بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف تحقيق حاضر عبارت است از مطالعه ارتباط بين سرعت دويدن در نقطه چرخش لاکتات (vLTP) و زمان ماندن در (TVO₂max) VO₂max هنگام فعاليت با vVO₂max تا رسيدن به درماندگي در دوندگان استقامتي و نيمه استقامتي. بدين منظور 11 دونده عضو تيم ملي دو و ميداني (9 مرد و 2 زن) در رشته هاي استقامت و نيمه استقامت با ميانگين سن، قد و وزن – به ترتيب 24.36±1.1 سال، 173.36±2.1 سانتي متر، 63.25±21 کيلوگرم – آزمودني اين تحقيق انتخاب شدند. هر آزمودني در سه آزمون مجزا تا رسيدن به درماندگي روي نوارگردان با شيب صفر درجه و در 3 روز متفاوت به فاصله حداقل 48 ساعت شرکت کردند. آزمون اول به منظور سنجش VO₂max و vVO₂max با سرعت اوليه 10 کيلومتر در ساعت تا رسيدن به درماندگي انجام شد. در آزمون دوم TVO₂max، TlimVO₂max و TAVO₂max آزمودني ها سنجيده شد. سرعت اوليه دستگاه متناسب با vVO₂max آزمودنيها تنظيم شد. در آزمون سوم vLTP آزمودني سنجيده شد. شروع آزمون با سرعت 10 کيلومتر در ساعت بود که پس از هر 4 دقيقه 1 کيلومتر در ساعت بر سرعت نوارگردان افزوده مي شد، تا غلظت لاکتات آزمودني به فراتر از 5 ميلي مول برسد. اطلاعات مربوط به گازهاي تنفسي با استفاده از دستگاه تجزيه و تحليل گازهاي تنفسي اندازه گيري شد. براي تجزيه و تحليل اطلاعات از نرم افزار SPSS مدل 12 و روش آماري ضريب همبستگي پيرسون استفاده شد. يافته هاي پژوهش نشان داد ارتباط معناداري بين vLTP نسبي (%vVO₂max) و TVO₂max آزمودني ها وجود ندارد (P=0.48 و r=0.33). از سوي ديگر، ارتباط مثبت معناداري بين TVO₂max و TlimVO₂max (P=0.000 و r=0.91) مشاهده شد. يافته ديگر اين تحقيق که بيانگر TVO₂max نيز مي تواند باشد، ارتباط مثبت معنادار بين TlimVO₂max و TAVO₂max (P=0.001 و r=0.80) است. بنابراين، شايد بتوان چنين پيش بيني کرد که با توجه به ارتباط مثبت معنادار بين متغيرهاي ذکر شده، براي افزايش TVO₂max بتوان از تمريناتي با شدت vVO₂max استفاده کرد.

