بانک مقالات کشاورزی

طرح حفاظت خاك و آبخيزداري حوزه آبخيز دره خرسان مشرف به نقطه شهري مسجد سليمان (حوزه شهري) با هدف كنترل سيلاب در حد فاصل سالهاي 1369 تا 1375 به وسيله مديريت آبخيزداري خوزستان به اجرا درآمد. به منظور بررسي و ارزيابي تاثير عمليات اجرايي و مديريتي فوق الذكر بر روي پوشش گياهي حوزه، وضعيت موجود عرصه با وضعيت منطقه قبل از عمليات اجرايي مقايسه گرديد. پارامترهاي مورد ارزيابي شامل تيپولوژي گياهي، بررسي فلور گياهي، تركيب گياهي، وضعيت مرتع گرايش مرتع، توليد و ظرفيت چرايي مرتع بوده است. نتايج اين بررسي نشان مي دهد كه مجموعه فعاليتها و عمليات آبخيزداري انجام گرفته تاثير بسزايي در بهبود خصوصيات كمي و كيفي پوشش گياهي و از جمله بر روند مثبت پارامترهاي مورد ارزيابي (شاخص ها) و همچنين تامين اهداف پروژه داشته است.

استان چهارمحال و بختياري با حجم بارش سالانه 11.5 ميليارد متر مكعب يكي از نواحي پر بارش كشور است. از اين رو مطالعه منابع آب، فرسايش خاك، عوامل موثر بر آنها و همچنين پيامدهاي مربوطه از اهميت و حساسيت زيادي برخوردار است. تحقيق حاضر به منظور بررسي ميزان فرسايش خاك در كرتهاي آزمايشي با دو كاربرد كشاورزي رها شده و مرتع فقير با استفاده از باران ساز مصنوعي در حوزه گرگك در استان چهارمحال و بختياري به اجرا در آمد. در اين تحقيق مقدار رواناب و رسوب ناشي از باران با شدت 40 ميلي متر در ساعت كرتهاي آزمايشي در فواصل زماني 5 دقيقه در ظروف مخصوص جمع آوري و حجم و وزن هر كدام اندازه گيري گرديد. سپس داده هاي بدست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفت. نتايج بدست آمده نشان داد كه ميزان تلفات خاك در زمين با كاربري مرتع فقير 1.07 برابر بيشتر از ميزان آن در زمينهاي كشاورزي رها شده مي باشد. مقدار رواناب ناشي از كرتهاي مستقر در مرتع فقير نيز به مراتب بيشتر و 3.8 برابر اراضي كشاورزي رها شده برآورد شده است.

خاك به عنوان بستر اصلي غالب رويش هاي گياهي يكي از با ارزش ترين ثروتهاي ملي هر كشور بوده و تامين كننده اصلي احتياجات خوراكي و پوشاكي انسان است. مقاله حاضر در صدد مقايسه دو روش تجربي PSIAC اصلاح شده و EPM درحوزه آبخيز بجوشين چاي به مساحت 12131 هكتار بوده است. نتايج بدست آمده از تحقيق حاضر و مبتني بر آناليزهاي آماري دلالت بر نزديكي بيشتر مقادير تخميني مدل MPSIAC با مشاهدات رسوب دارد.

