بانک مقالات رشته تربیت بدنی

هدف اين پژوهش، بررسي پاسخ مرحله حاد دستگاه ايمني به يك و دو جلسه تمرين منتخب شامل تمرينات استقامتي و مقاومتي همزمان در روز بوده است. بدين منظور 8 نفر از دانشجويان پسر رشته تربيت بدني دانشگاه گيلان با دامنه سني 21±1.51 سال، وزن 74.25±8.85 كيلوگرم، قد 178.2±5.57 سانتي متر به صورت داوطلب در پژوهش حاضر شركت كردند. بر اساس يك برنامه زمانبندي شده در مدت 8 روز، آزمودنيها 3 مرحله آزمون را انجام دادند، مرحله اول، استراحت در شرايط كنترل، مرحله دوم، انجام همزمان تمرينات استقامتي (45 دقيقه فعاليت هوازي با شدت 75-70 درصد ضربان قلب بيشينه (معادل 60 درصد (Vo2max با استفاده از چرخ كارسنجي) و مقاومتي (45 دقيقه تمرين با 6 حركت وزنه تمريني در 3 دوره 8 تكراري با شدت 80 درصد (IRM به مدت 90 دقيقه در بعد از ظهر و مرحله سوم آزمون، انجام تمرينات ذكر شده در 2 نوبت صبح و بعد از ظهر. جهت اندازه گيري متغيرهاي پاسخ مرحله حاد (IL-6, hs- CRP و كروتيزول) در فاصله هاي زماني گوناگون، در هر وهله به مقدار 5cc خون از وريد بازويي آزمودنيها گرفته شد و افراد پيش از انجام اولين خون گيري حداقل 12 ساعت ناشتا بودند. پس از تحليل نمونه هاي خوني، كليه اطلاعات توسط نرم افزار آماري SPSS/13 تجزيه و تحليل گرديد و براي آزمون فرضيه هاي پژوهش از آزمون t همبسته، تحليل واريانس با اندازه گيريهاي مكرر استفاده شد. اختلاف ميانگينها در سطح p<0.05 قابل قبول بود نتايج نشان داد:
يك و دو جلسه تمرين منتخب در روز بر پاسخ IL-6, hs- CRP و كورتيزول ورزشكاران در فاصله هاي زماني گوناگون تاثير معني داري ندارند و بين پاسخ IL-6, hs- CRP و كورتيزول ورزشكاران در فاصله هاي زماني گوناگون به يك و دو جلسه تمرين منتخب در روز در مقايسه با شرايط كنترل تفاوت معني داري وجود ندارد. در پايان مي توان نتيجه گيري كرد كه يك و دو جلسه تمرين استقامتي و مقاومتي همزمان در روز پاسخ مرحله حاد دستگاه ايمني را تحريك نمي كنند. لذا از نقطه نظر ايمني، مربيان مي توانند با رعايت احتياط، اين گونه تمرينات را براي ورزشكاران تجويز كنند.

 نسخه قابل چاپ

هدف اين پژوهش عبارت است از تعيين منابع اعتماد به نفس ورزشي و پيش بيني كننده در سطح عملكرد دختران ژيمناست. جامعه آماري شركت كنندگان در مسابقات ژيمناستيك هنري المپياد ورزشي دانش آموزان سراسر كشور بودند كه در مقاطع ابتدايي (44 نفر)، راهنمايي (39 نفر) و متوسطه (30 نفر) به عنوان نمونه انتخاب شدند. به دليل محدود بودن تعداد شركت كنندگان، نمونه با جامعه آماري برابر بود. از پرسشنامه منابع اعتماد به نفس ورزشي و قضاوت داوران بر سطح عملكرد در گردآوري داده ها استفاده شد. ضريب پايايي پرسشنامه به كار گرفته شده بر اساس آلفاي كرونباخ در سه مقطع برابر با 0.91 بود. داده هاي پژوهش با آزمون رگرسيون چند متغيري گام به گام در سطح تجزيه و تحليل شدند. نتايج نشان داد منبع موقعيت مطلوب در هر سه مقطع پيش بيني كننده سطح عملكرد دختران ژيمناست بود. اما حمايت اجتماعي در مقطع ابتدايي و خود ابرازي بدني و رفتار رهبري مربي در مقطع راهنمايي از منابع پيش بيني كننده سطح عملكرد دختران ژيمناست بودند. يافته هاي اين پژوهش از مدل مفهومي اعتماد به نفس ورزشي ويلي و همكاران (35) حمايت مي كند.

