بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف تحقيق حاضر، بررسي تاثير تمرين هاي مقاومتي بر ميزان سايتوكين هاي همراه التهاب TNF-?) و (IL-6 و شاخص مقاومت به انسولين در مردان چاق بود. به همين منظور، 16 مرد چاق 35-48) سال) به طور داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفي در دو گروه هشت نفري تمرين مقاومتي و كنترل قرار گرفتند. از همه آزمودني ها در وضعيت ناشتا خون گيري شد. گروه آزمايش به مدت 13 هفته هر هفته سه جلسه تمرين مقاومتي داشتند. برنامه تمرين هاي مقاومتي به طور دايره اي، در 11 ايستگاه و با شدت 50-60 درصد يك تكرار بيشينه (IRM) اجرا شد. نتايج نشان دادند كه غلظت هاي سرمي TNF-? و IL-6 و شاخص مقاومت به انسولين در گروه تمريني به طور معناداري پايين تر از گروه كنترل بود (P<0.05). همچنين، همبستگي مثبت و معنا داري بين ميزان TNF-? سرم با شاخص مقاومت به انسولين (r=0.57) و ميزان IL-6 سرم با شاخص مقاومت به انسولين (r=0.47)، مشاهده شد. مي توان گفت كه اجراي تمرين هاي مقاومتي باعث كاهش ميزان سايتوكين هاي همراه التهاب در مردان چاق مي شد. احتمالا اين كاهش با بهبود مقاومت به انسولين در اين مردان همراه بود.

 نسخه قابل چاپ

هدف از مطالعه حاضر، مقايسه انگيزش شركت دانش آموزان و دانشجويان پسر ورزشكار در فعاليت هاي ورزشي و رابطه آن با هدف گرايي ورزشي آنان بود. نمونه هاي اين تحقيق را 150 دانش آموز راهنمايي با ميانگين سني 13.85 سال، 150 دانش آموز دبيرستاني با ميانگين سني 16.60سال و 150 نفر دانشجو با ميانگين سني 22.02 سال تشكيل دادند. از پرسشنامه انگيزش شركت در فعاليت هاي ورزشي (PMQ) گيل و همكارانش (1983) و پرسشنامه هدف گرايي ورزشي معطوف به تكليف و معطوف به خود (TEOSQ) ديودا و نيكولز (1995)، به ترتيب براي ارزيابي دلايل مشاركت در ورزش وارزيابي هدف گرايي ورزشي استفاده شد. تحليل عاملي (PMQ) پنج بعد از انگيزه ها يعني پيوند جويي و كار گروهي؛ تفريح كردن و سرگرمي؛ انگيزه هاي بيروني؛ برانگيختگي يا رقابت طلبي؛ و بهبود و يادگيري مهارت ها را نشان داد. شركت كنندگان، يادگيري و بهبود مهارت ها را مهم ترين انگيزش خود بيان كردند. تحليل واريانس چند متغيره، تفاوت در انگيزه ها و هدف گرايي ها را بين گروه ها نشان داد. مقايسه سه گروه نشان داد كه دانشجويان ورزشكار در عامل تفريح و سرگرمي (انگيزه دروني) از دو گروه ديگربالاتر و در انگيزه هاي بيروني نسبت به دو گروه دانش آموز پايين تر بودند. در عامل برانگيختگي يا رقابت طلبي (انگيزه دروني) بين دانش آموزان راهنمايي و دبيرستان تفاوت معنا داري مشاهده شد كه برتري با دانش آموزان دبيرستاني بود. علاوه بر اين، از بين ابعاد انگيزه هاي مورد مطالعه، بين هدف گرايي معطوف به تكليف با ابعاد انگيزه هاي دروني و هدف گرايي معطوف به خود با انگيزه هاي بيروني، رابطه مثبت و معناداري يافت شد.

