بانک مقالات رشته تربیت بدنی

فعاليت بدني منظم در تمامي دوران زندگي، بويژه کودکي و نوجواني حايز اهميت است و اثرات مفيد آن را بر رشد جسماني، فکري و رواني کودکان و نوجوانان نبايد ناديده گرفت. هدف از انجام اين تحقيق تعيين اثر شرکت در کلاسهاي ورزشي تابستاني بر عوامل آمادگي جسماني و حرکتي، ترکيب بدني و خودپنداره بدني دختران نوجوان بود. بدين منظور، تعداد سه پايگاه تابستاني، از بين پايگاههاي شهر تهران انتخاب گرديد و تعداد 54 نفر از دانش آموزان اين پايگاهها (با سن 13.3±1.15 سال و وزن 47.6±8.83 کيلوگرم) که در طول سال فعاليت بدني منظم نداشته و فقط در کلاسهاي تابستاني (واليبال و بسکتبال) شرکت کردند، به روش نمونه در دسترس انتخاب شدند. همچنين، 10 نفر از دانش آموزان اين پايگاهها که فقط در فعاليتهاي هنري و علمي مشارکت داشتند به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. توان هوازي، استقامت عضلاني، انعطاف پذيري، چابکي، ترکيب بدني و خودپنداره بدني آزمودنيها قبل و بعد از کلاسها مورد ارزيابي قرار گرفت. طول دوره 8 هفته و تعداد جلسات تمريني و علمي 3 نوبت در هفته بود. براي مقايسه تغييرات بين گروهي و درون گروهي به ترتيب، از آزمون t مستقل و t همبسته در سطح معني داري P<0.05 استفاده شد. يافته هاي تحقيق نشان داد كه ميزان تغييرات حداکثر اکسيژن مصرفي، استقامت عضلاني در هر دو گروه معني دار (P<0.05) مي باشد. از طرفي، ميزان تغييرات انعطاف پذيري و خرده مقياس عزت نفس، تنها در گروه تجربي معني دار (P<0.05) بود. نتايج تحقيق نشان داد كه بين ميزان تغييرات توان هوازي، استقامت عضلاني، انعطاف پذيري، چابکي، شاخص توده بدن، خود پنداره بدني کلي و خرده مقياسهاي خود پنداره بدني، در گروه گواه و تجربي تفاوت معني داري (P<0.05)، وجود ندارد. با توجه به نتايج بدست آمده به نظر ميرسد كه كلاسهاي ورزشي تابستاني با چنين الگويي كه در اين پايگاهها اجرا مي گردد، اثري بر عوامل آمادگي جسماني، حركتي، تركيب بدني و خودپنداره بدني ندارد و براي ساماندهي اين کلاسها بايد چاره انديشي شود.

