مرجع امنيت اجتماعي در اين مقاله جامعه و موضوع آن امنيت اجتماعي است. منظور از جامعه، مردمي است که در قلمرو جغرافيايي کشور ايران سکونت دارند و از گروه ها، طبقات، اقوام و مذاهب مختلف تشکيل شده اند. منظور از امنيت اجتماعي، آن بخش از اقدامات ايجابي دولت است که در راستاي ارتقا و تامين امنيت اجتماعي صورت مي گيرد و در حوزه ماموريت هاي ناجا قرار دارد. محقق تلاش کرده است تا اين نقش را کاملا برجسته سازد و سهم آن را در تامين امنيت اجتماعي کشور مشخص کند. در اين تحقيق از روش زمينه اي موردي با رويکرد همبستگي استفاده شده است. جامعه آماري تحقيق عبارتند از: کليه فرماندهان و مديران جايگاه هاي 18 (سرتيپي) و بالاتر در ستاد ناجا، فرماندهان انتظامي استان ها و همچنين استادان دانشگاه هايي که در زمينه امنيت اجتماعي صاحب نظر و صاحب اثر هستند. براي تعيين و اندازه گيري متغيرها و شاخص ها، از روش ميداني شامل تکميل پرسشنامه، مصاحبه با کارشناسان، تشکيل ميزگرد و طوفان مغزي و از روش اسنادي شامل فيش برداري از متون ديني و مستندات بالادستي و مطالعه اسناد و مدارک، استفاده شده است. متغيرهاي مستقل اين تحقيق پيش گيري از وقوع ناهنجاري ها و جرايم اجتماعي، نظارت بر حفظ انضباط اجتماعي، رعايت حقوق شهروندي، تعامل اجتماعي با نهادها، سازمان ها و بخش خصوصي و ارايه خدمات اجتماعي مي باشند. با توجه به ماهيت سوال هاي پژوهشي از ابزارهاي مناسب آماري نظير آزمون رتبه اي فريدمن، تحليل رگرسيوني و تحليل مسير استفاده شده و نقش هر متغير بر امنيت اجتماعي مشخص گرديده است. سپس با استفاده از نرم افزار ليزرل مهم ترين شاخص ها در هر متغير تعيين شده اند.
نتايج نشان مي دهند که ماموريت هاي اصلي نيروي انتظامي که در قالب نقش و به عنوان متغير مستقل تحقيق آورده شد، بر متغير وابسته امنيت اجتماعي تاثير معني دار و افزايشي دارد و با تغيير آنها مي توان امنيت اجتماعي را در جامعه پيش بيني و تبيين نمود. هر چند ميزان اين همبستگي و معني داري براي هر يک از مولفه هاي متغير مستقل و تاثير آن بر متغير وابسته متفاوت است.
