بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از تحقيق، تعيين تاثير تغييرپذيري تمرين و سن بر يادداري و انتقال دقت پرتاب از بالاي شانه در کودکان است. به اين منظور از آزمون تعديل يافته دقت پرتاب از بالاي شانه خلجي و شفيع زاده (1383) استفاده شد. نمونه منتخب شامل 48 کودک دختر راست دست (16 کودک در هر گروه 4-5-6 ساله) و روش نمونه گيري به صورت داوطلبانه بود. کودکان در هر گروه سني بر اساس نمره هاي پيش آزمون به گروه تمرين ثابت و متغير تقسيم شدند. گروه تمرين ثابت تنها با هدف 60×60 سانتيمتر تمرين کرد، در حالي که گروه تمرين متغير با هدف هاي 90×90، 60×60 و 30×30 سانتيمتر به تمرين پرداخت. دوره اکتساب در 3 روز و هر روز شامل 4 دسته کوشش و هر دسته کوشش شامل 6 پرتاب با دست برتر بود. آزمون يادداري 24 ساعت پس از پايان دوره اکتساب اجرا شد. آزمون انتقال با تغيير در اندازه هدف پس از آزمون يادداري و آزمون انتقال تاخيري يک هفته بعد اجرا شد. به منظور تجزيه و تحليل آماري داده ها از تحليل واريانس عاملي مرکب و آزمون تعقيبي توکي استفاده شد. در آزمون يادداري تفاوت معني داري بين گروه تمرين ثابت و متغير مشاهده نشد (P>0.05). در آزمون هاي انتقال عملکرد، گروه تمرين متغير بهتر از گروه تمرين ثابت بود (P>0.05). اثر اصلي سن در تمام مراحل تحقيق معني دار بود و 6 ساله ها بهتر از 4 و 5 ساله ها بودند (P<0.05) اما بين 4 و 5 ساله ها اختلاف معني داري وجود نداشت (P>0.05). سن آزمودني ها بر عملکرد دقت پرتاب از بالاي شانه تاثير داشت و تغيير پذيري تمرين موجب بهبود عملکرد دقت پرتاب از بالاي شانه کودکان دختر 4، 5 و 6 ساله در آزمون انتقال شد.

 نسخه قابل چاپ

هدف از اين پژوهش، بررسي تاثير بازي هاي رايانه اي بر بهره هوشي، زمان واکنش و زمان حرکت نوجوانان بود. روش پژوهش، علي – مقايسه اي و جامعه آماري، متشکل از دانش آموزان پسر دبيرستان هاي منطقه يک شهرستان تبريز (دامنه سني 18-14 سال) بود. دو نمونه 25 نفري به صورت هدفدار انتخاب و در قالب دو گروه تجربي و کنترل همگن سازماندهي شدند. ملاک انتخاب گروه تجربي، تجربه انجام بازي رايانه اي حداقل سه روز در هفته، در شش ماه گذشته بود. گروه کنترل در مدت زمان مشابه هيچ گونه تجربه اي در اين زمينه نداشتند، يا تجربه آنها ناچيز بود. پس از آشنايي آزمودني ها با فرآيند تحقيق، ابتدا زمان هاي واکنش و حرکت ساده و سپس زمان هاي واکنش و حرکت تشخيصي افراد با استفاده از دستگاه الکترونيکي ارزياب زمان واکنش و زمان حرکت اندازه گيري شد. براي تعيين بهره هوشي افراد، از سومين مقياس آزمون هوشي فرهنگي – ناوابسته کتل و جداول هنجاري مربوط به آن استفاده شد. نتايج نشان داد بازي هاي رايانه اي بر بهره هوشي (P=0.031)، زمان واکنش ساده (P=0.017)، زمان حرکت ساده (P=0.019)، زمان واکنش تشخيصي (P=0.04) و زمان حرکت تشخيصي (P=0.036) تاثير معني داري داشته است. به طور کلي، نتايج پژوهش حاضر حاکي از بهبود بهره هوشي، زمان واکنش و زمان حرکت نوجوانان در نتيجه انجام بازي هاي رايانه اي بود.