 نسخه قابل چاپ

پژوهش حاضر تاثير يك دوره دوي هوازي همراه با مصرف اسپيرولينا بر بيشينه اكسيژن مصرفي و عملكرد برخي از شاخص هاي دستگاه ايمني مردان تمرين كرده پس از يك جلسه فعاليت بدني وامانده ساز را مورد مطالعه قرار داده است. در اين پژوهش 40 نفر از دانشجويان تمرين كرده به صورت تصادفي در چهار گروه، اسپيرولينا – دوي هوازي، اسپيرولينا، دارونما – دوي هوازي و گواه مورد مطالعه قرار گرفتند. به منظور آزمون فرضيه هاي تحقيق از روش آماري واريانس (ANOVA) يک سويه با در نظر گرفتن سطح معني داري a=0.005 و آزمون تعقيبي (LSD) استفاده شد. از آزمودني ها آزمون مرحله اول در حالت ناشتا و استراحت بلافاصله پس از آزمون بيشينه بروس روي نوارگردان تا رسيدن به واماندگي كامل نمونه خوني گرفته شد و مقدار  Vo_2maxآنها از طريق آزمون مذكور تعيين شد. آزمودني هاي گروه هاي اسپيرولينا – دوي هوازي ودارونما – دوي هوازي به مدت شش هفته روزي سه عدد قرص 500 ميلي گرمي اسپيرولينا و 500 ميلي گرمي دارونما مصرف نمودند و هفته اي سه بار به مدت 30 دقيقه در آستانه تحريك هوازي دويدند. گروه هاي اسپيرولينا و دارونما نيز به روش فوق قرص اسپيرولينا و دارونما در مدت شش هفته مصرف نمودند. سپس مجددا همان آزمون مرحله اول را به عنوان آزمون مرحله دوم انجام دادند. نمونه هاي خوني براي اندازه گيري تعداد CD₄⁺، CD₈⁺،NK  و نسبت CD₄⁺ بهCD₈⁺  در چهار نوبت پيش و پس آزمون مرحله يك و دو گرفته شد. تجزيه و تحليل يافته ها نشان داد كه: دوي هوازي و مكمل اسپيرولينا هر يك به تنهايي باعث افزايش Vo_2max مي شوند، دوي هوازي و مصرف اسپيرولينا باعث افزايش بيشتر Vo_2max نسبت به ساير گروه ها مي شود (P<0.05)، CD₄⁺ و هموگلوبين گروه اسپيرولينا - دوي هوازي تفاوت معني داري با ساير گروه ها داشت (P=0.002)، CD₄⁺  گروه ها با هم اختلاف معني داري نداشتند،NK  تمام گروه ها افزايش داشت، نسبتCD₄⁺  به CD₈⁺ گروه ها با هم اختلاف معني داري داشت (P=0.002)، نسبت CD₄⁺ به CD₈⁺ در گروه اسپيرولينا – دوي هوازي كمتر از گروه اسپيرولينا و دارونما بود. در مجموع مي توان نتيجه گرفت كه احتمالا مكمل اسپيرولينا و دوي هوازي باعث افزايش Vo_2max  و بهبود شاخص هاي ايمني مي شود.

 نسخه قابل چاپ

 مسابقات علمي- تخصصي معلمان تربيت‌بدني همه ساله در سه مرحله برگزار مي‌شود. هدف تحقيق حاضر ارزيابي اين مسابقات بود. جامعه و نمونه آماري تحقيق شامل كليه معلماني بود كه از استانهاي قم، گيلان، مركزي و مازندران در مرحله نهايي (كشوري) نوزدهمين دوره اين مسابقات شركت داشتند. نتايج نشان داد كه تمامي آزمونهاي علمي روا بودند. آزمونهاي عملي نيز داراي حداقل سطح روايي قابل ‌قبول بودند. پنج آزمون از شش آزمون علمي داراي اعتبار معنادار بودند. ضريب دشواري چهار آزمون از شش آزمون علمي مطلوب بود ولي در آزمونهاي عملي در دو روش نتايج متفاوت بدست آمد. ضريب تميز آزمونهاي علمي و عملي نيز در دامنه نامطلوب بودند. بعنوان نتيجه‌گيري مي‌توان گفت اگر به بررسي و تجديدنظر در تنه و گزينه‌هاي انحرافي تك‌تك آزمونهاي علمي پرداخته شود و در آزمونهاي عملي نيز خطاهاي اندازه‌گيري احتمالي به حداقل برسد و از آزمونهاي با روايي و اعتبار بالا استفاده شود، مي‌توان مسابقاتي با كيفيت بهتر و موثرتر برگزار كرد.

