بانک مقالات کشاورزی

در اين تحقيق به بررسي رابطه تغييرات دو پارامتر اصلي اقليم يعني دما و بارندگي در استان مازندران با تاكيد بر بخش نوار ساحلي در ياي خزر و مقايسه آنها با تغييرات اين دو پارامتر در مقياس نيمكره شمالي و جهاني پرداخته شده است. بدين منظور سري داده هاي سالانه بارندي و دماي متوسط در سه ايستگاه گرگان، بابلسر و رامسر طي دوره آماري 2003-1956 و در چهار دوره 12 ساله (از ايستگاه گرگان به عنوان ايستگاه معرف در شرق مازندران استفاده شد) و 9 ايستگاه د يگر با دوره هاي آماري متفاوت از 19تا 36 سال مورد مطالعه قرار گرفتند. در اين تحقيق از آزمون هاي ناپارامتري من-كندال وSen's estimator of slop به ترتيب براي تعيين چگونگي روند و شيب يا بزرگي روند استفاده شده است. نتايج نشان داد كه رابطه تغييرات دما و بارندگي در سه ايستگاه رامسر، بابلسر و گرگان به گونه اي است كه با كاهش دما، شاهد كاهش بارندگي و با افزايش دما، شاهد افز ايش بارندگي هستيم، بطوريكه دما و بارندگي در ايستگاه گرگان با كاهش، در ايستگاه بابلسر با افزايش و در ايستگاه رامسر با هر دو روبه رو بوده است.اين امر، در 4 دوره 12 ساله بصورت جداگانه و در طول دوره مورد مطا لعه د يده مي شود. اين شرايط در رابطه با تغييرات اين دو پارامتر در مقياس هاي نيمكره شمالي و جهاني مشاهده نمي شود، زيرا در اين دو مقياس، شاهد افز ايش دما و كاهش بارندگي هستيم كه عكس يكديگر رخ مي دهند. بطور كلي دما در تمام ايستگاه هاي مورد مطالعه به جز ايستگاه گرگان افزايش و بارندگي هم در ايستگاه هاي مختلف، تغييرات متفاوتي را داشته است كه اين شر ايط مي تواند تاثيري از افزايش گازهاي گلخانه اي در سطح محلي، منطقه اي و حتي جهاني باشد.

با افزايش توان فناوريها در بهره برداري از منابع طبيعي، تعادل زيست محيطي، در دو قرن حاضر به زيان طبيعت بر هم خورده كه پديده اي اسف بار و گاه جبران ناپذير بوده است. راه حل اين معضل در جامعه بين الملل، امروزه حفاظت از منابع طبيعي و آبخيزداري و محيط زيست است. اين مقاله مي كوشد تا شاخصهاي پايداري منابع طبيعي و آبخيزداري را از ديدگاه دين بررسي كند. براي اين منظور ديدگاه متخصصان و كارشناسان به طور عميق بررسي شد و نتايج نشان داد كه هر آنچه تاكنون تحت عنوان پايداري منابع طبيعي و آبخيزداري انجام گرفته، چيزي بيش از فعاليتهاي فني براي نگهداري از منابع طبيعي و آبخيزداري و محيط زيست نبوده است در حاليكه ارزشهاي بنيادي ديني (آيات قرآن و احاديث و بزرگان ديني) به دليل برخورداري از پشتوانه اخلاقي نقش اساسي تري در پايداري منابع طبيعي و محيط زيست ايفا مي كند. گامهاي پيشنهادي براي رسيدن به اين هدف عبارتند از رعايت تعادل در سياستگزاريها، بها دادن به انسان، تاكيد بر آگاه سازي افراد و تجديدنظر عميق در تعهدات و مسووليت پذيري مشترك.