 نسخه قابل چاپ

هدف اين پژوهش عبارت است از مقايسه نتايج و مدال هاي ورزشکاران پنج قاره جهان طي 28 دوره بازي هاي المپيک تابستاني. روش تحقيق اسنادي و کتابخانه اي است. اطلاعات مورد نياز با جمع آوري، دسته بندي، و تجزيه و تحليل کتاب ها، مقالات، گزارش ها، و منابع فارسي و لاتين منتشر شده درمورد بازي هاي المپيک به دست آمده است. نمونه آماري برابر جامعه آماري و عبارت اند از کميته هاي ملي المپيک اروپا، سازمان ورزشي پان امريکن، شوراي المپيک آسيا، انجمن کميته هاي ملي المپيک آفريقا، و کميته هاي ملي المپيک اقيانوسيه که درمجموع 202 کميته ملي المپيک را در برمي گيرد. يافته هاي تحقيق نشان داد از مجموع 12706 مدال توزيع شده در بازي هاي المپيک، 8003 مدال براي ورزشکاران قاره اروپا، 2898 مدال براي امريکا، 1049 مدال براي آسيا، 477 مدال براي اقيانوسيه، و بالاخره 279 مدال براي ورزشکاران قاره آفريقا بوده است که به ترتيب رتبه هاي اول تا پنجم را کسب کردند. قاره اروپا به غير از دوره سوم (1904 سنت لوئيس)، در بقيه دوره ها بيشتر مدال هاي بازي هاي المپيک را از آن خود کرده است. تعداد کشورهايي که در بازي هاي المپيک مدال گرفته اند در قاره اروپا 43 کشور، آمريکا 26 کشور، آسيا 27 کشور، اقيانوسيه 4 کشور، و آفريقا 22 کشور بود. همچنين پنج رشته پر مدال در بازي هاي المپيک به ترتيب عبارت اند از دو و ميداني، قايقراني، شنا، کشتي، و ژيمناستيک که بيش از 50 درصد کل مدال هاي توزيع شده در بازي هاي المپيک تابستاني را به خود اختصاص دادند و قاره هاي اروپا و آمريکا بيشتر مدال هاي خود را از طريق ورزشکاران اين پنج رشته (به ويژه ورزشکاران زن خود) به دست آوردند.

 نسخه قابل چاپ

هدف از اين پژوهش عبارت است از مقايسه تاثير 12 هفته تمرين تناوبي هوازي با تواتر 3 و 5 جلسه در هفته بر حساس ترين شاخص التهابي پيشگويي کننده بيماري قلبي – عروقي (پروتئين واکنش دهنده C با حساسيت بالا) در موش هاي صحرايي. براي اين منظور 56 سر موش صحرايي ماده نژاد ويستار (با وزن 325.6±4.93 گرم، سن 21 ماه که دست کم سه ماه از اتمام دوران بارداري آنها گذشته بود) انتخاب و به طور تصادفي به سه گروه اصلي شامل گروه کنترل، گروه هاي تمريني تناوبي 3 و 5 جلسه اي، و زير گروه هاي پيش آزمون، ميان آزمون، و پس آزمون تقسيم شدند. برنامه تمريني تناوبي به مدت 12 هفته و هفته اي 3 يا 5 جلسه تمرين با بار پيشرونده و با سرعت 12 تا 23 متر در دقيقه و مدت 10 تا 80 دقيقه اجرا شد. خون گيري در سطوح پايه و به دنبال 12 تا 14 ساعت ناشتايي در سه مرحله پيش آزمون، ميان آزمون، و پس آزمون با شرايط مشابه انجام و مقادير HS-CRP به روش ايمنوتوربيديمتريک و شاخص هاي کنترلي LDL-C و HDL-C نيز با روش آنزيماتيک اندازه گيري شد. داده ها با استفاده از آزمون هاي تحليل واريانس و اندازه گيري هاي مکرر و آزمون هاي تعقيبي شفه و LSD تحليل شد. نتايج نشان داد مقادير درون گروه هاي HS-CRP گروه کنترل پس از 6 و 12 هفته افزايش معناداري داشت، در حالي که در هر دو گروه تمريني در 6 هفته نخست تمرين، کاهش غيرمعناداري مشاهده شد که اين کاهش در پايان هفته دوازدهم فقط در گروه تناوبي 5 جلسه اي به لحاظ آماري معنادار بوده است. از سوي ديگر، بررسي تفاوت HS-CRP سه گروه نشان داد اين تفاوت فقط بين دو گروه تناوبي 3 و 5 جلسه اي با گروه کنترل به دنبال 12 هفته تمرين معنادار است. تغييرات مشابهي نيز درمقادير LDL-C و HDL-C بين سه گروه مشاهده شد. با توجه به يافته هاي اين تحقيق مي توان گفت فعاليت بدني نقش قابل توجهي در کاهش التهاب و در نتيجه پيشگيري از بيماري قلبي – عروقي دارد و در اين خصوص تعداد جلسات تمريني و تداوم تمرينات و اجراي آن به صورت منظم جزء مهمي از برنامه تمريني محسوب مي شود.