 نسخه قابل چاپ

سلامت جسمي و رواني كاركنان مساله مهمي است كه همواره مورد توجه مديران و روساي سازمان ها بوده است، زيرا از جمله عواملي است كه كارآيي افراد را افزايش داده و موجب بهره وري سازمان مي گردد. اين تحقيق به بررسي تاثير ورزش بر فشار رواني كاركنان دانشگاه هاي آزاد اسلامي منطقه 3 كشور پرداخته است. 905 نفر نمونه به طور تصادفي از واحدهاي دانشگاهي انتخاب شدند. با استفاده از دو پرسشنامه ويژگي هاي فردي و فشار رواني شخصي در چهار حيطه (پاسخ هاي جسمي، رفتاري، شناختي و هيجاني) دانش هاي مورد نياز جمع آوري شد. كاركنان بر اساس ميزان شركت در فعاليت هاي ورزشي به دو دسته ورزشكار و غيرورزشكار تقسيم شدند. نتايج بررسي ها نشان داد كه بين فشار رواني كاركنان ورزشكار و غيرورزشكار تفاوت معني داري وجود داشت. به طوري كه فشار رواني كاركنان ورزشكار كمتر از كاركنان غيرورزشكار بود (p<001) و كاركنان ورزشكاري كه در طول هفته تعداد جلسات تمرين بيشتري داشتند به طور معني داري فشار رواني كمتري را نشان دادند. همچنين با افزايش مدت هر جلسه تمرين در كاركنان ورزشكار، فشار رواني روند كاهش را نشان داد، اما اين تفاوت ها فقط در پاسخ هاي جسمي بين زمان 15 و 90 دقيقه معني دار بود. فشار رواني كاركنان ورزشكاري كه سوابق طولاني تري در فعاليت هاي ورزشي داشتند كمتر بود و نيز فشار رواني كاركنان ورزشكار داراي سابقه قهرماني در هر چهار حيطه، بيشتر از كاركنان ورزشكار بدون سابقه قهرماني بود، اما اين تفاوت ها در هيچ يک از حيطه ها معني دار نبود. نتايج حاكي از آن است كه تمرينات بدني و ورزش، يك شيوه مفيد و موثر در مديريت فشار رواني و كاهش فشار عصبي مي باشد، كه بايد مورد توجه مديران سازمان قرار گيرد و متغيرهايي مانند مدت، شدت و تكرار مناسب ورزش عوامل مهمي هستند كه مي توانند در نيل به اهداف سازماني بيشتر مفيد واقع شوند.

 نسخه قابل چاپ

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي رابطه ميان عوامل روانشناختي توانمندسازي کارشناسان و کارآفريني سازماني در سازمان تربيت بدني بود. جامعه اين تحقيق شامل کليه کارشناسان حوزه ستادي سازمان تربيت بدني مي باشد که تعداد 169 نفر به عنوان نمونه آماري از طريق نمونه گيري سيستماتيک انتخاب شدند. براي گردآوري اطلاعات لازم، از پرسش نامه استاندارد کارآفريني سازماني صمدآقايي و پرسش نامه استاندارد توانمندسازي روان شناختي اسپريتزر استفاده شد. در اين پژوهش، پايايي پرسش نامه هاي کارآفريني سازماني و توانمندسازي روان شناختي با استفاده از ضرايب آلفاي کرونباخ محاسبه گرديد که به ترتيب برابر با 0.92 و 0.78 مي باشد. نتايج حاصل از تجزيه و تحليل داده ها نشان داد که بين عوامل روان شناختي توانمندي (احساس معني دار بودن شغل، احساس شايستگي، احساس خودتعييني، احساس تاثير و احساس اعتماد) و کارآفريني سازماني ارتباط معني داري وجود دارد (P<0.05). همچنين عوامل روان شناختي توانمندسازي در سازمان تربيت بدني بوسيله آزمون رتبه اي فريدمن، رتبه بندي شد و مشخص شد که بالاترين رتبه مربوط به احساس شايستگي و دومين رتبه مربوط به احساس خودتعييني است و احساس اعتماد در رتبه سوم قرار دارد.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

