بانک مقالات رشته تربیت بدنی

تحقيقات در زمينه هيپوکسي مصنوعي امروزه يکي از تحقيقات مهم و ضروري در فيزيولوژي ورزشي و آمادگي ورزشکاران ماهر محسوب مي شود. هدف محقق در اين تحقيق تعيين کارايي استفاده از تمرين هاي هيپوکسي مصنوعي در افزايش توانايي ورزشکاران و مقايسه آن در وضعيت هاي مختلف با استفاده از متدهاي فيزيولوژيکي و ارگومتريکي بوده است. در اين تحقيق تعداد 25 نفر از شناگران در طي 4 هفته در تمرين هاي تناوبي روي دوچرخه کارسنج در شرايط نورم اکسي و هيپوکسي شرکت کردند. مطالعات ما نشان مي دهد که تلفيق تمرين هاي هيپوکسي اينتروال با دزهاي مختلف با انواع اضافه بارهاي تمريني سنتي به مقدار قابل ملاحظه اي اثرات تمرين را بهبود مي بخشد و موجب افزايش توانايي هاي ورزشکاران متناسب با جهت گيري هاي تمريني مي شود.

نتايج تحقيق حاکي از آن است که در تمرين هاي ترکيبي هيپوکسي اساسي ترين شاخص افزايش توانايي هاي بي هوازي بوده است که در طي آن مقدار pH، Co₂، VE و BE در P<%5 در مقايسه با تمرين هاي بدون هيپوکسي و تمرين هاي هيپوکسي تغييرات معني داري را نشان مي دهد.

در عين حال با کاهش حجم و تعداد جلسات تمرين هاي هيپوکسي مقدار Vo₂ max افزايش قابل ملاحظه اي را نشان نمي دهد.

اين تحقيق به بررسي اثر تمرين بدني بر ميزان هورمون هاي تري يدوتيروئين (T₃)، تيروکسين (T₄) و تيروتروپين (TSH) در زنان ورزشکار و غيرورزشکار مي پردازد.

براي اين منظور چهار گروه از زنان ورزشکار و غيرورزشکار در دو رشته بسکتبال و تنيس روي ميز انتخاب شده و مورد مقايسه قرار گرفتند )در هر گروه، (n=7. مدت تمرين بدني (تمرينات بسکتبال يا تنيس روي ميز) يکساعت تعيين گرديد. نمونه هاي خون پيش از شروع تمرين بدني و بلافاصله بعد از اتمام تمرين بدني گرفته شد. نتايج نشان داد که ميزان T₃ در کل افراد (n=28) پس از تمرين بدني افزايش يافت. برعکس در مقدار T₄ و TSH کاهش مشاهده شد، اما اين کاهش معني دار نبود. نتايج چهار گروه به طور جداگانه نشان داد که T₃ در دو گروه ورزشکار و غيرورزشکار بسکتبال افزايش يافت؛ T₄ نيز فقط در گروه ورزشکار بسکتبال کاهش معني داري نشان داد اما در ساير موارد هيچ گونه تغيير معني داري مشاهده نگرديد.

در هر حال از اين نتايج مي توان چنين استنباط کرد که ميزان T₃ در خون بر اثر تمرين بدني احتمالا افزايش مي يابد و به نظر مي رسد که نوع و شدت تمرين (بسکتبال در مقايسه با تنيس روي ميز) اثر بيشتري بر T₃ داشته باشد. مضافا اينکه سابقه تمريني افراد (ورزشکار و غيرورزشکار) بر ميزان هورمون هاي مذکور بي تاثير است.