 نسخه قابل چاپ

هدف اصلي اين پژوهش عبارت است از بررسي ويژگيهاي روان سنجي مقياس سبكهاي مقابه با استرس ورزشي شامل همساني دروني، پايايي بازآزمايي، روايي محتوايي، روايي همزمان و روايي پيش بين در نمونه اي از ورزشكاران. 144 ورزشكار داوطلب (103 پسر، 41 دختر) با تكميل «مقياس سبكهاي مقابله با استرس ورزشي» و «مقياس سلامت رواني» و مربيان ورزشكاران با تكميل «مقياس موفقيت ورزشي» در اين پژوهش شركت كردند. همساني دروني مقياس سبكهاي مقابله با استرس ورزشي بر حسب ضريب آلفاي كرونباخ و پايايي بازآزمايي آن بر اساس نتايج دو بار اجراي آزمون در مورد نمونه اي از ورزشكاران محاسبه و تاييد شد. روايي محتوايي مقياس سبكهاي مقابله با استرس ورزشي بر اساس داروي 10 متخصص روان شناس بررسي و ضرايب توافق كندال در سبكهاي مقابله روياوري و اجتنابي تاييد شد. روايي همزمان و پيش بين مقياس سبكهاي مقابله با استرس ورزشي براساس ضرايب همبستگي نمره هاي ورزشكاران در سبكهاي مقابله روياوري و اجتنابي با نمره هاي آنها در زير مقياسهاي بهزيستي روان شناختي، درماندگي روان شناختي، و موفقيت ورزشي بررسي و تاييد شد. براساس نتايج اين پژوهش، مقياس سبكهاي مقابله با استرس ورزشي ابزاري معتبر است و مي توات از آن در پژوهشهاي مربوط به سبكهاي مقابله در زمينه فعاليتها و هدفهاي ورزش حرفه اي استفاده كرد.

 نسخه قابل چاپ

هدف اين پژوهش عبارت است از مطالعه ارتباط بين سرعت در لحظه رسيدن به حداكثر اكسيژن مصرفي (vVO₂max) و سرعت در نقطه چرخش لاكتات (vLTP) در دوندگان استقامتي و نيمه استقامتي. بدين منظور 11 دونده زبده استقامت (9 مرد و2 زن) عضو تيم ملي دو و ميداني در رشته هاي استقامت و نيمه استقامت با ميانگين سن، قد، و وزن به ترتيب  24.36+1.1سال، 173.25±2.1 سانتي متر، 63.25+21 كيلوگرم به عنوان آزمودني انتخاب شدند. در آزمون اول VO₂max و vVO₂max آزمودنيها با استفاده از دستگاه تجزيه و تحليل گازهاي تنفسي سنجيده شد (شروع آزمون با سرعت 10 كيلومتر در ساعت و افزايش سرعت هر 1 دقيقه، 1 كيلومتر در ساعت بود تا ورزشكاران به درماندگي مي رسيدند). در آزمون دوم vLTP آزمودني سنجيده شد. شروع آزمون با سرعت 10 كيلومتر در ساعت بود كه پس از 4 دقيقه، 1 كيلومتر در ساعت بر سرعت نوارگردان افزوده مي شد تا غلظت لاكتات آزمودني به فراتر از 5 ميلي مول برسد. ميانگين VO₂max، vVO₂max آزمودنيها به ترتيب 58.54+2.8 ميلي ليتر به ازاي هر كيلوگرم در دقيقه 19.0±0.29 كيلومتر در ساعت بود. براي تجزيه و تحليل اطلاعات از نرم افزار spss مدل 12 و روش آماري ضريب همبستگي پيرسون استفاده شد. يافته هاي پژوهش نشان داد بين vLTP و vVO₂max ارتباط مثبت معناداري وجود دارد (r=0.63، (p=0.037. اين موضوع تاييد مي كند هر قدر فرد توانايي به تاخير انداختن انباشت لاكتات را داشته باشد و در سرعت بالاتري انباشت لاكتات در وي آغاز شود، از vVO₂max بالاتري برخوردار است. از طرفي مربيان با تكيه بر برنامه هاي تمرين با سرعت vVO₂max مي توانند vLTP آنها را به تاخير اندازند.

