تحليلي بر درجه توسعه يافتگي شهرستان هاي استان سيستان و بلوچستان

تمرکز شديد و عدم تعادل از جمله ويژگي هاي کشورهاي جهان سوم است. که اين ويژگي معلول نتايج سياست هاي رشد قطبي به شمار مي آيد. در نتيجه اين سياست ،تعداد محدودي از مناطق نقش کليدي داشته و ساير مناطق به صورت حاشيه اي عمل مي نمايند. براي ايجاد تعادل و به منظور شکل دادن فضاهاي مناسب و همگون، بحث برنامه ريزي منطقه اي مطرح شده و اولين گام در برنامه ريزي منطقه اي شناخت نابرابري هاي اقتصادي - اجتماعي و فرهنگي نواحي مختلف مي باشد ايجاد توازن در عموم ساختارها و سامانه هاي شهري، از مصاديق بارز توسعه يافتگي به شمار ميرود. در اين مطالعه براي شناسايي و تعيين درجه توسعه يافتگي شهرستان هاي استان سيستان و بلوچستان با استفاده از آخرين آمار و اطلاعات مربوط به سال ????، ?? شاخص در بخش هاي آموزشي، بهداشت و درمان، خدمات رفاهي و زيربنايي و در ميان ??شهرستان مورد مطالعه قرار گرفته و نتايج آن با بهره گيري از مدل تاکسونومي ارزيابي شده است. در اين نوشتار هدف بررسي عميق تر ويژگي هاي اقتصادي و اجتماعي شهرستان هاي استان جهت تشريح ساختار کلي هر شهرستان و تعيين ميزان توسعه يافتگي است. تا در بعد کاربردي نتايج اين پژوهش در تصميم گيري ها و سياست گذاري ها و برنامه ريزي هاي منطقه اي و محلي مورد استفاده مسوولين قرار گيرد. روش کار در اين پژوهش توصيفي، تحليلي و موردي مي باشد. برخي نتايج حاصل از اين پژوهش نشان دهنده عدم توزيع هم آهنگ امکانات و خدمات در شهرستان هاي استان مي باشد. به شکلي که از مجموع ده شهرستان مورد مطالعه استان، شهرستان هاي زاهدان و زابل در تخصيص منابع و امکانات و خدمات در رتبه اول و شهرستانهاي ايرانشهر، سراوان، چابهار، خاش و نيکشهر در رتبه دوم وشهرستان هاي سرباز، کنارک و زهک در رتبه آخر قرار گرفته اند.