 نسخه قابل چاپ

هدف کلي از اجراي اين تحقيق بررسي تاثير ماساژ بر خستگي عضلات بازکننده زانو متعاقب انقباض هاي ايزوکينتيک زيربيشينه بود. اين تحقيق به روش اندازه گيري مکرر، طرح متقاطع، انجام شد. ابتدا و بر اساس معيارهاي حذف و انتخاب، تعداد 10 ورزشكار مرد دانشگاهي به صورت داوطلبانه وارد مطالعه شدند. هر آزمودني طي 2 جلسه به آزمايشگاه مراجعه مي نمود. در ابتداي هر جلسه پس از گرم کردن، اوج گشتاور(PT)  کانسنتريک عضلات چهار سر ران پاي غالب در سرعت 60^oS^-1 اندازه گيري مي شد. سپس پروتکل خستگي، انقباض هاي ايزوکينتيک زيربيشنه (%60PT) تا رسيدن به معيار خستگي (%50PT)، اجرا مي گرديد. پس از اجراي پروتکل خستگي، اوج گشتاور عضلات چهارسر محاسبه گرديده و خستگي ادراک شده مورد ارزيابي قرار مي گرفت، سپس آزمودني به مدت 15 دقيقه ماساژ (ترکيبي از تکنيک هاي ماساژ کلاسيک) دريافت و يا استراحت مي نمود. بعد از پايان يافتن شرايط مداخله (ماساژ يا استراحت) مجددا ارزيابي خستگي ادراک شده و اوج گشتاور عضلات چهارسر انجام مي گرفت. به منظور تجزيه و تحليل اطلاعات به دست آمده، از آزمون تحليل واريانس براي اندازه گيري مکرر و آزمون t وابسته در سطح آلفا 0.05 استفاده گرديد. بررسي يافته هاي تحقيق نشان داد بين اثر ماساژ و استراحت تفاوت معني داري در بهبود خستگي و افزايش عملکرد وجود ندارد. با اين حال تفاوت معني داري بين اثر ماساژ و استراحت بر ميزان خستگي ادراک شده مشاهده گرديد. يافته هاي اين تحقيق از اين عقيده که ماساژ تاثيري بر بهبود خستگي و بازيافت عملکرد عضلاني ندارد، حمايت مي کند. با اين حال در اين پژوهش ماساژ بر خستگي ادراک شده اثر مثبتي داشت و باعث بهبود آن گرديد.

 نسخه قابل چاپ

با توجه به اهميت ويژه کنترل تعادل در انجام فعاليت هاي حرکتي، در سال هاي اخير تعدادي از پژوهش گران با استفاده از نظريه هاي نوين در زمينه کنترل تعادل و حرکت روش هاي جديدي را براي بررسي تعادل ارايه نموده اند. از جمله روش هايي که اخيرا به منظور بررسي تعادل توسط برخي از محققين مورد استفاده قرار گرفته است، بررسي ميزان نوسان بدن در وضعيت ايستادن روي يک پا در حالت هايي است که دسترسي فرد به اطلاعات سيستم هاي بينايي و حسي پيکري تغيير پيدا کرده است. هدف از انجام اين پژوهش بررسي تاثير اطلاعات حسي بر کنترل تعادل در وضعيت ايستاده افراد ورزشكار و غيرورزشكار بود. تعداد 30 نفر از دانشجويان پسر دانشگاه تهران که بر اساس ميزان فعاليت ورزشي به دو گروه ورزشكار و غيرورزشكار تقسيم شدند، در اين پژوهش شرکت داشتند. جهت ارزيابي تعادل ايستاي افراد از دستگاه سکوي نيرو استفاده شد. همچنين براي مقايسه کارايي سيستم هاي حسي مختلف از پروتكل اصلاح شده CTSIB استفاده گرديد. نتايج نشان داد که در شرايط مختلف آزمون، گروه ورزشكار بهتر از گروه غيرورزشكار قادر به کنترل تعادل بودند؛ همچنين افراد غيرورزشكار در حفظ تعادل، اتکاي بيشتري به درگيري سيستم حس بينايي نسبت به افراد ورزشكار دارند در حاليکه افراد ورزشكار از کارايي حس عمقي بهتري برخوردار بودند. از اين تحقيق مي توان چنين نتيجه گرفت كه افراد ورزشكار جهت حفظ تعادل فقط متكي به حس بينايي خود نيستند و از سيستم هاي ديگر حسي به ويژه سيستم حس عمقي نيز بهره بيشتري مي گيرند. در مقابل افراد غيرورزشكار اتكاي بيشتري به حس بينايي خود دارند. اين امر مي تواند اختلال در كنترل پوسچر ناشي از ضعف بينايي اين افراد را در سنين پيري توجيه كند. بنابراين به افراد غيرورزشكار توصيه مي شود به منظور استفاده مطلوب از ساير سيستم هاي حسي جهت حفظ تعادل به انجام ورزش مبادرت ورزند.