 نسخه قابل چاپ

هدف پژوهش حاضر عبارت است از مطالعه تاثير مكمل گيري كوتاه مدت گلوتامين بر سطوح ايمنوگلوبولين A در بزاق پسران فعال به دنبال انجام يك وهله فعاليت درمانده ساز. به هيمن منظور 24 پسر فعال با ميانگين سني 18.77±1.20 سال، وزن 57.42±4.5 كيلوگرم و حداكثر اكسيژن مصرفي 42.96±2.31 ميلي متر به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن انتخاب و به صورت تصادفي و در طرحي دوسو كور به دو گروه گلوتامين و دارونما تقسيم شدند. آزمودنيها در 2 روز جداگانه و با فاصله 4 روز، آزمون بيشينه بروس تا رسيدن به حد واماندگي اجرا كردند. در فاصله بين اجراي آزمونها، گروه گلوتامين به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن مقدار 0.1 گرم مكمل ال گلوتامين به همراه 0.1 گرم شكر بدون ليموناد و گروه دارونما نيز به ميزان 0.1 گرم به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن فقط شكر بدون ليموناد مصرف كردند. 7 دقيقه پس از اجراي آزمون بيشينه بروس، نمونه هاي بزاق غير تحريكي آزمودنيها براي اندازه گيري غلظت IgA بزاق، همچنين ايمنوگلوبولين A ترشحي (S-IgA) جمع آوري شد. پس از آناليز آماري در سطح P<0.05، نتايج اين تحقيق نشان داد مكمل گيري گلوتامين بر غلظت IgA بزاق (P= 0.000) همچنين (P= 0.000) S-IgA تاثير معناداري دارد، در حالي كه تغييرات اين شاخصها بين دو گروه معنادار نبود. به طور خلاصه، با توجه به نتايج اين پژوهش، مي توان گفت اين فرضيه كه كاهش گلوتامين پلاسمايي به دنبال فعاليت شديد و درمانده ساز با سركوب بعدي عملكرد ايمني مرتبط است تاييد نمي شود.

 نسخه قابل چاپ

اثر تعاملي مصرف مكملهاي ضد اكسايشي و فعاليتهاي هوازي بر ميزان فشار اكسايشي وارد بر بدن، هنوز به خوبي مشخص نيست. از اين رو، در اين پژوهش اثر تعاملي مصرف مكمل ويتامين E و تمرين هوازي با شدت 55 تا 75 درصد ضربان قلب ذخيره بر برخي شاخصهاي فشار اكسايشي بررسي مي شود. به اين منظور، 40 دانشجوي سالم، غير سيگاري و غير ورزشكار داوطلب، با ميانگين سن 21.3±1.5 سال، ميانگين قد 176±5.4 سانتي متر، و ميانگين وزن 74.2±14 كيلوگرم در 4 گروه 10 نفره به ترتيب زير تقسيم شدند:
گروه 1: ويتامين E + تمرين هوازي،
گروه 2: تمرين هوازي + دارونما،
گروه 3: ويتامين E، و
گروه 4: دارونما.
طرح پژوهشي عبارت بود از مصرف روزانه 400 ميلي گرم مكمل ويتامين E و تمرين هوازي، 3 روز در هفته و با شدت 55 تا 75 درصد ضربان قلب ذخيره به مدت 8 هفته به همراه يك وهله فعاليت درمانده ساز قبل و بعد از برنامه كه هر دو پروتكل روي چرخ كارسنج انجام شد. براي اندازه گيري متغيرهاي پژوهش، قبل و بعد از فعاليت درمانده ساز، از آزمودنيها نمونه خون گرفته شد. اطلاعات به دست آمده با آزمونهاي آماري تحليل واريانس يك طرفه و آزمون t همبسته تجزيه و تحليل شد.
نتايج نشان داد انجام تمرينهاي هوازي به همره مصرف مكمل ويتامين E در ميزان لاكتات خون زمان استراحت و پس از ورزش درمانده ساز تغيير معناداري ايجاد مي كند، اما در مقادير آنزيمهاي CK و LDH چهار گروه تفاوت معناداري ايجاد نمي كند. با توجه به نتايج به دست آمده، به نظر مي رسد مصرف مكمل ويتامين E و 8 هفته فعاليت هوازي در لاكتات خون افراد غير ورزشكار موجب تغيير معنادار مي شود اما بر شاخصهاي فشار اكسايشي بدن تاثير قابل ملاحظه اي ندارد و احتمالا به برنامه اي با شدت، زمان و مقادير ويتامين E متفاوت نياز است تا سازگاريهاي آنزيمي ديده شود.

