بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف از تحقيق حاضر عبارت است از مقايسه اکسيداسيون چربي بين دانشجويان زن و مرد غيرورزشکار. 10 مرد و 10 زن غيرورزشکار فعاليت دوي فزاينده اي را با مراحل 3 دقيقه اي روي نوارگردان اجرا کردند. در طول آزمون با استفاده از روش کالري سنجي غيرمستقيم ميزان اکسيداسيون چربي اندازه گيري شد. متغيرهاي حداکثر اکسيداسيون چربي (MFO) و شدت متناسب با آن (Fat_max) در هر فرد تعيين شد. با آزمون آماري t مستقل ميانگين مقادير بين دو گروه مقايسه شد. ميزان مطلق اکسيداسيون چربي (g/min) به طور معناداري در همه شدت هاي نسبي فعاليت در مردان بالاتر از زنان بود (P?0.05). اما در ميزان نسبي اکسيداسيون چربي (g/min/kg ffm) تفاوتي بين دو گروه مشاهده نشد. ميزان MFO در مردان به طور معناداري بالاتر از زنان بود (به ترتيب 0.26±0.07 و 0.17±0.05 گرم در دقيقه؛ P?0.05). با وجود اين، MFO در دو گروه، در شدت هاي يکساني رخ داد (مردان 41.1±7.7 و زنان 40.2±7.8 درصد VO₂max). ميزان اکسيداسيون کربوهيدرات در شدت هاي بالاتر از 40 درصدVO₂max  در مردان بيشتر از زنان بود و سهم نسبي اکسيداسيون چربي در تامين انرژي زمان فعاليت بين دو گروه تفاوت معناداري نداشت. 56 درصد از تغييرات اکسيداسيون چربي به واسطه عوامل VO₂max و FFM تبيين شد. نتايج تحقيق حاضر نشان داد مقادير اکسيداسيون چربي و MFO در مردان نسبت به زنان بيشتر است اما اگر دو گروه از لحاظ آمادگي بدني و توده عضلاني همتراز باشند، ممکن است زنان اکسيداسيون چربي بالاتري داشته باشند.

 نسخه قابل چاپ

هدف از تحقيق حاضر عبارت است از مقايسه اکسيداسيون چربي بين دانشجويان زن و مرد غيرورزشکار. 10 مرد و 10 زن غيرورزشکار فعاليت دوي فزاينده اي را با مراحل 3 دقيقه اي روي نوارگردان اجرا کردند. در طول آزمون با استفاده از روش کالري سنجي غيرمستقيم ميزان اکسيداسيون چربي اندازه گيري شد. متغيرهاي حداکثر اکسيداسيون چربي (MFO) و شدت متناسب با آن (Fat_max) در هر فرد تعيين شد. با آزمون آماري t مستقل ميانگين مقادير بين دو گروه مقايسه شد. ميزان مطلق اکسيداسيون چربي (g/min) به طور معناداري در همه شدت هاي نسبي فعاليت در مردان بالاتر از زنان بود (P?0.05). اما در ميزان نسبي اکسيداسيون چربي (g/min/kg ffm) تفاوتي بين دو گروه مشاهده نشد. ميزان MFO در مردان به طور معناداري بالاتر از زنان بود (به ترتيب 0.26±0.07 و 0.17±0.05 گرم در دقيقه؛ P?0.05). با وجود اين، MFO در دو گروه، در شدت هاي يکساني رخ داد (مردان 41.1±7.7 و زنان 40.2±7.8 درصد VO₂max). ميزان اکسيداسيون کربوهيدرات در شدت هاي بالاتر از 40 درصدVO₂max  در مردان بيشتر از زنان بود و سهم نسبي اکسيداسيون چربي در تامين انرژي زمان فعاليت بين دو گروه تفاوت معناداري نداشت. 56 درصد از تغييرات اکسيداسيون چربي به واسطه عوامل VO₂max و FFM تبيين شد. نتايج تحقيق حاضر نشان داد مقادير اکسيداسيون چربي و MFO در مردان نسبت به زنان بيشتر است اما اگر دو گروه از لحاظ آمادگي بدني و توده عضلاني همتراز باشند، ممکن است زنان اکسيداسيون چربي بالاتري داشته باشند.