محدوده ساري - نكا شامل دو رودخانه اصلي تجن و نكا و رودهاي كوچك بين آنها بوده كه دشت ساحلي به ابعاد 30×30 كيلومتر در پا ياب آن قرار دارد. حدود جغرافيايي اين منطقه از شمال به درياي مازندران، از جنوب به سلسله جبال البرز، از شرق به حد شرقي حوزه آبريز رودخانه شورش رستمكلا و از غرب به حد شرقي حوزه آبريز رودخانه سياهرود منتهي مي شود. محدوده مورد مطالعه با مساحت 198 كيلومترمربع بين عرضهاي شمالي 4051500 تا 4071000 و بين طولهاي شرقي 692000 تا 709500 قرار دارد و داراي اقليمي مرطوب و معتدل با ميانگين بارندگي ساليانه حدود 760 ميلي متر و متوسط درجه حرارت 16.6 درجه سانتي گراد است. جهت بدست آوردن آمار و اطلاعات موردنظر در محدوده بيلان وجود يك شبكه پيزومتري با پراكندگي مناسب لازم و ضروري است. بر اساس تراكم منابع بهره برداري آب و وجود رودخانه و زهكش و مناطق تبخيري و عوامل زمين شناسي كه موجب تغييرات موضعي در سطح سفره آب زيرزميني مي گردد، پراكندگي شبكه پيزومتري دشت انتخاب و تكميل گرديد. مقادير قابليت انتقال حداقل 500 و حداكثر بيش از 1000 مترمربع بر روز در محدوده مورد مطالعه مي باشد. در دوره هاي خشكسالي كه افزايش برداشت و عدم نزول بارش بهنگام در آبخوان سبب افت قابل ملاحظه اي شده بود بهره برداري از سد شهيد رجايي سبب آسيب كمتر كشاورزان و به تبع آن سفره آب زيرزميني اين منطقه گرديده است. اثر اين پديده در تغييرات درازمدت سطح ايستابي آبخوان مشهود است. به نحوي كه در طول دوره 70-85 تغييرات سطح ايستابي دشت ساري نكا بررسي و مشخص شد كه افت باقيمانده سالهاي قبل جبران گشته است.

به نظر مي رسد عدم قطعيت در داده ها بخصوص در ميزان K، نرخ پمپاژ آب زيرزميني، تغذيه توسط رودها، قابليت انتقا ل و ضريب ذخيره مهمترين عوامل ايجاد خطا در مدل جريان آب زيرزميني باشند. از طرف ديگر ناهمگن و ناهمسانگرد بودن آبخوان در سلولها از ديگر عوامل ايجاد خطا در واسنجي است. محدوده ساري - نكا شامل دو رودخانه اصلي تجن و نكا و رودهاي كوچك بين آنهابوده كه دشت ساحلي به ابعاد 30×30 كيلومتر در پاياب آن قرار دارد. محدوده مورد مطالعه با مساحت 198 كيلومترمربع در استان مازندران واقع شده است پس از انتخاب بسته نرم افزاري مناسب MODFLOW/PM اقدام به تهيه مدل مفهومي و شبيه سازي آبخوان گرديد.

فرسايش آبي بر روي توليد كشاورزي و منابع طبيعي، ساخت و سازها و كيفيت آب در مقياس هاي مختلف اثر منفي بر جا مي گذارد. ارزيابي فرسايش آبي در مق ياس منطقه اي داراي اهميت بسيار بالايي است اما اين ارزيابي به علت نبود و يا عدم دسترسي به داده ها و كيفيت نامناسب آنها با محدوديت روبروست. سنجش از دور ماهواره اي و داده هاي حاصل از اين تكنولوژي مي تواند با فراهم آوردن داده هاي مكاني در ابعاد وسيع در چنين ارزيابي هايي نقش اساسي داشته باشد. در طول 30 سال گذشته مطالعات مختلف كارايي اين داده هاي سنجش از دور را به خوبي نشان دادند. هدف مقاله حاضر، مروري به روشهايي مي باشد كه براي ارزيابي فرسايش آبي با استفاده از سنجش از دور ماهواره اي بكار گرفته شده اند (برگرفته از مقاله مروري وريلينگ در سال 2006 و مطالعات ديگر در زمينه فرسايش خاك). ابتدا به مطالعاتي اشاره مي كند كه به شناسايي فرسايش آبي پرداخته و در ادامه فاكتورهاي كنترل كننده فرسايش آبي را مورد ارزشيابي قرار مي دهد. چهار نوع از فاكتورها در اينجا بحث مي شوند كه عبارتند از توپوگرافي، خصوصيات خاك، پوشش گياهي و فعاليت هاي مديريتي. سپس روش هاي ارزيابي دقت نقشه هاي فرسايش آبي كه با استفاده از داده هاي ماهواره اي تهيه شده اند مورد بحث قرار مي گيرند. طبق نتايج حاصل از مطالعات، مهمترين نگراني در نقشه بندي فرسايش آبي كمبود داده ها در تعيين صحت اين نقشه هاست. مورد ديگري كه بايد به آن توجه داشت همكاري نزديك بين جامعه سنجش از دور و دانشمندان متخصص در زمينه هاي فرسايش آبي است. همكاري نزديك اين دو گروه مي تواند در پايش و ارزيابي سريع، كم هزينه و بروز فرسايش آبي در مقياس منطقه اي كمك شاياني نمايد.

