بانک مقالات رشته تربیت بدنی

لطفا براي مشاهده چکيده به متن کامل (PDF) مراجعه فرماييد.

 نسخه قابل چاپ

لطفا براي مشاهده چکيده به متن کامل (PDF) مراجعه فرماييد.

 نسخه قابل چاپ

لطفا براي مشاهده چکيده به متن کامل (PDF) مراجعه فرماييد.

 نسخه قابل چاپ

لطفا براي مشاهده چکيده به متن کامل (PDF) مراجعه فرماييد.

 نسخه قابل چاپ

لطفا براي مشاهده چکيده به متن کامل (PDF) مراجعه فرماييد.

 نسخه قابل چاپ

لطفا براي مشاهده چکيده به متن کامل (PDF) مراجعه فرماييد.

 نسخه قابل چاپ

شواهد علمي نشان مي دهند مولکول هاي چسبان سلولي و ميانجي هاي التهابي که موجب افزايش فعاليت آندوتليال عروقي مي شوند و شاخص هاي قلبي- عروقي جديدند که در مقايسه با شاخص هاي سنتي در پيشگويي بيماري هاي قلبي- عروقي حساسيت بيشتري دارند و در پاتوژنز آترواسکلروز نقش مهمي بر عهده دارند. هدف اين پژوهش عبارت است از مطالعه اثر کوتاه مدت (يک جلسه) و طولاني مدت (24 و 36 جلسه) تمرين تداومي هوازي بر شاخص هاي قلبي- عروقي جديد و سنتي موش هاي نر ويستار. 36 سرموش نر 3 ماهه از نژاد ويستار به صورت تصادفي در دو گروه تجربي (18 سرموش، با وزن 202±11 گرم) و کنترل (18 سرموش، با وزن201±12  گرم) قرار گرفتند. برنامه تمريني به مدت 12 هفته و هفته اي 3 جلسه، با شدت 55 تا 85 درصد max2Vo ( معادل دامنه سرعت 15 تا 30 متر در دقيقه) به مدت 15 تا 60 دقيقه اجرا شد. خون گيري پس از 14 ساعت ناشتايي در سه مرحله تمرين با شرايط مشابه انجام گرفت. براي اندازه گيري مقادير sICAM-1  از کيت تجاري الايزاي شرکت R&D و مقادير IL-1? وTNF-?  از کيت هاي تجاري الايزاي شرکت Koma استفاده شد. مقادير TC، TG، HDL-C، و LDL-C پلاسمايي با استفاده از کيت هاي شرکت پارس آزمون اندازه گيري شدند. داده ها با استفاده از آزمون هاي اندازه گيري هاي مکرر، تعقيبي LSD، و t مستقل تحليل شدند. نتايج نشان داد يک جلسه تمرين هوازي تغيير معناداري در مقادير شاخص هاي قلبي- عروقي ايجاد نکرد. پس از 24 جلسه تمرين هوازي مقادير متغيرهاي (p=0.179) sICAM-1، (p=0.072) IL-1?، (p=0.163) TNF-?، (p=0.059) TC، (p=0.340) TG، و (p=0.591) LDL-C  کاهش معناداري نداشتند، در حالي که تنها مقادير (p=0.035) HDL-C با افزايش معناداري همراه بود. با ادامه تمرين تا 36 جلسه،(p=0.001) sICAM-1 ، (p=0.002) IL-1?، (p=0.016) TNF-?، (p=0.001) TC، (p=0.024) TG و (p=0.031) LDL-C کاهش معناداري پيدا کردند. تفاوت معنادار بين گروهي نيز در مقادي(p=0.001) sICAM-1 ، (p=0.039) IL-1?، (p=0.028) TNF-?، (p=0.000) TC، (p=0.001) TG، (p=0.00) LDL-C، و (p=0.002) HDL-C در انتهاي پژوهش ديده شد. يافته هاي اين پژوهش نشان داد، تمرين هاي تداومي هوازي با افزايش HDL-C و کاهش TC ، TG، LDL-C  (شاخص هاي سنتي)، sICAM-1،IL-1?  و TNF-? که شاخص هاي جديد بيماري هاي قلبي- عروقي محسوب مي شوند افراد را در مقابل خطر بيماري هاي قلبي- عروقي ايمن مي سازند و احتمالا در پيشگيري و کنترل بيماري هاي قلبي- عروقي نقش مهمي دارند.

