بانک مقالات رشته تربیت بدنی

پژوهش حاضر اثر سه روش بيش تمريني را بر سيستم ايمني (لکوسيتها و زير رده هاي آن مانند لنفوسيتها، مونوسيتها، نوتروفيلها) شناگران زن مورد مطالعه قرار مي دهد.
شناگران زن باشگاهي که بيش از يکسال به طور مرتب مشغول تمرين شنا بودند جامعه آماري اين تحقيق را تشکيل مي دهد. چهل آزمودني از اين جامعه به طور تصادفي انتخاب شدند و در چهار گروه که شامل يک گروه کنترل و سه گروه تجربي بودند، با تعداد 10 نفر در هر گروه قرار گرفتند. پيش از شروع تمرينات نمونه خوني براي بررسي گلبولهاي سفيد و زير رده هاي آن جمع آوري گرديد. پس از آن آزمودنيها به مدت شش هفته در چهار گروه متفاوت با چهار برنامه تمريني متفاوت که از نظر حجم تمرين و تعداد روزها در هفته تفاوت داشت به تمرين پرداختند. در پايان شش هفته تمرين، مجددا نمونه هاي خوني جهت برررسي ميزان گلبولهاي سفيد و زير رده هاي آن جمع آوري گرديد.
از آمار توصيفي براي توصيف شاخص هاي آمار توصيفي (ميانگين، ميانه، نما، دامنه، حداکثر و حداقل) استفاده گرديد و از آزمون تحليل واريانس (ANOVA) براي مقايسه ميانگين ها در چهار گروه استفاده گرديد. براي مقايسه اختلاف ميانگين هاي پيش آزمون t وابسته استفاده گرديد. نتايج اين تحقيق نشان داد که گروه تجربي، که بيشترين حجم تمرين و کمترين زمان دوره بازيافت را داشتند، بيشترين کاهش معني دار (p ٪5) در گلبولهاي سفيد آنان مشاهده گرديد. اين امر همچنين با تحقيقات گذشته که ثابت نموده حجم ها و شدت هاي زياد تمرين در ورزشکاران قهرمان، سيستم ايمني را تحت تاثير قرار داده و باعث کاهش گلبولهاي سفيد مي شود مطابقت دارد.

 نسخه قابل چاپ

به منظور رشد توانايي هاي ادراکي - حرکتي کودکان، تجارب اوليه از اهميت ويژاي برخوردار است. گرچه توانايي هاي ادراکي - حرکتي با نسبت ها متفاوتي زاييده وراثت و محيط است و ليکن يکي از عوامل محيطي بسيار مهم در رشد اين توانايي ها، چگونگي طي شدن سال هاي اوليه و حساس زندگي کودک مي باشد. بنابراين پرورش حرکت در دوران اوليه و پيش از دبستان به وسيله آموزش هاي منظم، پيوسته و کيفي و از همه مهمتر تمرين هاي تحت نظارت مي تواند در دستيابي کودکان به سلامت جسمي و حرکتي در دوره دبستان و بالاتر، بسيار با اهميت تلقي مي گردد. لذا محقق اثر برنامه فعاليت بدني بر عملکرد ادارکي - حرکتي کودکان چهار تا شش سال را مورد بررسي قرار داده است تا ضرورت پرداختن به فعاليت هاي منظم در اين سنين را تعيين کند. به علاوه در جستجوي پاسخ به سوال هاي زير باشد.
آيا برنامه فعاليت بدني منتخب عملکرد ادراکي – حرکتي کودکان چهار تا شش ساله را افزايش مي دهد؟
آيا برنامه يکسان اثرات برابري روي عملکرد ادراکي - حرکتي دختران و پسران چهار تا شش ساله دارد؟
نمونه هاي اين تحقيق 40 دختر و پسر 4 تا 6 سال (20 دختر و 20 پسر) بودند که بعد از حضور در پيش آزمون به طور کاملا تصادفي به دو گروه گواه و تجربي تقسيم شدند. از نظر آماري هيچ اختلاف معني داري بين ميانگين عوامل اندازه گيري شده در پيش آزمون دو گروه وجود نداشت. برنامه فعاليت بدني به مدت هشت هفته و هر هفته دو جلسه براي گروه تجربي اجرا شد و پس از پايان اين دوره مجددا آزمون لينكلن - اوزرتسکي از هر دو گروه به عمل آمد.
پس از تجزيه و تحليل داده ها، نتايج حاصله نشان داد که برنامه فعاليت بدني منتخب باعث افزايش عملکرد ادراکي - حرکتي کودکان چهار تا شش سال و عوامل زيرساختي آن يعني تعادل، هماهنگي عضلاني، قدرت، دقت و سرعت حرکت انگشتان گرديده و نيز اثرات يکساني را در اين سن بر روي عملکرد ادراکي - حرکتي دختران و پسران گذاشته است.

