بانک مقالات رشته تربیت بدنی

لطفا براي مشاهده چکيده به متن کامل (PDF) مراجعه فرماييد.

 نسخه قابل چاپ

روش متداول براي رتبه بندي كشور هاي شركت كننده در رقابتهاي مختلف، تعيين مجموع مدالهاي كسب شده توسط كشور مي باشد. با اين حال اين شيوه رتبه بندي بدون در نظر گرفتن ظرفيت و توانايي هر كشور براي كسب مدال تا حدي غير منصفانه به نظر مي رسد. در اين مقاله از يك رويكرد جايگزين رتبه بندي استفاده مي شود كه در آن با در نظر گرفتن توانايي هاي هر كشور براي كسب مدال، تلاش مي شود نقص رويكرد متداول مرتفع گردد. اين رويكرد يك نوع مدل برنامه ريزي خطي تحت عنوان تحليل پوششي داده ها مي باشد كه براي اندازه گيري كارايي و بهره وري در مديريت معرفي شده است. در اين مدل با در نظر گرفتن تعداد مدالهاي طلا، نقره و برنز كسب شده توسط هر كشور به عنوان ستاده و با در نظر گرفتن شاخصهايي نظير توليد سرانه، جمعيت، نرخ مرگ و مير كودكان، اميد به زندگي و ضريب جيني به عنوان نهاده هر كشور نمره كارايي هر كشور در رقابتهاي ورزشي محاسبه مي شود كه اين نمره كارايي مي تواند ملاك رتبه بندي كشور ها باشد. اين رويكرد براي رتبه بندي كشور هاي شركت كننده در بازي هاي آسيايي 2006 قطر به كار گرفته شده و نتيجه آن مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. نتايج نشان مي دهد رتبه بندي حاصل از اين روش تا حدودي با رتبه بندي روش رايج متفاوت اما در عين حال منصفانه تر است. به طوري كه كشوري نظير هند با جمعيتي بالغ بر يك ميليارد نفر مجموعا 54 مدال كسب كرده (رتبه هشتم) در حالي كه كشوري نظير بحرين كه جمعيتي كمتر از يك ميليون داشته، موفق شده است 21 مدال را كسب نمايد (رتبه چهاردهم) اين در حالي است كه بر اساس مدل پيشنهادي، به هند رتبه سيزدهم و به بحرين رتبه ششم اختصاص يافته است.

 نسخه قابل چاپ

هويت را مجموعه عناصري از شخصيت فرد تعريف کرده اند که به وي امکان مي دهد موضع خود را نسبت به جهان و ديگران مشخص کند. فرد صاحب هويت که تصويري خاص و روشن از خود و جامعه و جهان داشته باشد، در واقع معيار دروني نيز دارد. هدف از اين پژوهش، بررسي هويت ديني و ملي ورزشکاران جوان و برگزيده شهر تهران بود. بدين منظور از بين كليه ورزشكاران جوان رشته هاي كشتي (انفرادي) و فوتبال (گروهي) شهر تهران (17 تا 21 سال) كه در مسابقات جوانان سال 1386 شركت كرده بودند؛ به روش تصادفي تعداد 250 نفر ورزشکار فوتباليست و 160 نفر از كشتي گيران انتخاب شدند که در نهايت پس از كنار گذاشتن پرسشنامه هاي مخدوش، كار تجزيه و تحليل داده ها بر روي 237 پرسشنامه براي ورزشكاران فوتباليست و 129 پرسشنامه براي كشتي گيران انجام شد. اين پژوهش، توصيفي و از نوع پيمايشي و ابزار مورد استفاده پرسشنامه محقق ساخته بود که مولفه هاي پاي بندي نظري و پاي بندي عملي نمونه هاي آماري را در دو بعد هويت ديني و ملي ارزيابي مي نمايد.
تجزيه و تحليل داده ها از طريق آزمونهاي آماري t انجام شد و در نهايت نتايج پژوهش نشان داد که وضيعت پاي بندي نظري (2.97±0.65) و عملي (2.73±0.49) به هويت ديني در كشتي گيران جوان شهر تهران در سطح اطمينان %99، كمتر از متوسط و اين ميزان براي پاي بندي نظري (1.86±0.40) و عملي (1.66±0.67) به هويت ملي، در حد ضعيف مي باشد. همچنين ميانگين پاي بندي نظري (2.92±0.48) و عملي (2.66±0.52) به هويت ديني در ورزشكاران جوان رشته فوتبال با سطح خطاي 0.01، كمتر از متوسط و براي پاي بندي نظري (1.85±0.42) و عملي (1.42±0.57) به هويت ملي، در حد ضعيف بود. در مقايسه ميانگين هر يك از مولفه ها در دو گروه نمونه نيز، به جز مولفه پاي بندي عملي به هويت ملي (P=0.04)، در ساير مولفه ها تفاوت معني داري بين ورزشكاران دو گروه مشاهده نگرديد.
از آنجا که کشتي و فوتبال جزو ورزش هاي پرمخاطب و تاثيرگذار بوده و سهم به سزايي از ورزش کشور را به خود اختصاص مي دهند، لازم است مسوولين امر علاوه برتوسعه زيرساخت ها و برنامه ريزي براي ارتقاء مدال آوري آنها، به نقش موثر آنها در شکل گيري هويت و شخصيت افراد به ويژه جوانان نيز، توجه بيشتري معطوف نمايند.