 نسخه قابل چاپ

انگيزش يكي از ويژگيهاي رواني مهمي است كه در برنامه هاي شناسايي و پرورش بازيكنان ماهر و جوان نقش قابل ملاحظه اي دارد، اين در حالي است كه تحقيقات محدودي درباره تعيين انگيزه هاي خاص رقابت در رشته فوتبال انجام شده است. بنابراين هدف از اين زمينه يابي عبارت است از توصيف ويژگيهاي انگيزشي بازيكنان مرد نخبه فوتبال ايران. بدين منظور 60 بازيكن از تيمهاي ملي در 3 رده جوانان، اميد، و بزرگسالان كه به صورت هدف دار انتخاب شدند، پرسشنامه نگرش ورزشي را تكميل نمودند. داده ها براساس رده سني و پست بازيكنان گروه بندي و با استفاده از آمار توصيفي تجزيه و تحليل شد. بر اساس نتايج، اين بازيكنان نخبه انگيزش دستيابي به موفقيت و اجتناب از شكست بالايي داشتند. علاوه بر اين، بازيكنان تيم ملي بزرگسالان، همچنين هافبكها در مقايسه با ساير بازيكنان انگيزش رقابت بيشتري داشتند.

 نسخه قابل چاپ

هدف اين تحقيق عبارت است از بررسي ميزان شيوع و علل آسيب ورزشكاران شركت كننده (سن 22.7±2.5 سال، وزن 71.4±5.9 كيلوگرم، و قد 177.8±5.9 سانتي متر) در مسابقات فوتبال دسته يك دانشگاههاي كشور. بدين منظور اطلاعات مربوط به آسيبهاي رخ داده در تورنمنت فوق از طريق پرسشنامه فولر و همكارانش (9) ثبت شد. فاكتورهايي همچون زمان آسيب، ناحيه آسيب ديده، علت آسيب، و سازوكار وقوع آسيب بررسي شدند. از آزمون t وابسته و خي دو در تجزيه و تحليل داده ها استفاده شد. نتايج تحقيق نشان داد درصد بيشتري از آسيبها در ناحيه زانو، مچ پا، و سر و صورت رخ داده است. درصد بيشتري از آسيبها در اواخر هر نيمه اتفاق مي افتد (27.45 درصد در آخر نيمه اول و 37.25 درصد در آخر نيمه دوم). ميزان آسيب در پاي برتر ورزشكاران (71.87 درصد) به طور معناداري بيشتر از پاي غير برتر (28.12 درصد) بود (P<0.05، (t= 2.70. همچنين هافبكها و دفاعها بيشترين آسيبها را مي بينند (33.3 درصد). 35.3 درصد از آسيب ديدگيها نيز از نوع آسيب مجدد بود. ميزان آسيبهاي برخوردي (82.35 درصد) به طور معناداري از آسيبهاي غير برخوردي (17.64 درصد) بيشتر بود (P<0.05، (t= 6.77. از نتايج اين تحقيق مي توان نتيجه گيري كرد در دانشجويان فوتباليست ميزان آسيبهاي پايين تنه، هر چند به طور غير معنادار، بيشتر از بالا تنه بوده است. در ضمن پاي برتر در مقايسه با پاي غير برتر آسيب بيشتري مي بيند. آسيبهاي برخوردي نيز بيشتر از آسيبهاي غير برخوردي است. اين اطلاعات در جهت تبيين برنامه پيشگيري از آسيب به دست اندركاران تيمها و بخصوص كادر پزشكي تيمهاي ورزشي كمك شاياني مي كند.