 نسخه قابل چاپ

هدف از تحقيق حاضر عبارت است از بررسي ديدگاه فيزيوتراپيست هاي ايراني به کاربرد مهارت هاي روان شناسي در برنامه هاي بازتواني ورزشکاران آسيب ديده. براي اين منظور، فيزيوتراپيست هاي 65 باشگاه ورزشي در سه شهر تهران، اصفهان، و شيراز به صورت هدفدار انتخاب شدند. ابزار تحقيق پرسشنامه استانداردشده روان شناسي ورزش و فيزيوتراپي (PSPQ) بود که آروينن بارو و همکاران در سال 2007 استفاده کردند و در مجله بازتواني به چاپ رسيد. در اين پرسشنامه وضعيت رواني ورزشکاران آسيب ديده از ديد فيزيوتراپيست ها، مهارت هاي رواني مورد استفاده آن ها در درمان ورزشکاران، و برخي موارد ديگر ارزيابي شده بود. در مجموع، 52 نفر پرسشنامه ها را به طور کامل برگرداندند. نتايج اين تحقيق نشان داد 98 درصد فيزيوتراپيست ها معتقد بودند ورزشکاران آسيب ديده از لحاظ روحي تحت تاثير آسيب قرار مي گيرند. همچنين، 96.1 درصد درمان ورزشکار آسيب ديده را از لحاظ رواني مهم دانستند. در تحقيق حاضر، 75 درصد از فيزيوتراپيست ها عنوان کردند که تاکنون هرگز ورزشکاران آسيب ديده را به علت مشکلات رواني ناشي از آســيب به روان شـناسان ارجــاع نداده اند. 73 درصد از آن ها به روان شناسان معتبر دسترسي نداشتند، و 78.8 درصد از آن ها هيچ روش استاندارد و خاصي براي ارجاع ورزشکاران آسيب ديده به روان شناسان نمي شناختند. به گفته فيزيوتراپيست ها، تمايل به ادامه ورزش (4.5±0.7) مهم ترين مشکل رواني ورزشکاران آسيب ديده بوده است. از نظر فيزيوتراپيست ها، اعتماد به نفس (46.1 درصد) مهم ترين خصوصيت رواني براي موفقيت در برنامه بازتواني است، ضمن آنکه افزايش اعتماد به نفس (4.2±0.96)، تشويق به مثبت نگريستن به درمان (4±0.99)، و آموزش فنون ريلکسيشن عضلاني (3.7±1.1) به ترتيب مهم ترين تکنيک هاي رواني فيزيوتراپيست ها در درمان ورزشکاران آسيب ديده بوده است. در مجموع 86.5 درصد، آموزش در زمينه روان شناسي را براي فيزيوتراپيست ها لازم و ضروري دانسته اند. ايجاد همکاري متقابل بين روان شناسان و فيزيوتراپيست ها و برگزاري کارگاه ها و سمينارهاي روان شناسي در رفع نيازهاي آموزشي فيزيوتراپيست ها در زمينه مهارت هاي روان شناختي کمک کننده است.