 نسخه قابل چاپ

مطالعات نشان داده اند که غلظت آديپونکتين پلاسما با چاقي کاهش مي يابد و فعاليت ورزشي نيز در کاهش چاقي موثر است. اگرچه به روشني مشخص نيست که فعاليت ورزشي مي تواند با تغيير توده چربي و مقاومت به انسولين در افزايش غلظت آديپونکتين موثر باشد. بنابراين هدف تحقيق حاضر بررسي اثرات 12 هفته فعاليت شديد هوازي و يک هفته بي تمريني بر غلظت آديپونکتين پلاسما، مقاومت به انسولين و حجم چربي مرکزي و محيطي در مردان چاق بود. بدين منظور 16 مرد ميانسال سالم چاق (سن: 41.18±6.1 سال، قد: 168.31±4.7 سانتي متر و شاخص توده بدن 31.5±3.9 کيلوگرم بر متر مربع ميانگين±انحراف معيار) به دو گروه 8 نفري به عنوان گروه کنترل و گروه ورزشي تقسيم شدند. آزمودني ها 4 جلسه در هفته و در هر جلسه به مدت 45 دقيقه با شدتي معادل 80-75 درصد حداکثر اکسيژن مصرفي روي نوارگردان مي دويدند. پس از 12 هفته تمرين آزمودني ها به مدت يک هفته از هر گونه فعاليت بدني شديد پرهيز کردند تا ماندگاري اثرات تمرين مشخص گردد. نتايج نشان داد که 12 هفته فعاليت شديد هوازي موجب کاهش معني دار وزن، شاخص توده بدن، توده چربي، درصد چربي، حجم چربي زيرپوستي و احشايي ناحيه مرکزي و حجم چربي زيرپوستي ناحيه محيطي، اندازه دور کمر و لگن و نسبت دور کمر به لگن، غلظت گلوکز و انسولين حالت ناشتا و مقاومت به انسولين شد که اين کاهش نسبت به گروه کنترل نيز معني دار بود (P<0.01). از طرف ديگر، حداکثر اکسيژن مصرفي و غلظت آديپونکتين پلاسما پس از 12 هفته فعاليت شديد هوازي افزايش پيدا کرد که اين افزايش نسبت به گروه کنترل نيز معني دار بود (P<0.01). پس از يک هفته بي تمريني غلظت آديپونکتين پلاسما و ترکيب بدن افراد گروه تجربي ثابت باقي ماند و تغييري در آنها ايجاد نشد. علاوه بر اين ارتباط منفي معني داري ميان غلظت آديپونکتين پلاسما با حجم چربي زيرپوستي و احشايي ناحيه مرکزي و محيطي و انسولين حالت ناشتا مشاهده شد (P<0.05). به طور کلي مي توان عنوان کرد که 12 هفته فعاليت شديد هوازي موجب افزايش غلظت آديپونکتين پلاسما و کاهش مقاومت به انسولين و ميزان چاقي (حجم چربي زيرپوستي و احشايي) در مردان ميانسال چاق مي شود.