هدف از انجام اين تحقيق، مقايسه کينماتيکي مرکز ثقل بدن در حين اجراي شوت جفت موفق و ناموفق بسکتبال در دو مسافت الف (4.25 متر، خط پرتاب آزاد، 2 امتيازي) و مسافت ب (6.25 متر، خط پرتاب 3 امتيازي) بود. 6 نفر از بهترين شوتيست هاي مرد حاضر در سوپر ليگ بسکتبال باشگاههاي کشور با ميانگين سني (23.33±3.04 سال)، قد (189.67±2.21 سانتي متر)، وزن (84±5.58 کيلوگرم)، سابقه بازي (10±2.5 سال) که همگي راست دست بودند، در دو پست گارد راس و فوروارد بازي مي کردند و سابقه عضويت در تيمهاي ملي را نيز دارا بودند، در اين تحقيق شرکت نمودند. پس از تكميل فرم رضايتنامه توسط بازيكنان، با نصب ماركر بر روي نقطه 57% بدن از شوت جفت موفق و ناموفق در دو مسافت 4.25 متر (خط پرتاب آزاد) و 6.25 متر (خط پرتاب 3 امتيازي) با استفاده از دو دوربين كداك  فيلمبرداري گرديد. اطلاعات بدست آمده توسط نرم افزارتري دي اس مکس 8، تجزيه و تحليل شد. مقايسه ميانگين پارامترهاي کينماتيکي مرکز جرم بدن در دو شوت جفت موفق و ناموفق با استفاده از نرم افزار spss و به کار گيري روش آماري ويلکاکسون (P<0.05) انجام شد. ميانگين ارتفاع ماکزيمم مرکز جرم در شوت موفق 4.25 متري (s₄) 10 سانتي متر بيشتر از شوت ناموفق (f₄) و در شوت موفق 6.25 متري (s₆) 3 سانتي متر بيشتر از شوت ناموفق(f₆)  بود. در (f₄) و (s₄) رهايي توپ در 0.07 ثانيه پس از اوج پرش، در (f₆) 0.02 ثانيه قبل از اوج پرش، در حالي که در (s₆) رهايي همزمان با اوج پرش اتفاق افتاد. مدت زمان در هوا بودن براي شوت 3 امتيازي بيشتر از شوت 2 امتيازي (4.25 متر) بود. اگرچه در اين مسافت توپ در درصد کمتري از ارتفاع پرش نسبت به 2 امتيازي رها شد. اين يافته ها با نتايج اليوت (1989) همراستا است. بين هيچ يک از پارامترهاي کينماتيکي مرکز جرم بدن در شوت جفت موفق و ناموفق تفاوت معناداري ديده نشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف از اين تحقيق اثر تعاملي هشت هفته تمرين هوازي و مصرف مكمل ويتامين E بر حذف mtDNA لكوسيت هاي خون انسان بعد از يك جلسه فعاليت وامانده ساز بود. براي اين منظور، 40 نفر از دانشجويان مرد غير ورزشكار دانشگاه گيلان (سن 21.3±1.5 سال، وزن 74.2±14.4 كيلوگرم، و درصد چربي بدن (17.9±6.1 كه همگي سالم غير سيگاري بودند، به طور داوطلبانه در اين تحقيق شركت كردند. آزمودني ها به طور تصادفي در يكي از 4 گروه 10 نفره (تمرينات هوازي + ويتامين (E، (تمرينات هوازي + دارونما)، (ويتامين (E، و (دارونما) قرار گرفتند. در ابتداي مطالعه، فعاليت هوازي وامانده ساز براي آزمودني هاي 4 گروه اجرا شد. در فعاليت مورد نظر، آزمودني ها پس از گرم كردن اوليه، بر روي چرخ كارسنج به مدت 5 دقيقه با سرعت ثابت 60 دور در دقيقه و با كار اوليه 50 وات شروع به ركاب زدن كردند. سپس، به طور فزاينده، به ازاي هر 5 دقيقه، 25 وات به بار كار اضافه شد. اين روند تا هنگام توقف عمل ركاب زدن يا ناتواني در حفظ سرعت 60 دور دقيقه ادامه يافت. يك ساعت قبل، و بلافاصله بعد از فعاليت وامانده ساز، 5 ميلي ليتر خون از سياهرگ دست راست آزمودني ها گرفته شد تا پس از استخراج DNA ميتوكندري لكوسيت هاي خون، حذف 5kb ژنوم ميتوكندري ها با استفاده از تكنيك Multiplex PCR مورد بررسي قرار گيرد. هشت هفته تمرين هوازي با شدت 75-50 درصد HRR (روش كاروونن) براي آزمودني هاي گروه هاي 1 و 2 در نظر گرفته شد. گروه هاي 3 و 4 در هيچ فعاليت منظم ورزشي شركت نكردند. گروه هاي 1 و 3، روزانه 400mg مكمل ويتامين E، و گروه هاي 2 و 4، از دارونما (كپسول هاي مشابه اما محتوي ساكاروز) استفاده كردند. طرح مصرف ويتامين E و دارونما دو سويه كور بود. بعد از 8 هفته اعمال متغيرهاي مستقل، مجددا فعاليت وامانده ساز و 2 مرحله خون گيري، دقيقا همانند مرحله اول، به اجرا در آمد. نتايج حاصل از تجزيه و تحليل آماري آزمون علامت ها و كروسكال واليس نشن داد كه يك جلسه فعاليت وامانده ساز مي تواند موجب بروز حذف معمولي mtDNA لكوسيت هاي خون گردد (P<0.05). با اين وجود، هشت هفته تمرين هوازي به همراه دريافت روزانه 400mg ويتامين E، يا هر كدام به تنهايي، تغيير معني داري در حذف mtDNA لكوسيت هاي خون افراد غير ورزشكار، بعد از يك جلسه فعاليت وامانده ساز، ايجاد نكرد. نتيجه اينكه بحث در مورد تاثير تمرين بدني بر تغييرات ژنوم ميتوكندري نياز به بررسي هاي بيشتري دارد.