 نسخه قابل چاپ

هدف اين تحقيق عبارت است از بررسي اثر تمرينات مقاومتي و استقامتي بر ملكولهاي چسبان در مردان نسبتا چاق. به اين منظور 24 مرد نسبتا چاق انتخاب شدند و به طور تصادفي در 3 گروه تمرينات استقامتي (n=8)، تمرينات مقاومتي (n=8)، و گروه كنترل (n=8) قرار گرفتند. گروههاي تمرين مقاومتي و استقامتي به مدت 13 هفته تحت تاثير تمرينات بودند. تمرينات استقامتي عبارت بود از دويدن با شدت 75-85 درصد حداكثر ضربان قلب آزمودنيها و تمرينات مقاومتي شامل 11 ايستگاه تمرين با وزنه كه هر جلسه 4 ست با 12 تكرار و با شدت 50-60 درصد IRM انجام مي شد. نمونه هاي خوني قبل و بعد از تمرين گرفته شد. ICAM-1 و –E سلكتين سرمي با روش اليزا اندازه گيري شده است. تحليل داده ها با روش آزمون MANOVA نشان داد تمرينات هوازي به طور معناداري به كاهش 17.69 درصدي در ICAM-1 و 27.6 درصدي در –E سلكتين انجاميد و تمرينات مقاومتي به طور معناداري 26.75 درصد از ICAM-1 و 30.2 درصد از –E سلكتين مردان نسبتا چاق كاست. دو گروه تمرين مقاومتي و استقامتي در ICAM-1 و –E سلكتين سرمي تفاوت معناداري با يكديگر نداشتند. در مجموع از اين تحقيق مي توان نتيجه گرفت تمرينات مقاومتي و استقامتي ملكولهاي چسبان سرمي را كاهش مي دهد.

 نسخه قابل چاپ

هدف اين پژوهش عبارت است از برآورد و مقايسه حداكثر نبض اكسيژن در دختران ورزشكار. بدين منظور 28 دختر ورزشكار (رشته هاي بستكتبال، هندبال، و آمادگي جسماني) با ميانگين سني 22±1 سال، قد 162.52±3.85 سانتي متر، و وزن 57.3±6.63 كيلوگرم در اين تحقيق شركت كردند. آزمودنيهاي تحقيق آزمون ميداني پياده روي1 مايل، آزمون دوچرخه اوج برون ده توان، و آزمون پله سايكونولفي را اجرا كردند. سپس با پروتكل شاخص جونز مقايسه شدند. آزمونهاي ورزشي پياده روي 1 مايل (14.58±1.37 ميلي ليتر/ضربه) و آزمون چرخ كارسنج اوج برون ده توان (14.55±1.39 ميلي ليتر/ ضربه) در مقايسه با پروتكل شاخص جونز اختلاف معناداري را نشان ندادند (P>0.05). نتايج اين پژوهش نشان مي دهد حداكثر نبض اكسيژن كه شاخص كارايي دستگاه قلبي و عروقي است با آزمونهاي ورزشي پياده روي 1 مايل و چرخ كارسنج اوج برون ده توان در مقايسه با آزمون پله سايكونولفي واقع بينانه تر برآورد مي شود. اين آزمونهاي ورزشي در بررسي و برآورد حداكثر نبض اكسيژن دختران ورزشكار استفاده مي شوند.