از آنجايي كه فرسايش تشديدي خاك يكي از موانع مهم براي دستيابي به توسعه كشاروزي و منابع طبيعي است و كاهش فرسايش خاك در حوزه هاي آبخيز يكي از راهكارهاي مناسب جهت دستيابي به توسعه پايدار و كاهش هدر رفت منابع مي باشد، كمينه نمودن فرسايش خاك با استفاده از مدل هاي بهينه سازي در مديريت منابع طبيعي يك الگوي مناسب مديريتي درجهت حفظ منابع موجود است.
تحقيق حاضر در حوزه آبخيز بريموند به مساحت 9572 هكتار در استان كرمانشاه به منظور فرمول بندي فرسايش خاك جهت استفاده در مدل هاي بهينه سازي كاربري اراضي با هدف كاهش فرسايش انجام شده است. به منظور دستيابي به اهداف تحقيق، مقادير فرسايش در واحدهاي هيدرولوژيكي با كمك GIS و استفاده از روش PSIAC محاسبه شده، سپس ميزان فرسايش در هر كاربري در حوزه آبخيز به دست آمده و به عنوان ضرايب تابع هدف مورد استفاده قرار گرفت. محدوديت هاي اقتصادي - اجتماعي و قانوني موجود در حوزه آبخيز نيز مورد ارزيابي قرار گرفته و در نهايت مساله فرسايش خاك در حوزه آبخيز فرمول بندي گرديد.

در راستاي بررسي تغييرات خطوط ساحلي كشور، تغييرات حاصله در خطوط ساحلي منطقه گميشان طي دهه هاي اخير و پديد آمد تالاب گميشان، زمينه تخقيق و مطالعه در خصوص نحوه و ميزان اين تغييرات و نيز بررسي عوامل موثر د رآن را در بازه زماني 1370-1346 فراهم نمود. روش GIS براي مطالعات انتخاب شد و بر اساس عكس هاي هوايي و تصاوير ماهواره اي سال هاي مذكور و با استفاده از نرم افزارهاي مربوطه، روند تحقيق طي شد. سطوح مناطق فرسايش يافته و رسوبگذاري شده در نوار ساحلي محاسبه و در قالب جداول و نقشه هاي فرسايش و رسوبگذاري ارايه گشت. نقشه هاي واحدهاي رسوبي نيز به تفكيك دو دوره ترسيم شد. نقشه هاي واحدها يرسوبي نيز به تفكيك دو دوره ترسيم شد. مقايسه نقشه هاي ترسيم شده و جداول مربوطه نشان دهنده تغييرات قابل توجه در واحدهاي رسوبي نوار ساحلي و همچنين ايجاد فرسايش و رسوبگذاري به ميزان 6198.1 و 4203.5 هكتار مي باشد، كه منتج به پيدايش تالاب گميشان گشته است. عوامل موثر در تغييرات مذكور، شامل عوامل زمين شناسي، اقليمي، هيدروديناميكي (الگوي امواج، جريان رسوبات گرگان رود، جهت جريانات عمومي درياي خزر)، نوسانات سطح آب درياي خزر نيز مورد بررسي قرار گرفت. بر اساس بررسي هاي انجام شده و مقايسه نقشه هاي تهيه شده، به نظر مي رسد تنزل تدريجي سطح آب دريا و پسروي آن تا سال 1356 و نزديك شدن خط ساحل به راس دلتاي گرگان رود موجب بروز شرايط خاصي براي خطوط جريان آب و رسوب خروجي از گرگان رود گشته، به طوري كه جريانات رسوب، تحت تاثير امواج شكسته شده شمال غرب و غرب و همچنين جريانات عمومي درياي خزر در جهت جنوب به شمال درمنطقه گميشان موجب رسوبگذاري در شمال دانه گرگان رود، در امتداد ساحل گشته و منجر بهشكل گيري پشته و يا زبانه ماسه اي گميشان شده است. پديدار شدن تدريجي زبانه ماسه اي و افزايش سطح آب دريا از سال 1356 به بعد، علت تشكيل و توسعه تالاب گميشان بوده است.