 نسخه قابل چاپ

هدف از تحقيق حاضر، ارزيابي روابط بين ميزان انرژي مصرفي فعاليت جسماني و ميزان مرگ و مير نمونه مردان بالاي 30 سال (تعداد = 2530) استان آذربايجان شرقي است كه جمع آوري داده ها در يك دوره 5 ساله صورت گرفته است. در اين تحقيق نشان داده شده است كه كاهش ميانگين مقدار انرژي مصرفي روزانه (كيلو كالري بر كيلوگرم در يك روز) با افزايش ميزان مرگ و مير مرتبط بوده و اصولا اين روابط، بيشتر به علت بالا بودن سهم انرژي مصرفي اوقات غير فراغت مي باشد. نتايج بدست آمده، اهميت انرژي مصرفي اوقات غير فراغت، در ارزيابي كل فعاليت را نشان داده و رابطه معكوس بين ميزان فعاليت جسماني با خطر مرگ و مير مردان را تاييد مي كنند. اين در حالي است كه روابط بين فعاليت جسماني و ميزان مرگ و مير اصولا بخاطر انرژي مصرفي اوقات غير فراغت مي باشد كه بطور ميانگين 53 درصد كل انرژي مصرفي مردان را تشكيل مي هد. همچنين در اين تحقيق رابطه مستقيمي بين مرگ و مير ناشي از همه عوامل و زمان صرف شده در حال نشستن وجود دارد. محقق در اين مطالعه، خطرات نسبي ناشي از روابط طبقه بندي هاي ميانگين انرژي مصرفي روزانه با ميزان مرگ و مير را تخمين مي زند. در نتيجه اين تحقيق، فقدان فعاليت جسماني، عامل خطر مستقلي براي بيماري قلبي- عروقي و مرگ و مير ناشي از آن بوده و افزايش متوسطي در انرژي مصرفي مي تواند منجر به كاهش چشمگيري در ميزان مرگ و مير شود.