 نسخه قابل چاپ

هدف از اجراي اين پژوهش، بررسي رابطه بين قدرت و طول اندام تحتاني با طول گام، تواتر گام و سرعت متوسط دونده در دوي سرعت بود. آزمودني هاي اين تحقيق را 30 ورزشكار پسر دبيرستاني (با ميانگين سن 16.8 ± 1.29 سال، ميانگين قد 173.8 ± 5.01 سانتي متر، ميانگين وزن 71.18 ± 5.2 كيلوگرم و ميانگين سابقه ورزشي (3.2 ±0.45 تشكيل دادند كه طول اندام تحتاني و يك تكرار بيشينه مربوط به عضلات چهار سر راني (پرس پا) و سه سرساقي (بلند شدن روي پنجه پا) اندازه گيري شدند. همچنين، ركورد دوي سرعت 100 متر آزمودني ها و طول و تواتر گام آن ها هنگام دويدن با استفاده از كرونومتر و دوربين فيلم برداري اندازه گيري شدند. اين پژوهش نشان داد كه ارتباط معنا داري بين قدرت عضلات اندام تحتاني با طول گام و سرعت دويدن وجود داشت (P?0.05). همچنين بين طول پا و طول گام، ارتباط معنا دار و مثبت و بين طول گام و تواتر گام رابطه معنا دار معكوسي وجود داشت. با توجه به نتايج اين تحقيق و به دليل اينكه طول پا و تواترگام دو خصوصيت تقريبا ارثي است، پيشنهاد شد كه دوندگان، ركورد خود را با افزايش طول گام از طريق افزايش قدرت اندام تحتاني بهبود بخشند.

 نسخه قابل چاپ

هدف از پژوهش حاضر، بررسي و مقايسه رشد اجتماعي دانش آموزان پسر ورزشكار رشته هاي انفرادي، گروهي و غير ورزشكار شهرستان اصفهان بود. بدين منظور، تعداد 240 پسر دوره راهنمايي تحصيلي و 80 دانش آموز از هر يك از گروه ها، با روش نمونه گيري تصادفي انتخاب شدند و براي جمع آوري اطلاعات از مقياس رشد اجتماعي و ايتزمن استفاده شد. ميانگين و انحراف معيار رشد اجتماعي دانش آموزان ورزشكار رشته هاي انفرادي، گروهي و غير ورزشكار به ترتيب: 13.58±1.74، 17.57±0.96، 12.87±1.58 به دست آمد. آزمون تحليل واريانس F يك متغيره محاسبه شده در سطح P ? 0.01، بيانگر وجود تفاوت معنا دار بين ميزان رشد اجتماعي دانش آموزان رشته هاي ورزشي انفرادي، گروهي و غير ورزشكار بود. آزمون تعقيبي شفه نشان داد كه ورزشكاران، اعم از رشته هاي گروهي يا انفرادي از رشد اجتماعي بالاتري نسبت به غير ورزشكاران برخوردارند. همچنين آزمون شفه نشان داد، ميزان رشد اجتماعي ورزشكاران رشته هاي گروهي بيش از ورزشكاران رشته هاي انفرادي بود (P<0.01).

 نسخه قابل چاپ

هدف پژوهش، بررسي اثر فعاليت بدني منظم بر پيامد بارداري بود. نمونه آماري را 40 خانم باردار تشكيل دادند كه به چهار گروه 10 نفره، شامل: تجربي 1 و كنترل 1 در سه ماهه دوم و تجربي 2 و كنترل 2 در سه ماهه سوم بارداري تقسيم شدند. گروه هاي تجربي، برنامه پياده روي هشت هفته اي، را با شدت %50 تا %65 ضربان قلب بيشينه اجرا كردند. يافته هاي پژوهش بين طول دوران بارداري، وزن نوزاد و آپگار دقيقه پنجم گروه هاي تجربي، 2، 1 و كنترل 2، 1و همچنين بين نوع زايمان در گروه هاي 1 و امتياز آپگار دقيقه اول در گروه هاي 2 تفاوت معنا داري مشاهده نشد (P>0.05). مقايسه ميانگين هاي آپگار دقيقه اول در گروه هاي تجربي با كنترل 1 و نوع زايمان در گروه هاي تجربي و كنترل 2 تفاوت معنا داري نشان داد (P<0.05). بنابراين، فعاليت هاي بدني مناسب در دوران بارداري نه تنها موجب صدمه به جنين و مادر نمي شود، بلكه زايمان آسان تر و تولد فرزندي سالم تر را نيز تضمين مي كند.