 نسخه قابل چاپ

هدف پژوهش حاضر عبارت است از مقايسه سطح و محتواي مواد معدني استخوان بين زنان فوتساليست و غير ورزشکار. نمونه هاي اين پژوهش 15 زن فوتساليست (سن 24.3±2.8 سال، قد 161.1±4.4 سانتي متر، و وزن 54.3±7 کيلوگرم) و 15 زن سالم غير ورزشکار (سن 23.8±2 سال، قد 160.9±7 سانتي متر، و وزن 51.5±9.6 کيلوگرم) بودند. همه نمونه ها سالم بودند و هيچ گونه سابقه بيماري و پوکي استخوان يا شکستگي نداشتند. همچنين، هيچ دارويي نيز استفاده نمي كردند. سطح و محتواي مواد معدني استخوان با دستگاه سنجش تراکم مواد معدني استخوان (DEXA) در مهره هاي دوم تا چهارم كمري، همچنين گردن و تروكانتر استخوان ران هر دو پا اندازه گيري شد. آزمون t مستقل در تحليل داده ها به کار رفت. نتايج نشان داد ميزان محتواي مواد معدني استخوان مهره هاي کمري، و پاي برتر و غير برتر زنان فوتساليست (53607.0±2477.8، 35130.6±2393.3 و 36791.2±2177.8 ميلي گرم) به طور معناداري (P<0.05) بيشتر از زنان غيرورزشکار (45877.3±1979.2، 27082.8±2178.8 و 26739.2±1848.4 ميلي گرم) بود. اما، بين سطح استخواني در مهره هاي کمر، و پاي برتر و غير برتر زنان فوتساليست (42.4±2.5، 31.2±1.8 و 31.2±1.9 سانتي مترمربع) و افراد غيرورزشکار (41.5±2.5، 30.9±1.9 و 30.4±1.9 سانتي مترمربع) تفاوت معناداري مشاهده نشد (P>0.05). نتايج اين پژوهش نشان داد فوتسال در افزايش محتواي مواد معدني استخوان موثر بود، اما تاثير چنداني بر سطح استخوان نداشت. در نتيجه، بيشتر بودن محتواي مواد معدني استخوان در زنان فوتساليست، ناشي از افزايش تراکم مواد معدني استخوان در قسمت هاي اندازه گيري شده بود.

 نسخه قابل چاپ

هدف تحقيق حاضر عبارت است از بررسي تاثير تمرينات هوازي و مكمل ويتامين E، بر ميزان پروتئين واكنشيC  و عوامل خطرزاي قلبي - عروقي در زنان يائسه (45-60 سال). به همين منظور 33 نفر با ميانگين سن 54.78±5.43 سال، قد 155.39±4.93 سانتي متر، و وزن 73.15±8.82 کيلوگرم به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به صورت تصادفي در چهار گروه تمرينات هوازي + ويتامين (9 نفر)، تمرينات هوازي + دارونما (8 نفر)، ويتامين E (8 نفر)، و دارونما (8 نفر) قرار گرفتند. گروه هاي تمريني به مدت 8 هفته (هر هفته 3 جلسه) تحت تاثير دويدن هوازي با شدت 55-65 درصد حداكثر ضربان قلب قرار گرفتند. گروه مصرف مكمل ويتامين E روزانه يك عدد كپسول ويتامين E با دوز 800 واحد بين المللي و گروه دارونما روزانه يک كپسول 664 ميلي گرمي لاكتوز استفاده مي کردند. نتايج نشان داد انجام تمرينات هوازي + مكمل ويتامين E و نيز انجام تمرينات هوازي + دارونما باعث كاهش معنادار پروتئين واكنشي C، LDL-C، كلسترول، تري گليسيريد، درصد چربي بدن و افزايش معنادار HDL-C و حداكثر توان هوازي مي شود. همچنين، مصرف مکمل ويتامين E، ميزان پروتئين واکنشي C را کاهش و HDL-C را افزايش داد. در گروه دارونما تغييري در شاخص هاي تحقيق مشاهده نشد. مي توان گفت انجام تمرينات هوازي به صورت مجزا يا همراه با مصرف مکمل ويتامين E باعث کاهش شاخص هاي خطر قلبي- عروقي در زنان يائسه مي شود.

