پاسخ به:بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی
اين مقاله کوششي است براي نشان دادن اين نکته که عرف و عادت مسلم چه مقدار در فقه و حقوق ايران تاثير دارد و اينکه آيا مي توان عرف را به عنوان يک منبع مستقل در کنار مصادر ديگر فقه و حقوق مطرح کرد يا نه؟ و اگر نتوان آن را مانند کتاب و سنت، منبعي مستقل به شمار آورد ارزش و اعتبار آن چقدر است؟
بنابراين بعد از تعريف عرف و بيان تفاوتهاي آن با سيره، و دلايل حجيت آن به نگرش فقها پرداخته ايم. آنگاه اشکالات وارد بر نقش عرف و پاسخ آنها، منشا عرف و عادت، شرايط اعتبار عرف، بازتاب عرف در قواعد فقهي و قوانين موضوعه و برخي از احکام فقهي مستند به عرف را بررسي نموده ايم. سپس در تطبيق ماده 224 قانون مدني ايران با موضوع بحث و همچنين موضوعاتي چون عرف و رويه قضايي، نقش عرف در مسايل کيفري و مواردي که قانون مدني معطوف به عرف است، مطرح و در نهايت از مباحث طرح شده چنين نتيجه گيري شده است که در اعتبار فقهي عرف عقلا ترديدي وجود ندارد و رمز جاودانگي قوانين اسلام و نو و کار آمد بودن آن در پويايي فقه است که پويايي تحرک فقه نيز به نوبه خود در سايه توجه به عرف عقلا حاصل مي شود. و اسلام همواره عرف صحيح را که منشا عقلايي داشته و با قانون شرع مخالفتي نداشته و ردعي از آن نشده باشد، معتبر دانسته است. با توجه به اينکه احکام به موضوعات تعلق مي گيرد و موضوعات عرفي با گذشت زمان و نيز در مکانهاي مختلف ممکن است دستخوش تغييرات و دگرگوني هايي گردد، طبيعي است که با تغيير موضوع، حکم نيز بايد تغيير کند.
نسخه قابل چاپ
شوراهاي اسلامي شهر از جلوه هاي عدم تمرکز اداري (محلي) مي باشند. در اين سيستم، برخلاف (فداراليسم)، استقلال واحدهاي محلي مطلق و نامحدود نيست. از جمله موارد نسبيت و محدوديت اختيار و استقلال عمل واحدهاي مذکور، نظارت قدرت مرکزي بر آنها مي باشد که تحت عنوان (قيمومت اداري) اعمال مي شود.
در نوشتار حاضر چگونگي اعمال اين نظارت بر اعمال و فعاليتهاي شوراهاي اسلامي شهر از يک سو و بر اعضا و ماموران آنها از سوي ديگر، مستندا به «قانون تشکيلات، وظايف و انتخابات شوراهاي اسلامي کشور و نحوه انتخاب شهرداران» مورد مطالعه قرار خواهد گرفت.
حسان العجم افضل الدين بديل بن علي خاقاني، ملقب به حقايقي شرواني (م: 595 ق) يکي از بزرگترين سخنوران شعر فارسي است؛ شاعري که دتر سرودن انواع شعر به ويژه در قصيده سرايي، در طول تاريخ ادبيات فارسي، برجستگي و بلندمرتبگي خاصي دارد. مضامين نو، ترکيبات ناب و تازه، گستره معلومات علمي در زمينه هاي گوناگون همراه با باريکي انديشه و وسعت دامنه تخيل و ظرافت هاي شاعرانه ديگر، به ويژه توصيفهاي استادانه و دقيقه، شعر او را نسبت به اکثر شاعران فارس گوي، تشخيص و برتري داده است. علو انديشه، وسعت تخيل و تصوير آفريني هاي اعجاب انگيزش نه تنها شهرت و محبوبيت او را در ايران و کشورهاي همجوار به ويژه آذربايجان موجب شده است، بلکه دامنه نفوذش مرزهاش جغرافيايي را در نورديده و آوازه اش تا دوردست ترين آفاق شرق و غرب طنين انداخته و زندگاني، آثار و افکار او مورد نقد و بررسي پژوهشگران و خاورشناسان بزرگي چون يان ريپکا قرار گرفته است.
از ديرباز زبان را به عنوان ابزار ارتباط و ادبيات را آئينه جهان بيرون مي شناسند. جنبش هاي ادبي متاخر و نظريه هاي جديد زبان شناسي در غرب، با رد نظريه هاي سنت گرايان در اين خصوص، سعي کرده اند جريانات ادبي را به دو شاخه عمده تقسيم کنند. در اين مقاله کوشش کرده ايم تا اين دو جريان ادبي را با ارائه مثالهايي از رمانهاي ايراني و فرانسوي مورد مطالعه قرار دهيم: جريان ادبي اول همان سنت گرايي يا به اصطلاح «برون زباني» و يا ادبيات در معناي Poetique و نهايتا «متن» مي باشد که در اين صورت زبان و ادبيات به مثابه پل ارتباطي بين دنياي بيرون و خواننده واقع مي شود. جريان ادبي دوم حالت «درون زباني» يا «خود ارجاعي» دارد و جنبه «ادبيت» اثر فراتر از جنبه هاي «ادبياتي» است و نهايتا حرکت «فرامتني» بيشتر از خود متن اهميت پيدا مي کند. در اين جريان هدف از کاربرد زبان صرفا توجيه خود زبان مي باشد و خواننده اين نوع آثار به کمک «اصطلاح محوري» رمز و رموز و مکانيزمهاي موجود در آن را کشف مي کند.
نوشته اي که پيش رو داريد نقدي بر کتاب «سي قصيده ناصر خسرو» است که به همت مولف ارجمند دکتر علي اصغر حلبي تدوين شده است. شارح محترم در اين کتاب بر آن بوده اند که با گزارشي واقع بينانه از قصايد برگزيده، افق هاي روشني از انديشه هاي شاعر به دست دهند و به حق تا حد زيادي هم در اين کار موفق بوده اند. نگارنده در اين مقاله مي کوشد کتاب شارح را که از جمله کتابهاي دانشگاهي است به دقت مطالعه کند و فهرستي از خطاهاي چاپي و نگارشي و کاستي هاي بخش توضيحات و ضبط و ارجاع نادرست ابيات را به حضور گرانقدرش تقديم نمايد. باشد که ايشان در صورت صوابديد، زمينه اصلاح آنها را در چاپهاي بعدي فراهم آورند.
