«پلی برای نمایش توانمندی‌ها» عنوان سرمقاله روزنامه گسترش صنعت به قلم پیام خلیلی است كه در آن مي‌خوانيد:
بی‌شک برگزاری هفدهمین نمایشگاه بین‌المللی نفت، گاز، پالایش و پتروشیمی در سال تولید ملی، حمایت از کار و سرمایه ایرانی اثرات مثبت مضاعفی را برای سازندگان تجهیزات صنعت نفت به‌دنبال خواهد داشت.
این چنین نمایشگاه‌هایی یکی از فرصت‌ها و محل‌های مناسب برای به منصه ظهور رساندن توانمندی‌های داخلی، محصولات، خدمات و نوآوری‌‌ها در صنعت نفت به‌شمار می‌رود. در واقع نمایشگاه بهترین پل برای نشان دادن توانمندی‌های سازندگان به مصرف‌کنندگان است. یکی از مهم‌ترین اهداف سازندگان تجهیزات صنعت نفت حضور در نمایشگاه هفدهم در قالب گروه‌های تخصصی و با یک نگاه «فرآیندی» است. عملیاتی شدن دستاوردهای دو سال اخیر یکی دیگر از اهداف ما در نمایشگاه مذکور محسوب می‌شود. اما در این بین موانعی نیز وجود دارد که فعالیت سازندگان را با چالش مواجه کرده است.
در حال حاضر جدا از تحریم‌های بین‌المللی، کمبود نقدینگی مهم‌ترین عاملی است که بیش از هر چیزی سازندگان تجهیزات صنعت نفت را برای توسعه ظرفیت‌ها تحت فشار قرار داده است. این موضوع اثرات دیگری نیز در بر دارد که بارزترین آن کندشدن روند دور‌زدن تحریم‌هاست.
در حال حاضر سازندگان داخلی فقط با ۵۰ درصد از ظرفیت اسمی فعالیت می‌کنند که این موضوع چند ضرر را برای اقتصاد به دنبال دارد؛
۱- عدم استفاده از حداکثر ظرفیت داخلی باعث افزایش هزینه‌ها می‌شود و این امر در برخی موارد باعث تعطیلی واحد تولیدی می‌شود.
۲ -یکی دیگر از تبعات این کاهش ظرفیت تولید این است که قدرت رقابت از سازندگان داخلی گرفته می‌شود و در بازاری که این قدرت رقابت وجود نداشته باشد، تولیدکننده محکوم به فناست.
قطع به یقین اگر مشکلات مربوط به تامین نقدینگی در گردش واحدهای تولیدی حل شود و دولت با قدرت بیشتر از این بخش حمایت کند، سازندگان تجهیزات صنعت نفت توانایی تامین ۸۰ درصد از نیازمندی‌های داخلی را خواهند داشت. از سوی دیگر نباید فراموش کرد که به ازای خرید هر واحد از تجهیزات ساخت داخل برای سه نفر به‌طور مستقیم و حداقل برای پنج نفر به‌صورت غیرمستقیم اشتغالزایی ایجاد می‌شود. اما خرید خارجی فقط یک جنبه مثبت دارد و آن تامین به‌موقع تجهیزات است که کارفرمایان را به سمت استفاده نکردن از ظرفیت‌های داخلی سوق می‌دهد.
اما نباید به قیمت اتمام پروژه در زمان مقرر، تولید ملی را نابود کرد. اصولا زمانی‌که پروژه‌‌ها به صورت EPC واگذار می‌شود، پیمانکاران و کارفرمایان که در یک بازه زمانی محدود موظف به اجرای پروژه‌‌ها هستند از خرید داخل صرف‌نظر می‌کنند و به سمت خرید خارجی می‌روند چراکه نمی‌خواهند به علت تاخیر سازندگان داخلی پروژه‌های آنها در ریسک و خطر قرار بگیرد.