 نسخه قابل چاپ

هدف از اين مطالعه عبارت است از مقايسه زمان رسيدن به پايداري در ناهنجاري پاي چرخيده به داخل و خارج با تاكيد بر ساختار پا و اطلاعات حسي. 27 دانشجوي پسر رشته تربيت بدني (سن 23.29±1.65 سال، وزن 70.17±7.77 کيلوگرم) كه با استفاده از تست شاخص افتادگي استخوان ناوي در سه گروه پاي چرخيده به داخل، خارج، و معمولي قرار گرفتند در اين مطالعه شركت كردند. زمان رسيدن به پايداري آزمودني ها با استفاده از صفحه نيرو در حركت پرش - فرود در دو راستاي قدامي - خلفي و جانبي محاسبه شد. نتايج آماري نشان داد نوع (شكل) پا بر زمان رسيدن به پايداري در راستاي جانبي تاثير مي گذارد. در زمان رسيدن به پايداري بين گروه پاي چرخيده به داخل و گروه پاي چرخيده به خارج اختلاف معناداري مشاهده شد (P<0.05). از طرف ديگر، ميانگين زمان رسيدن به پايداري گروه پاي چرخيده به خارج بيشتر از دو گروه ديگر بود (P<0.05). چنين به نظر مي رسد كه افزايش زمان رسيدن به پايداري در گروه پاي چرخيده به خارج به علت ساختار (شكل) پا، همچنين اختلال در اطلاعات حسي اين نوع پاست. بنابراين، پيشنهاد مي شود به منظور جلوگيري از آسيب ناشي از پرش- فرود در افراد با پاي چرخيده به خارج علاوه بر اصلاح ساختار اين نوع پا بر تمرين گيرنده هاي عمقي و مفصلي نيز تاكيد شود.

 نسخه قابل چاپ

پژوهش حاضر، با هدف تعيين تاثير بينايي، حس عمقي، و تعداد جلسات تمرين بر اكتساب و انتقال سرويس ساده واليبال و بررسي نظريه اختصاصي بودن تمرين اجرا شد. بدين منظور 60 دانشجوي دختر راست دست که هيچ گونه آشنايي قبلي با مهارت نداشتند با ميانگين سني 21±1.5 سال به طور داوطلب انتخاب و با توجه به شرايط تمرين (با بينايي طبيعي و با چشم بند) و تعداد جلسات تمرين (2 جلسه و 5 جلسه)به طور تصادفي به چهار گروه 15 نفري تقسيم شدند. آزمودني ها پس از شركت در پيش آزمون، در هر جلسه 20 سرويس ساده واليبال را با دريافت بازخورد آگاهي از نتيجه تمرين كردند. سپس، در آزمون اکتساب حاضر شدند. گروه هاي آزمايشي در آزمون انتقال 10 کوشش را بدون KR و با چشم بند تمرين کردند. داده ها با استفاده از روش هاي آماري تحليل واريانس عاملي مرکب با تکرار روي عامل جلسات تمرين در فرايند اکتساب و تحليل واريانس عاملي در آزمون هاي اکتساب و انتقال و آزمون تعقيبي بونفروني تجزيه و تحليل شد. نتايج نشان داد تمام شيوه هاي تمريني مورد استفاده در اين تحقيق بر فرايند اکتساب، آزمون هاي اکتساب و انتقال تاثير معنادار داشتند. گروه هاي 2 و 5 جلسه تمرين با بينايي در فرايند اکتساب پيشرفت بيشتري نسبت به ساير گروه ها داشتند و گروه 5 جلسه تمرين با بينايي طبيعي در آزمون اکتساب بهترين عملکرد را داشت (P<0.05). در آزمون انتقال، گروهي که 5 جلسه با چشم بند تمرين کرده بود، عملکرد بهتري نسبت به ساير گروه ها داشت (P<0.05). به طور كلي، نتايج پژوهش حاضر نشان داد يادگيري براي منابع اطلاعات آور حسي موجود در طول تمرين اختصاصي است و با افزايش زمان تمرين، يادگيري مهارت حرکتي به اين منابع اطلاعاتي بيشتر وابسته مي شود. بنابراين، نظريه اختصاصي بودن تمرين در سرويس ساده واليبال کاربرد دارد.