 نسخه قابل چاپ

هدف تحقيق حاضر عبارت است از مقايسه ميزان اکسايش چربي در دامنه اي از شدت هاي مختلف فعاليت دويدن تا شدتي از فعاليت بدني (Fat_max) با حداکثر اکسايش چربي (MFO). 15 دانشجوي غير ورزشکار دانشگاه گيلان با سن 21.3±2.2 سال، وزن 71.0±8.3 کيلوگرم، قد 172.5±4.1 سانتي متر، 23±1.3 BMI کيلوگرم بر متر مربع، چربي بدن 18.3±4.6 درصد، و VO₂max 38.8±4.2 ml/kg/min، فعاليت دوي فزاينده اي با مراحل 3 دقيقه اي را روي نوار گردان اجرا کردند. در طول آزمون با استفاده از روش کالري سنجي غير مستقيم ميزان اکسايش چربي محاسبه شد. تحليل واريانس با اندازه گيري هاي مکرر و آزمون تعقيبي بونفروني، ميزان اکسايش چربي در 7 سطح از شدت فعاليت مقايسه شدند. نتايج آزمون در هر نفر به منظور رسم نيمرخ شدت فعاليت – اکسايش چربي به کار رفت.
نتايج تحقيق نشان داد شدت Fat_max برابر است با 40.4±8.3 درصد VO₂max معادل 52.3±8.0 درصد ضربان قلب بيشينه افراد. محدوده Fat_max در دامنه 31.8±5.3 و 46±8.0 درصد VO₂max قرار داشت. سهم اکسايش چربي در تامين انرژي مصرفي با شدت 84.9±12.2 درصد VO₂max مطابق با 90.1±5.5 درصد ضربان قلب بيشينه ناچيز است. به علاوه دامنه بين 49.6±6.5 و 58.4±9.5 درصد ضربان قلب بيشينه در محدوده Fat_max قرار دارد. به طور کلي، نتايج نشان داد با افزايش شدت فعاليت دويدن، ميزان اکسايش چربي نيز تا حداکثر مقدار آن در شدت Fat_max بالا مي رود. با اين حال، در شدت هاي بالاتر از Fat_max، ميزان آن افت مي يابد.

 نسخه قابل چاپ

دوره زماني بهينه برنامه بازتواني قلبي و تغييرات مربوط به آن چندان شناخته شده نيست. هدف اين تحقيق عبارت است از بررسي تغييرات ظرفيت عملي (Mets) بيماران پس از ابتلا به سکته قلبي طي سه دوره بازتواني ورزشي 4، 8، 12 هفته اي، تعداد 15 بيمار مبتلا به سکته قلبي (8 بيمار مرد و 7 بيمار زن، سنين 64.6±6.3 سال) با خطرپذيري پايين تا متوسط که حداقل 6 ماه از سکته قلبي آنها گذشته بود، به صورت هدفمند به مدت 12 هفته و هر هفته 3 جلسه 1 ساعته با شدت فعاليت 65 تا 85 درصد حداکثر ضربان قلب بيماران در برنامه بازتواني ورزشي شرکت کردند. ظرفيت عملي بيماران طي آزمون ورزش بر اساس پروتکل نوتن در شروع و هفته هاي چهارم، هشتم، و دوازدهم برنامه بازتواني مشخص شد. سپس داده ها با آزمون آماري اندازه هاي تکراري در سطح آلفاي 5 درصد تجزيه و تحليل شدند. به ترتيب در هفته هاي چهارم، هشتم و دوازدهم برنامه بازتواني نسبت به شروع برنامه، در ظرفيت عملي بيماران 28.4، 43.28 و 55.45 درصد (P<0.000)، ضربان قلب استراحت -1.09، -1.54 و -3.37 درصد (P<0.000)، و ضربان قلب اوج فعاليت 10.61، 16.18 و 29.46 درصد (P<0.000) بهبود چشمگير حاصل شد. همچنين، تحليل داده ها نشان داد عامل جنسيت در اين تغييرات تاثير بارزي نداشته است (P>0.05). به عبارت ديگر، ميزان پيشرفت تمامي متغيرها صرف نظر از عامل جنسيت روندي مشابه در هر دو گروه زنان و مردان داشته است. در اين تحقيق هر چند بر انجام فعاليت بدني در دوره طولاني مدت 12 هفته اي تاکيد شده است، با اين حال يک دوره کوتاه مدت 4 هفته اي مخصوصا در زمينه کاهش خطرپذيري بيماران قلبي تاثير بسزا دارد که در صورت کمبود امکانات و هزينه ها در قالب دوره حداقل بازتواني توصيه مي شود.