 نسخه قابل چاپ

هدف از مطالعه حاضر، بررسي رابطه برخي شاخص هاي آنتروپومتريكي و بيومكانيكي با اجراي دو تكنيك استارت كرال پشت در بين شناگران دختر و پسر ملي پوش كشور بود. شش شناگر پسر و شش شناگر دختر عضو تيم ملي شناي ايران با دامنه سني 15 تا 22 سال در پژوهش شركت كردند. شاخص هاي آنتروپومتريكي و بيومكانيكي در نظر گرفته شده، براي اندازه گيري شامل قد، وزن، دور سر و گردن، پهناي شانه، طول تنه، بازو، ساعد، كف دست، ران، ساق، كف پا، درصد چربي بدن، زاويه پرتاب، سرعت اوليه، زمان و ارتفاع اوج بود، در حاليكه از برد پرتابه و كل زمان پرواز بعنوان شاخص هاي اجرا اندازه گيري بعمل آمد. از دوربين فيلمبرداري و تخته مشبك درجه بندي شده براي تعيين موقعيت بدن در طول مدت اجراي هر دو تكنيك دست بسته و باز استارت كرال پشت و اندازه گيري پارامترهاي بيومكانيكي استفاده شد. همبستگي معناداري در تكنيك دست بسته شناگران پسر بين طول ران و درصد چربي بدن با مسافت پرتابه و در شناگران دختر بين طول ساعد و دور گردن با مسافت پرتابه مشاهده شد، در حالي كه چنين رابطه اي در مورد تكنيك دست باز شناگران پسر و دختر با ويژگي هاي آنتروپومتريكي ديده نشد. در تكنيك دست بسته شناگران پسر و دختر، ارتفاع اوج با مسافت پرتاب همبستگي معناداري را نشان داد. اما در تكنيك دست باز تنها در شناگران پسر رابطه معناداري بين ارتفاع اوج و مسافت پرتابه مشاهده شد. كليه پارامترها با زمان كل پرواز در هر دو تكنيك همبستگي معناداري را نشان دادند. با توجه به يافته هاي تحقيق ضرورت تمركز بيشتر به نقش ويژگي هاي بيومكانيكي براي تاثير پذير نمودن اجراي استارت در هر دو تكنيك كرال پشت در بين پسران و دختران تيم ملي نتيجه گيري شد. يافته هاي پژوهش همچنين نشان دهنده برتري اجراي تكنيك دست بسته استارت كرال پشت در بين پسران تيم ملي بود در حالي كه شناگران دختر در اجراي هر دو تكنيك استارت دست بسته و دست باز شرايط يكساني داشتند.

 نسخه قابل چاپ

هدف از انجام اين تحقيق بررسي تاثير نوع جلب توجه دروني و بيروني بر آماده سازي حركات آهنگين و ثبات تصميم گيري بوده است. 24 آزمودني پسر و دختر از كلاس هاي تربيت بدني كه فاقد تجربه در تكليف مورد نظر بودند به طور تصادفي به دو گروه مستقل دروني و بيروني تقسيم شدند و در مرحله اكتساب 60 كوشش تمريني و در مراحل يادداري و انتقال هر كدام 15 كوشش تمريني را انجام دادند. تكليف اين تحقيق فشار كليدهاي رايانه با آهنگ تعيين شده بود كه بايد در زمانبندي معيني انجام مي گرفت. نتايج تحقيق در مورد مرحله اكتساب اثر متقابل معني دار (P<0.001) گروه و كوشش تمريني را نشان داد بطوريكه گروه توجه بيروني در اواخر كوشش هاي تمريني بهتر عمل كرد. نتايج مراحل يادداري و انتقال نشان دادند كه گروه توجه بيروني داراي خطاي زمان بندي كمتري بوده است (P<0.001). نتيجه اينكه نوع جلب توجه بيروني كه بر آماده سازي آهنگ زمان بندي حركت تاكيد داشته باشد موجب عمكلرد و يادگيري بهتر شده است.