 نسخه قابل چاپ

هدف از انجام اين پژوهش عبارت بود از تعيين سلسله مراتب هويت نقش بازيکنان تيم هاي ملي هندبال ايران و رابطه آن با هويت ورزشي، سن، و سابقه قهرماني. به همين منظور مقياس هويت نقش کاري و وينر (11)، همچنين مقياس تكميلي هويت ورزشي (9) در اختيار 69 بازيکن ملي پوش نوجوان، جوان، و بزرگسال هندبال ايران قرار گرفت. روايي محتوايي پرسشنامه ها را متخصصان تاييد کردند. ثبات دروني مقياس هاي هويت نقش و هويت ورزشي نيز به ترتيب با آلفاي کرونباخ 0.90 و 0.87 در مطالعه اي مقدماتي تاييد شد. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از آزمون هاي رتبه اي فريدمن، کروسکال واليس، و همبستگي اسپيرمن استفاده شد. بر اساس يافته ها، هويت نقش خانوادگي، ورزشي، تحصيلي، و مذهبي به ترتيب رتبه هاي اول تا چهارم سلسله مراتب هويت نقش ورزشکاران را تشکيل مي دهند. ضمن اينکه بين هويت نقش ورزشي بازيكنان با هويت ورزشي آنان رابطه معنادار و معکوس وجود دارد (P<0.05).

 نسخه قابل چاپ

گرلين و لپتين دو هورموني هستند که در تنظيم تعادل انرژي نقش دارند. هدف اين مطالعه عبارت است از مقايسه اثر يك دوره تمرين هوازي بر غلظت ايزوفرم هاي گرلين پلاسما در زنان چاق و با وزن طبيعي. در اين تحقيق هر يك از گروه هاي چاق (n=18، 44.3±5.83 سال و BMI=30.5±1.6) و وزن طبيعي (n=18، 41.5±6.03 سال و BMI=24±1.3) به طور تصادفي به دو گروه تمرين و شاهد تقسيم شدند. گروه هاي تمرين فعاليت دويدن را به مدت 8 هفته و در هر هفته 4 جلسه با شدت %65-75 حداكثر ضربان قلب ذخيره انجام دادند. گرلين آسيل دار و غيرآسيل دار، لپتين (روش الايزا) و وزن بدن و ميزان آمادگي هوازي افراد (VO₂max)، در وضعيت پايه و پس از 8 هفته تمرين اندازه گيري شدند. با استفاده از تحليل واريانس يک طرفه، نتايج نشان داد 8 هفته تمرين هوازي اثر معناداري بر تغييرات گرلين آسيل دار نداشته است. در گروه چاق تمرين كرده افزايش گرلين غيرآسيل دار پلاسمايي و كاهش وزن بدن در مقايسه با ساير گروه ها معنا دار بود (P?0.001). همچنين، سطوح لپتين نيز در گروه چاق تمرين كرده نسبت به ساير گروه ها كاهش معناداري داشت (P?0.02). بنابراين، به نظر مي رسد سطوح گرلين غير آسيل دار و لپتين پلاسمايي در شرايط كاهش وزن ناشي از فعاليت بدني هوازي به ترتيب افزايش و کاهش مي يابند.