 نسخه قابل چاپ

هدف از اين تحقيق عبارت است از بررسي ميزان شيوع و علل آسيب ليگامنت متقاطع قدامي (ACL) در فوتباليست هاي حرفه اي حاضر در ليگ 84-85 کشور ايران. تمامي فوتباليست هاي حرفه اي مرد حاضر در 15 تيم ليگ برتر کشور در اين مطالعه بررسي شدند. از مجموع 390 بازيکن در ليگ برتر، 33 نفر (ميانگين ± انحراف استاندارد: سن 22.7±2.5 سال، وزن 71.4±5.9 کيلوگرم، و ميانگين قد 1.78±5.9 متر) از ناحيه ليگامنت متقاطع قدامي دچار آسيب شدند و به عنوان نمونه هاي تحقيق ارزيابي شدند. براي جمع آوري اطلاعات در اين تحقيق از پرسش نامه گزارش آسيب اصلاح شده فولر و همکاران استفاده شد و فاکتورهايي همچون زمان آسيب، سازوکار آسيب، منطقه آسيب بررسي شدند. از آزمون کاي اسکور براي آناليز داده ها استفاده شد. نتايج اين تحقيق نشان داد در بين 390 بازيکن در 15 تيم حاضر در ليگ برتر در مجموع 33 آسيب مشاهده شد. ميزان وقوع آسيب در زمان مسابقه (75.8 درصد) به طور معناداري (P<0.05) بيشتر از زمان تمرين (24.2 درصد) بود. درصد بيشتري از آسيب ها در نيمه دوم بازي (56 درصد) اتفاق افتاد. در بازي هاي خارج خانه آسيب هاي بيشتري نسبت به بازي هاي داخل خانه مشاهده شد. در اواخر فصل (51.5 درصد) آسيب بيشتري نسبت به ديگر زمان ها مشاهده شد. درصد وقوع آسيب در پاي برتر (66.7 درصد) به مراتب بيشتر از پاي غيربرتر بود. ميزان بروز آسيب با سازوکار غير برخوردي (84.85 درصد) به طور معناداري (P<0.05) بيشتر از سازوکار برخوردي (15.15 درصد) بود. منطقه وسط زمين درصد بيشتر از آسيب ها را به خود اختصاص داد (76 درصد). همچنين، ميزان بروز آسيب در پست هافبک (54.5 درصد) به طور معناداري بيشتر از پست دفاع (27.3 درصد) و حمله (15.1 درصد) و دروازه (3 درصد) بود (P<0.05). ميزان آسيب هاي جديد (75.8 درصد) به طور معناداري بيشتر از آسيب هاي مجدد بود (P<0.05). بيشتر آسيب ها براي بهبودي به عمل جراحي (93.9 درصد) نياز پيدا کردند. از مهم ترين نتايج اين تحقيق، شيوع بالاي آسيب ليگامنت متقاطع قدامي در فوتباليست ها بود که با استفاده از داده هاي اين تحقيق مي توان گامي موثر در جهت کاهش و پيشگيري از اين آسيب، در فوتباليست هاي حرفه اي برداشت.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