 نسخه قابل چاپ

به منظور تهيه نيمرخ آمادگي جسماني كشتي گيران تيم ملي آزاد بزرگسالان، 73 كشتي گير (ميانگين سن 24.4±2.6 سال، و ميانگين وزن 79.9±18.4 كيلوگرم) در سطح تيم ملي كه طي 1 سال در تورنمنتهاي معتبر بين المللي، مسابقات آسيايي، جهاني، و المپيك در اردوهاي مختلف تيم ملي تمرين كرده بودند بررسي شدند و تمامي آزمودنيها آزمونهاي زير انجام دادند: تركيب بدن (درصد چربي 3 موضعي، LBM و (BMI، قدرت نسبي عضلاني (قدرت پنجه هاي دست، پرس سينه، اسكات پا، و ليفت مرده)، استقامت عضلاني موضعي (دراز و نشست، شناي سوئدي، و بارفيكس)، استقامت قلبي - تنفسي (آزمون بروس)، سرعت (دوي 36 متر)، چابكي (دوي 4×9 متر)، انعطاف پذيري (خم شدن نشسته، بازكردن تنه، و بلند كردن شانه ها)، آزمون عكس العمل (عكس العمل ديداري دو جهته)، توان بي هوازي بي لاكتيك (ارگو جامپ 15 ثانيه، وينگيت دست 8 ثانيه، و وينگيت پا 8 ثانيه)، توان بي هوازي بالاكتيك (ارگوجامپ 30 ثانيه)، و قدرت انفجاري پاها (پرش طول درجا). ميانگين و انحراف استاندارد ركوردهاي كسب شده كشتي گيران تيم ملي آزاد بزرگسالان (مجموع همه وزنها) عبارت اند از 11.5±3.5 درصد چربي بدن، 70.4±15.3 كيلوگرم LBM، 36.8±63 كيلوگرم بر مترمربع BMI، 0.92±0.12 وزن بدن بر نيرو و قدرت پنجه هاي دست، 1.45±0.21 وزن بدن بر وزنه پرس سينه، 1.83±0.21 وزن بدن بر وزنه اسكات پا، 1.87±0.24 وزن بدن بر وزنه ليفت مرده، 70.9±7.9 بار در دقيقه دراز ونشست، 69.3±7.5 بار در دقيقه شناي سوئدي، 35.9±10.9 عدد بارفيكس، 50.6±5.7 ميلي ليتر به ازاي هر كيلوگرم از وزن بدن در دقيقه حداكثر اكسيژن مصرفي، 5.1±0.25 ثانيه دوي 36 متر، 8.43±0.38 ثانيه دوي 4×9 متر، 41±4.9 سانتي متر خم شدن نشسته، 0.61±0.12 قد نشسته بر فاصله بيني تا زمين باز كردن تنه، 0.55±0.16 طول دست بر فاصله مچ دست تا زمين بلند كردن شانه ها، 391.7±60.2 هزارم ثانيه عكس العمل ديداري دو جهته، 49±6.4 وات بر كيلوگرم از وزن بدن ارگو جامپ 15 ثانيه، 375.6±98.9 وات وينگيت دست 8 ثانيه، 496.1±101.1 وات وينگيت پاي 8 ثانيه، 43.9±6.7 وات بر كيلوگرم از وزن بدن ارگو جامپ 30 ثانيه.
پس از جمع آوري نتايج خام آزمونها، با كمك آمار توصيفي نيمرخ آمادگي جسماني كشتي گيران در هر آزمون به تفكيك وزنهاي مختلف تهيه شد. تمامي عمليات آماري با استفاده از نرم افزار SPSS و EXCEL انجام شد.