 نسخه قابل چاپ

هدف از اين پژوهش عبارت است از مقايسه اثر راهکارهاي مختلف توجه بر ادراک و تحمل فشار در شدت هاي مختلف فعاليت استقامتي. بر اساس مدل تننبام (2001)، توجه به محرک هاي نامرتبط با تکليف در حال اجرا در شدت هاي پايين تمريني، از ادراک فشار تمرين مي کاهد، ولي در شدت هاي بالا به علت افزايش محرک هاي فشار و خستگي، توجه به سمت راهکارهاي مرتبط متمايل مي شود و امکان مداخله در آن وجود نخواهد داشت. همچنين، افزايش ادراک فشار، در تحمل فشار (عملکرد) اثر مي گذارد و باعث کاهش آن مي گردد که آزمون اين مدل مورد نظر محقق بوده است. 30 دانشجوي دانشگاه الزهرا با ميانگين سني 20.1±0.9 سال و حداکثر اکسيژن مصرفي در دامنه 33 تا37 ميلي ليتر بر کيلوگرم در دقيقه (بر اساس آزمون بروس) که در دوي استقامت بي تجربه بودند به صورت هدف مند آزمودني هاي طرح انتخاب شدند. شرکت کنندگان در چهار جلسه با چهار راهکار مختلف توجه و با سه شدت کم، متوسط، و زياد (از طريق افزايش شيب و سرعت) به فعاليت دويدن روي نوارگردان تا حد واماندگي پرداختند. اين راهکارها عبارت بودند از راهکار مرتبط (شمردن تعداد تنفس و گام)، نامرتبط غير فعال (ديدن فيلم)، نامرتبط فعال (پاسخ به سوالات رياضي)، و کنترل (بدون راهکار مشخص). ادراک فشار آزمودني ها در همه جلسات هنگام اجراي تکليف بر اساس مقياس بورگ و ضربان قلب آنان هر يک دقيقه، و نيز تحمل فشار آنان (رکورد دو) با کورنومتر ثبت شد. از روش آماري تحليل واريانس تک عاملي و دوعاملي با سنجش هاي مکرر، و آزمون تعقيبي توکي براي تعيين محل معناداري استفاده شد. نتايج نشان داد با وجود اينکه تفاوت معناداري بين ميانگين ضربان قلب آزمودني ها در چهار جلسه آزمون وجود نداشت (يعني، شرايط فيزيولوژيکي آزمودني ها کنترل شده بود؛ P?0.05). ولي تاثير انواع راهکار توجه بر ميانگين ادراک فشار معنادار بود و اثر متقابل بين راهکار توجه و شدت تمرين بر ميزان ادراک فشار نيز معنادار بود (P?0.05). راهکار نامرتبط فعال تاثير معناداري در کاهش ادراک فشار داشت و اين معناداري فقط در شدت هاي بالاي تمرين (برخلاف مدل تننبام) ديده شد. همچنين، اثر راهکارهاي مختلف توجه بر تحمل فشار معنادار نبود (P?0.05). بنابراين، به کار بردن راهکار توجه نامرتبط فعال در شدت بالاي تمرين از ادراک فشار در آن شرايط مي کاهد، ولي به کار بردن راهکارهاي توجه در تحمل فشار در تمرينات استقامتي نقشي ندارند.

 نسخه قابل چاپ

لطفا براي مشاهده چکيده به متن کامل (PDF) مراجعه فرماييد.

 نسخه قابل چاپ

لطفا براي مشاهده چکيده به متن کامل (PDF) مراجعه فرماييد.

 نسخه قابل چاپ

لطفا براي مشاهده چکيده به متن کامل (PDF) مراجعه فرماييد.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

لطفا براي مشاهده چکيده به متن کامل (PDF) مراجعه فرماييد.

 نسخه قابل چاپ

لطفا براي مشاهده چکيده به متن کامل (PDF) مراجعه فرماييد.

 نسخه قابل چاپ