هدف از پژوهش حاضر عبارت است از بررسي تاثير تمرينات استقامتي، مقاومتي، و ترکيبي بر ساختار قلب دختران دانشگاهي. 39 دانشجوي دختر غير ورزشکار با ميانگين سن 24±2.58 سال، قد 161±8.2 سانتي متر و وزن بدن 56.8±14.61 کيلوگرم با سلامت کامل قلبي- عروقي به صورت تصادفي در چهار گروه کنترل (9 نفر: C)، تمرين استقامتي (10 نفر: E)، تمرين قدرتي (10 نفر: S)، و تمرين ترکيبي (10 نفر: SE) قرار گرفتند. برنامه استقامتي در هفته اول شامل دويدن با شدت 65 درصد ضربان قلب بيشينه (MHR) روي نوار گردان الکتريکي به مدت 16 دقيقه بود که هفته هشتم به تدريج به 80 درصد MHR و مدت 30 دقيقه رسيد. برنامه تمرين قدرتي عبارت بود از اجراي حرکات پرس پا، پرس سينه، کشش زير بغل، و کشش پشت ساق پا. حرکات در هفته اول با 50 درصد يک تکرار بيشينه (1RM) در 2 نوبت با 10 تکرار اجرا شد که به 80 درصد 1RM در 3 نوبت با 6 تکرار در هفته هشتم رسيد. برنامه تمرين ترکيبي، ترکيب تمرينات دو گروه استقامتي و مقاومتي در هر نوبت تمرين بود. برنامه تمرين گروه ها سه روز در هفته انجام شد. اندازه هاي پايان دياستولي و سيستولي، ضخامت ديواره خلفي، توده، و شاخص توده بطن چپ و ضخامت سپتوم بين بطني استراحتي آزمودني ها به روش اکوکارديوگرافي تک و دوبعدي اندازه گيري شدند. يافته ها نشان داد اندازه پايان دياستولي بطن چپ در دو گروه استقامتي و ترکيبي و قطر پايان سيستولي، توده بطن چپ، و شاخص توده بطن چپ گروه ترکيبي افزايش معناداري داشت (P£0.05). مقايسه چهار گروه، تنها اندازه قطر پايان دياستولي بطن چپ گروه ترکيبي بيشتر از ساير گروه ها بود (P£0.05). با وجود افزايش برخي متغيرهاي ساختاري قلب در گروه ترکيبي که احتمالاً ناشي از ترکيب تمرينات استقامتي و قدرتي است، برنامه تمريني تغييرات معناداري در متغيرهاي ساختاري قلب ايجاد نمي کند.

 نسخه قابل چاپ

تحقيق حاضر به منظور بررسي تعداد پاس هاي رد و بدل شده قبل از رسيدن به گل در چهار دوره ليگ حرفه اي فوتبال ايران صورت گرفت. به همين منظور محقق نمونه هاي آماري خود را با روش نمونه گيري تصادفي سيستماتيک از چهار دوره ليگ حرفه اي فوتبال ايران انتخاب کرد و از مجموع 844 مسابقه، 84 مسابقه تجزيه و تحليل شد. روش تحقيق روش مشاهده اي بود و محقق اطلاعات خام مورد نياز خود را پس از مشاهده فيلم هر مسابقه در برگه هاي ويژه اي که از قبل تهيه شده بود ثبت کرد. يافته هاي تحقيق نشان داد 77.5 درصد گل هاي زده شده از رد و بدل شدن 3 پاس پي در پي و کمتر، 16.5 درصد گل ها از رد و بدل شدن 4 و 5 پاس، و تنها 4.5 درصد گل ها از رد و بدل شدن بيش از 5 پاس به دست آمده است. همچنين، نتايج اين تحقيق نشان داد اگر يک تيم بتواند تعداد دفعاتي را که توپ را در منطقه 1.3 دفاعي حريف تصاحب مي کند افزايش دهد، گل هاي زيادتري خواهد زد و هرچه تعداد پاس هاي رد و بدل شده براي رسيدن به 1.3 دفاعي حريف کمتر شود، احتمال زدن گل بيشتر است. اگر تيمي بتواند تعداد دفعات بازپس گيري توپ را در 1.3 حمله افزايش دهد، مي تواند به گل هاي بيشتري دست يابد. همچنين، آمار تعداد گل هايي که در هر 15 دقيقه از بازي به ثمر رسيد بسيار به يکديگر نزديک بود.