فعاليت هاي بدني مختلف مي تواند در بهبود سلامتي و ارتقا سطح آمادگي افراد نقش مهم و ارزنده اي داشته باشد. بافتهاي مختلف بدن تحت تاثير فعاليت هاي بدني قرار مي گيرند. تاثير فعاليت هاي بدني به عوامل مختلفي از جمله شدت، مدت، تکرار، طول دوره تمريني، سن و جنس بستگي دارد. فعاليت هاي استقامتي يکي از انواع فعاليتها است که به کارآيي سيستم جذب، انتقال و مصرف اکسيژن ارتباط دارد، که در اين ميان نقش گلبولهاي قرمز و عوامل وابسته به آن بسيار قابل توجه است. در اين زمينه تحقيقات بسياري صورت گرفته که نتايج متفاوتي اظهار شده است. هدف از انجام اين تحقيق تاثير يک برنامه تمريني منتخب هشت هفته اي با شدت %70-%75 اکسيژن مصرفي بيشينه سه بار در هفته بر عوامل منتخب خوني و اکسيژن مصرفي بيشينه بوده است.

هيجده نفر از دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد بروجرد، ميانگين سن 22.95±2.98 سال، وزن 65.66±7.65 کيلوگرم و قد 174.33±5.12 سانتي متر داوطلبانه در اين تحقيق شرکت کردند. از آزمودنيها قبل و بعد از دوره تمريني آزمايش اکسيژن مصرفي بيشينه و نمونه گيري خون به عمل آمد. آزمون تي استيودنت و سطح آلفا %5 جهت قبول يا رد فرضيه صفر مورد استفاده قرار گرفت. نتايج تحقيق نشان داد آهن سرم %16.82، فريتين سرم %17.28، اشباع ترانسفرين %17.8، تراکم هموگلوبين %2.41، هماتوکريت %2.57 و تعداد گلبول هاي قرمز %2.91 کاهش و اکسيژن مصرفي بيشينه %9.92 افزايش داشت. کليه متغيرهاي وابسته در پيش آزمون و پس آزمون در دامنه طبيعي قرار داشت. نتيجه گيري شد که تغييرات عوامل خوني مورد نظر در اين تحقيق احتمالا به علت افزايش حجم پلاسما و رقيق شدن خون بوده و از دامنه طبيعي تجاوز نکرده اند، و دليلي جهت بروز کم خوني وجود نداشت. افزايش معني دار در اکسيژن مصرفي بيشينه تاييدي بر اين مدعا است.

هدف از انجام اين پژوهش، بررسي و مقايسه تاثير فعاليت هاي بدني هوازي و ورزشي يا مهارت آموزي بر ميزان اضطراب دانشجويان است. محدوده و زمينه هائي از اضطراب که به عنوان متغير وابسته مورد مطالعه قرار گرفته است، عبارتند از: اضطراب کلي، اضطراب حالتي، اضطراب صفتي، ضربان قلب و تنش عضلاني. طرح تحقيقي اين پژوهش يکي از مجموعه طرحهاي تجربي است، که به نام «طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه و استفاده از گزينش تصادفي آزمودني» مي باشد.