 نسخه قابل چاپ

هدف اصلي از اجراي اين تحقيق، بررسي ميزان شيوع و شناخت مواد نيروزا و آگاهي ورزشكاران رشته بدنسازي كل كشور در مورد عارضه هاي جانبي مصرف اين مواد بود. در يك مطالعه توصيفي از نوع گذشته نگر با استفاده از يك پرسشنامه خود گزارش دهي و محقق ساخته، بر روي 300 ورزشكار بدنساز در پنج استان كشور (تهران، اصفهان، لرستان، خوزستان و قم) به طور تصادفي و به روش نمونه گيري خوشه اي اجرا شد. پس از حذف پرسشنامه هاي ناقص، تعداد 259 پرسشنامه بازگردانده شده، كدگذاري شدند و با استفاده از نرم افزار SPSS در دو سطح آمار توصيفي (ميانگين ها، جدول هاي متقاطع و توضيع فراواني) و آمار استنباطي (تحليل واريانس، تحليل كوواريانس، آناليز رگرسيون و تحليل عامل ها) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. تجزيه و تحليل داده ها نشان داد كه تعداد 164 نفر 63.3) درصد) از 259 نمونه اين تحقيق، حداقل يك بار از مواد افزايش دهنده عملكرد استفاده كردند. همچنين، ميانگين نمره كلي شيوع اين مواد 7.54 (حداكثر نمره (45، ميانگين نمره آگاهي از عارضه هاي جانبي آن ها 55.98 (حداكثر نمره (100 و ميانگين نمره شناخت مواد نيروزا 20.11 (حداكثر نمره (50 بود. نتايج اين تحقيق نشان دادند كه شيوع مواد نيروزا با سابقه قهرماني، ميزان سابقه فعاليت در رشته بدنسازي، ميزان آگاهي از عارضه هاي جانبي مواد نيروزا و شناخت نام مواد نيروزا داراي يك رابطه كاملا معنا دار بود (P<0.05)، ولي با سطح تحصيلات، توزيع باشگاه ها و استان ها هيچ رابطه معناداري نداشت (P>0.05).
يافته هاي ما حاكي از شيوع بالا و آگاهي بسيار كم اين ورزشكاران از عارضه هاي جانبي مواد نيروزا دارند.

 نسخه قابل چاپ

تغيير بار كار و انتقال از يك شدت به شدت ديگر، در بسياري از فعاليت هاي بدني و ورزش ها رايج است. به همين دليل، هدف اين پژوهش مطالعه تاثير تربيت شدت فعاليت ورزشي بر پاسخ هاي متابوليك دانشجويان دختر غير ورزشكار بود. در اين پژوهش، آزمودني ها را 10 دانشجوي دختر غير ورزشكار تشكيل دادند كه هر آزمودني در سه روز جداگانه، با فاصله دست كم 48 ساعت از يكديگر در مركز سنجش قابليت هاي جسماني آكادمي ملي المپيك آزمون شد در روز اول VO_2Max سنجيده شد. دو روز ديگر، آزمودني ها نيز دو فعاليت ورزشي زير بيشينه را با تركيبي از دو شدت كم و زياد اجرا كردند. بدين صورت كه يا نخست 15 دقيقه فعاليت ورزشي با شدت كم 50) درصد (VO_2Max و سپس 15 دقيقه فعاليت ورزشي با شدت زياد  70)درصد (VO_2Max اجرا كردند يا ترتيب اين دو شدت برعكس اجرا شد. متغيرهاي متابوليك، هنگام فعاليت ورزشي و تا يك ساعت بعد از فعاليت ورزشي با دستگاه تجزيه و تحليل كننده گازهاي تنفسي سنجيده شدند. براي تجزيه و تحليل اطلاعات، نرم افزار SPSS 13 به كار رفت و معلوم شد در يك فعاليت ورزشي با تركيبي از دو شدت كم و زياد، قرار دادن دوره شدت زياد فعاليت در ابتدا، نسبت به قراردادن دوره شدت كم در ابتدا، مي تواند به اكسيداسيون چربي بيشتري در دوره فعاليت ورزشي (P=0.0001) و در دوره بازيافت (P=0.05) بينجامد، در صورتي كه به تفاوت معنا داري در هزينه انرژي منجر نشود (P=0.98).

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

مگيل و هال (1990) نظريه اي ارايه دادند، مبني بر اين که اثر تداخل زمينه اي تنها وقتي بروز مي يابد که مهارتهاي در حال يادگيري با برنامه حرکتي تعميم يافته متفاوت کنترل شوند. از اين رو، تحقيق حاضر به منظور آزمايش نظريه آنان اجرا شد. آزمودنيها را 52 دانشجوي دختر غير تربيت بدني دانشگاه تهران تشکيل دادند که همگي مبتدي و راست دست بودند (ميانگين سني 1.23 ±21.5 سال) و به طور تصادفي به چهار گروه تقسيم شدند. دو گروه، تمرين قالبي و تصادفي را با برنامه حركتي تعميم يافته (GMP) يكسان و تغييرات پارامتر مسافت و دو گروه ديگر تمرين قالبي و تصادفي را با  GMPمتفاوت انجام دادند. هر نفر 180 ضربه سرويس بدمينتون (در شش جلسه در شش هفته) را براي اکتساب و بعد از يک هفته بي تمريني، 18 کوشش را به طور بلوکهاي تصادفي براي آزمون ياد داري اجرا کرد. نتايج آزمون t گروههاي مستقل (P<0.05) نشان دادند که تفاوت معناداري بين ميانگين آزمون يادداري گروه اول و دوم وجود ندارد، ولي بين ميانگين تفاوت پيش آزمون و آزمون يادداري گروه سوم و چهارم تفاوت معناداري وجود دارد. اين يافته ها نشان مي دهد که تداخل زمينه اي اثر مثبتي بر يادگيري آن دسته از مهارتهايي دارد که با برنامه تعميم يافته متفاوت کنترل مي شوند، ولي اثر معناداري بر يادگيري مهارتها با برنامه حرکتي تعميم يافته يکسان و تغييرات پارامتري ندارد. ازاين رو ، يافته هاي اين تحقيق از فرضيه مگيل و هال (1990) و فرضيه بازسازي طرح عمل (لي و مگيل، 1985) حمايت مي کند.