 نسخه قابل چاپ

راديکال هاي آزاد اکسيژن گونه هاي فعالي اند که متعاقب فعاليت هاي شديد باعث آسيب هاي بيولوژيکي در بافت هاي هدف مانند غشاي فسفوليپيدي مي شوند. هدف از اين مطالعه عبارت است از بررسي تاثير مصرف حاد ويتامين C بر پراکسيداسيون چربي ناشي از فعاليت. 16 مرد سالم و ناآشنا با پروتکل تمريني به طور تصادفي به دو گروه پلاسبو (1000 ميلي گرم لاکتوز) (P) و آنتي اکسيدانت (1000 ميلي گرم ويتامين (AO) (C تقسيم شدند. دو ساعت پس از مصرف ويتامين C يا پلاسبو، آزمودني ها به مدت 30 دقيقه با 75% حداکثر اکسيژن مصرفي روي نوار گردان (با شيب صفر درصد) دويدند. غلظت ويتامين C پلاسما و مالون دي آلدئيد (MDA) با استفاده از کروماتوگرافي با عملکرد بالا (HPLC) و کراتين کيناز (CK) با اتوآنالايزر اندازه گيري شد. براي مقايسه غلظت ويتامين C پلاسما، CK و MDA در هر گروه از روش اندازه گيري مکرر با تصحيح بونفروني و براي مقايسه اين شاخص ها در بين دو گروه از روش t مستقل استفاده شد. سطوح ويتامين C در گروه AO دو ساعت پس از مصرف، همچنين پس از فعاليت، به طور معناداري افزايش يافت (P<0.05). سطوح CK در هر دو گروه بلافاصله و 2 ساعت پس از فعاليت و 24 ساعت بعد از فعاليت فقط در گروه P افزايش يافت (P<0.05). سطوح MDA پس از انجام فعاليت در گروه P به طور معناداري افزايش يافت (P<0.05)، در حالي که در گروه AO افزايش معناداري مشاهده نشد (P>0.05). نتايج حاصل حاکي از تاثير مصرف 1000 ميلي گرم ويتامين C، بر پراکسيداسيون چربي و آسيب عضلاني است.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