 نسخه قابل چاپ

نقصان در قدرت و انعطاف عضلات اگر در سطح مهره هاي ستون مهره ها به خصوص قسمت پشتي به وجود آيد، مي تواند هم راستايي آن را به هم زده و از حالت طبيعي خارج كند. هدف از انجام اين تحقيق بررسي ارتباط بين قدرت و انعطاف عضلات تنه با ميزان قوس کايفوز پشتي در دانش آموزان پسر مقطع راهنمايي بود. آزمودني هاي اين تحقيق را 67 دانش آموز در دسترس با ميانگين و انحراف استاندارد سن (سال) 13.15±0.83 وزن (کيلوگرم) 52.57±12.06 و قد (سانتي متر) 157.40±8.59 تشكيل دادند. به منظور ارزيابي راستاي ستون مهره ها، از دستگاه اسپاينال ماوس استفاده شد. قدرت عضلات بازکننده ستون مهره ها و قدرت عضلات نزديک کننده کتف با استفاده از دستگاه دينامومتر اندازه گيري شد. اندازه گيري انعطاف پذيري تا کننده هاي کمربند شانه اي توسط آزمون بلند کردن دست ها از زمين در حالت درازکش و انعطاف عضلات سينه اي - شکمي توسط آزمون باز کردن تنه در حالت درازکش انجام گرفت. نتايج آزمون ضريب همبستگي پيرسون، ارتباط معني داري بين كايفوز پشتي با تمام متغيرهاي پيش بين (قدرت عضلات بازكننده پشت (r=0.55)، قدرت عضلات نزديك كننده كتف (r=0.46)، انعطاف عضلات تاكننده كمربند شانه اي (r=0.50) و انعطاف عضلات سينه اي – شکمي (r=0.46) در سطح 0.05 نشان داد. نتايج رگرسيون چند متغيره سه الگوي پيش بين را معرفي کرد که در سومين و مهم ترين الگوي پيش بين، متغيرهاي قدرت عضلات بازكننده پشتي (b=-0.38) و انعطاف عضلات سينه اي – شکمي (b=-0.26)، انعطاف عضلات تاکننده کمربند شانه اي (b=-0.25) به عنوان مهم ترين پيشگوها براي ميزان تغييرات کايفوز پشتي معرفي شدند (F _3,63=17.39 و P<0.009 و R²=0.45). با توجه به نتايج تحقيق چنين به نظر مي رسد با كاهش قدرت عضلات بازكننده تنه و نزديك كننده كتف، كاهش انعطاف عضلات سينه اي - شکمي و نيز تاكننده كمربند شانه اي، ميزان قوس كايفوز پشتي افزايش مي يابد.