رودخانه ها به طور دايمي مقطع عرضي، پروفيل طولي، رژيم جريان و شكل كلي خود را با توجه به وضعيت انتقال رسوب اعم از فرسايش و رسوبگذاري، تغيير داده و خود را با شرايط جديد تطبيق مي دهند. با توجه به اثرات انتقال رسوب بر محيط زيست و تغييرات ناشي از آن بر حريم رودخانه ها، بررسي نحوه انتقال رسوب و بررسي مكانيزم هاي مختلف آن ضروري به نظر مي رسد. براي تخمين ميزان باربستر تا كنون معادلات تجربي و نيمه تجربي متعددي ارايه گرديده اند. اما پيچيدگي هاي پديده هاي انتقال رسوب كه ناشي از پراكنش تعداد زيادي از پارامترهاي هيدروليكي و رسوبي مي باشند باعث شده كه نتايج حاصل از اين معادلات با يكديگر تفاوت بسياري داشته و در نتيجه قادر نباشند تا مرخ انتقال رسوب را با دقت كافي پيش بيني نمايند. از اين رو سنجش و گزينش مناسب ترين روش هاي برآورد بار بستر رودخانه از طريق مقايسه مقادير محاسباتي با مقادير اندازه گيري شده از اهميت فراواني برخوردار است. در اين مقاله از سه روش اينشتين - براون، دوبويز و پيتر - ماير - مولر براي پيش بيني باربستر در يك كانال آزمايشگاهي استفاده مي گردد. نتايج حاصل نشان مي دهد كه روش اينشتين - براون بهترين پيش بيني را ارايه مي كند.

بهره برداري بهينه و اصولي از منابع طبيعي سرزمين و ساماندهي كاربري اراضي بر اساس توان طبيعي (اكولوژيكي) آن، نقش مهمي در مديريت حوزه هاي آبخيز و جلوگيري از تخريب محيط زيست در راستاي توسعه پايدار دارد. اين تحقيق با هدف مشخص نمودن تفاوت ها و مغايرت هاي روش ارزيابي توان اكولوژيكي با وضعيت موجود استفاده از سرزمين انجام شده است. ارزيابي توان اكولوژيكي يكي از روش هاي تعيين كاربري هاي بهينه اراضي است كه در آن ابتدا با تهيه نقشه يگان هاي زيست محيطي كه از تلفيق نقشه هاي طبقات ارتفاعي، شيب، جهت شيب، خاك و پوشش گياهي بدست مي آيد و سپس با تجزيه و تحليل سيستمي عوامل پايدار و ناپايدار اكولوژيكي سرزمين، توان انواع كاربري ها، ارزيابي مي گردد. در تحقيق حاضر با استفاده از سامانه اطلاعات جغرافيايي (نرم افزار ILWIS) و به روش فوق، نقشه يگانهاي زيست محيطي حوزه آبخيز كهك - كبار قم با تعداد 200 واحد و پس از تلفيق نقشه هاي لازم و تصحيح آنها تهيه شد. سپس با مقايسه مدل رياضي كاربري هاي كشاورزي، مرتعداري، جنگلداري، توسعه شهري و روستايي، تفرج متمركز، تفرج گسترده، آبزي پروري و حفاظت با يگانهاي زيست محيطي، توان اكولوژيكي واحدهاي مزبور ارزيابي و نقشه بندي گرديد. پس از ارزيابي توان اكولوژيكي كاربري ها،براي انتخاب بهترين گزينه ها در واحد سرزمين و ساماندهي كاربري ها، تعيين اولويت كاربري ها انجام پذيرفت و نقشه آن با تركيب 14 طبقه توان كاربري مختلف تهيه گرديد. با مقايسه نقشه اولويت كاربري ها با نقشه كاربري فعلي، مشخص گرديد كه از مجموع 72221 هكتار اراضي تعيين اولويت شده حوزه آبخيز كهك - كبار قم، تنها حدود 36780 هكتار (معادل 50.92 درصد) داراي انطباق نسبتا كامل با استفاده هاي فعلي از اراضي، 9372 هكتار (معادل 12.98 درصد) داراي انطباق متوسط، 400 هكتار (معادل 0.55 درصد) داراي انطباق نسبتا كم و 25670 هكتار (معادل 35.55 درصد) داراي انطباق بسيار كم با استفاده هاي فعلي از اراضي است.