 نسخه قابل چاپ

هدف تحقيق حاضر تعيين تاثير يك جلسه تمرين قدرتي بر هموليز دختران فعال بود. 11 نفر از دختران ورزشكاران شهرستان نور با سن 18-24 سال سالم و فاقد هرگونه بيماري خوني با استفاده از پرسش نامه از ميان داوطلبان شركت در تحقيق به عنوان آزمودني انتخاب شدند. به منظور به حداقل رساندن تغييرات حجم پلاسما و كنترل آن، آزمودني ها شب قبل از آزمايش و ساعت 7-8 صبح روزهاي آزمايش، 15 ميلي ليتر آب به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن نوشيدند. در ساعت 9.45 آزمودني ها 6 تمرين قدرتي (3 تمرين براي بالا تنه و 3 تمرين براي پايين تنه) با شدت (1 RM) %80-%70 را در 3 دوره با 5-7 تكرار انجام دادند. نمونه گيري خون وريدي جهت ارزيابي تاثير تمرين، بر روي متغيرهاي خوني قبل، بلافاصله و 24 ساعت بعد از تمرين انجام شد. تغييرات حجم پلاسما بر اساس تغييرات هموگلوبين و هماتوكريت محاسبه شد. تجزيه و تحليل آماري پژوهش با استفاده از آناليز واريانس يك طرفه با مقادير تكراري و آزمون LSD با سطح اطمينان (P?0.05) انجام شد. نتايج پژوهش نشان داد كه ميانگين HCT, HB و RBC بلافاصله بعد از تمرين نسبت به قبل از تمرين به طور معني داري (P?0.05) افزايش يافت. اما 24 ساعت بعد از تمرين نسبت به قبل از تمرين كاهش داشت. در عين حال ميانگين MCV تغييرات معني داري را نشان نداد. علاوه بر اين بيلي روبين پلاسما بعد از تمرين نسبت به قبل و 24 ساعت بعد به طور معني داري افزايش يافته بود (P?0.05). با توجه به افزايش بيلي روبين و كاهش HCT, HB و RBC در روز بعد از تمرين و با توجه به كنترل حجم پلاسما (نوشيدن آب)، اين يافته ها مي توانند نشانه اي از هوليز در روز بعد از تمرين قدرتي شديد باشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف از انجام اين تحقيق تعيين تاثير يك برنامه تمريني هوازي ركاب زدن با دست روي برخي از عوامل فيزيولوژيكي و تركيب بدني زنان ميانسال بود. بدين منظور 33 نفر از زنان ميانسال داراي ناراحتي پا و كمر و با دامنه سني 35 تا 55 سال شهرستان اصفهان به صورت داوطلب پرسشنامه انتخاب شدند و به صورت تصادفي به دو گروه تجربي و شاهد تقسيم شدند (19 نفر تجربي و 14 نفر شاهد). سپس يك برنامه تمرين هوازي با دست طراحي و به مدت 8 هفته اجرا گرديد. ضربان قلب استراحت، ضربان قلب فعاليت، ضربان قلب پس از فعاليت، فشارخون سيستولي، فشارخون دياستولي، وزن بدن، درصد چربي بدن و چين پوستي نواحي دو سربازو، سه سربازو، تحت كتف، شكم، فوق خاصره، ران و ساق متغيرهايي بودند كه در اين تحقيق مورد بررسي قرار گرفتند. يافته هاي تحقيق از طريق آزمون t نشان داد كه تمرين هوازي ركاب زدن با دست بر تعداد ضربان قلب استراحت، تعداد ضربان قلب فعاليت، تعداد ضربان قلب پس از فعاليت و چين پوستي نواحي دو سربازو و شكم تاثير معني داري داشت (P?0.05). در حالي كه فشارخون سيستولي و دياستولي، وزن بدن، درصد چربي بدن، چين پوستي نواحي سه سربازو، تحت كتف، فوق خاصره، ران و ساق تغيير معني داري نداشت (P?0.05). با توجه به تاثيري كه تمرين هوازي ركاب زدن با دست بر بهبود برخي از عوامل فيزيولوژيكي و تركيب بدني در اين تحقيق دارد، مي توان چنين نتيجه گيري كرد كه انجام تمرينات هوازي و منظم با دست مي تواند برخي اثرات مطلوب، مشابه آنچه كه در تمرينات هوازي با پا ديده مي شود، داشته باشد.