 نسخه قابل چاپ

هدف اين تحقيق عبارت است از بررسي و مقايسه امتيازگيري از تكنيكها و تاكتيكهاي حمله و دفاع، اهميت دفاع در بازي تنيس روي ميز، و نقش امتيازگيري سرويس زننده در سطوح جهاني. جامعه آماري اين تحقيق را 122 ورزشكار حاضر در مسابقات انفرادي تنيس روي ميز المپيك 2004 آتن تشكيل مي دهند. داده هاي تحقيق طي 122 مسابقه، از طريق اطلاعات كتبي كه در اختيار نمايندگان تنيس روي ميز ايران قرار گرفته بود جمع آوري شد. امتيازهاي كسب شده از تاكتيكها و تكنيكهاي به كار رفته و كل امتيازهاي كسب شده از شروع و دريافت سرويس در مردان و زنان شركت كننده در مسابقات انفرادي تنيس روي ميز بررسي شد. نتايج به دست آمده نشان مي دهد اكثر امتيازها (34 درصد) به ترتيب از تاكتيكها و تكنيكهاي حمله (بعد از ضربه شوم شامل توپهاي چهارم به بعد)، دفاع و ضد حمله (33 درصد)، سرويس و ضربه سوم (25 درصد) و ساير موارد (8 درصد) به دست آمد. بيشترين امتيازهاي كسب شده از لحاظ شروع و دريافت سرويس از امتياز شروع سرويس (54 درصد) به دست آمد. همچنين نتايج نسبتا مشابهي در 4 نفر برتر به دست آمد. در مقايسه امتيازهاي مجموع و 4 نفر برتر زنان و مردان تفاوت معناداري در تاكتيك دفاع 4 نفر برتر مشاهده شد (P<0.05)، در حالي كه در ساير متغيرهاي تفاوت معناداري مشاهده نشد (P>0.05). بر اين اساس مربيان و ورزشكاران بايد به منظور كسب موفقيت در سطوح جهاني در كنار تاكتيك امتيازآور حمله به تاكتيك دفاعي و تكنيك سرويس در امتيازگيري و ايجاد موقعيتهاي حمله اي اهميت زيادي بدهند.

 نسخه قابل چاپ

اين بازآزمايي مقطعي از نوع پژوهشهاي تحليلي و كاربردي است كه با روش هم بستگي و مقايسه ميانگين متغيرها و با هدف مقايسه ارتباط هم بستگي ميزان فعاليت بدني با فعاليت بدني با غلظت فيبرينوژن و هموسيستئين سرم در گروههاي منتخب مردان انجام شده است. آزمودنيهاي اين پژوهش 3 گروه از مردان ميان سال 40 تا 55 سال فعال (سن 47.86±5.33 سال، شاخص توده جرم بدن 27.96±2.26 kg/m²، (n_A=15، غير فعال (سن 43.53±4.34 سال، شاخص توده جرم بدن 26.26±2.96 kg/m²، و (n_s=15، و مبتلا به CAD (سن 48.13±5.85 سال، شاخص توده جرم بدن 26.44±2.34 kg/m²، (n_c=15 بودند كه از ميان تعدادي افراد واجد شرايط، براساس اطلاعات حاصل از پرسشنامه هاي استاندارد NHIS و PA-R گزينش شدند. VO₂ max تخميني (فعال 39.039±2.536، غيرفعال 32.647±3.056، و (mL.kg^-1. Min 30.378±4.275 CAD شاخص ميزان فعاليت بدني (متغير مستقل و پيشگو) است و از فرمول برآورد غير تمريني VO₂ max دانشگاه هوستون برآورد شد. متغيرهاي وابسته يا معيار نيز عبارت اند از غلظت ناشتاي Fib (فعال 287.866±51.568، غير فعال 299.800±49.215، و 307.200±63.804 CAD ميلي گرم در دسي ليتر)، و Hcy (فعال 11.733±2.624، غير فعال 12.400±3.869، و 11.966±5.111 CAD ميكرومول در ليتر)، و سرم. Hcy سرم با روش ايمونواسي آنزيم بر حسب ميكرومول در ليتر و Fib سرم با روش كرونومتريك برحسب ميلي گرم در دسي ليتر با دستگاه تمام خودكار ايمونوآنالايزر ساخت شركت بيومريوي فرانسه اندازه گيري شد. آزمونهاي آماري مناسب عبارت بودند از كولمگروف- اسميرنف، لوين، آناليز واريانس يك طرفه، و كروسكال- واليس كه در سطح معناداري p £0.05 انجام شد. تجزيه و تحليل نتايج نشان داد تفاوت ميانگينهاي متغير (P= 0.898) Hcy و Fib (P= 0.630) در بين گروهها معنادار نبود. همچنين هيچ يك از ضريبهاي هم بستگي (VO₂ max با Hcy گروه فعال –0.251، غير فعال 0.367، و -0.141 CAD و VO₂ max با Fib گروه فعال 0.358، غير فعال –0.139 و (-0.214 CAD محاسبه شده نيز معنادار نبود. لذا احتمالا فعاليت بدني در پژوهش حاضر بر غلظت فيبرينوژن و هموسيستئين سرم مردان ميان سال تاثيري ندارد وارتباط معناداري بين آنها نيست.