 نسخه قابل چاپ

هدف تحقيق حاضر توصيف و مقايسه تبحر حركتي دانش آموزان دختر و پسر 10 و 11 ساله شهرستان اروميه بود. 360 دانش آموز (180 پسر و 180 دختر) از پايه هاي چهارم و پنجم مدارس دولتي مقطع ابتدايي شهرستان اروميه به صورت تصادفي خوشه اي انتخاب و مورد آزمون قرار گرفتند. ابزار اندازه گيري تحقيق حاضر مجموعه آزمون تبحرحركتي بروينينكس ازرتسكي(BOTMP)  بود. دو گروه آزمونگر آموزش ديده اجراي آزمونها و ثبت اطلاعات را برعهده داشتند. نمرات خام حاصل از اجراي آزمونها ثبت و پس از تبديل به نمرات استانداردT ، به تفکيک جنسيت و سن طبقه بندي و مقايسه شدند. از روشهاي آمار توصيفي و آزمونهاي آمار استنباطي t مستقل و تحليل واريانس دوطرفه براي مقايسه گروهها به تفكيك جنسيت و سن در سطح معناداري a=0.05 استفاده شد. نتايج نشان داد پسران در مهارتهاي حركتي درشت و دختران در مهارتهاي حركتي ظريف به صورت معناداري بهتر از گروه مقابل بودند. در تبحر حركتي هم، برتري از آن دختران بود. دانش آموزان 11 ساله در مهارتهاي حركتي درشت و تبحر حركتي به صورت معناداري نسبت به دانش آموزان 10 ساله بهتر عمل كردند اما در مهارتهاي حركتي ظريف تفاوت معناداري بين دانش آموزان 10 و 11 مشاهده نشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف از انجام تحقيق، تعيين اثر هشت هفته تمرين مقاومتي بر قدرت عضلاني، توده بدون چربي، ميوستاتين، ASP-1،IGF-I  و IGFBP-3 سرمي در مردان جوان غيرورزشکار بود. 16 مرد جوان (19 تا 26 سال) به دو گروه تمرين مقاومتي (8 نفر) و كنترل (8 نفر) تقسيم شدند. برنامه تمريني شامل 3 ست 8 تا 10 تكراري با 60 تا 70 درصد RM براي سه نوبت در هفته براي حركات در برگيرنده كل بدن بود، در حالي که گروه کنترل، تمرين مقاومتي انجام نمي داد. نمونه گيري خون، آزمون قدرت عضلاني و سنجش تركيب بدني (DEXA) در هفته هاي صفر، چهارم و هشتم انجام شد. ميوستاتين،GASP-1  و IGFBP-3 به روش آنزيم ايمنواسي، درحالي که IGF-I از طريق ايمنوراديومتريک اندازه گيري شد. نتايج نشان داد تمرين مقاومتي باعث افزايش قدرت عضلاني [بين هفته صفر و چهارم (P<0.05) و چهارم و هشتم (P<0.05) [، توده بدون چربي [بين هفته صفر و هشتم (P<0.05) [ و GASP-1 ]بين هفته صفر و هشتم (P<0.05) [ مي شود، در حالي كه ميوستاتين [بين هفته صفر و چهارم (P<0.05) و چهارم و هشتم (P<0.05) [ كاهش مي يابد. تغيير معني داري در سطوح سرمي IGF-I وIGFBP-3  مشاهده نشد. يافته هاي ما پيشنهاد مي کند که 8 هفته تمرين مقاومتي سطوح سرميIGF-I  و IGFBP-3 را تغيير نمي دهد و کاهش توليد ميوستاتين و مهار کارکرد آن توسط GASP-1 ممکن است نقش مهمي در افزايش قدرت و توده عضلاني ايجاد شده توسط تمرين مقاومتي ايفا نمايد.