 نسخه قابل چاپ

هدف از مطالعه حاضر، مقايسه نيمرخ حالتهاي خلقي کشتي گيران تيمهاي ملي جوانان و بزرگسالان در دو رشته آزاد و فرنگي بود. بدين منظور، 285 نفر از کشتي گيران تيم ملي (جوانان آزاد N=70، جوانان فرنگي N=71، بزرگسالان آزاد N=73 و بزرگسالان فرنگي N=71) که در يک سال گذشته به اردوهاي تمريني براي شرکت در مسابقات آسيايي، جهاني، المپيک و تورنمنتهاي معتبر بين المللي دعوت شده بودند، به طور غير تصادفي و هدفدار در چهار گروه مورد بررسي قرار گرفتند. براي بررسي نيمرخ حالتهاي خلقي کشتي گيران از پرسشنامه POMS استفاده شد. پس از تعيين شاخصهاي آمار توصيفي مانند ميانگين، انحراف استاندارد و هنجار درصدي، با استفاده از آزمون تحليل واريانس يکطرفه  (ANOVA) شش وضعيت خلقي کشتي گيران مقايسه شد. نتايج آزمون نشان دادند که در پنج عامل خشم، سرزندگي، سردرگمي، افسردگي و خستگي تفاوت معناداري در بين آزمودنيهاي چهار گروه وجود ندارد (P<0.05) و تفاوت مشاهده شده فقط در عامل تنش (F=3.8,P<0.01) معنادار بود. با اين حال، مشخص شد که نيمرخ خلق و خوي هر چهار گروه از کشتي گيران ايراني با الگوي کوه يخي مورگان در قهرمانان نخبه همخواني دارد.

 نسخه قابل چاپ

ساختار اسکلتي ورزشکاران به دليل اجراي تمرينهاي بدني سخت و اجراي الگوهاي حرکتي اختصاصي و مستمر، مي تواند دچار انواع تغيير شکل شود.. همچنين، به نظر مي رسد که ساير عاملهاي فردي مي توانند در اين تغيير شکلها موثر باشند. در اين پژوهش، راستاي طبيعي زانوها و ارتباط آن با سن، وزن و سابقه وزشي در ورزشکاران چهار رشته ورزشي بررسي شده است. نمونه هاي اين پژوهش را 100 مرد با ميانگين سن 4.37±20.66 سال و ميانگين سابقه ورزشي 2.77 ± 3.81 سال تشکيل دادند. آزمودنيها شامل 20 فوتباليست، 20 واليباليست، 20 شناگر قورباغه، 20 تکواندوکار و 20 غير ورزشکار بودند. جمع آوري اطلاعات از طريق پرسشنامه و معاينه صورت گرفت. ناهنجاريهاي زانوي پرانتزي و ضربدري، به وسيله کوليس صنعتي تغيير شکل يافته با دقت 1.10 ميلي متر، زاويه Q با روش ترسيم استاندارد و به وسيله گونيامتر يونيورسال با دقت يک درجه در وضعيت هاي استاندارد اندازه گيري شدند. براي تجزيه و تحليل داده ها از ضريب همبستگي پيرسون،ANOVA  و آزمون تعقيبي شفه در سطح P£0.05 استفاده شد.
در پژوهش حاضر، تفاوت معناداري ميان رشته هاي ورزشي از نظر ابتلا به زانوي پرانتزي، ضربدري و ميزان زاويه Q مشاهده شد (P £0.05) .بين سن، وزن و سابقه ورزشي باراستاي طبيعي زانوها ارتباط معناداري مشاهده نشد .(P>0.05)
با توجه به نتايج، لزوم توجه بر اصلاح ناهنجاريهاي زانو و تمرينهاي مناسب براي رفع يا اصلاح اين ناهنجاريها با کمک مربيان و ورزشکاران ضروري به نظر مي رسد.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