در اين تحقيق سعي شده كه با استفاده از روشهاي رسوب شناسي جهت و مكان (منشا) نقاط برداشت شناسايي گردد. روش كار به اين ترتيب است كه ابتدا با انجام بررسيهايي مانند جمع آوري اطلاعات مردمي، مطالعه مرفولوژي عمومي و واحد تپه هاي ماسه اي، مقايسه عكسهاي هوايي در دوره هاي مختلف و تجزيه و تحليل بادهاي منطقه، جهت اصلي مناطق برداشت نسبت به تپه هاي ماسه اي از سمت غرب، شمال غربي، شمال و شمال شرقي به طرف شرق، جنوب شرقي، جنوب و جنوب غربي تشخيص داده شد. مرحله دوم با انجام بررسيهايي مانند مطالعه رخساره ژئومرفولوژي اراضي مناطق برداشت با تاكيد بر مرفوديناميك باد، دانه بندي عناصر تپه هاي ماسه اي و خاك سطحي رخساره هاي فرسايشي اراضي قطاع برداشت، بررسي مرفوسكوپي ذرات تشكيل دهنده نمونه ها و تعيين انديسهايي مانند قطر ميانه، گردشدگي، جورشدگي و كاني شناسي نمونه ها، منشا ماسه هاي حوزه شناسايي گرديد. منشا اصلي و عمده ماسه هاي اين حوزه اراضي رخساره جلگه رسي و زمينهاي كشاورزي و بخصوص اراضي كشاورزي رها شده مي باشد.

به منظور منشايابي رسوبات بادي منطقه فديشه از روش گام به گام ارايه شده توسط اختصاصي و همكاران استفاده شد. اين كار طي دو مرحله انجام مي گيرد. ابتدا جهت يابي مناطق برداشت و سپس مكانيابي. به منظور جهت يابي قطاع برداشت منطقه فديشه نيشابور ابتدا اطلاعات مربوط به جهت طوفانهاي گرد و خاك منطقه با تكميل پرسشنامه از ساكنين محدوده اطراف ارگ بدست آمد. سپس تصاوير ماهواره اي و عكسهاي هوايي مربوط به دو دوره زماني با يكديگر مقايسه شد و با استفاده از تصوير ماهوراه اي و بازديدهاي صحرايي مرفولوژي تپه هاي ماسه اي ارگ تعيين گرديد. در نهايت با مطالعه رژيم باد و رسم گلبادها، بادهاي فرساينده و موثر در تشكيل تپه هاي ماسه اي شناسايي شد. پس از مشخص شدن قطاع برداشت (قطاع جنوب شرق و شرق)، فاز مكان يابي نقاط برداشت آغاز گرديد. در اين مرحله با مطالعه ژئومرفولوژي قطاع برداشت و نمونه برداري از رخساره هاي اين قطاع اقدام به كاني شناسي و مطالعه رسوبات تپه هاي ماسه ايو قطاع برداشت گرديد و ارتباط ژنتيكي عناصر با يكديگر بررسي شد. در نهايت با توجه به ديگر شواهد مثل جهت قرارگيري بارخانها (جنوب شرقي - شمال غربي)، شديد بودن شاخص انرژي بادهاي شرقي، وجود كانيهاي سنگيني مانند هماتيت، كاموسيت، ادنيت و آسفالريت در ميان نمونه هاي قطاع برداشت و تپه هاي ماسه اي، قطر ميانه متوسط (حدودا 210 ميكرون) تپه هاي ماسه اي و متقارن بودن منحني فراواني ذرات رسوبي تپه هاي ماسه اي مشخص شد كه منشا رسوبات در فاصله نزديكي نسبت به تپه هاي ماسه اي قرار داشته و اكثرا تاغزارهاي مخروبه و در حال تخريب، مناطق بدون پوشش، اراضي باير قطاع جنوب شرق موجود در جلگه هاي رسي، دشت سرهاي پوشيده ريزدانه بهمراه اراضي بدون پوشش حاشيه كال شور و بستر كال شور مي باشد.