 نسخه قابل چاپ

هدف اين پژوهش عبارت است از بررسي ويژگيهاي بيوانرژيك و تواناييهاي زيست حركتي دختران 15-17 سال غير ورزشكار طي مراحل مختلف دوران قاعدگي. بدين منظور 23 دانش آموز دختر 15-17 سال آزمودني اين تحقيق انتخاب شدند و ويژگيهاي بيوانرژيك، تواناييهاي زيست حركتي، و وزن بدن آنها طي 3 مرحله خونريزي، فوليكولي، و لوتئيني دوره قاعدگي بررسي شد. از ويژگيهاي بيوانرژيك اكسيژن مصرفي بيشينه (دوي 1600 متر دويدن- پياده روي) و توان بي هوازي (پرش عمودي)، و از ويژگيهاي زيست حركتي سرعت (دوي 20 متر)، چابكي (دوي 4×9 متر)، قدرت و استقامت عضلاني (دراز و نشست و كشش بارفيكس)، و انعطاف پذيري (خم به جلو) بررسي شد. براي آزمون فرضيه هاي پژوهش از تحليل واريانس (ANOVA) استفاده شد. بنا به يافته هاي اين پژوهش، مقايسه ميانگينهاي وزن بدن، ويژگيهاي بيوانرژيك، و تواناييهاي زيست حركتي دختران 15-17 سال غير ورزشكار در مراحل مختلف قاعدگي تفاوت معناداري نداشت (P>0.05). نتيجه اينكه مراحل مختلف قاعدگي بر توان هوازي و بي هوازي دختران 15-17 سال غير ورزشكار تاثيري ندارد.

 نسخه قابل چاپ

هدف از انجام اين تحقيق مطالعه رابطه بين دامنه حرکتي شانه و ويژگيهاي آنتروپومتريک با سندروم عضله تحت خاري در واليباليستهاي نخبه بود 12واليباليست حاضر در سوپر ليگ باشگاههاي کشور با ميانگين سني 3.3± 23.6 سال، قد 1.5 ± 193.5 سانتي متر، وزن 6.4 ± 87.3 کيلوگرم، سابقه فعاليت 3.5 ± 9.1 سال، و عضويت در تيم ملي 3.1± 4.3 سال مبتلا به سندروم عضله تحت خاري بررسي شدند. اختلاف شاخصه هاي ريشه دوم مجذور، ميانگين و انتگرال الکتروميوگرافي يکسو شده و مربوط به عضله تحت خاري دو سمت اندازه گيري شد. همبستگي پارامترهاي مذکور با دامنه حرکتي شانه و ويژگيهاي آنتروپومتريک با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون (P<0.05) ارزيابي شد. بين ميزان فلکشن، اکستنشن، آبداکشن، اينترنال و اکسترنال روتيشن، و وزن خالص بدن با سندروم عضله تحت خاري رابطه معناداري مشاهده شد. يافته هاي اين تحقيق همبستگي بالا بين دامنه حرکتي شانه و وزن خالص بدن با سندروم عضله تحت خاري در واليباليستها را نشان داده و از فرضي که کشش را عامل بروز اين سندروم مي داند حمايت کرد.

 نسخه قابل چاپ