بررسي تاثير آموزش بر اشتغال زنان با تاکيد بر ايران

انسان به عنوان محور توسعه پايدار است. بررسي هاي صاحب نظران جامعه شناسي نشان مي دهد جامعه اي مي تواند توسعه يابد که همه افراد آن جامعه ظرفيت توسعه پذيري را داشته باشند و روش هاي مناسبي براي حصول توسعه پايدار بيابند، تحقق اين موضوع تنها زماني امکان پذير است که زنان يک جامعه به عنوان نيمي از نيروي انساني در روند توسعه، جاي گاه خود را داشته باشند.
بررسي قانون اساسي و ساير قوانين جمهوري اسلامي ايران که متاثر از انديشه هاي امام خميني (ره) است نشان مي دهد پس از وقوع انقلاب اسلامي، زمينه هاي ممتازي براي زنان ايراني جهت ايفاي نقش کليدي خود در توسعه پايدار کشور و انجام فعاليت هاي مختلف آموزشي، اقتصادي، فرهنگي و اجتماعي علاوه بر نقش محوري خود در بستر خانواده تعيين شده است و موانع مشارکت کامل زنان و استفاده آنان از مزاياي توسعه به عوامل پنهان اجتماعي – فرهنگي سنتي ويژه اي مربوط مي شود که با گذر زمان و فعاليت هاي مستمر زنان در حال از بين رفتن است.
اين پژوهش با استفاده از روش ميداني و اسنادي به تحليل و بررسي وضعيت آموزش و اشتغال زنان به عنوان عنصري مهم در ايجاد و پيش رفت تمدن پرداخته است و در نهايت نتايج و پيش نهاداتي که حاصل اين پژوهش بوده ارايه مي شود.