 هافبک و 8 مهاجم) از تيم فوتبال پاسارگاد مشهد حاضر در ليگ دسته دو کشور، به روش نمونه گيري انتخابي و در دسترس به طور داوطلبانه شرکت کردند. در شروع فصل مسابقات و بعد از انجام 15 مسابقه با استفاده از دستگاه سنجش ترکيب بدن، پروتکل نوارگردان آستراند و آزمون رست به ترتيب نمايه توده بدن، درصد چربي بدن، حداکثر اکسيژن مصرفي و توان بي هوازي بازيکنان اندازه گيري و با استفاده از آزمون تي استيودنت همبسته و آناليز واريانس نتايج در سطح معني داري 0.05?P مقايسه شد.
يافته ها: در طي فصل مسابقه، نمايه توده بدن بازيکنان مدافع (0.001=P)، مياني (0.001=P) و مهاجم (0.0009=P) کاهش معني داري نشان داد. درصد چربي بازيکنان مياني (0.001=P) و مهاجمان (0.015=P) کاهش معني داري داشت، ولي اين کاهش در مدافعان معني دار نبود. حداکثر اکسيژن مصرفي بازيکنان مياني (0.006=P) و مهاجم (0.001= P) افزايش، و مدافعان (0.013=P) کاهش معني داري داشت. توان بي هوازي مدافعان و مهاجمان افزايش معني داري نشان داد (0.001=P).
بحث و نتيجه گيري: فصل مسابقات احتمالا مي تواند تغييراتي در نيمرخ ترکيب بدن، حداکثر اکسيژن مصرفي و توان بي هوازي بازيکنان مدافع، مياني و مهاجم ايجاد کند، البته اين تغييرات به وي‍ژگي وظايف پست ها و سبک يا روش بازي تيم بستگي دارد. اين يافته ها به مربيان توصيه مي کند که با انجام آزمون هايي در طي فصل مسابقات از ميزان تغييرات آگاهي يابند و تمرينات فصل را مطابق با وظايف پستي طرح کنند تا آمادگي بازيکنان دچار نقصان نشود.

سابقه و هدف: شواهد نشان داده اند گسترش بيماري هاي قلبي عروقي زمينه اي التهابي دارد و التهاب عمومي (سيستميک)، نقش محوري در پيشرفت آترواسکلروز ايفا مي کند و اين عوامل بويژه در افراد داراي اضافه وزن و چاق ممکن است خطر وقوع بيماري هاي قلبي عروقي را افزايش دهد. هدف تحقيق بررسي تاثير تمرينات هوازي و مقاومتي بر مولکول محلول چسبان بين سلولي (sICAM-1) و نيمرخ ليپيدي خون در زنان داراي اضافه وزن است.
روش شناسي: 38 زن سالم غيريائسه در تحقيق شرکت کردند و بطور تصادفي در دو گروه تمريني شامل تمرينات مقاومتي (تعداد 14 نفر، ميانگين سني 5.82±34.14 سال و شاخص توده بدن 4.29±30.48 کيلوگرم / مترمربع) و گروه تمرين هوازي (تعداد 14 نفر، ميانگين سني 5.77±35.42 سال و شاخص توده بدن 3.28±28.49 کيلوگرم / مترمربع) و يک گروه کنترل (تعداد 10 نفر، ميانگين سني 5.94±35 سال و شاخص توده بدن 2.17±26.98 کيلوگرم / مترمربع) تقسيم شدند. برنامه تمرين هوازي 8 هفته با شدت 65 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب ذخيره بود که به مدت 16 دقيقه در هفته اول اجرا گشت و در هفته هشتم به 30 دقيقه رسيد.برنامه تمرينات مقاومتي نيز با شدت 50 تا 65 درصد يک تکرار بيشينه به مدت 8 هفته اجرا گرديد. اين تمرينات 4 جلسه در هر هفته و هر جلسه به مدت 50 دقيقه اجرا شدند. سطح سرمي sICAM- 1، نيمرخ ليپيدي خون شامل ليپوپروتئين با چگالي پايين (LDL-C)، ليپوپروتئين با چگالي بالا (HDL-C)، کلسترول تام و تري گليسريد و شاخص هاي ترکيب بدني قبل و 48 ساعت پس از پايان تمرينات اندازه گيري شدند. تجزيه و تحليل داده ها، با استفاده از آزمون ANOVA و آزمون تعقيبي LSD در سطح معني داري P<0.05 انجام گرفت.
يافته ها: وزن (0.001=p) و شاخص توده بدن (0.001=p) بعد از 8 هفته، در هر دو گروه تمريني نسبت به گروه کنترل کاهش معنادار، و حداکثر اکسيژن مصرفي (0.001=p) افزايش معني داري پيدا کرد. در حالي که در شاخص هاي sICAM-1، تري گليسريد، کلسترول تام، C-HDL و C-LDL سرم تغيير معناداري (P>0.05) مشاهده نشد.
نتيجه گيري: اگر چه 8 هفته فعاليت ورزشي از دو نوع مقاومتي و هوازي، براي بهبود نيمرخ ليپيدي و sICAM-1 زنان غيريائسه داراي اضافه وزن موثر نبود، اما موجب کاهش BMI و بهبود Vo_2max هر دو گروه تمريني شد.

در بسياري از زمينه هاي تحقيقاتي، مطالعه حيواني مقدمه ايي بر کارآزمايي هاي باليني تلقي مي گردد. پژوهشگراني که در تحقيقات خود از حيوانات استفاده مي کنند، شايد پيش از هر چيز مي بايست تعداد حيوانات مورد نياز را محاسبه، تعيين و تعديل نمايند. کميته هاي اخلاق در مطالعات حيواني نيز حتما درخواست استفاده از حيوانات را با مرور طرح مربوطه مطالعه نموده و از مناسب بودن تعداد حيوانات، اطمينان حاصل مي کنند. در اين مقاله کوتاه تلاش شده است نحوه انتخاب تعداد مناسب حيوانات با توجه به مطالعات قبلي و همچنين محاسبه توان، اندازه نمونه مورد بحث قرار گيرد. ذکر اين نکته حايز اهميت است که حتي در برخي طرح هاي تجربي بسيار پيچيده که نيازمند مدل هاي آماري مناسبي هستند، مي توان حجم نمونه و تعداد حيوان مورد نياز را با فرمول و روشي ساده تخمين زد. راه هاي تخمين نمونه براي انواع مختلف فرضيات در اين نوشتار ذکر شده و فرمول هاي مربوطه نيز آورده شده است. در اصل هدف اين مقاله ارائه راهکارهاي آماري مناسب جهت انتخاب کمترين تعداد حيوانات براي انجام يک مطالعه و آزمون موثر يک فرضيه مي باشد. در پايان با ارائه چند فرمول ساده مي توان تعيين حجم نمونه در اغلب مطالعات حيواني را به درستي انجام داد.