 نسخه قابل چاپ

هدف از اين مقاله مروري بر مفاهيم نظري و عملي رشد ادراکي - حرکتي و نقش آن در رشد کلي کودکان و نوجوانان مي باشد. در اين مقاله ابزار هاي اندازه گيري رشد ادراکي - حرکتي مورد بحث قرار مي گيرند. همچنين تحقيقات  و مطالعات انجام شده در جهان و نيز تحقيقاتي که در ايران انجام يافته مورد برررسي قرار گرفته بخصوص تحقيقاتي که با مشارکت نگارنده در سطح کشور انجام  گرديده گزارش و نتيجه گيري مي گردد.

 نسخه قابل چاپ

هدف از انجام اين تحقيق بررسي نقش برنامه ريزي هاي مختلف آگاهي از نتيجه (kR) با تاکيد بر موضوع عدم قطعيت در دريافت KR در يادگيري تکليف حرکتي توليد نيرو بوده است. 40 آزمودني براساس نوع برنامه ريزي KR به پنج گروه KR 100%، 50%KR، KR پيش بيني شده،KR  تصادفي و بدون KR تقسيم شدند. نتايج تحقيق نشان داد که بين گروههاي مختلف برنامه ريزي KR در مراحل اکتساب، پايداري و انتقال تفاوت معني داري وجود نداشت، ولي اثر اصلي معني داري در مورد دسته کوششهاي تمريني مشاهده شد. نتيجه اينکه هر نوع برنامه ريز KR منجر به کاهش خطا در انجام تکليف شده و در مورد تمرينات نوع ثابت بين انواع برنامه ريزي هاي KR و نيز قطعيت يا عدم قطعيت در دريافت KR در مورد يادگيري تکليف حرکتي چنداني وجود ندارد.

 نسخه قابل چاپ

هدف از انجام اين پژوهش مقايسه روشهاي متداول برآورد درصد چربي بود. بدين منظور تعداد 30 نفر از دانشجويان پسر 26 - 18ساله غيرورزشکار دانشگاه تربيت معلم تهران بعنوان نمونه در تحقيق شرکت نمودند. درصد چربي هر يک از آزمودني ها بوسيله شش روش متفاوت اندازه گيري درصد چربي شامل نوموگرام بان، مک آردل کچ، روش اسلان ووبر، روش هفت نقطه اي جکسون پولاک وارد، روش بنک و ويلمور و روش BIA اندازه گيري شد.
داده ها با استفاده از همبستگي، تست تي همبسته رگرسيون چند متغيره مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج تجزيه و تحليل آماري نشان داد که ميان تمام روشها در سطح آلفاي کمتر از يک صدم (α<0.01) رابطه معني داري وجود دارد اما در مقايسه ميانگين روشها با روش هفت نقطه اي جکسون پولاک وارد، تنها روش نوموگرام بان تفاوت معني داري را در سطح آلفاي کمتر از يک صدم (α<0.01) نشان نداد، ولي ساير روشها تفاوت معني دار نشان دادند.
در انتخاب بهترين روش و محاسبه خطاهاي روشها نيز روش نوموگرام بان به همراه روش بنک وويلمور روشهاي بهتري بودند.
نتايج تحقيق نشان داد که روش نوموگرام بان نسبت به ساير روشها در مقايسه با روش هفت نقطه اي جکسون، پولاک وارد روش مناسب تري در بر آورد درصد چربي مي باشد.