اين پژوهش به مطالعه تاثير حمايت اجتماعي بر مشارکت زنان در فعاليتهاي ورزشي پرداخته است. روش بررسي در اين تحقيق پيمايشي و به صورت مقطعي است. داده هاي اين پژوهش از 360 زن جمع آوري شده اند که ابتدا به طور نمونه گيري طبقه اي و سپس به شيوه تصادفي از ميان زنان 25 تا 40 ساله 13 شهر از شهرهاي استان مازندران انتخاب شدند. ابزار گرد آوري داده ها پرسشنامه اصلاح شده مشارکت ورزشي است. نتايج اين برررسي تفاوت معنادار مشارکت کنندگان را در فعاليتهاي ورزشي با توجه به نوع حمايت اجتماعي از زنان براي مشارکت در فعاليتهاي ورزشي نشان داده اند. نتايج تحليل رگرسيون، سلسله مراتب چندگانه اي را نيز نشان داده اند که  چهار متغير ورزش کردن اعضاي خانواده، ورزش کردن دوستان، درآمد و سودمندي ورزش در مرحله اول و حمايت اجتماعي در مرحله دوم توانسته اند به ترتيب 15.9 و 2.1 از واريانس متغير تحت مطالعه مشارکت زنان را در فعاليتهاي ورزشي نشان دهند.

 نسخه قابل چاپ

در اين پژوهش، رابطه هوش هيجاني با موفقيت ورزشي بررسي شد. هدف اصلي پژوهش حاضر، تبيين موفقيت ورزشي در ورزشهاي گروهي و فردي بر حسب هوش هيجاني در يک نمونه دانشجويي بود. شصت و هفت ورزشکار (44 پسر و 23 دختر) از دانشجويان رشته هاي گوناگون ورزشي دانشکده تربيت بدني دانشگاه تهران در اين پژوهش شرکت کردند. از آزمودنيها خواسته شد که مقياس هوش هيجاني را تکميل کنند. مربيان ورزشکاران، موفقيت ورزشي آزمودنيها را با اجراي مقياس موفقيت ورزشي ارزيابي کردند. براي تحليل داده ها پژوهش، از شاخص ها و روشهاي آماري شامل فرواني، درصد، ميانگين، انحراف معيار، آزمون t، ضريب همبستگي و تحليل رگرسيون استفاده شد. نتايج پژوهش نشان دادند که هوش هيجاني با موفقيت ورزشي در ورزشهاي گروهي و فردي همبستگي مثبت دارد. اما اين متغيير فقط در ورزشهاي گروهي مي تواند موفقيت ورزشي را پيش بيني کند. هوش هيجاني از طريق خصيصه هاي ادراک هيجاني، آسان سازي هيجاني، شناخت هيجاني و مديريت هيجانها و با سازوکارهاي پيش بيني، پيشگيري، افزايش قدرت کنترل و تقويت راهبردهاي مقابله کارآمد به فرد کمک مي کند که عملکرد ورزشي خود را بهبود بخشد و باعث افزايش احتمال موفقيت ورزشي شود.

 نسخه قابل چاپ

هدف از پژوهش حاضر عبارت است از مقايسه برخي مهارتهاي رواني تکواندوکاران زن برتر و غير برتر. جامعه آماري اين تحقيق را تمامي دختران تکواندوکار شرکت کننده در مسابقات انتخابي تيم شهر تهران در سال 1384 تشکيل مي دهد که جمعا 152 نفر بودند. از ميان نفرات اول تا سوم وزنهاي هشت گانه، 15 نفر به صورت هدفمند تکواندوکار برتر و 15 نفر به صورت تصادفي ساده از ميان تکواندوکاراني که به مقامي دست نيافته بودند افراد غير برتر انتخاب شدند. به منظور جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه ارزيابي مهارتهاي رواني انستيتوي ورزش استرالياي جنوبي (SASI) استفاده شد نتايج بيانگر پايين تر بودن مهارت انگيزش (P<%5) و بالاتر بودن مهارتهاي تمرکز و تصوير سازي ذهني (P<%5) در افراد برتر است. در ديگر مهارتهاي رواني بين افراد برتر و غير برتر تفاوت معناداري مشاهده نشد (P<%5). با توجه به اين يافته ها مي توان گفت تمرکز و تصوير سازي در موفقيت تکواندوکاران اهميت بيشتري دارند و شايسته است در برنامه ريزي و آماده سازي تکواندوکاران در رقابتها مورد توجه بيشتر مربيان و روان شناسان ورزشي قرار گيرند.

 نسخه قابل چاپ