66 نفر آزمودني مضطرب از بين 520 داوطلب، که بر اساس پرسشنامه مقدماتي و اضطراب کتل جور و به طور تصادفي به سه گروه نمونه آزمايشي (1) و (2) و گواه تقسيم شدند، دو گروه آزمايشي به مدت 10 هفته و هفته اي دو جلسه، در معرض فعاليت هاي بدني هوازي و مهارت آموزي (به ترتيب) قرار گرفتند، در حالي که گروه گواه از فعاليت هاي بدني هوازي و ورزشي يا مهارت آموزي محروم بودند، بديهي است قبل از آغاز دوره تمرين و نيز بعد از پايان آن از سه گروه نمونه، آزمونهاي روان شناختي، حرکتي، مهارتي و فيزيولوژيکي به عنوان «پيش آزمون» و «پس آزمون» به عمل آمد. براي مقايسه ميانگين هاي نمره هاي اضطراب و متغيرهاي فيزيولوژيک مزبور سه گروه، از آزمون تي (t-test)، تحليل واريانس (ANOVA) و آزمون توکي (Tukey Test) استفاده شد. نتايج تجزيه و تحليل در پيش آزمون متغيرهاي مذکور کليه گروههاي نمونه نشان مي دهد که، ميان گروههاي نمونه هيچگونه تفاوت معني داري از نظر آماري وجود ندارد. نتايج در پس آزمون گروه آزمايشي (1) (گروه فعاليت بدني هوازي) نشان مي دهد که عوامل اضطراب کلي، اضطراب حالتي و صفتي، به طور معني داري در مقايسه با پيش آزمون گروه آزمايشي (1) و پس آزمون گروه گواه، تقليل يافته است. اما در متغيرهاي ضربان و تنش عضلاني تفاوت معني داري از نظر آماري وجود ندارد. به عبارت ديگر فعاليت هاي بدني با اطمينان بيش از %95 اضطراب کلي، حالتي و صفتي را کاهش مي دهد. در حالي که، نتايج در پس آزمون گروه آزمايشي (2) (گروه مهارت آموزي) نشان مي دهد که در عوامل اضطرابي تفاوت معني داري از نظر آماري در مقايسه با پيش آزمون گروه آزمايشي (2) و پس آزمون گروه گواه، نداشته است. به عبارت ديگر، فعاليت هاي ورزشي يا مهارت آموزي با اطمينان بيش از %95 اضطراب کلي، حالتي، صفتي و متغيرهاي ضربان قلب و تنش عضلاني را تقليل نمي دهد.

امروزه بسياري از مشکلاتي که براي ورزشکاران پيش مي آيد در محدوده موانع فکري و ذهني است، در واقع اغلب دلايلي که يک ورزشکار را از رسيدن به موفقيت باز مي دارد و يا ورزشکار ديگر را به قله موفقيت مي رساند، وجود خارجي ندارد بلکه بايد آن را دردنياي دروني و ذهني آنها جستجو کرد.

و بر همين منوال مي توان سطح عملکردي و تکنيکي و همچنين بسياري از موفقيت ها را از طريق تصورات ذهني ورزشکار به او القا کرد و در ذهن هيچ محدوديتي وجود ندارد، کما اينکه ثابت شده ترکيبي از تمرين بدني و تمرين ذهني موثرتر است (STebbins 1968) ما کارمان را بر اساس جمله معروف «دکتر ماکسول مالتز» شروع کرديم که مي گويد: «ذهن انسان بين تجربه خيالي و واقعي تمايزي قايل نمي شود» و جهت بررسي آن از بين بازيکنان دختر تنيس روي ميز مقطع متوسطه 2 گروه کنترل 6) نفر( و آزمايشي 6) نفر( را به طور تصادفي جدا نموده و در شرايطي که نسبتا يکسان براي هر دو گروه فراهم شد، 4 تکنيک از تکنيکهاي تنيس روي ميز (فورهند اسمش، فورهند درايولوپ، يک هند درايولوپ، بک هند اسمش) در 2 نوبت 10 تايي مورد آزمون قرار گرفت (Pre-t). در ادامه به مدت 12 جلسه متغير مستقل (تصويرسازي ذهني) بر گروه آزمايشي اعمال شد. آزمودني ها در ابتدا فيلمي از تکنيک مورد آزمون را مشاهده مي کردند و پس از ايجاد شرايط آرام سازي در همان وضعيت تکنيک مورد نظر را تصويرسازي مي کردند و بعد از آن هر دو گروه با هم به تمرينات بدني و تکنيکي مي پرداختند، که بعد از پايان يافتن 12 جلسه تصويرسازي هر دو گروه مجددا مورد آزمون قرار گرفتند و در شرايط مشابه با پيش آزمون، 4 تکنيک مورد نظر در 2 نوبت تست شد. مقايسه نمرات پيش آزمون و پس آزمون دو گروه کنترل و تجربي ارتباط معناداري را مبني بر تاثير متغير مستقل (تصويرسازي ذهني) بر متغير وابسته (سطح عملکرد آزمودني ها) نشان داده است.