 نسخه قابل چاپ

تعيين سطح توانايي ها و ارزيابي ميزان پيشرفت ورزشکاران با توجه به آزمون هاي ويژه و نيمرخ نتايج اين آزمون ها انجام مي گيرد. با توجه به کامل نبودن آزمون هاي ويژه بسکتبال در کشور، همچنين فقدان هر گونه توصيفي در خصوص اين آزمون ها، هدف از پژوهش حاضر عبارت است از توصيف نيمرخ جسماني و مهارتي بازيکنان نخبه جوان و بزرگسال بسکتبال ايران. اعضاي دعوت شده در مراحل مختلف به اردوي تيم ملي جوانان (50 نفر، 16.8±0.37 سال، با قد 193.71±9.726 سانتي متر و وزن 84.97±11.022 کيلوگرم) و بزرگسالان (67 نفر، 24.5±4.65 سال، با قد  194.38±9.292سانتي متر و وزن 92.67±13.929 کيلوگرم) در سال 1386 گروه نمونه انتخاب شدند (حجم نمونه برابر با حجم جامعه در نظر گرفته شد). مجموع ضخامت چربي زيرپوستي 7 نقطه اي و درصد چربي و آزمون هاي سيمو، لمس خطوط، پرش عمودي با يک قدم دورخيز، پرس سينه، جابه جايي دست، دوي 20 يارد رفت و برگشت، دوي سرعت 30 يارد، و دوي 300 يارد به منظور ارزيابي آمادگي جسماني، و از آزمون هاي تخصصي سه گام چپ و راست، پاس سينه با دو دست، دريبل ايفرد، و شوت از نقطه پنالتي براي ارزيابي قابليت هاي مهارتي رشته بسکتبال استفاده شد. از آمار توصيفي براي توصيف نيمرخ بازيکنان و آزمون کولموگروف- اسميرنوف براي مطالعه توزيع طبيعي داده ها استفاده شد. سپس، نقاط درصدي هر آزمون نيز تدوين گرديد. همچنين، براي اطمينان از پايايي آزمون هاي مهارتي از آزمون ICC استفاده شد (p<0.05).
در بخش يافته ها، نيمرخ قد و وزن آزمودني ها به تفکيک رده سني و پست، همچنين نتايج آزمون ها در دو رده جوانان و بزرگسالان عرضه شد. اما با توجه به تعداد کم بازيکنان نخبه در هر پست، نقاط درصدي 10، 25، 50، 75، و 90 فقط به تفکيک جوانان و بزرگسالان توصيف شد. در پژوهش حاضر، ضمن عرضه نقاط درصدي در آزمون هاي جسماني و مهارتي رشته بسکتبال در بازيکنان نخبه ايران، مشخص شد با توجه به متون موجود درباره ساير بازيکنان نخبه دنيا، تيم بزرگسالان از درصد چربي بالايي برخوردار است و هر دو رده سني در آزمون هاي پرش عمودي و دوي 300 يارد در سطح خوبي قرار ندارند. بنابراين، به نظر مي رسد مربيان ايراني بايد به قدرت انفجاري پايين تنه و استقامت بي هوازي ميان مدت توجه بيشتري داشته باشند.