 نسخه قابل چاپ

هدف تحقيق بررسي ارتباط تغييرات هورمون کورتيزول و پروتئينهاي انتقال دهنده پلاسما متعاقب فعاليت بدني شديد هوازي در دوندگان جوان بود. 16 نفر دونده مرد جوان به صورت داوطلب با ميانگين سني 21.8±2 سال، قد 175±5.26 سانتي متر، وزن 64.17±2.21 کيلو گرم، در اين تحقيق شركت نمودند. نمونه هاي خوني قبل، بلافاصله و 3 ساعت پس از پايان فعاليت بدني شديد هوازي (آزمون بالک) جمع آوري شد. براي تجزيه و تحليل آماري از روش تحليل واريانس يكطرفه با اندازه گيريهاي مكرر و آزمون تعقيبي توکي و براي بررسي ارتباط بين متغيرها، از ضريب همبستگي پيرسون در سطح معني داري P<0.05 استفاده شد. نتايج تحقيق نشان داد كه بلافاصله پس از پايان فعاليت بدني شديد هوازي، سطوح کورتيزول، آلبومين، گلوبولين و هموگلوبين سرم به طور معني داري افزايش يافتند (P<0.05) اما هماتوکريت سرم تغيير معني داري نداشت. در پايان دوره بازيافت (3 ساعت پس از فعاليت بدني) سطوح کورتيزول سرم به طور معني داري به پايينتر از مقادير اوليه کاهش يافت (P<0.05)، همچنين سطوح آلبومين و هموگلوبولين سرم به طور معني داري به مقادير اوليه برگشت نمودند (P<0.05) در حالي که گلوبولين سرم در همان سطح افزايش يافته باقي ماند (P>0.05). بين تغييرات کورتيزول سرم و پروتئينهاي انتقال دهنده پلاسما، بلافاصله و 3 ساعت پس از پايان فعاليت بدني شديد هوازي ارتباط معناداري مشاهده نشد (P>0.05). در مجموع، افزايش غلظت کورتيزول سرم و پروتئينهاي انتقال دهنده پلاسما در دوندگان جوان، احتمالا به دليل ويژگي نوع فعاليت بدني، شدت فعاليت و انتقال مواد پلاسمايي باشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف از انجام اين پژوهش مقايسه کيفيت زندگي کاري و خرده مقياس هاي آن در بين اعضاي هيات علمي دانشکده ها و گروه هاي آموزشي تربيت بدني دانشگاه هاي دولتي بود. تحقيق از نوع علي - مقايسه اي بود و داده هاي آن به صورت ميداني جمع آوري شده است. جامعه آماري شامل کليه اعضاي هيات علمي تربيت بدني دانشگاه هاي دولتي کشور بود که تعداد 217 نفر به عنوان نمونه هاي آماري انتخاب شده اند. به منظور گردآوري اطلاعات از دو پرسشنامه اطلاعات فردي و کيفيت زندگي کاري بر اساس الگوي والتون استفاده شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از آمار توصيفي (ميانگين، انحراف استاندارد و...) و آمار استنباطي (ضريب همبستگي، تحليل واريانس ANOVA  و t در گروه هاي مستقل) استفاده گرديد. نتايج به دست آمده نشان مي دهد که ميانگين کيفيت زندکي کاري در دانشکده هاي تربيت بدني 51.78 در صد و در گروه هاي آموزشي برابر 49.46 درصد است. تفاوت معني داري در کيفيت زندگي کاري بين دانشكده ها و گروه هاي آموزشي مستقل تربيت بدني مشاهده نشد (t=0.359، p=0.176) و تنها تفاوت معني داري در بعد توسعه قابليت هاي انساني مشاهده گرديد. بين سن و سابقه تدريس اعضاي هيات علمي با کيفيت زندگي کاري و برخي از ابعاد آن رابطه معني داري وجود دارد. تفاوت در بعد وابستگي اجتماعي زندگي کاري بين زنان و مردان معني دار است. در ارتباط با وضعيت تاهل، تفاوت معني داري در کيفيت زندگي کاري و ابعاد آن وجود ندارد. در جمع بندي کلي، کيفيت زندگي کاري اعضاي هيات علمي تربيت بدني در حد متوسطي است و کيفيت زندکي کاري در دانشکده ها و گروه هاي آموزشي تربيت بدني مشابه است.