هدف از اين پژوهش عبارت است از بررسي اثر 12 هفته تمرين ورزشي در سه شدت مختلف بر غلظت آديپونکتين پلاسما. براي اين منظور 32 سر موش صحرايي نر 8 هفته اي با نژاد ويستار و ميانگين وزن 185±54 گرم انتخاب و به طور تصادفي در سه گروه تجربي تمرين با شدت بالا (80-85 درصد حداکثر اکسيژن مصرفي)، تمرين با شدت متوسط (70-75 درصد حداکثر اکسيژن مصرفي)، تمرين با شدت پايين (50-55 درصد حداکثر اکسيژن مصرفي)، و يک گروه کنترل قرار گرفتند. گروه هاي تجربي به مدت 12 هفته، هر هفته 5 روز و هر روز 60 دقيقه با شدت هاي تعيين شده و شيب صفر درجه روي نوار گردان ويژه جوندگان به تمرين پرداختند. پس از 12 هفته تمرين مقدار آديپونکتين پلاسما، غلظت گلوکز، انسولين، و شاخص مقاومت به انسولين (HOMA) در حالت ناشتا در هر چهار گروه اندازه گيري شد. نتايج حاصل از آزمون تحليل واريانس يک طرفه نشان داد غلظت آديپونکتين پلاسما در گروه تمرين با شدت بالا و متوسط پس از فعاليت ورزشي به طور معناداري افزايش (P<0.05) و مقدار وزن، انسولين، گلوکز، و شاخص مقاومت به انسولين پس از تمرين کاهش يافت، اگرچه اين کاهش به لحاظ آماري معنادار نبود. همچنين، با استفاده از آزمون آماري همبستگي پيرسون مشخص شد بين آديپونکتين پلاسما و انسولين و شاخص مقاومت انسوليني ارتباط منفي و معناداري وجود دارد (P<0.05). نتايج اين مطالعه نشان داد غلظت آديپونکتين پلاسما پس از 12 هفته تمرين ورزشي با شدت بالا و متوسط در موش هاي صحرايي نر سالم با وجود عدم کاهش معنادار وزن افزايش يافته است. بنابراين، به نظر مي رسد شدت تمرين يکي از پارامترهاي مهم در افزايش مقدار آديپونکتين در پاسخ به تمرين ورزشي باشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف از اين پژوهش عبارت است از مطالعه اثر تمرين سرعتي و بي تمريني بر مقادير sICAM-1، و شاخص التهابي جديد و پيشگويي کننده بيماريهاي قلبي – عروقي. بدين منظور 42 سر موش نر 3 ماهه نژاد ويستار به صورت تصادفي در 2 گروه تجربي (n=24 با وزن 210±7 گرم) و کنترل (n=18 با وزن 211±3 گرم) قرار گرفتند. برنامه تمريني به مدت 12 هفته و هفته اي 3 جلسه، با مدت و شدت مشخص (بين 85 تا 100 درصد و فراتر از 100 درصد VO₂max) اجرا شد. پس از 24 جلسه تمرين، 6 سر موش از آزمودنيهاي اين گروه بي تمريني را تجربه کردند تا آثار بي تمريني نيز مطالعه شود. خون گيري پس از 14 ساعت ناشتايي در مراحل مختلف تمرين با شرايط مشابه انجام و مقادير sICAM-1 با استفاده از کيت تجاربي الايزاي شرکت R&D و با دستگاه Elisa Reader مدل Spectera اندازه گيري شد. داده ها با استفاده از آزمونهاي کولموگروف – اسميرنوف، اندازه گيريهاي مکرر، و آزمون تعقيبي LSD و آزمون t مستقل تجزيه و تحليل شدند. نتايج نشان دادند مقادير sICAM-1 در 24 جلسه نخست تمرين افزايش يافت که معنادار نبود (P=0.079). اما با ادامه تمرين تا 36 جلسه، افزايش معناداري در مقادير sICAM-1 مشاهده شد (P=0.004). ضمنا، مشخص شد به دليل توقف تمرينهاي سرعتي شديد، مقادير sICAM-1 کاهش غيرمعناداري يافته است (P=0.152). به طور کلي، با توجه به نتايج به دست آمده مي توان گفت، تمرين سرعتي شديد به افزايش معنادار sICAM-1 مي انجامد و دستگاه دفاعي بدن طي تمرين تغيير مي کند و بدن در معرض خطر آسيبهاي التهابي آتروژنز قرار مي گيرد.