 نسخه قابل چاپ

کمردرد به عنوان يک مشکل فراگير تمامي افراد اعم از ورزشکار و غيرورزشکار را مبتلا ساخته و علاوه بر رنج هزينه اقتصادي بالايي را نيز بهمراه دارد. 80% از افراد حداقل يک بار در زندگي خود به کمردرد مبتلا مي شوند. از اين ميان 15% به طور دايم ناتوان مي شوند و 60% نيز ظرف يک سال متوالي مجددا به دردهاي طولاني مدت مبتلا مي شوند. لذا شناخت و درمان ناهنجاري عملکردي و رفع عواملي که ممکن است به ابتلا مجدد منجر شوند ضروري است. در اين تحقيق وضعيت نيروي عضلات تنه قبل و بعد از درمان بمنظور شناسايي يک عامل هشدار دهنده در بروز کمردرد مورد مطالعه قرار گرفت. تعداد 17نفر از مبتلايان به کمردرد مزمن و 20 نفر از افراد سالم در گروه سني مشابه مورد مطالعه قرار گرفته سپس بيماران 12 جلسه تحت ورزش درماني قرار گرفتند. قبل و بعد از درمان متغيرهاي دردکمر، نيروي ايزومتريک فلکسورها و اکستنسورهاي تنه در حالت هاي ايستاده، نيمه خميده و کاملا خميده در هر دو گروه اندازه گيري و با استفاده از MANOVA مقايسه شدند.
نتايج: در بيماران نيروي ايزومتريک فلکسورها تا 50% و نيروي ايزومتريک اکستنسورها تا 80% آسيب ديده بودند (P<0.01). در افراد طبيعي نيروي ايزومتريک اکستنسورها در وضعيت هاي الگوي خاصي داشت و حداکثر نيرو مربوط به حالت نيمه خميده بود. پس از درمان، کمردرد بيماران بهبود يافته و نيروي ايزومتريک فلکسورها در هر سه حالت تنه به وضع طبيعي بازگشت.
اما، هنوز نيروي ايزومتريک اکستنسورها در دو وضعيت ايستاده و کاملا خميده 65% و نيز در وضعيت نيمه خميده 45% با الگوي افراد سالم فاصله داشت (P<0.05). عليرغم بهبودي درد بيماران عملکرد عضلات تنه ايشان اصلاح نشده بود و کماکان شباهت و به وضعيت قبل از درمان داشت. اين الگوي غيرطبيعي در بيماران مي تواند بعنوان يک عامل هشدار دهنده براي احتمال بروز مجدد کمردرد محسوب شود.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

هدف پژوهش، مقايسه رشد حرکتي، رشد اجتماعي و ارتباط رشد حرکتي و رشد اجتماعي  120دانش آموز دختر غير ورزشکار و 80 ورزشکار (20 شناگر، 35 واليباليست و 35 بستکباليست) کلاس سوم راهنمايي منطقه شش تهران بوده است. آزمودني ها مورد آزمون هاي رشد اجتماعي و ايتزمن و شکل کوتاه مهارت حرکتي برونينکز - اوزرتسکي قرار گرفته اند. سپس از ضريب همبستگي پبرسون، آزمون t مستقل و تحليل واريانس يکطرفه بهره گيري شده نتايج در سطح احتمال خطاپذيري 5 درصد به دست آمده که عبارتند از: بين رشد حرکتي و مهارت حرکتي درشت، ظريف و درشت و ظريف با رشد اجتماعي معني داري وجود نداشت و ورزشکاران در رشد حرکتي برتر از غير ورزشکاران بوده، اما ورزشکاران انفرادي و گروهي با هم تفاوتي نداشتند. همچنين ورزشکاران، اجتماعي تر از غير ورزشکاران بودند. ليکن در رشد اجتماعي ورزشکاران انفرادي و گروهي تفاوت معني داري مشاهده نگرديد.

 نسخه قابل چاپ

هدف از تحقيق حاضر، بررسي تاثير تمرينات مقاومتي بر نيمرخ متابوليکي و حساسيت به انسولين در مردان چاق بود. به همين منظور، 16 مرد چاق (48-35 سال) به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفي در دو گروه هشت نفري قرار گرفتند :1) گروه تمرين مقاومتي و 2) گروه کنترل. از همه آزمودني ها پس از 12 ساعت ناشتايي و در دو مرحله (قبل و بعد از انجام تمرين) و در شرايط مشابه، خون گيري به عمل آمد. گروه آزمايش 13 هفته و هر هفته سه جلسه تمرينات مقاومتي داشتند. برنامه تمرينات مقاومتي به صورت دايره اي و در يازده ايستگاه با شدت 50-60 درصد يک تکرار بيشينه  (RM_1)انجام گرفت. تحليل اطلاعات با کمک آزمون t مستقل نشان داد که تمرينات مقاومتي تاثير معني داري بر متغيرهاي وزن، نسبت محيط کمر به لگن، فشار خون سيستوليک و دياستوليک، قند خون ناشتا و تري گليسيريد سرمي ندارد، ولي اين تمرينات موجب کاهش معني دار متغيرهاي درصد چربي بدن، کلسترول تام، LDL-C، هموگلوبين گليکوزيله و انسولين و افزايش معني دار حداکثر توان هوازي،HDL-C  و شاخص حساسيت به انسولين مي شود. مي توان گفت تمرينات مقاومتي به بهبود نيمرخ متابوليکي و حساسيت به انسولين در مردان چاق منجر مي شود و مي توان آن را به عنوان يک جزء موثر در برنامه ورزشي اين افراد در نظر گرفت.