 نسخه قابل چاپ

هدف اين تحقيق عبارت است از يافتن رابطه بين شيوه هاي اعمال قدرت مربيان (از ديدگاه مربيان و ورزشکاران) با رضايت مندي ورزشکاران زن عضو تيم هاي ورزشي نوجوانان، جوانان، و بزرگسالان استان مازندران. تمامي مربيان (N=166) و 285 ورزشکار باشگاهي از 4 رشته گروهي و 4 رشته انفرادي (N=1492) در اين تحقيق شرکت کردند و به پرسشنامه قدرت مربيان و پرسشنامه رضايت مندي ورزشکاران پاسخ دادند. پرسشنامه استاندارد قدرت با 15 سوال 9 ارزشي ليکرت و پرسشنامه استاندارد رضايت مندي با 14 سوال 7 ارزشي ليکرت، پس از ترجمه و اظهار نظر 10 عضو هيات علمي رشته تربيت بدني تاييد شد. در مطالعه اي راهنما و با يکبار اندازه گيري، ثبات دروني پرسشنامه قدرت از ديدگاه 15 مربي r=0.81، و از ديدگاه 15ورزشکار r=0.82، و پرسشنامه رضايت ورزشکاران نيز با همان ورزشکاران r=0.88 برآورد شد. تمامي فرضيه ها با آزمون هاي آماري ضريب همبستگي کندال و آزمون يومان- ويتني و آزمون کروسکال واليس در سطح معناداري (P?0.05) تجزيه و تحليل شدند. يافته هاي تحقيق نشان داد از ديدگاه هر دو گروه، استفاده از قدرت تخصص مربي در اولويت اول و استفاده از قدرت تنبيه در اولويت آخر قرار دارد. از بين 5 شيوه اعمال قدرت مربيان فقط بين قدرت تخصص، پاداش، و قدرت قانوني مربيان با رضايت مندي ورزشکاران از رفتار و تعامل مربي رابطه مثبت، پايين، و معناداري وجود داشت (R=0.33-0.37).

 نسخه قابل چاپ

پژوهش حاضر رابطه بين سبک هاي رهبري مربيان و انسجام گروهي تيم هاي فوتبال مردان ليگ برتر ايران در فصل 85-86 را بررسي کرده است. پرسشنامه هاي مقياس رهبري در ورزش (LSS) و محيط گروهي (GEQ) در اختيار هر 16 تيم حاضر در ليگ قرار گرفت، اما فقط12 تيم (264 ورزشکار) براي تکميل پرسشنامه ها همکاري کردند.
پرسشنامه LSS با 40 سوال پنج بعد سبک رهبري مربيان، و پرسشنامه GEQ با 18 سوال دوبعد انسجام گروهي را اندازه گيري مي کرد. ثبات دروني پرسشنامه ها با استفاده از آزمون آلفاي کرونباخ به ترتيب 0.91 و 0.71 به دست آمد. در تجزيه و تحليل اطلاعات از آزمون هاي ضريب همبستگي پيرسون، تجزيه و تحليل واريانس با اندازه گيري هاي مکرر و تعقيبي بونفروني در سطح معناداري P?0.05 استفاده شد. نتايج نشان داد انسجام گروهي با سبک هاي رهبري آموزش و تمرين، دموکراسي، حمايت اجتماعي و بازخورد مثبت رابطه مثبت و معنادار، و با سبک رهبري آمرانه رابطه منفي و معناداري دارد. مقايسه سبک رهبري مربيان نشان داد مربيان فوتبال بيشتر از سبک رهبري آموزش و تمرين (وظيفه محوري) و کمتر از سبک رهبري دموکراسي استفاده مي کردند. بنابراين، به نظر مي رسد سبک رهبري مربيان به خصوص سبک رهبري حمايت اجتماعي و آمرانه ارتباط بالايي با انسجام گروهي دارند.