 نسخه قابل چاپ

هدف از انجام اين پژوهش، بررسي و تحليل پديده تعويض مربيان در ليگ برتر فوتبال ايران مي باشد. بدين منظور داده ها و اطلاعات مربوط به مربيان تيم هاي مختلف در طول 7 دوره برگزاري ليگ برتر ايران با استفاده از منابع گوناگون جمع آوري گرديد، سپس تجزيه و تحليل لازم بر روي اين اطلاعات صورت پذيرفت. روش انجام پژوهش از نوع توصيفي - تحليلي بوده و جامعه و نمونه آماري اين پژوهش شامل کليه (170 نفر) مربيان 108 تيم حاضر در 7 هفت دوره مسابقات ليگ برتر فوتبال ايران بودند.
يافته هاي پژوهش نشان داد، با احتساب سه دوره 14 تيمي، سه دوره 16 تيمي و يک دوره 18 تيمي، از مجموع 108 تيمي که در ادوار مختلف ليگ حضور داشته اند، 45 تيم (42 درصد) اقدام به تعويض مربي خود در طول فصل نموده و شاهد 62 تغيير (برخي تيم ها در يک فصل چند بار مربي خود را تغيير داده اند) بر روي نيمکت مربيگري تيم ها بوده ايم؛ که از اين تغييرات، فقط 17 تغيير براي فصل بعد نيز پا برجا بوده و 46 تغيير ديگر (75 درصد) در پايان همان فصل دستخوش تغيير مجدد شده اند. همچنين، از بين 24 مربي خارجي که در ليگ برتر فوتبال فعاليت کرده اند، فقط 5 نفر در دو باشگاه يا بيشتر کار کرده اند و بقيه تنها با يک تيم و آن هم به صورت مقطعي همکاري داشته اند.
بنابراين مي توان چنين نتيجه گيري کرد که بيش از 75 درصد انتخاب ها (چه از جانب باشگاه ها، چه از جانب مربيان) بي نتيجه يا کم اثر بوده و منجر به بهبود نتايج يا ايجاد تغييرات مثبت و مستمر در تيم ها نشده است. به نظر مي رسد اينگونه تغييرات بدون انجام کارشناسي هاي لازم صورت پذيرفته و از همين رو تغييرات مربيان نتوانسته است بر کارآيي و عملکرد تيم ها تاثير مطلوبي داشته باشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف کلي پژوهش، تعيين اثرات اقتصادي اماکن ورزشي بر محيط شهري اصفهان بود. روش تحقيق، توصيفي – پيمايشي است. جامعه آماري شامل کليه ساکنان اطراف ورزشگاه هاي شهر اصفهان و مسولان ورزشگاه ها بود. حجم نمونه برآورد شده پس از انجام يک مطالعه مقدماتي، براي ساکنان اطراف ورزشگاه ها 185 نفر محاسبه که از طريق روش نمونه گيري ساده انتخاب شدند. حجم نمونه مسئولين ورزشگاه ها برابر با جامعه آماري (29 نفر) بود. ابزار اندازه گيري، پرسشنامه محقق ساخته بود که داراي 10 گويه در حيطه اثرات اقتصادي بوده كه پايايي آن از طريق آلفاي کرونباخ 0.86 بدست آمد. جهت تجزيه و تحليل داده ها از روش هاي آماري T تك متغيره و آزمون t مستقل استفاده شد. يافته ها نشان داد، بررسي سطح معناداري با استفاده از آزمون «t» تك متغيره در سطح a=0.05 برحسب ميانگين هاي حاصله كه بزرگتر از سطح متوسط (3) بود، از نظر مردم اماكن ورزشي (ورزشگاه ها) داراي اثرات اقتصادي بر محيط شهري بودند. t مشاهده شده در سطح a=0.05 تفاوت معناداري را بين نظرات مردم و مسوولين ورزشگاه ها در خصوص آثار اقتصادي اماكن ورزشي بر محيط شهري نشان داد. نتايج اين تحقيق نشان داد، اماكن ورزشي بر ايجاد اشتغال در محدوده اطراف ورزشگاه، رونق کسب و کار، معاملات تجاري بيشتر در منطقه،افزايش مغازه هاي تجاري، ايجاد شغل هاي متفرقه، افزايش در آمد اهالي، افزايش خريد و فروش منازل منطقه، افزايش خريد و فروش زمين هاي منطقه، افزايش قيمت زمين هاي مسکوني، و افزايش قيمت تجاري منطقه، تاثير معنادار دارد.