 نسخه قابل چاپ

هدف از اين تحقيق، بررسي تاثير يك جلسه دو درمانده ساز با شدت كم (55 تا 65 درصد)، شدت متوسط (65 تا 75 درصد) و شدت زياد (75 تا 85 درصد) حداكثر اكسيژن مصرفي بر مقادير آديپونكتين زنان فعال بود. براي اين منظور 30 زن سالم با ميانگين سن 1.07±21.6 سال، وزن 3.35±59.7 كيلوگرم و حداكثر اكسيژن مصرفي 0.58±39.1 ميلي ليتر به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن در دقيقه كه هيچ گونه سابقه بيماري قلبي - عروقي و ديابت نداشتند، انتخاب و به طور تصادفي به سه گروه فعاليت با شدت كم (LAG)، فعاليت با شدت متوسط (MAG) و فعاليت با شدت زياد (HAG) تقسيم شدند.پروتكل آزمون گيري شامل دو پيشرونده تا حد واماندگي روي نوارگردان بدون شيب بود كه با توجه به روش كارونن در گروه هاي LAG،MAG  و HAG به ترتيب با شدت 55 تا 65 درصد، 65 تا 75 درصد و 75 تا 85 درصد حداكثر اكسيژن مصرفي اجرا شد. خونگيري در دو مرحله قبل و 30 دقيقه پس از اتمام فعاليت و با شرايط كاملا مشابه و به دنبال 12 تا 14 ساعت ناشتايي انجام شد. در هر مرحله 7 ميلي ليتر خون در وضعيت نشسته از وريد پيش بازويي گرفته شد و پس از انتقال به آزمايشگاه و تهيه سرم از آن براي آناليز متغيرهاي تحقيق استفاده شد. براي تعيين مقادير آديپونكتين سرمي، گلوكز و انسولين ناشتايي از تست الايزا و براي اندازه گيري TG و LDL-C از روش آنزيماتيك استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون هاي t وابسته و آناليز واريانس در سطح P£0.05 تجزيه و تحليل شد. نتايج نشان داد مقادير آديپونكتين در هر سه گروه LAG،MAG  و HAG افزايش يافت ولي افزايش فقط در گروه LAG معنادار بود. از سوي ديگر، تغييرات مقادير آدپپونكتين بين سه گروه معنادار نبود. به علاوه، مقادير پيش و پس آزمون مقادير گلوكز در هر سه گروه و تغييرات انسولين فقط در گروه هاي MAG و HAG به لحاظ آماري معنادار بود. هم چنين فقط تغييرات انسولين بين دو گروه MAG و HAG معنادار نبود. بر اساس يافته هاي تحقيق، با افزايش شدت ورزش و در نتيجه كاهش مدت ورزش، تغييرات كم تري در مقادير آديپونكتين سرم زنان جوان فعال ايجاد مي شود.