 نسخه قابل چاپ

آموزش شنا از طريق شبيه سازي، از جمله روش هاي استفاده از ابزار كمك آموزشي به شمار مي رود كه مي تواند در تحقق انتقال مثبت الگوي حركتي دانش اجراي مهارت هاي چهارگانه شنا، با استفاده از كمترين امكانات به كمك مربيان آيد. هدف از انجام اين پژوهش شبيه سازي الگوي حركتي مهارت شنا كرال سينه در خشكي بود. در اين تحقيق 50 نفر از دانشجويان دانشگاه امام حسين (ع) كه واحد تربيت بدني عمومي 2 در رشته شنا را انتخاب كرده بودند، به طور تصادفي با توجه به جدول حجم نمونه گيري مورگان انتخاب شدند. ابزار اندازه گيري اين تحقيق، خرك (جزء اسباب هاي مورد استفاده در ژيمناستيك) بوده است. روش جمع آوري داده ها، مشاهده و نظر سه نفر از مربيان مجرب شنا، نسبت به انجام الگوي حركتي آزمودني ها بود، كه بصورت نمره 20 ارزشي ارايه گرديد. اطلاعات جمع آوري شده با استفاده از آزمون آماري ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون، تحليل شده است. با توجه به يافته هاي تحقيق، ضريب همبستگي نمره هاي بدست آمده از ارزيابي الگوي حركتي مهارت شناي كرال سينه در خشكي، و انجام مهارت شناي كرال سينه در آب، معادل r=0.365 با سطح خطاي p=0.009 و همچنين ضريب تعيين يا وجه مشترك آن r²=0.136 معين گرديد. مقدار همبستگي حاصل مي تواند به اين معنا تعبير شود كه الگوي حركتي مهارت شناي كرال سينه در آب را، در خشكي، بر روي وسيله اي بنام خرك (شبيه ساز) جهت انتقال مثبت يادگيري و تقويت اين مهارت انجام داد.

 نسخه قابل چاپ

هدف كلي تحقيق اين است كه با توجه به وظايف و فعاليت هاي مديران ورزشي آن دسته از شاخص ها و معيارهايي كه در ارتقاي سطح مهارت انساني مديران ورزشي مهم است از ديدگاه آنان مورد ارزيابي قرار داده و درجه اولويت هر يك از شاخص ها را تعيين نماييم. روش تحقيق از نوع توصيفي پيمايشي است كه از طريق ميداني اطلاعات مورد نياز جمع آوري شد. محقق پرسش نامه مهارت هاي انساني را در بين 159 مدير ورزشي به عنوان نمونه تحقيقاتي توزيع نمود. پرسشنامه شامل 14 شاخص بود كه روايي پرسش نامه توسط بهره گيري از نظرات متخصصان و همساني دروني و پايايي آن از طريق آلفاي كرونباخ 0.86 بدست آمد. نتايج حاصل از تحقيق نشان داد كه مديران ورزشي براي اثربخشي در انجام وظايف و تحت تاثير قرار دادن رفتارهاي مجموعه نيروهاي انساني به ترتيب اولويت به مهارت هايي همچون برقراري امنيت شغلي براي زيردستان، مهارت حل اختلاف و تضاد بين كاركنان تحت سرپرستي، سخنراني و فن بيان نياز دارد. همچنين نتايج تحقيق نشان داد كه از ديدگاه مديران با سابقه مهارت هاي انساني بر عملكرد شغلي مديران تاثير معنا دار دارد P£0.05) و (F1.156=6.91.

 نسخه قابل چاپ