 نسخه قابل چاپ

با توجه به اينکه بسياري از ورزشهاي آبي از جمله شنا، واتر پلو، و علم جديد آب درماني ارتباط مستقيم شناگران با آب استخر دارد وضعيت آب استخرها و سالم بودن آب موضوع مهمي است که در اين تحقيق مورد نظر قرار گرفته است. تحقيق نيمه تجربي بود كه شامل آزمايشات ميكروبي و شيميايي آب شد. در اين تحقيق با بررسي 26 استخر فعال سرپوشيده و روباز در شهر مشهد به بررسي كلر باقيمانده، شمارش كلي باكتريها، مقايسه استخرهاي دولتي و خصوصي مقايسه استخرهاي سرپوشيده با روباز و مقايسه نتايج با استانداردهاي وزارت بهداشت و درمان و موسسه استاندارد تحقيقات صنعتي اشاره شده است. نتايج نشان داد از 312 نمونه انتخاب شده ميزان كلر باقيمانده در 22.8 درصد نمونه ها در حد استاندارد و 77.2 درصد خارج از حد استاندارد و ميزان كلر باقيمانده در%44.2 نمونه ها درحد (0) مي باشد. از لحاظ شمارش كل باكتريهاي موجود در آب، 45.2 درصد نمونه ها در حد استاندارد و 54.8 درصد آنهاخارج از حد استاندارد بود. مشخص شد كه استخرهاي مورد مطالعه داراي آلودگي مي باشد. بين ميزان آلودگي آب استخرها و نوع مديريت استخرها (دولتي - خصوصي) ارتباط معني داري بدست آمد. استخرهاي دولتي آلوده تر از خصوصي بودند. ميزان كلر باقيمانده در استخرهاي خصوصي برابر 0.543 ميلي گرم در ليتر بود كه بيشتر از ميزان كلر باقيمانده در استخرهاي دولتي بود (0.389). بين ميزان آلودگي آب استخرها با نوع استخرها (سرپوشيده - روباز) تفاوت معني داري بدست آمد. با توجه به نتايج به دست آمده وضعيت بهداشتي استخرهاي سرپوشيده نسبت به استخرهاي روباز با توجه به شرايط نگهداري و بهره برداري آنها وضعيت مناسب تري داشت و از طرف ديگر با توجه به شرايط محيطي استخرهاي روباز به دليل فضاي باز و تعداد مراجعه کننده بيشتر و همچنين تاثير نور خورشيد در از بين بردن کلر استخر، آلودگي بيشتري داشت که بايد مد نظر مديران استخرها قرار گيرد. نتايج بيانگر نظارت بيشتر دولت در استخر هاي خصوصي بود، و نشان داد که بايد ارگانهاي دولتي در راهبري استخر هاي تحت پوشش به جهت سلامت پرسنل و شناگران دقت بيشتري داشته باشند.

 نسخه قابل چاپ

هدف اين پژوهش تعيين ارتباط بين سبک رهبري تحول گرا و عمل گراي مربيان با انگيزش اجتناب از شکست بازيکنان ليگ برتر بسکتبال ايران است. جامعه آماري اين تحقيق، کليه بازيکنان ليگ برتر بسکتبال ايران به تعداد 182 نفر بود. تمام جامعه آماري به عنوان نمونه تحقيق، مورد مطالعه قرار گرفتند. براي اندازه گيري سبک رهبري مربيان از پرسشنامه نيمرخ رهبري مارشال ساشکين(TLP) و براي انگيزش اجتناب از شکست بازيکنان از پرسشنامه نگرشي ورزشي ويليس (SAI) استفاده گرديد. براي پيش بيني سهم و نقش متغير پيش بين بر متغير ملاک از رگرسيون چند متغيره و در راستاي تحليل هاي تکميلي و ارايه مدل از حيطه معادلات ساختاري(SEM)  براي مدل سازي روابط علي با تاکيد بر نرم افزار ليزرل 9.2 استفاده گرديد. يافته هاي تحقيق نشان داد که بين سبک رهبري تحول گراي مربيان با انگيزش اجتناب از شکست بازيکنان رابطه منفي و معني داري وجود دارد. همچنين خصوصيات رهبري تحول گراي مربيان در کاهش انگيزش اجتناب از شکست بازيکنان سهم بيشتري را نسبت به رفتارهاي رهبري تحول گرا به خود اختصاص داد. در عين حال معلوم گرديد که بين سبک رهبري عمل گراي مربيان با انگيزش اجتناب از شکست بازيکنان رابطه اي وجود ندارد.