 نسخه قابل چاپ

هدف از اين پژوهش مطالعه ميزان كار (مسافت پيموده شده) و برخي شاخص هاي فيزيولوژيكي شامل ضربان قلب و غلظت لاكتات خون داوران نخبه فوتبال در نيم فصل اول رقابت هاي ليگ برتر سال 87-86 کشور بود. براي اين منظور 10 داور بين المللي و ملي نخبه ليگ برتر فوتبال، با ميانگين سن 35.5±3.97 سال، قد 180.1±4.48 سانتي متر، وزن 78.18±8.4 كيلوگرم، شاخص توده بدني 23.98±1.53 کيلوگرم بر مجذور قد، چربي بدن 19.38±5.41 درصد، غلظت لاكتات پايه 1.83±0.49 ميلي مول/ ليتر و حداكثر اكسيژن مصرفي 48.27±5.41 ميلي ليتر به ازاي هر كيلوگرم از وزن بدن پيش از شروع رقابت ها به صورت غير تصادفي انتخاب شدند. آزمون ها شامل اندازه گيري ميزان كار، ضربان قلب و سطح لاكتات در نيمه اول و دوم مسابقه بود. تجزيه و تحليل يافته ها با استفاده از آزمون تي زوجي تفاوت معناداري بين ميزان كار ومقادير لاکتات داوران در نيمه اول و دوم نشان نداد (P>0.05). همچنين، بين ميانگين ضربان قلب داوران در نيمه اول و دوم تفاوت معناداري مشاهده نشد (P>0.05). با توجه به اينكه پاسخ هاي فيزيولوژيکي و مسافت پيموده شده توسط داوران فوتبال متاثر از عوامل مهمي نظير؛ ميزان کار بازيکنان، سطح، شدت و سرعت رقابت ها است؛ يافته هاي پژوهش مبين اين است که داوران نخبه فوتبال كشور در معرض يك فشار فيزيولوژيکي و عملکردي تقريبا يكنواختي در دو نيمه مسابقه قرار دارند هر چند از ضربان قلب بالايي نسبت به ميزان كار انجام شده برخوردار هستند.