 نسخه قابل چاپ

هدف از انجام اين پژوهش عبارت است از توصيف نگرش و گرايش مردم به فعاليت هاي حرکتي و ورزشي در جمهوري اسلامي ايران. به همين منظور پرسشنامه محقق ساخته اي داراي سه بخش نگرش (60 سوال)، گرايش (11 سوال)، و ويژگي هاي جمعيت شناختي در اختيار 13153 نفر قرار گرفت. از اين تعداد 12745 نفر (6615 نفر مرد و 6130 نفر زن) پرسشنامه مذکور را تکميل کردند و عودت دادند. در طراحي بخش نگرشي پرسشنامه از اطلاعات مربوط به ابزار نگرش به فعاليت بدني کنيون (1968) استفاده شد. اعتبار صوري و محتوايي ابزار را جمعي از متخصصان تاييد کردند. پايايي آن را نيز بعد از استفاده از روش هاي تحليل عاملي و انجام مطالعات مقدماتي با آلفاي 0.87 محاسبه شد. در تجزيه و تحليل داده ها نيز از آزمون هاي من ويتني و کروسکال- واليس در سطح معناداري 0.05 استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها نشان داد 34.5 درصد آزمودني ها هيچ فعاليت حرکتي نداشتند. از نظر آزمودني ها، به ترتيب اولويت، عواملي چون کسب نشاط و شادابي، تقويت جسم و روان، کسب اعتماد به نفس، و داشتن رفتار و اخلاق نيکو مهم ترين علل و انگيزه هاي مشارکت در فعاليت هاي حرکتي و ورزشي بودند. ضمن اينکه بين نگرش کلي آزمودني هاي زن و مرد به فعاليت هاي حرکتي و ورزش تفاوت معناداري مشاهده نشد (p=0.13, z=1.48). به طور کلي، نتايج اين پژوهش حاکي از متفاوت بودن نگرش اقشار مختلف مردم به فعاليت هاي حرکتي و ورزشي به تفکيک جنسيت، شغل، و مدرک تحصيلي است.

 نسخه قابل چاپ

به منظور مقايسه زمان واکنش انتخابي دختران ورزشکار و غير ورزشکار هنگام اجراي فعاليت فزاينده وامانده ساز در شدت هاي مختلف، 20 دانشجوي دختر سالم 21-26 ساله دانشگاه گيلان انتخاب شدند. از اين ميان، 10 نفر در رشته هاي مختلف تحصيلي که حداقل دو سال سابقه ورزشي در رشته هاي ورزشي واليبال، هندبال، و بسکتبال داشتند گروه ورزشکار (سن 22.4±1.07 سال، قد 162.2±3.6 سانتي متر، و وزن 54.6±6.6 کيلوگرم)، و 10 نفر بدون هيچ سابقه فعاليت منظم ورزشي گروه غير ورزشکار (سن 23.3±1.3 سال، قد 162±4.2 سانتي متر، و وزن 56.2±9.6 کيلوگرم) انتخاب شدند. هر دو گروه ورزشکار و غيرورزشکار در دامنه هوشي بالا (آزمون هوش ريون بزرگسالان) قرار داشتند.
آزمودني ها تحت فعاليت فزاينده وامانده ساز روي تردميل شروع به فعاليت کردند. قبل و هنگام اجراي فعاليت، هر 30 ثانيه يکبار آزمون زمان واکنش دو انتخابي از آزمودني ها گرفته شد. هنگام اجراي فعاليت، ضربان قلب آزمودني ها در هر مرحله ثبت گرديد. تجزيه و تحليل داده ها از طريق آزمون هاي t مستقل و تحليل واريانس يکطرفه با اندازه گيري هاي مکرر نشان داد بين ميانگين نمرات زمان واکنش انتخابي دختران ورزشکار و غير ورزشکار در شدت هاي مختلف فعاليت (65، 73، 84، 91، 97 درصد حداکثر ضربان قلب) و لحظه واماندگي تفاوت معناداري وجود ندارد (p.0.05). همچنين، بين دختران ورزشکار و غير ورزشکار در شدت تمرين در بهترين و بدترين زمان واکنش اختلاف معناداري مشاهده نشد. بنابراين، مي توان نتيجه گرفت شدت فعاليت فزاينده بر زمان واکنش انتخابي دختران ورزشکار و غيرورزشکار تاثير معناداري ندارد.