لذا لازمست تا ضمن معرفي تکنيکهاي تمرين ذهني به مربيان و ورزشکاران، با گنجاندن اين تمرينات در برنامه تمريني آنان به پيشرفت بهتر و موفقيت بيشتر آنان کمک نمود.

با توجه به شيوع روزافزون بيماري هاي قلبي – عروقي بويژه سکته قلبي و ناکافي بودن اطلاعات لازم جهت درمان اين بيماري، خصوصا در زمينه بازتواني ورزشي بيماران قلبي، اين تحقيق با هدف بررسي اثر يک دوره تمرينات ورزشي هوازي بر خصوصيات قلبي بيماران سکته قلبي انجام گرديد.

در اين تحقيق اثر 8 هفته فعاليت ورزشي، هفته اي 3 جلسه و هر جلسه 30 الي 60 دقيقه بر عملکرد فيزيکي بيماراني که دچار سکته قلبي شده بودند بررسي گرديد و از ميان بيماران مرد که به تازگي سکته کرده بودند به طور تصادفي يگ گروه تجربي و يک گروه شاهد انتخاب گرديد. و متغيرهاي تحقيق از آزمودنيها اندازه گيري شد و با استفاده از نرم افزار رايانه اي spss/win و فرمولهاي آماري و با توجه به فرضيه هاي تحقيق در مورد ميزان تغييرات متغيرهاي مورد نظر به بررسي نتايج پرداخته شد. نتايج اين بررسي ها نشان داد که مقايسه ميزان تغييرات متغيرهاي اکسيژن مصرفي بيشينه و مدت زمان فعاليت، قبل از تمرين نسبت به بعد از دوره تمرين در گروه تجربي داراي تغييرات معني داري در سطح p<0.05 بوده است و در ديگر متغيرهاي تحقيق داراي تغييرات معني داري در سطح p<0.05 نبوده است همچنين مشاهده شد که ميزان تغييرات متغيرهاي فشارخون سيستولي در هنگام استراحت، فشارخون دياستولي در اوج فعاليت، اکسيژن مصرفي بيشينه و مدت زمان فعاليت گروه تجربي در مقايسه با گروه شاهد داراي تفاوت معني داري در سطح p<0.05 بوده است. و در ديگر متغيرهاي تحقيق تفاوت معني داري در سطح p<0.05 بدست نيامده است.

از نتايج اين تحقيق مشاهده مي شود که تمرينات ورزشي هوازي سبب افزايش توانايي، ظرفيت تنفسي و مدت زمان فعاليت بدني بيماران سکته قلبي گرديده است. بنابراين توجه به امر بازتواني ورزشي در مراکز توانبخشي مي تواند نقش مفيدي در بهبود اين بيماران داشته باشد. و ورزش براي آنها نه فقط مصلحت بلکه ضروري مي باشد.

به اعتقاد بسياري از محققان، کارکرد موثر توانايي هاي ادراکي – حرکتي براي رشد دانش آموزان در حيطه هاي سه گانه آموزشي و تربيتي (شناختي، عاطفي و رواني – حرکتي) و روند تکاملي حرکت ضروري است و به طور طبيعي اين توانايي ها بايد در مراحل اوليه زندگي کودک رشد و توسعه يابند؛ به گونه اي که در سن 6 يا 7 سالگي – اگر کودک مراحل رشد خود را به صورت طبيعي سپري کرده باشد – به ميزان قابل ملاحظه اي به اين توانايي ها و ويژگي ها دست مي يابد.