 نسخه قابل چاپ

هدف از پژوهش حاضر بررسي رابطه بين انطباق پذيري سازماني (ايجاد تغيير، مشتري مداري، يادگيري سازماني) و مشارکت سازماني (تيم گرايي، توسعه قابليت ها، توانمند سازي) در بين كارشناسان سازمان تربيت بدني جمهوري اسلامي ايران بوده است. در راستاي دستيابي به اهداف تحقيق، از پرسشنامه (دنيسون، 2005) استفاده گرديد و پس از تاييد روايي و پايايي (a=0.882) آن، در بين جامعه 241 نفري پژوهش كه تمامي كارشناسان سازمان مورد مطالعه را در بر مي گيرد، توزيع شد. در اين پژوهش براي تجزيه و تحليل داده ها از روش هاي آماري کلموگروف اسميرنف، ضريب همبستگي پيرسون، رگرسيون خطي و تحليل ماتريس همبستگي، استفاده شده است. يافته هاي تحقيق نشان داد كه ميزان انطباق پذيري و مشاركت كارشناسان به ترتيب برابر با 51.37 درصد و 50.93 درصد بوده و ارتباط معنادار و مثبتي (p<0.01، r=0.66) بين انطباق پذيري سازماني و مشارکت سازماني و همچنين بين تمامي متغيرهاي آنها در كارشناسان سازمان تربيت بدني، مشاهده شد. نتايج اين تحقيق بر افزايش سطح مشاركت سازماني به عنوان يکي از شيوه هاي افزايش سطح انطباق پذيري كارشناسان سازمان تربيت بدني، تاکيد دارد.

 نسخه قابل چاپ

تحقيق حاضر با هدف بررسي و مطالعه ساختار سازماني سازمان تربيت بدني کشور از دو الگوي ارگانيکي و مکانيکي انجام گرفت، ديدگاه 368 نفر از کل 1229 نفر کارکنان داراي مدرک فوق ديپلم به بالا، سازمان تربيت بدني با روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي جمع آوري شد. از روش آماري توصيفي و استنباطي همچون کلموگروف اسمرينف، ضريب همبستگي پيرسون، ضريب همبستگي دو رشته اي، رگرسيون لجستيک، آزمونt  و F و تعقيبي شفه استفاده شد. بر اساس يافته هاي تحقيق ساختار سازماني، سازمان تربيت بدني گرايش بيشتري به ساختار مکانيکي دارد. تنها بين سن، پست سازماني و سابقه کار با ساختار ارگانيکي رابطه معني دار وجود داشت و بين ديگر ويژگي هاي شخصي با ساختار سازماني (ارگانيکي و مکانيکي) رابطه معني داري يافت نشد. از طرفي سن و پست سازماني بهترين پيش بيني کننده هاي ساختار سازماني مي باشند. همچنين جنسيت، رشته تحصيلي، سن و پست سازماني موجب تفاوت معني دار، در ساختار سازماني شده اند.

