بررسي راه کار کاهش حجم ترافيک شهري به وسيله ايجاد مسيرهاي ويژه دوچرخه سواري مطالعه موردي: بافت تاريخ

گسترش دوچرخه سواري به عنوان يک موقعيت سفر، بخشي از حمل و نقل است تا در جاي گزيني ماشين شخصي و تشويق به استفاده از آن نقش آفرين باشد. اگرچه ترافيك دوچرخه تنها درصد ناچيزي از كل جريان ترافيك را تشكيل مي دهد، ولي تاثير همين درصد ناچيز نيز بايد در برنامه ريزي هاي حمل و نقل ايران در نظر گرفته شود. به همين منظور بسياري از شهرها برنامه ريزي گسترده اي را براي تامين تسهيلاتي از قبيل اختصاص راه هاي مخصوص دوچرخه سواري به صورت خطوط ويژه عبور و مرور دوچرخه در خيابان ها به اجرا درآورده اند. در اين رابطه افزايش استفاده از دوچرخه در حمل و نقل شهري، به واسطه ايجاد مسيرهاي مناسب دوچرخه سواري، در کاهش حجم ترافيک شهري موثر خواهد بود. شهر شيراز با حجم بالا و تراکم زياد جمعيت به عنوان يکي از کلان شهرهاي ايران  محسوب مي شود که در صدد است تا با راه اندازي مترو (در آينده نزديک) و دوچرخه سواري، ترافيک شهري و مشکلات ناشي از آن را کاهش دهد. هدف از ارايه اين پژوهش، بررسي رابطه ايجاد مسيرهاي ويژه دوچرخه سواري و كاهش حجم ترافيك شهري در بافت تاريخي شهر شيراز مي باشد.
اين پژوهش بر اين فرضيه استوار است که بين ميزان استفاده از دوچرخه (به واسطه ايجاد مسيرهاي مناسب دوچرخه سواري) و کاهش حجم ترافيک رابطه وجود دارد. براي بررسي اين فرضيه از تحليل هاي آماري و تحليل هاي شبکه اي به واسطه نقشه هاي GIS استفاده شده است. روي کرد کلي حاکم بر روش تحقيق در اين مقاله، ترکيبي از روش هاي تحليل فضايي و تحليل رابطه اي است و روش جمع آوري داده ها به صورت اسنادي است. نتيجه حاصل از اين پژوهش نشان مي دهد که تنها افزايش دوچرخه سواري در کاهش حجم ترافيک موثر نيست بلکه عوامل ديگري هم چون مسير هاي ويژه دوچرخه سواري نقش مهمي در اين کاهش ترافيک خواهند داشت.