در اين مقاله به وسيله ضريب تصحيح احتمالاتي كه مكانيزم مخفي و آشكار شدن رسوبات غير يكنواخت را در نظر مي گيرد و با كمك فرمول سيلدز اصلاح شده، فرمولي براي محسالبه نرخ انتقال بار كرف غير يكنواخت بر اساس داده هاي رودخانه كرج ارايه گرديده است.
همچنين فرمول مذكور با كمك داده هاي صحرايي كه در سال هاي 1379 تا 1382 از ايستگاه سيرا رودخانه كرج جمع آوري شده، با چندين فرمول بار كف مقايسه گرديده كه فرمول جديد نسبت به فرمول هاي موجود باركف پيش بيني بهتري دارد. اين فرمول براي رودخانه هاي داراي مشخصه دانه بندي مشابه كرج، قابل كاربرد خواهد بود.

اجراي برنامه هاي حفاظت خاك و كنترل رسوب در داخل حوزه ضروري است. لازمه اجراي اين برنامه ها، شناسايي منابع اصلي رسوب و در كل مناطق فرسايش پذير مي باشد. به دست آوردن چنين اطلاعاتي از منابع رسوب به روش هاي معمولي همانند اندازه گيري مستقيم مشكل است. اما روش منشايابي مركز و كمي مي تواند مبنايي براي تعيين منشا رسوبات و سهم هر يك از منابع رسوب از جمله زير حوزه ها باشد. روش ياد شده جهت تعيين سهم زير حوزه هاي آبخيز چنداب با مساحت بالغ بر 97.3 كيلومتر مربع در توليد رسوب به كار رفته است. در طول اين پژوهش كاني هاي رسي به عنوان منشاياب مناسب مورد استفاده قرار گرفته اند. براي اين كار از دهانه هر زير حوزه يك نمونه برداشته شده و سپس يك نمونه نيز از رسوبات عرصه پخش سيلاب اخذ شده است. نمونه هاي ياد شده از الك 200 (63 ميكرون) عبور داده شده و تحت آزمايش XRD، نمودار آنها تهيه گرديد. در ادامه نوع و مقدار هر كاني رسي در هر نمونه تعيين و به روش همگن سازي خوشه اي، زير حوزه هاي همگن تفكيك شدند. سپس با استفاده از مدل چند متغيره خطي، سهم نسبي هر واحد همگن در توليد رسوب تعيين شده است. مقدار ميانگين ساليانه توليد رسوبات زير حوزه بر اساس اطلاعات آماري موجود و همچنين تخمين مقدار رسوبات تجمع يافته در درون كانال ها (به مدت 5 سال) تعيين شده و مقدار مزبور پس از محاسبه در كل حوزه بر اساس نسبت هاي حاصله ما بين واحدهاي همگن تقسيم گرديده است. در ادامه، نتايج حاصله با نتايج روش MPSIAC مقايسه شد.

حوزه آبريز در شمال غرب نيشابور و در ارتفاعات جنوبي رشته كوه هاي بينالود واقع گرديده است. اين حوزه از دو سرشاحه اصلي (رودخانه بار و رودخانه طاغون) تغذيه مي گردد. رودخانه بار از نوع بريده بريده با بستر شني محسوب ميشود. از نظر زمين شناسي ساختماني، ناحيه مورد مطالعه از چين خوردگي ها و گسل هاي فراواني تشكيل گرديده است. جنس سنگ ها نيز از تنوع بالايي برخوردار است و سن آنها مزوزوئيك تا عهد حاضر است. به علت شرايط خاص زمين شناسي، آب و هوايي، تكتونيكي انواع مختلف فرسايش، اعم از مكانيكي، آبي، بادي و نيز حركنت هاي توده اي ناحيه مورد مطالعه مشاهده گرديده است. تخريب مكانيكي به صورت واريزه عمدتا در سازندهاي صخره ساز منطقه مثل سازند لارو دليچاي وجود دارند. فرسايش آبي كه قسمت اعظم فرسايش هاي منطقه را در بر مي گيرد بيشتر در سنگ هاي نرم مثل مارن، شيل و پادگانه هاي آبرفتي هستند و شامل فرسايش باراني، شياري، آبراهه اي و هزار دره است. اشكال فرسايش بادي نيز به طور متنوعي مانند تخت ديو، اشكال لانه زنبوري (تافوني) در منطقه نمود دارد كه بيشتر در قسمت هاي مركزي حوزه و مخصوصا در كنگلومرا و ماسه سنگ هاي ائوسن گسترش دارند. حركت هاي توده اي عمدتا در دامنه هايي پر شيب از رسوبات سست به دو صورت لغزش هاي قديمي و فعال و همچنين حركت توده هاي سنگي مشاهده مي شود. لغزش هاي عهد حاضر عمدتا در قسمت هاي مياني و جنوبي حوزه قرار دارند.