فرسايش سواحل آبراهه هاي جريان باعث خسارت به اراضي مستعد كشاورزي، تاسيسات مجاور و عرض شدن آبراهه جريان مي شود. فرايند فرسايش توده اي ساحل رودخانه عاملي جهت انتقال احجام بزرگ رسوبات همراه با پيامدهاي رسوب گذاري در پايين دست يك سيستم رودخانه بوده و مساله مهمي در مديريت رودخانه مي باشد. رسوبات حاصل از فرسايش سواحل در برخي مواقع درصد قابل توجهي از مجموعه كل رسوبات انتقالي توسط جريان رودخانه (تا 80 درصد)، را شامل مي شوند. در اين تحقيق به منظور مطالعه پديده فوق در ايران، قسمتهاي مختلفي از سواحل رودخانه هاي كرج، كردان، كارون، كرخه، كرخه نور و روفايه مورد بررسي قرار گرفت. مطابق مطالعات صحرايي، سالانه حجم وسيعي از اراضي مجاور سواحل رودخانه هاي موجود در كشور بر اثر فرسايش به طرق گوناگون و به ويژه فرسايش توده اي وارد جريان رودخانه شده و همراه با جريان به سمت پايين دست حمل مي گردند. رسوبات مزبور در نهايت با ته نشيني در مخازن سدها، موجب كاهش حجم مفيد مخازن سدها و آسيب ديدگي تجهيزات نيروگاه هاي برقابي شده و يا در محل دهانه آبگير بندهاي انحرافي تجمع يافته و موجب انسداد دريچه هاي شبكه هاي آبياري مي شوند. نظر به اينكه خصوصيات ترك كششي از پارامترهاي مهم در تعيين شكل هندي سواحل بوده و در آناليز پايداري سواحل در برابر گسيختگي موثر مي باشند، بر اساس مشاهدات صحرايي در كليه رودخانه هاي مورد بررسي، در خاكهاي ريزدانه اي كه ذرات چسبنده رس حداكثر 10 تا 20 درصد وزني مصالح تشكيل دهنده ساحل را تشكيل دهند، توسعه ترك كششي با تغييرات شرايط رطوبتي خاك و وقوع فرسايش توده اي محتمل مي باشد.