 نسخه قابل چاپ

مطالعات زيادي تاثير انواع تمرين بر PAI-1 و t-PA به عنوان شاخص هاي هموستازي خون را بررسي کردند، اما تاثير بي تمريني و تمرين مجدد بر اين شاخص ها و به ويژه بر مجموعه t-PA/PAI-1 کاملا مشخص نيست. هدف اين پژوهش مطالعه تاثير 4 هفته بي تمريني و تمرين مجدد به دنبال 8 هفته تمرين تداومي برt-PA ،PAI-1 و مجموعهPAI-1/ t-PA  در موش هاي  صحرايي نر (وزن 203±15.5 گرم و سن 3ماه) بوده است. به همين منظور 64 سر موش صحرايي با شرايط وزني و سني مشابه انتخاب و به طور تصادفي به 2 گروه تجربي و کنترل و زير گروه هاي مربوطه تقسيم شدند. پروتکل تمريني ابتدا به مدت 8 هفته و هفته اي 5 جلسه و هر جلسه با سرعت و مدت پيشرونده اجرا شد. سپس پروتکل بي تمريني براي مدت 4 هفته و پس از آن پروتکل 4 هفته اي تمرين مجدد اجرا شد. PAI-1،t-PA  و کمپلکس  t-PA/PAI-1به روش ELISA اندازه گيري شدند. نتايج پژوهش حاکي از افزايش معني دارt-PA  و مجموعه t-PA/PAI-1 و کاهش غير معني دار PAI-1 پس از 8 هفته تمرين در گروه تجربي در مقايسه با گروه کنترل با سن مشابه بود. به علاوه، افزايش PAI-1 و کاهش t-PA و مجموعه t-PA/PAI-1 در گروه تجربي در هر دو مرحله بي تمريني و تمرين مجدد نسبت به 8 هفته تمرين مشاهده شد که اين تغييرات درون گروهي فقط در مرحله تمرين مجدد نسبت به 8 هفته تمرين معني دار بود. به علاوه، تغييرات مقادير مجموعه t-PA/PAI-1 گروه تجربي در مقايسه با گروه کنترل در هر دو مرحله بي تمريني و تمرين مجدد نسبت به 8 هفته تمرين معني دار بود، در حالي که تغييرات بين گروهي t-PA و يا PAI-1 فقط به دنبال 4 هفته بي تمريني معني دار بود. با توجه به اين نتايج مي توان گفت، بي تمريني 4 هفته اي مي تواند بر اثرات مطلوب ناشي از تمرين بر دستگاه هموستاز خون تاثير منفي بگذارد. به علاوه، تمرين مجدد 4 هفته اي تاثير اندکي بر هموستاز خون  داشته است و از اين رو لزوم تداوم تمرينات براي حفظ اثرات تمريني را بيش از پيش بازگو مي کند.

 نسخه قابل چاپ

اين تحقيق با هدف مقايسه ادراکات دانش آموزان دختر و پسر ايراني از تربيت بدني و ورزش مدرسه اي با يکديگر انجام شد. بدين منظور، با استفاده از روش نمونه گيري چند مرحله اي، 1275 دانش آموز (625 دختر، 650 پسر) به عنوان آزمودني انتخاب شدند. روش تحقيق علي – مقايسه اي و ابزار اندازه گيري متغيرها پرسشنامه اي بود که با بهره گيري از پرسشنامه بيلي و ديسمور (2004) تنظيم و پس از روايي و پايايي سنجي (آلفاي کرونباخ برابر 0.77) استفاده شد. به منظوربررسي تفاوت بين ادراکات آزمودني هاي دختر و پسر از آزمون کاي اسکور در سطح a<0.05 استفاده شد. يافته هاي تحقيق آشکار ساختند که دختران و پسران ايراني از تربيت بدني و ورزش مدرسه اي و شايستگي هاي ادراک شده خود درک يکساني دارند. درک دانش آموزان دختر و پسر ايراني از اهميت دروس قرآن، علوم، و رياضي در مقايسه با تربيت بدني و ورزش مدرسه اي مشابه اما در خصوص مقايسه تربيت بدني و درسي فارسي متفاوت بوده و اکثر دانش آموزان دختر و پسر ايراني در خصوص اينکه «تربيت بدني و ورزش مدرسه اي به آنها کمک مي کند تا بدني آماده وسالم داشته باشند» همنوا بودند.