بررسي هاي كلي نشان دهنده اين حقيقت است كه بدون كشاورزي و يا تغييرات كاربري اراضي و دست بردن در منابع طبيعي، زمين قادر به تامين غذا براي اندكي از جمعيت خود خواهد بود. لذا در يكصد سال اخير كه رشد جمعيت روز افزون كره زمين، نياز به غذا را افزايش داده است، بشر به ابداع روشهاي علمي روي آورده كه ضمن تغيير كاربري، خطرات ناشي از اين تغييرات را كاهش دهد. در حال حاضر روند تغييرات كاربري اراضي در مراوه تپه بر پايه روند علمي و توام با عمليات حفاظتي نيست. لذا جهت بررسي مكانهاي مطالعاتي در سه كاربري زراعت، مرتع و جنگل دست كاشت با شيب 25 تا 35 درصد در دو جهت شمالي و جنوبي انتخاب گرديند. در هر كاربري در دو جهت شمالي و جنوبي، نفوذپذيري سطحي و ميزان مواد آلي با نمونه برداري از خاك در آزمايشگاه تعيين گرديد. نتايج مطالعات نشان داد كه در جنگل دست كاشت ميزان نفوذپذيري حداكثر مقدار را داشته است، در صورتيكه در زراعت ديم نفوذپذيري حداقل بوده است. مقايسه ميزان مواد آلي خاك هم روندي مشابه روند نفوذپذيري را از خود نشان مي دهد. در اين مطالعه، جهت جغرافيايي نيز بررسي گرديد كه نشان ميدهد در هر سه كاربري جهت شمالي از ميزان نفوذپذيري و مواد آلي خاك بالاتري نسبت به جهت جنوبي برخوردار است. نتايج فوق الذكر نشان ميدهد كه براي كاهش آسيبهاي حاصل از سيل و فرسايش خاك در اين منطقه از استان گلستان، بايد در تغييرات كاربري اراضي از اصول وروشهاي حفاظتي استفاده نمود، در غير اين صورت روند خسارت سيل افزايش خواهد داشت.