اين تحقيق، چگونگي توانايي هاي ادراکي – حرکتي و جسماني دانش آموزان 9 و 10 ساله شمال و جنوب تهران را بررسي کرده، توانايي هاي مذکور در دانش آموزان اين دو منطقه را با توجه به ويژگي هاي خاص اقتصادي، فرهنگي و اجتماعي آنان مورد مقايسه قرار مي دهد و در ضمن آنان را با دانش آموزان هم سن در آمريکا (با استفاده از نرم کراتي) مقايسه مي کند.

در اين تحقيق به منظور دست يابي به اهداف ويژه آن، تعداد 200 نفر از دانش آموزان مدارس شمال و جنوب شهر تهران از طريق پرکردن پرسشنامه تدوين شده و بررسي آنها، گزينش شدند.

آزمودني ها در 10 آزمون ويژه سنجش توانايي هاي ادراکي – حرکتي و جسماني، شامل آزمون هاي آگاهي و درک بدن، چابکي عمومي، تعادل، چابکي حرکتي، پرتاب توپ به سمت هدف، رديابي حرکت توپ، کشش از بارفيکس، دراز و نشست، پرش طول جفتي و دوي رفت و برگشت 4×9 متر شرکت کردند.

پس از اجراي آزمون هاي فوق، از روش هاي آماري مناسب از قبيل آزمون T براي بررسي و مقايسه دانش آموزان دو منطقه يا مقايسه آنها با دانش آموزان آمريکايي در نرم کراتي )در سطح (?=0.01 و ضريب همبستگي پيرسون براي تعيين رابطه معني دار بين توانايي هاي ادراکي – حرکتي ... 

هدف از اين بررسي تدوين يک روش حرکت درماني موثر جهت درمان بيماران با آسيب شبکه عصب بازويي بوده است. در بررسي اخير 83 آزمودني با آسيب به شبکه عصب بازويي تحت مطالعه قرار گرفتند. ميانگين سني در اين گروه برابر با 33.5 بود. آزمودني ها با توجه به نوع و خصوصيت آسيب تحت عمل جراحي پلاستيکي قرار گرفتند. در بيشتر موارد، آسيب در بخش فوقاني شبکه عصب بازويي مشاهده شده است )در 48 بيمار برابر با (%57.8. اين افراد در دو گروه تحت درمان با دو روش متفاوت بازتواني قرار گرفتند. گروه تجربي تحت برنامه پيشنهادي روزانه و در چند نوبت به تمرين پرداختند. بر اين اساس، دوره بازتواني در اين گروه به سه مرحله تقسيم شد. مهم ترين قسمت در اين دوره شامل مرحله دوم بود؛ به نحوي که %70 از کل برنامه حرکت درماني به اين قسمت اختصاص داده شد. روش اصلي در اين گروه شامل ماساژ، تمرينات PNF، حرکات تمريني با باند الاستيکي و ... و برنامه گروه دوم شامل ژيمناستيک درماني و تحريک الکتريکي بود. به منظور ارزشيابي و تعيين سطح و شدت آسيب در بيماران و نيز موثر بودن روش هاي بازتواني، از يک سري آزمايشات و روش ها چون الکتروميوگرافي، الکترونرميوگرافي، پولياروگرافي و نيز رووازوگرافي استفاده شد. هدف از اين بررسي ها تعيين و مشخص نمودن عواملي چون سرعت هدايت عصبي (NVC)، توان بيوالکتريک عضلات (EMG)، جريان خون و نيز ميزان سوخت و ساز در بافت هاي عضلات اسکلتي بود.

از نتايج به دست آمده اين چنين بر مي آيد که روش هاي بازتواني ويژه آسيب ديدگان به شبکه بازويي بايستي زود و همراه با بکارگيري ترکيبي از شيوه هاي مختلف حرکت درماني و براي هر فرد با توجه به خصوصيات ويژه او اجرا شود. چنين روشي باعث تسهيل در عملکرد اندام فوقاني شد؛ زيرا اين روش ها مانند زنجيره اي هستند که در صورت اجراي هم زمان، اثر درماني دو چنداني ايجاد مي نمايند.