مديريت و برنامه ريزي به منظور حفاظت خاك نيازمند آگاهي از نحوه عمل فرآيندهاي فرسايش و ميزان توليد رسوب مي باشد. درك شرايط حاكم بر حوزه هاي آبخيز عموما از طريق مدلسازي روابط موجود صورت پذيرفته كه در قالب انواع مختلف مدلها ارايه مي گردد در اين تحقيق مدل (Hillslope Erosion Model)HEM براي تخمين ميزان فرسايش و رسوب در بخشي از مراتع شهرستان تالش از طريق مقايسه نتايج بدست آمده با مثادير رسوب مربوط به پلاتهاي آزمايشي، براي 24 رگبار مورد ارزيابي قرار گرفته است. نتايج بدست آمده از كاربرد مدل نشان دهنده همبستگي خوب و ضريب تبيين 77% بين داده هاي مشاهده اي و مقادير تخميني مدل و خطاي تخمين بالا و در حد 141.3% در رگرسيون خطي و همبستگي بسيار خوب و ضريب تبيين 96% بين داده هاي مشاهده اي و مقادير تخميني مدل و خطاي تخمين قابل قبول 22.3% در رگرسيون تواني بوده كه لزوم واسنجي مدل براي كاربرد در شرايط مختلف را ايجاب مي كند.

نظر به اينكه بروز رواناب در بخشهاي مختلف حوزه و تجميع آنها در آبراهه ها نقش مهمي در فرسايش و توليد رسوب ايفا مي نمايد، لذا هر گونه عمليات كنترلي در جهت كنترل و مهار سيل نقش فزاينده اي در كاهش رطوبت خروجي از حوزه خواهد داشت. اين مهم در زمان افزايش تراز سيل در رودخانه و تاثير فزاينده آن در فرسايش كناري ازاهميت ويژه اي برخوردار مي باشد. به همين منظور تحقيق حاضر با هدف كاهش خسارات سيل و كم كردن توليد رسوب، الگوي كاربردي و نويني را در بهينه سازي عمليات آبخيزداري و مهار سيل ارايه مي دهد. متدولوژي ارايه شده، زير حوزه هاي يك حوزه اصلي را براي تمركز عمليات مهار سيلاب و كاهش رسوب الويت بندي مي كند، به همين منظور با استفاده از مفهوم نمودار مساحت - زمان، رفتار حوزه در يك مدل هيدرولوژيكي شبيه سازي، واسنج و ارزيابي شده است، سپس سطوح هم پيمايش حوزه استخراج و توزيع مكاني زير حوزه ها بر روي اين سطوح مورد بررسي قرار گرفت است. از آنجا كه توزيع مكاني زير حوزه ها و پتانسيل سيلخيزي آنها در شكل گيري و شدت سيلاب خروجي از حوزه موثر مي باشند. لذا با فرض اجراي عمليات مهار سيلاب در زير حوزه هاي واقع در هر سطح هم پيمايش و همگني سازندهاي زمين شناسي آن، تاثير آنها روي دبي اوج هيدروگراف سيل و ميزان كاهش بار رسوبي آن در خروجي حوزه قابل بررسي خواهد بود. بر اين اساس، كاربردآزمايشي اين متدولوژي نشان داد كه زير حوزه هاي سطح هم پيمايش واقع در بخش مياني حوزه با 64.6 كيلومتر مربع مساحت، بيشترين تاثير در دبي اوج سيلاب خروجي از حوزه اصلي را دارا مي باشد. در اين حالت ميزان كاهش دبي اوج سيل و بار رسوبي آن براي سيلاب صدساله (318 متتر مكعب بر ثانيه) به ترتيب 112 متر مكعب بر ثانيه و 28 تن در ساعت خواهد بود. لذا عمليات آبخيزداري در زير حوزه هاي يا شده از اولويت بيشتري برخوردار خواهد بود. به طور كلي از خروجي بطرف بالا دست و بخش هاي مياني حوزه، همراه با افزايش وسعت سطوح هم پيمايش، تاثير زير حوزه ها در دبي اوج سيلاب و ميزان كاهش رسوب افزايش نشان مي دهد. لذا با تمركز عمليات آبخيزداري بر اساس اولويت ها در مناطق تعيين شده، هزينه هاي اجرايي طرح بهينه گرديده و بيشترين بازده را در كنترل سيلاب با صرف اعتبارات محدود ارايه مي نمايد.