فرسايش خندقي در اراضي لسي استان گلستان از فرسايشهاي مهم آبي در اين اراضي محسوب مي شود بطوريكه ميتوان آن را از عوامل مهم نابودي خاكهاي غني لس در منطقه دانست. از طرفي، اگر به بار رسوبي حمل شده توسط رودخانه هاي مهم استان (گرگانرود و اترك) توجه شود بوضوح مشاهده مي گردد كه ذرات رس و سيلت بحدي زياد است كه ظاهر آن را در فصولي كه حجم آب آن افرايش يافته بصورت جرياني از گل مشاهده مي گردد. اين حجم رسوب با وارد شدن به مخزن سدها، كانالهاي آبياري و استخرهاي پرورش ماهي در منطقه مشكلات زيادي را ايجاد مي كند. مديريت صحيح اراضي لسي منطقه مي تواند نقش بسزايي در كاهش حجم رسوب انتقالي رودخانه هاي منطقه كه از بسترهاي لسي سرچشمه گرفته و يا عبور مي كنند داشته باشد. در اين راستا به نقش پوشش گياهي احيا شده بوسيله قرق اراضي اشاره ميشود كه بر روي دامنه اي از تپه هاي لسي منطقه اينچه برون درشمال گرگان انجام شده است.
تپه هاي موجود در منطقه اينچه برون كه آنها را به عنوان تپه هاي لسي معرفي نموده اند. منشا پيدايش درياچه هايي در منطقه شده اند كه هم اكنون آنها را به عنوان تالابهاي بين المللي مورد حمايت قرار داده اند. اين تپه ها با اينكه در منطقه اي شور واقع شده اند بعلت داشتن ارتفاع نسبت به اراضي پست و شور منطقه محدوديت شوري آنها را نداشته و شرايط براي استقرار نباتات بيشماري را دارا مي باشند ولي از آنجايي كه محل مناسبي براي اسكان دامداران منطقه هستند. در فصول چرا توسط تعداد بيشماري دام مورد چرا قرار مي گيرند و شدت چرا به اندازه اي است كه كاهش شديد پوشش گياهي آن را سبب شده است.
براي اين منظور سطحي حدود 14 هكتار در منطقه توسط سيم خاردار و پايه هاي نبشي قرق گرديد وتعداد 5 خندق در آن انتخاب شد. فرآيند رشد راس خندقها، مقاومت سطحي خاك، درصد رطوبت حجمي خاك سطحي و تنوع گونه اي خندقهاي قرق شده با تعداد 10 خندق در بيرون از منطقه قرق شده با همان شرايط بعنوان شاهد مورد بررسي قرار گرفت. نتايج بدست آمده از تحقيق نشان داد كه قرق اراضي منجر به استقرار گونه هاي بسياري در منطقه مي شود بطوريكه اثري از آنها در منطقه خارج قرق مشاهده نمي شود. همينطور گسترش راس خندقها، مقاومت و درصد رطوبت حجمي خاك سطحي و تنوع گونه اي با احيا پوشش گياهي حوضه آنها بطور معني داري نسبت به خندقهاي گروه شاهد بعد از گذشت 3 سال اختلاف داشته است.

در اين مقاله نقش پوشش گياهي در جلوگيري از فرسايش و تثبيت كناره هاي رودخانه قره چاي از محل سرشاخه شراء تا محل اتصال شاخه (قره چاي) سيمينه رود استان همدان، به طور تقريبي 300 كيلومتري مورد ارزيابي قرار گرفتهاست. اين تحقيق نشان داد در مقاطعي با شرايط هندسي و هيدروليكي يكسان، بازه هاي با پوشش گياهي از نوع درخت بيد و صنوبر داراي فرسايش كمتري هستند. همچنين در بازه هاي با تركيب پوشش درختي و علفي، عملكرد پوشش در تثبيت جداره هاي رودخانه بسيار موثر تر بوده و مقدار فرسايش به مراتب كمتر وجود داشته است. همچنين در كناره هاي رودخانه و در منطقه سيلابي و مرطوب، درختان بيد نسبت به صنوبر از پايداري بيشتري برخوردار مي باشند. گونه هاي صنوبر به دليل نياز آبي كمتر نسبت به بيد، توانسته است در نقاط خشك تر رودخانه و معمولا دراولين پادگانه پس از بستر رودخانه به عنوان دومين خط حفاظتي عمل نمايد. بر اساس نقشه هاي توپوگرافي رقومي شده حوزه آبخيز قره چاي، سينوزيته 632 قوس در مسير رودخانه، محاسبه گرديد. بطوريكه بسته به ميزان ضريب سينوزيته براي هر قوس، سه كلاس به لحاظ حساسيت به فرسايش تعريف گرديد. اين كلاس ها كه عبارتند از قوس هاي واقع در كلاس زير بحراني، قوس هاي واقع در كلاس بحراني و قوس هاي واقع در كلاس فوق بحراني به ترتيب واجد سينوزيته ي كمتر از 1.15، سينوزيته 1.15 تا 1.5 و سينوزيته بالاي 1.5 مشخص گرديد. در قوس هاي زير بحراني، با توجه به اينكه فرسايش كناري چندان مشكل آفرين نيست، ايجاد پوشش در پاشنه جداره ي رودخانه عمل حفاظتي را به خوبي انجام داده است. در قوس هاي بحراني، كه با مشكل فرسايش در جناح خارجي پيچ و رسوبگذاري در جناح داخلي مواجه بوده است، استقرار پوشش در پاشنه و جناحين رودخانه امري ضروري است. در قوس هاي فوق بحراني كه فرسايش شديد و جابجايي محور رودخانه صورت مي گيرد. استقرار پوشش گياهي علفي و درحتي در پاشنه، جناجين و دشت سيلابي رودخانه لازم و ضروري بوده ولي به تنهايي موثر نبوده و نياز به انجام عمليات پشتيباني و اجراي سازه هاي مكانيكي مي باشد.