 نسخه قابل چاپ

نتايج پژوهش هاي مختلف درباره اثر تداخلي تمرينات تركيبي بر قدرت و توان هوازي بيشينه (VO_2max) متفاوت است. هدف از اين تحقيق، بررسي تاثير شش هفته تمرينات تركيبي بر قدرت بيشينه و VO_2max مردان غيرورزشكار بود. به اين منظور 34 دانشجوي غيرفعال و سالم (با ميانگين سن 1.18±22 سال، قد 6.48±173.54 سانتيمتر و وزن 8.50±65.01 كيلوگرم) داوطلبانه در تحقيق شركت كردند و به صورت تصادفي در يكي از چهار گروه استقامتي (n=10)، قدرتي (n=8)، تركيبي (n=8) و كنترل (n=8) قرار گرفتند.گروه استقامتي، برنامه تمرين استقامتي اينتروال بومپا (3 روز در هفته، 12.5-25 دقيقه، 50-70 درصد HRR) را به مدت شش هفته انجام دادند. گروه قدرتي، برنامه تمريني قدرتي (3 روز در هفته، 3 ست / 6 حركت، 1RM% 70-85) و گروه تركيبي نيز از تمرينات استقامتي و قدرتي (تمرين استقامتي قبل از ظهر و تمرين قدرتي بعد از ظهر) را اجرا كردند. گروه كنترل در هيچ برنامه تمريني شركت نكردند. كليه آزمودني ها قبل و بعد از برنامه تمريني آزمون هاي ارزيابي قدرت (حركت ليفت با دستگاه) و VO_2max (آزمون بروس) را انجام دادند. نتايج تحقيق حاضر با تي وابسته نشان داد، اجراي تمرينات تركيبي به افزايش معني دار قدرت (P=0.00) و (P=0.00) VO_2max آزمودني ها منجر شد. به علاوه، با استفاده از آزمون آناليز واريانس يكطرفه بين توسعه VO_2max در دو گروه استقامتي (18%) و تركيبي (16%)، اختلاف معني داري مشاهده نشد (P=0.95). بين مقدار افزايش قدرت بيشينه در گروه قدرتي (39%) و تركيبي (31%) به لحاظ آماري اختلاف معني داري مشاهده نشد(P=0.31) . نتيجه اين كه اجراي تمرينات تركيبي هيچ اثر تداخلي در افزايش قدرت و توان هوازي بيشينه نسبت به گروه هاي قدرتي و استقامتي نداشت.

 نسخه قابل چاپ

در ورزش دست در مقايسه با ورزش پا در پاسخ به نوع و شدت تمرينات، تفاوت هاي فيزيولوژيك وجود دارد. هدف از تحقيق حاضر، بررسي و مقايسه پاسخ هاي لاكتات خون، ضربان قلب، فشار خون و هم چنين بررسي ارتباط اين شاخص ها با زمان خستگي در ورزش فزاينده دست و ورزش فزاينده پا بود. به اين منظور 8 كاراته كار جوان با ميانگين سني 21.2±18.9 سال در تحقيق شركت كردند. آزمودني هاي تحقيق، دو آزمون ورزشي فزاينده را روي دوچرخه كارسنج دستي و دوچرخه كارسنج پايي پيشرفته مونارك (مدل 838E)، با فاصله استراحت يك هفته اي اجرا كردند. شاخص هاي قلبي و عروقي (ضربان قلب بيشينه و فشار خون) و زمان خستگي بي درنگ پس از پايان هر آزمون اندازه گيري و ثبت شد. هم چنين نمونه هاي خوني پس از پايان آزمون هاي ورزشي دست و پا جمع آوري و غلظت هاي لاكتات خون (ميلي گرم / دسي ليتر) با استفاده از روش آنزيمي Enzymatic lactate reagrent اندازه گيري شد. يافته هاي تحقيق اختلاف معني داري در مقادير لاكتات خون و فشار خون، بين آزمون هاي ورزشي دست و پا نشان نداد (به ترتيبp=0.22  و p=0.15)، اما حداكثر ضربان قلب به طور معني داري در آزمون پا بيش تر از آزمون دست بود (p=0.02). هم چنين ارتباط بين مقادير لاكتات خون، بيشينه ضربان قلب، فشار خون سيستول با زمان خستگي براي آزمون دست به ترتيب r=0.88، r=0.68، r=0.76 و براي آزمون پا r=0.71، r=0.57، r=0.49 به دست آمد. در مجموع، نتايج تحقيق حاضر نشان داد كه بين ورزش فزاينده دست و ورزش فزاينده پا، اختلاف معني داري در مقادير لاكتات خون و فشار خون سيستول وجود ندارد اما مقادير بيشينه ضربان قلب بين اين دو به طور معني داري متفاوت است. بنابراين در تدوين برنامه هاي ورزشي با ارزيابي عملكرد ورزشكاران بر مبناي ضربان قلب بايد اين معيار به طور جداگانه براي ورزش هاي دستي و پايي در نظر گرفته شود.