بي شك يكي از مهمترين ابزار شناخت پديده ها و شرايط آنها بر روي زمين به ويژه مناطق دوردست و صعب العبور و يا مناطقي كه به دلايل مختلف امكان دسترسي به آنها وجود ندارد، تصويربرداري مي باشد. سنجش از دور شامل بررسي داده با به كارگيري وسايل مختلف ديداري و تعبير و تفسير آنها با استفاده از كامپيوتر به منظور آناليز داده هاي عكسي و داده هاي رقومي مي باشد. با استفاده از اين آناليزها و تجزيه و تحليلها امكان تهيه انواع شكل هاي موضوعي و كارتوگرافي در مقياسهاي گوناگون وجود دارد.
در اين تحقيق با استفاده از نرم افراز سنجش از دور ERDAS و تصوير ماهواره اي لندست 7، سنجنده ETM مربوط به سال 2002 ميلادي شكل كاربردي اراضي پنج حوزه آبخيز بزرگ محاط استان تهران شامل حوزه هاي آبخيز طالقان رود، هراز، درياچه نمك، جاجرود - كرج و كوير مركزي تهيه گرديد. نتايج بيانگر آن است كه شكل كاربري تهيه شده به ميزان بالاي با كاربريهاي موجود در منطقه همخواني دارد.

از آنجا كه پيشگيري مقدم بر درمان است، در اين مقاله نتايج حاصل از دو بررسي آزمايشگاهي كه به منظور پيشگيري از ورود رسوبات به آبگير با كاربرد صفحات مستغرق در ابگيرهاي ثقلي صورت گرفته است ارايه مي گردد. آزمايشات در فلوم آزمايشگاهي به طول 30 متر و عرض 1.5 متر انجام شده است كه در يك سوم پاياني آن آبگيري به عرض 0.6 و زاويه آبگيري 60 درجه قرار دارد. كف فلوم اصلي از مواد رسوبي با قطر 3.4 ميلي متر و شيب 0.005 پوشش داده شده و كف كانال انتقال (آبگير) ازمواد صلب سيماني با شيب صفر مي باشد دبي هاي 50، 60 و 70 و 80 ليتر بر ثانيه، مقادير اصلي بده آبي ايجاد شده مي باشد. نتايج آزمايشات اول كه كاربرد صفحات به صورت سه تايي منظم و دوتايي زيگزاگ در عرض و به صورت مستقيم در طول و در جلوي آبگير مي باشد بيانگر آنست كه حجم رسوب گذاري در مدخل آبگير نسبت به شرايط بدون كاربرد صفحات مستغرق بين 55 تا 75 درصدكاهش مي يابد، در اين حالت آرايش زيگزاگ صفحات عملكرد بهتري داشته است. بر اساس بررسي آزمايشگاهي دوم چنانچه نصب صفحات مستغرق با آرايش هاي ياد شده به صورت مورب پله اي در طول كانال اصلي ادامه يابد، ميزان رسوبات ورودي به آبگير بين 15 تا 43 درصد كاهش نشان مي دهد. در اين حالت، آرايش منظم صفحات نسبت به آرايش زيگزاگ، تاثير بهتري در تغيير مسير خط القعر و كاهش ميزان رسوب گذاري داشته و آرايش منظم صفحات در تمامي موارد با اختلاف كمتر از پنج درصد باعث كاهش راندمان رسوب گذاري در دهانه آبگير شده است. در آرايش صفحات، فاصله طول چهار، سه و شش برابر ارتفاع صفحه مستغرق، به ترتيب باعث كاهش ميزان رسوب گذاري در دهانه آبگير شده است.