با توجه به مساحت 110000 هكتاري اين اراضي با كاربري غير جنگلي در استان گلستان، و ارتزاق جمعيت زيادي از كشت و زرع اين اراضي از يك سو، و بحث فرسايش خاك و سيل از سوي ديگر، راهكار تشويق ساكنان اين مناطق به تبديل اراضي زراعي به كشت درختان مثمره، بعنوان يكي از شيوه هاي كنترل فرسايش خاك و از جمله پديده لغزش، مورد نظر مسوولين قرار گرفت. اين مطالعه با هدف بررسي سيستم ريشه اي دو گونه گياهي گردو وليك اجرا گرديد، به گونه اي كه پس از انتخاب نمونه ها، اقدام به حفرروفيل در پاي آن شده و با استفاده از دبل رينگ، نفوذپذيري نمونه ها مورد اندازه گيري قرار گرفت. نتايج نشان مي دهد، عملكرد ريشه گونه وليك در سنين پايينتر از 10 سالگي، بهتر از گونه گردو بوده ولي در سنين بالاتر از 10 سالگي، ريشه گردو داراي عملكرد بهتري نسبت به گونه وليك مي باشد. ولي با لحاظ سنگيني وزن گونه گردو در مقايسه با گونه وليك، عملكرد گونه وليك در سنين بالاتر از 10 سال نيز در پايداري اراضي شيبدار، بيشتر است.

علف و تيور يكي از گياهاني است كه چشم انداز اميدبخشي را در مبارزه با تخريب زمين گشوده است. اين گياه گرمسيري بطور طبيعي در خيلي از مناطق جهان از ارتفاعات تا اراضي مسطح با انواع خاكها در حالتهاي مختلف مي رويد. گونه Vertiveria zizonioides يكي از انواع گونه هايي است كه به دليل رشد و استقرار سريع براي جلوگيري از فرسايش خاك و رواناب در اراضي شيبدار بر روي خطوط تراز كاشته مي شود. اين گونه خيلي سريع بصورت يك ديوار سبز در دامنه هاي شيبدار خودنمايي مي كند. و چنانچه با فاصله از يكديگر كشت گردد قطر آن به حدود 30 سانتي متر و ارتفاع آن به 50 تا 150 سانتي متر مي رسد. حداكثر گسترش ريشه آن 3-4 متر در عمق و از طرفين 50 سانتي متر مي باشد كه باعث حفظ خاك و آب مي شود. اين گياه مي تواند جايگزيني ساده و ارزان قيمتي براي ديواره هاي خاكي كه بمنظور كاهش فرسايش خاك سطحي در مزارع شيبدار ساخته مي شوند، در نظر گرفته شود. هزينه آن حدود 1-10% ساير روشها است و به نگهداري خاصي نياز ندارد.