 نسخه قابل چاپ

در پژوهش حاضر با هدف مطالعه مصرف مكمل كراتين به عنوان يك كمك ارگوژنيكي، تاثير مصرف كوتاه مدت كراتين مونوهيدرات بر عملكردهاي سرعتي و قدرتي كشتي گيران بررسي شد. به اين منظور 20 كشتي گير انتخاب و به دو گروه همگن 10 نفره دارونما (گروه كنترل) و مصرف كننده مكمل كراتين (گروه تجربي) تقسيم شدند و در يك طرح دوسوكور، عملكرد آزمودني ها در دوهاي سرعتي، استقامت در سرعت هاي تناوبي، قدرت عضلاني در حركت اكستنشن زانو به فاصله 7 روز (مصرف روزانه 20 گرم كراتين مونوهيدرات در چهار وعده 5 گرمي، توسط گروه تجربي و به همين مقدار دارونماي دكستروز توسط گروه كنترل) سنجيده شد. نتايج پيش آزمون و پس آزمون با استفاده از آزمون آماري t همبسته (در هر گروه) و t مستقل (بين دو گروه) تجزيه و تحليل شد. نتايج تحقيق نشان مي دهد مصرف كوتاه مدت كراتين عملكرد سرعتي كوتاه مدت (دوهاي 20 و 40 متر سرعت)، بلندمدت (60 و 100 متر سرعت) و مسافت طي شده در آزمون عملكرد استقامتي كشتي گيران در دوهاي سرعتي تناوبي (30 دوي سرعت حداكثر 5 ثانيه اي با 10 ثانيه استراحت در بين آنها) و قدرت عضلاني در حركت1-RM  اكستنشن زانو را به طور معني داري بهبود بخشيده است (P<0.05).

 نسخه قابل چاپ

هدف از تحقيق حاضر، بررسي تاثير مصرف داروي ايندومتاسين بر نشانه هاي بيوشيميايي، عملكردي و ظاهري كوفتگي عضلاني تاخيري متعاقب شركت در برنامه تمرينات اكسنتريك بود. به اين منظور 20 مرد داوطلب سالم و غيرورزشكار با ميانگين سني 25.8±6.9 سال و درصد چربي  15.9±9.3درصد، انتخاب و به طور تصادفي به دو گروه دارو (n=10) و دارونما (n=10) تقسيم شدند. در طرح دوسوكور آزمودني ها 5 روز قبل و 48 ساعت بعد از اجراي آزمون برونگرا روزانه 75 ميلي گرم داروي ايندومتاسين يا دارونما دريافت كردند. پديده كوفتگي عضلاني با استفاده از حركت پلانتار فلكشن كنترل شده در عضله درشت ني قدامي ايجاد شد. سطوح پروستو گلاندين هاي E2، درد ادراك شده، محيط ساق پا، زاويه پلانتار فلكشن و دورسي فلكشن قبل و بلافاصله بعد از برنامه تمريني اكسنتريك اندازه گيري و در فواصل زماني 24 و 48 ساعت تكرار شد. نتايج تحقيق حاضر نشان داد كه مصرف داروي ايندومتاسين مانع افزايش سطوح پروستوگلاندين هاي E2، شدت درد ادراك شده، محيط دور ساق و كاهش دامنه حركتي مفصل مچ پا نشد. با اين حال، سطوح پروستاگلاندين هاي E2 در بازه زماني 24 ساعت (P=0.001) و 48 ساعت  (P=0.001)پس از برنامه تمريني اكسنتريك كاهش يافت. شدت درد ادراك شده نيز در بازه زماني 24 ساعت (P=0.001) و 48 ساعت (P=0.001) پس از برنامه تمريني اكسنتريك كاهش يافت. شدت درد ادراك شده نيز در بازه زماني 24 ساعت (P=0.001) و 48 ساعت (P=0.043) پس از برنامه تمريني اكسنتريك كاهش يافت. همچنين داروي ايندومتاسين در بازه زماني 48 ساعت (P<0.05) پس از تمرين تغييرات معني داري در دامنه حركتي مفصل مچ پا و اندازه محيط ساق پا به وجود آورد. در مجموع نتايج تحقيق حاضر نشان داد كه در دوره بازگشت به حالت اوليه طولاني مدت كه اغلب با كوفتگي عضلاني تاخيري همراه است، مصرف داروي ايندومتاسين ممكن است سودمند باشد.

 نسخه قابل چاپ