نقش كاربري بهينه زمين در توسعه شهر لار

برنامه ريزي براي توسعه و گسترش شهرها در درجه اول نيازمند شناخت ويژگي هاي زير بناي شهري است. اين برنامه ريزي مي تواند در به تصوير كشيدن آينده اهميت زيادي داشته باشد. دست يابي به اهداف برنامه هاي توسعه در هر زمينه اي موكول به اجراي آن در سطوح مختلف منطقه اي مي باشد. بنابراين، اگر برنامه هاي توسعه نتواند کاربري ها را متناسب با قابليت اراضي و فضاي کالبدي طراحي و مکان گزيني نمايد، نابساماني در توسعه آتي دور از انتظار نخواهد بود. در اين پژوهش با استفاده از روش كتابخانه اي اطلاعات و داده هاي موردنياز گردآوري شده است. از عكس هاي هوايي و انواع نقشه هاي توپوگرافي و زمين شناسي به عنوان ابزارهاي اصلي استفاده شده و بخشي از داده ها نيز از طريق کار هاي ميداني و مصاحبه جمع آوري شده اند. تکنيک اصلي کار، تلفيق وضع موجود با شاخص هاي توسعه شهري و قابليت هاي اراضي شهري لار بوده است. مقايسه داده ها از طريق نقشه هاي مختلف، از قبيل سير گسترش تاريخي شهر، زمين شناسي و توپوگرافي مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار گرفته است. سپس به لحاظ مخاطرات طبيعي منطقه نظير ناپايداري هاي دامنه اي، زلزله و سيل، محدوده شهري لار با استفاده از نرم افزار هاي رايانه اي پهنه بندي و مناطق در معرض مخاطره تفکيک شده اند. همچنين با استفاده از مدل هاي مختلف و به لحاظ نوع آب و هوا، درجه شوري آب و نوع خاك منطقه و ساير پارامتر هاي تاثير گذار، جهات توسعه مطلوب شهري تعيين شده است. نتايج نشان مي دهد که توسعه شهر به سمت شمال و شمال غرب و نيز جنوب به علت برخورد با ارتفاعات محدوديت داشته و با توجه به يكپارچه بودن اراضي، توپوگرافي هموار و ساير عوامل متناسب با شاخص هاي توسعه، بخش هاي غربي شهر، بهترين جهات توسعه و گسترش شهري لار به حساب مي آيد.