 نسخه قابل چاپ

پژوهش حاضر با هدف دستکاري بينايي از طريق آينه بر يادگيري حفظ تعادل پويا به منظور مطالعه فرضيه اختصاصي تمرين انجام شد. 45 دانشجوي دختر رشته غير تربيت بدني که ضعف بينايي و جسماني نداشتند، با دامنه سني 21- 23 سال به طور داوطلبانه انتخاب و بر اساس نمرات پيش آزمون در سه گروه آزمايشي 15 نفري همگن سازي شدند. سپس، تمرينات خود را به مدت 3 هفته، هر هفته 3 جلسه، و در هر جلسه 30 کوشش 15 ثانيه اي با فاصله استراحت 20 ثانيه انجام دادند. گروه اول با استفاده از بينايي طبيعي، گروه دوم در مقابل آينه و با استفاده از بينايي کامل، و گروه سوم در نيمي از کوشش ها با آينه و در نيمي از کوشش ها بدون آينه تمرين کردند. هر سه گروه آزمايشي در پايان هر يک از کوشش هاي تمريني خود در فرايند اکتساب بازخورد KR دريافت کردند. سپس، مدت زمان حفظ تعادل افراد در مراحل اکتساب، يادداري با تاخير (تمرين با بينايي طبيعي بدون دريافت (KR، و انتقال (اجراي مهارت با چشم بند) روي دستگاه تعادل سنج ثبت شد. نتايج تحليل واريانس يکراهه با اندازه گيري هاي مکرر (9×3) در فرايند اکتساب نشان داد سه گروه طي جلسات تمرين پيشرفت کردند و عملکرد گروه تمرين با آينه بهتر از دو گروه ديگر بود (p<0.05). نتايج تحليل واريانس و کواريانس يکطرفه براي مقايسه عملکرد سه گروه آزمايشي در آزمون هاي اکتساب، يادداري، و انتقال صرفا تفاوت معناداري ميان عملکرد سه گروه در آزمون يادداري نشان داد. بر اساس مقايسه آزمون تعقيبي بونفروني، گروه تمرين بدون آينه عملکرد بهتري نسبت به ديگر گروه ها داشت (p<0.05). با توجه به نتايج پژوهش حاضر، بنا بر فرضيه اختصاصي تمرين، براي پيشرفت يادگيري فرد بايد در طول تمرين با همان منابع اطلاعات حسي آور مشابهي تمرين کند که در شرايط عملکرد نهايي به آن ها نياز است.

 نسخه قابل چاپ

تحقيق حاضر با هدف تعيين روايي هم ارز معادله آلومتري ويژه اندازه گيري حداکثر اکسيژن مصرفي دانش آموزان 12 تا 16 ساله دختر انجام شد. از اين رو، 144 دانش آموز دختر ناحيه 2 آموزش و پرورش شهر مشهد با ميانگين سني 14±2 سال و ميانگين وزن 50.64±9.71 کيلوگرم و ميانگين قد 156.1±7.11 سانتي متر، به روش کومه اي انتخاب و max₂Vo آن ها با استفاده از آزمون بروس و نيز معادله آلومتري سنجيده شدند. معادله آلومتري مورد نظر در اين پژوهش عبارت بود از0.75 0 .Vo₂max=1.94M^0.75 براي تعيين روايي، از ضريب همبستگي پيرسون استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها نشان داد معادله آلومتري پيشنهادي براي برآورد Vo₂max دانش آموزان دختر 12 تا 16 ساله مشهدي هنگامي که Vo₂max به صورت مطلق (ليتر در دقيقه) بيان شود روايي دارد (r=0.72, p=0.01) .ميزان روايي رده هاي سني 12 تا 16 سال به ترتيب 0.803، 0.698، 0.775، 0.591، r=0.673 باارزش  p=0.01است. اما هنگامي که Vo₂max به صورت نسبي (ميلي ليتر بر کيلوگرم در دقيقه) بيان شود، همبستگي بين Vo₂max معادله آلومتري و آزمون بروس معنادار و منفي شد (r=-0.362, p=0.01) .بنابراين، مي توان گفت در شرايط عدم دسترسي به آزمايشگاه و انجام آزمون هاي ويژه، مي توان از معادله آلومتري براي برآورد Vo₂max مطلق دانش آموزان دختر شهر مشهد استفاده کرد.

 نسخه قابل چاپ