 نسخه قابل چاپ

هدف اين مطالعه تعيين رابطه بين سلسله مراتب نيازهاي مزلو و جهت گيري پيشرفت در شرکت کننده گان در دومين المپياد ورزشي ايرانيان بود. آزمودني هاي پژوهش شامل 120 نفر بود که از ميان كشتي گيران شرکت کننده در دومين المپياد ورزشي ايرانيان در سال 1387 از طريق نمونه گيري تصادفي انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از مقياس سلسله مراتب نيازهاي مزلو و مقياس جهت گيري پيشرفت استفاده شد. نتايج نشان داد که سلسله مراتب نيازهاي مزلو با جهت گيري پيشرفت مبتني بر تكليف (0.74) و جهت گيري پيشرفت مبتني بر خود (-0.66) رابطه معني داري دارند. همچنين نتايج نشان داد که قوي ترين متغيرهاي پيش بيني کننده جهت گيري پيشرفت مبتني بر تكليف، به ترتيب نياز به خودشكوفايي، نياز به عزت و احترام و نياز به ايمني بوده اند؛ در صورتي كه قوي ترين متغيرهاي پيش بيني کننده جهت گيري پيشرفت مبتني بر خود، به ترتيب نيازهاي فيزيولوژيكي، نياز به عزت و احترام، نياز به خودشكوفايي و نياز به ايمني مي باشند. اين نتايج تا حدودي زيادي با يافته هاي پژوهشي ديگر همسويي دارد.

 نسخه قابل چاپ

هدف اين مطالعه تعيين اثر تمرين دوي استقامتي و يا مكمل كلسيم بر استحكام استخوان درشت ني در موش هاي تخمدان برداري شده بود. 41 سر موش صحرايي ماده بالغ نژاد  Sprague Dawleyدر اين تحقيق شركت داشتند كه 7 سر موش براي تعيين مقادير اوليه استحکام استخوان درشت ني كشته شدند و بقيه تحت عمل جراحي تخمدان برداري قرار گرفتند و پس از 3 ماه به صورت تصادفي به چهار گروه شامل: گروه هاي پيش آزمون، تمرين دوي استقامتي، مکمل کلسيم و گروه کنترل تقسيم شدند. پروتكل دويدن با سرعت و مدت تعيين شده به مدت 8 هفته و 5 روز در هفته روي نوارگردان بدون شيب اجرا شد. مکمل گيري کلسيم نيز به مقدار 35 ميلي گرم کلسيم محلول به ازاي هر کيلو گرم وزن بدن از طريق دهاني و با استفاده از گاواژ خورانده شد. براي اندازه گيري استحکام استخوان از دستگاهي به نام دستگاه هانسفيلد استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون هاي آناليز واريانس يكطرفه و t وابسته در سطح P?0.05 تحليل شد. نتايج نشان داد تخمدان برداري منجر به كاهش معنادار و 8 هفته تمرين دوي استقامتي و يا مكمل كلسيم باعث افزايش غير معنادار استحكام استخوان درشت نئي شد. با اين وجود، بررسي ميزان استحكام استخوان درشت ني گروه ها با استفاده از آناليز واريانس يكطرفه نشان داد تمرين استقامتي و همچنين مكمل كلسيم باعث افزايش قابل توجه ميزان استحكام استخوان درشت ني در مقايسه با گروه كنترل با سن مشابه بود (مقدار P به ترتيب برابر است با 0.036 و 0.045)، در حالي كه تغييرات اين شاخص بين دو گروه تمرين استقامتي و مكمل كلسيم معنادار نبوده است (P=0.609). با توجه نتايج اين پژوهش مي توان گفت سبک زندگي و تغذيه دو عامل مهم در بروز يا پيشگيري از پوكي استخوان است و انجام تمرينات دوي استقامتي و يا مكمل كلسيم مي تواند اثر مهاري و يا برگرداننده در فرايند كاهش ناشي از يائسگي در ميزان استحكام استخوان درشت ني داشته باشد.