 نسخه قابل چاپ

هدف کلي اين پژوهش، بررسي رابطه موانع مشارکت ورزشي زنان، با انگيزه دروني، انگيزه بيروني، و بي انگيزگي مي باشد. در اين پژوهش از نظريه خود عزمي و مدل توالي انگيزه به عنوان چارچوب تئوري استفاده شده است. جامعه آماري زنان شهر اصفهان بوده و نمونه آماري تحقيق شامل دويست و چهارده نفر (N=214) از زنان بالاي هيجده سال (ساکن منطقه اي در مرکز شهر اصفهان)،که مشارکت خود را در برخي از فعاليتهاي ورزشي گزارش داده بودند، مي شد. براي جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه انگيزه ورزشي، پرسشنامه موانع، و پرسشنامه مشارکت ورزشي استفاده شد. رابطه ميان سه بعد انگيزه (انگيزه دروني، انگيزه بيروني و بي انگيزگي) و موانع مشارکت (نبود وقت، نبود علاقه، ناآگاهي، مشكلات فردي / رواني، مشكلات مربوط به نداشتن همراه، نبود امكانات، نداشتن دسترسي به امكانات) از طريق رگرسيون چندگانه بررسي شد. براي مقايسه سه بعد انگيزه (انگيزه دروني، انگيزه بيروني، و بي انگيزگي) زنان با ميزان مشارکت متفاوت از تحليل واريانس چندگانه استفاده شد. نتايج نشان داد مشکلات فردي / رواني و نداشتن دسترسي به امکانات مسوول 21 درصد واريانس بي انگيزگي بودند. نداشتن علاقه، ناآگاهي، و نداشتن دسترسي مسوول 17 درصد واريانس انگيزه بيروني بودند. نداشتن علاقه نيز، مسوول 12 درصد واريانس انگيزه دروني بود. همچنين ميان نمرات انگيزه دروني، انگيزه بيروني، و بي انگيزگي افراد با چهار سطح مشارکت (روزانه، هفتگي، ماهانه، و گهگاهي) تفاوت معناداري (P?0.05) مشاهده گرديد. نتايج نشان مي دهدکه موانع درون فردي ( نداشتن علاقه، ناآگاهي، مشکلات فردي رواني) با انگيزه فرد رابطه دارند و از آن طريق مي توانند بر ميزان مشارکت فرد در ورزش اثر بگذارند. در پايان پيشنهاد مي شود براي درک بهتر موانع درون فردي و ارتباط آنها با ديگر ميانجي هاي رواني، اجتماعي موثر بر انگيزه، که در ادبيات تحقيق بدان اشاره شده، تحقيق بيشتري انجام گيرد.

 نسخه قابل چاپ

موفقيت در اجراي مهارت هاي شنا علاوه بر داشتن ويژگي هاي مناسب بدني مستلزم آگاهي از عوامل بيو مكانيكي اثر گذاري چون نيروي جلو برنده، نيروي مقاوم و كارايي نيروي جلو برنده مي باشد (1). هدف از انجام اين تحقيق بررسي اثر حرکت چرخشي اندام فوقاني بر رفتار ديناميکي آب (جهت جريان و سرعت) در شناي کرال سينه بود. سه شناگر نخبه جوان به عنوان آزمودني در اين تحقيق شرکت نمودند. دو دوربين که باسرعت آزمودني حرکت مي کردند حرکت رشته هاي متصل به ساعد و دست شناگران را ثبت کرده، و جهت حرکت رشته ها جهت جريان آب را نشان داد. فشار وارده به قسمتهاي مختلف اندام با سنسور FSR اندازه گيري شد. با استفاده از روش پلونوميال مرتبه سوم در نرم افزار excel اطلاعات مربوط به فشار فيلتر شد. نتايج نشان داد که حرکت چرخشي اندام فوقاني، در انتهاي مرحله حرکت به داخل و مرحله حرکت به خارج باعث ايجاد شيب فشار در طول اندام شده که جهت آن از سمت شانه به سمت دست بود. شيب فشاري موجود، جريان محوري در طول اندام فوقاني را موجب شد که جهت آن از شانه به طرف دست بود. ايجاد جريان محوري بر اساس قانون برنولي مي باشد. با توجه به قانون برنولي شيب فشار برعکس سرعت حرکت مي باشد و با عنايت به اينکه در اندام فوقاني شناگران سرعت حرکت دست از شانه بيشتر است، جايي که سرعت حرکت بيشتر است فشار کمتر بوده و جايي که سرعت حرکت کمتر است فشار بيشتر است. نتايج تحقيق حاضر نشان داد باند ورتکس در بين آزمودني ها وجود ندارد و سرعت و جهت جريان در طول حرکت اندام فوقاني در آب ثابت نمي باشد. نتايج حاصل از اين تحقيق فرض اندازه گيري نيروي جلو برنده با روش آناليز حرکت در مسير خاص را مورد ترديد قرار داد.

 نسخه قابل چاپ