آبخيزداري برنامه ريزي، اجرا و مديريت پروژه ها و طرح هاي حفظ، احيا و توسعه و بهره برداري بهينه از منابع طبيعي تجديد شونده، موجود در حوزه هاي آبخيز است. فعاليتهاي مكانيكي از نظر عملكرد در كنترل فرسايش و رسوب به چند دسته حفاظتي، كنترلي، تثبيت كننده قابل تقسيم هستند. بندهاي خاكي و پخش سيلاب در رديف كنترلي، ديوار ساحلي و چكدم ها در رديف حفاظتي با عملكردهاي مختلف و عمليات بيومكانيكي و بيولوژيكي در رديف تثبيت كننده ها و كاهش دهنده قرار مي گيرند. فعاليت قابل توجه حوزه آبخيزداري دشت يزد اردكان انجام شده است در اين تحقيق 30 مورد بند خاكي، مناطق دشتي با شيب كمتر از 5 درصد و 24 مورد بند خاكي مناطق كوهستاني با شيب كمتر از 10 درصد و 7 مورد پخش سيلاب و 32 مورد بند سنگي ملاتي، 10 مورد بند خشكه چين، 4 مورد بند گابيوني، 1500 متر ديوار ساحلي و 150 هكتار عمليات بيولوژيكي (كپه كاري و بذركاري) و بانكت بندي مورد ارزيابي قرار گرفته و ميزان كنترل رسوب و سيل در هر يك از آنها به ازاي واحد عمليات مكانيكي ارايه شده است.

اين تحقيق به منظور بررسي مقايسه نقش كاربري هاي مختلف و كلاس هاي شيب در توليد فرسايش خاك (فرسايش سطحي و شياري) در حوزه آبخيز كسيليان به اجرا در آمد. حوزه كسيليان داراي 1000 هكتار ديم زاد، 878 هكتار ديم زار رها شده، 690 هكتار مرتع، 3480 هكتار جنگل، 234 هكتار مناطق مسكوني و 440 هكتار راه ها با مساحت كل 6722 هكتار مي باشد. اين تحقيق به صورت طرح آزمايشي كرت هاي خرد شده با سه تيمار اصلي كلاس شيب 9، 25 و 45 درصد و چهار تيمار فرعي كاربري اراضي مرتعي ديم زار رها شده، ديم زار، جنگل با سه تكرار در هر تيمار آزمايشي به مدت 5 سال با 30 واحد آزمايشي داراي آمار به انجام رسيد. پلات ها به ابعاد 22.1×1.83 متر در كاربري هاي مرتعي، ديم زار، ديم زار رها شده و پارسل ها به مساحت 102 متر مربع در عرصع جنگلي كه به يك مخزن جمع آوري رسوب وصل مي شود و به صورت ماهيانه ميزان فرسايش توليدي بر حسب گرم اندازه گيري شده است. نتايج حاصل از تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نشان داد. به طوري كه فرسايش سطحي و شياري دامنه ها در ديم زار 0.75، در ديم زار رها شده 0.470 در مرتع 0.29 و در جنگل 0.11 تن در هكتار در سال محاسبه گرديد.

فرسايش و انتقال رسوب دو پديده طبيعي مي باشند كه در شرايط مختلف جغرافيايي بوقوع مي پيوندند. از طرف ديگر تعيين مقدار فرسايش و يا انتقال رسوب عملا بسيار مشكل بوده و روشهاي متفاوتي براي برآورد آنها پيشنهاد شده است. مقدار رسوب انتقالي در رودخانه ها به مقدارمواد حاصل از فرسايش حوزه و آبراهه يا رودخانه بستگي داشته و با تغيير در مقدار فرسايش مقدار رسوب نيز تغيير مي يابد .به منظور برآورد رسوب انتقالي در طول سال منحني هاي سنجه رسوب (به صورت سالانه و ماهانه) در دو ايستگاه هيدرومتري واقع بر روي رودخانه گرگانرود استخراج شدند و معادلات و مقادير ميانگين خطاي آنها تعيين شد. علاوه بر اين به كمك شبكه عصبي مصنوعي نيز مقادير رسوب برآورد شد، انگاه مقادير ميانگين خطاي برآورد رسوب به اين روش نيز تعيين شدند. سپس اين مقادير با يكديگر مقايسه شدند. نتايج تحقيق نشان ميدهد كه خطاي مدلهاي شبكه عصبي مصنوعي به طور متوسط نصف خطاي مدلهاي منحني سنجه رسوب مي باشند. ضمن آنكه خطاي مدل ماهانه نيز بسيار كمتر از خطاي مدل سالانه مي باشد.