 نسخه قابل چاپ

اين تحقيق به بررسي اثر تمرين سرعتي و مجموعه تمرين سرعتي و مصرف مکمل ويتامين E و C بر مالون دي آلدئيد (MDA) و آنزيم ضداکسايشي سوپراکسيددسموتاز(SOD)  پرداخته است. به اين منظور، 40 نفر داوطلب واجد شرايط به عنوان نمونه انتخاب شدند (با ميانگين قد 171±5.40 سانتي متر، سن 19±1.9 سال و وزن 73±4.4 کيلوگرم) و به طور تصادفي در چهار گروه 10 نفري سرعتي، سرعتي بامصرف مکمل ويتامين E و C، کنترل، کنترل با مصرف مکمل ويتامين E و C تقسيم بندي شدند. گروهها در يک برنامه سرعتي شرکت نموده و تمام رکوردهاي مربوط ثبت شد و نمونه هاي خوني، بلافاصله پس از تمرين جمع آوري شد. سپس دو گروه سرعتي و سرعتي با مکمل، تمرين 8 هفته اي دوهاي تکراري کوتاه و با رعايت اصل اضافه بار را طي نمودند. همچنين دو گروه سرعتي با مکمل و گروه مصرف مکمل به ميزان 500 ميلي گرم ويتامين C و 400 واحد ويتامين E در روز دريافت نمودند. پس از 72 ساعت از آخرين جلسه، برنامه سرعتي کاملا مشابهي از نظر تعداد تکرار، در چهار گروه اجرا و نمونه هاي خوني بلافاصله جمع آوري شد و نمونه ها از نظر متغير هاي MDA به عنوان شاخص پراکسيداسيون چربي و SOD به عنوان شاخص فعاليت آنزيم ضداکسايشي مورد مقايسه قرار گرفتند. از روش آناليز واريانس دو سويه (ANOVA) براي مقايسه گروهها و t همبسته براي مقايسه پيش و پس آزمون گروهها استفاده شد. نتايج نشان داد که در سطح MDA گروهها تفاوت آماري معني داري وجود دارد (P=0.00) اما در فعاليت SOD تفاوت آماري معني داري يافت نشد. مقايسه نتايج مربوط به پيش آزمون و پس آزمون گروهها نيز نشان داد که مقادير MDA در دو گروه تمرين سرعتي (P=0.01) و سرعتي با مصرف مکمل (P=0.003) تفاوت آماري معني داري داشته است اما در گروه کنترل و گروه مصرف ويتامين چنين نبوده است. همچنين نتايج پيش آزمون و پس آزمون نشان دادکه فعاليت SOD با وجود افزايش در دو گروه سرعتي و سرعتي با مکمل، معني دار نبوده است. يافته ها نشان مي دهد که تمرين سرعتي مي تواند سازگاري هاي ضداکسايشي (با کاهش  MDAو افزايش فعاليت آنزيم SOD) در بدن ايجاد نمايد ولي مصرف مکمل به تنهائي سيستم ضداکسايشي را تقويت نمي کند و همينطور مصرف ويتامين اثر تجمعي با تمرين نيز نخواهد داشت.

 نسخه قابل چاپ

هدف: هدف از انجام اين پژوهش بررسي تاثير مکمل گيري كوتاه مدت اسيدفوليک بر سطوح هوموسيستئين پلاسماي مردان جوان فعال به دنبال يک جلسه تمرين وامانده ساز بود.
روش کار: بدين منظور 12 نفر از دانشجويان عضو تيم فوتبال دانشگاه مازندران (ميانگين سن 21.83±2.20 سال و هوموسيستئين 13.53±0.58 ميكرو مول در ليتر) انتخاب، و به طور تصادفي به دو گروه 6 نفري تجربي و کنترل تقسيم شدند. از آزمودني ها در وضعيت حداقل 12 ساعت ناشتايي، قبل و بلافاصله بعد از انجام آزمون وامانده ساز روي نوارگردان، خون گيري به عمل آمد. گروه تجربي به مدت 2 هفته به ميزان 800 ميکروگرم در روز مکمل اسيدفوليک مصرف کرد. پس از دوره مکمل گيري، قبل، بلافاصله و 15 دقيقه بعد از آزمون وامانده ساز مجددا خون گيري به عمل آمد. سطوح هوموسيستئين پلاسما در اين پژوهش با استفاده از کيت و روش آنزيماتيك، و سطوح فولات سرمي و B12 نيز از طريق روش راديوايمونواسي برآورد شدند.
نتايج: 2 هفته مکمل گيري اسيدفوليک تغيير معناداري در سطوح پايه فولات (p=0.450)، (P=0.064) B12 و هوموسيستئين پلاسما (p=0.836) ايجاد نکرد، اما سطوح هوموسيستئين 15 دقيقه پس از فعاليت وامانده ساز در گروه تجربي نسبت به گروه دارونما تفاوت معناداري داشت (P=0.001). مکمل گيري کوتاه مدت اسيدفوليک بر سطوح هوموسيستئين افراد فعال تاثير معني داري ندارد، اما بر پايداري کاهش ايجاد شده پس از ورزش وامانده ساز موثر است.