 نسخه قابل چاپ

ميوستاتين تنظيم کننده منفي قوي در رشد عضله اسکلتي است و نقش مهمي در تنظيم توده عضله بازي مي کند. با اين همه سازوکارهايي که توليد ميوستاتين عضلاني را تنظيم مي کند به خوبي روشن نيست. هدف تحقيق حاضر عبارت است از تعيين اثر هشت هفته تمرين مقاومتي بر تغييرات قدرت عضلاني، توده بدون چربي، ميوستاتين، تستوسترون، کورتيزول سرمي در مردان جوان تمرين نکرده. بدين منظور، 16 مرد جوان (ميانگين سن 22.5±2.9) به دو گروه تمرين مقاومتي (8 نفر) و کنترل (8 نفر) تقسيم شدند. برنامه تمريني عبارت بود از 3 ست 8 تا 10 تکراري با 60 تا %70 1RM، سه جلسه در هفته با حرکات دربرگيرنده کل بدن. گروه کنترل تمرين مقاومتي انجام نمي داد. نمونه گيري خون، آزمون قدرت عضلاني، و سنجش ترکيب بدني (DEXA) در هفته هاي صفر، چهارم، و هشتم انجام شد. تحليل واريانس يکطرفه با اندازه گيريهاي مکرر و همبستگي دو متغيره نشان داد تمرين مقاومتي باعث افزايش قدرت عضلاني، توده بدون چربي، و تستوسترون مي شود، در حالي که کورتيزول و ميوستاتين کاهش مي يابد (P<0.05). همچنين، به ترتيب، ارتباط منفي و مثبتي بين تغييرات ميوستاتين با تستوسترون (P<0.05 و r=-0.69) و ميوستاتين با کورتيزول (P<0.03 و r=0.73) متعاقب تمرين مقاومتي وجود دارد. اين يافته ها نشان مي دهد سطوح سرمي ميوستاتين در پاسخ به تمرين مقاومتي کاهش مي يابد و تغييرات ايجاد شده با تمرين مقاومتي در سطوح ميوستاتين، تستوسترون، و کورتيزول ممکن است در افزايش قدرت و توده عضلاني نقش داشته باشد.

 نسخه قابل چاپ

بي تحرکي و افزايش استروژنهاي سرم، به ويژه استراديول، خطر ابتلا به سرطان سينه را افزايش مي دهد. هدف پژوهش حاضر عبارت است از بررسي اثر يک دوره برنامه تمريني هوازي با شدت متوسط روي 17 بتا – استراديول سرم و تغييرات عوامل چاقي زنان يائسه. بدين منظور، 32 زن يائسه کم تحرک با ميانگين سني 54±7 سال، قد 158±7 سانتي متر، و وزن 73±8 کيلوگرم به طور تصادفي به دو گروه تجربي (17 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) تقسيم شدند. در قبل و بعد از 10 هفته تمرينات منتخب هوازي (%70-60 حداکثر ضربان قلب)، 17 بتا – استراديول سرم با استفاده از روش الکتروکمي لومينسانس، شاخص توده بدن، درصد چربي، و نسبت دور کمر به لگن قبل و بعد از 10 هفته برنامه ترميني از طريق t تست وابسته و تفاوت بين اختلاف ميانگينهاي اين متغيرها بين دو گروه تجربي و کنترل از طريق t تست مستقل و اثر تغييرات چاقي بر تغييرات غلظت 17 بتا – استراديول با استفاده از رگرسيون خطي دو متغيره تعيين شد. غلظت 17 بتا – استراديول (P=0.038) و شاخص توده بدني (P=0.004) کاهش معناداري را بر اثر اين تمرينات نشان دادند. همچنين، بعد از 10 هفته برنامه تمريني منتخب تفاوت معناداري بين اختلاف ميانگين تغييرات غلظت 17 بتا – استراديول و شاخص توده بدني بين دو گروه تجربي و کنترل مشاهده شد. در صورتي که تغييرات شاخص توده بدني، درصد چربي، و نسبت دور کمر به لگن بعد از 10 هفته تمرين اثر معناداري در تغييرات غلظت 17 بتا – استراديول نداشتند. نتايج اين تحقيق نشان مي دهد 17 بتا – استراديول که شاخصي از سرطان سينه است بر اثر تمرينات هوازي منتخب در زنان يائسه کاهش مي يابد و اين تغيير مستقل از کاهش عوامل چاقي است و در پيشگيري از سرطان سينه نقش محسوسي دارد.

 نسخه قابل چاپ