 نسخه قابل چاپ

پژوهش حاضر به منظور بررسي تاثير يک جلسه فعاليت ورزشي درمانده ساز بر عوامل التهابي (CRP و IL-6) افراد مبتلا به سندروم سوخت و سازي و افراد سالم با ميزان گوناگون آمادگي قلبي – تنفسي و مقايسه آنها با يکديگر انجام شد. جامعه آماري 16 مردان سالم و 16 مرد مبتلا به سندروم سوخت و سازي شهرستان اسلامشهر بودند، که با استفاده از آزمون بروس و تعيين ميزان آمادگي قلبي – تنفسي به دو گروه 8 نفره با آمادگي قلبي – تنفسي پايين و متوسط تقسيم شدند (VO, peak بين 5 تا 8 مت آمادگي قلبي – تنفسي پايين و بالاتر از 8 مت آمادگي قلبي – تنفسي متوسط در نظر گرفته شد). ميانگين سني افراد نمونه 33.12±3.18 سال، ميانگين قد 169.66±5.91 سانتي متر، ميانگين وزن 85.58±16.4 کيلوگرم و ميانگين شاخص توده بدن 30.31±5.73 کيلوگرم بر متر مربع بود. افراد مبتلا به سندرم سوخت و سازي بر اساس معيارهاي انجمن بين المللي دريافت شناسايي شدند. آزمودني ها در يک جلسه فعاليت ورزشي درمانده ساز شامل انجام آزمون بروس روي دستگاه تردميل شرکت کردند. نمونه خوني مرحله اول، قبل از اجراي فعاليت ورزشي و پس از 15 دقيقه نشستن، مرحله دوم بلافاصله پس از فعاليت، و مرحله سوم 30 دقيقه پس از فعاليت از آنها گرفته شد. تجزيه و تحليل يافته هاي پژوهش با استفاده از آزمون ANOVA با اندازه گيري هاي مکرر و آزمون تعقيبي توکي انجام شد. ميزان CRP بلافاصله پس از فعاليت وزشي تنها در گروه مبتلا به سندروم سوخت و سازي با آمادگي قلبي – تنفسي پايين افزايش يافت و تا نيم ساعت پس از فعاليت ورزشي به سطح اوليه قبل از تمرين برنگشت. همچنين، ميزان IL-6 بلافاصله پس از فعاليت ورزشي در هيچ يک از گروه ها تفاوت معناداري نسبت به حالت استراحت نداشت، اما 30 دقيقه پس از فعاليت ورزشي، نسبت به زمان استراحت کاهش معناداري داشت. نتايج اين مطالعه نشان داد ميزان استراحتي CRP در افراد مبتلا به سندروم سوخت و سازي بالاست که از طريق فعاليت ورزشي درمانده ساز درافراد مبتلا به سندروم سوخت و سازي با آمادگي قلبي – تنفسي پايين تشديد مي شود. همچنين، نتايج نشان داد تغيير غلظت IL-6 در پاسخ به يک جلسه فعاليت ورزشي درمانده ساز، احتمالا به عوامل گوناگوني از جمله شدت و مدت فعاليت ورزشي، محتواي گليکوژن عضلات، و سازوکارهاي موضعي در عضلات بستگي دارد.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