مقالات زمين شناسي كاربردي و محيط زيست

جهت مطالعه و مشخص نمودن معادله تجربي بين عدد اس پي تي و سرعت موج برشي، در پنج منطقه شهر زاهدان عمليات لرزه نگاري درون چاهي همراه با آزمايش اس پي تي صورت پذيرفت. سرعت امواج برشي متناسب با تراكم ضعيف لايه هاي سطحي، پايين ميباشد، به همين ترتيب در اعماق بيش از 5 متر با توجه به جنس ماسه متراكم، معادله بدست آمده با نقشه هاي تهيه شده همخواني نشان مي دهد.

شهرستان گرگان در محدوده طول جغرافيايي 54 12/9 تا 54 44/9 و عرض جغرافيايي 36 30.6 تا 36 58/8 قرار دارد. از نظر زمين شناسي از قديمي ترين سازندهاي زمين شناسي به نام شيست هاي گرگان با سن پركامبرين (؟) و يكي از جديد ترين سازندهاي زمين شناسي به نام لسهاي گرگان در آن ديده ميشود كه لسها به صو رت نوار باريكي در پاي دامنه رشته كوه البرز و در جنوب شهر گرگان قرار دارند.
بر اساس نقشه زمين شناسي، بخشي از شهر گرگان و بعضي مراكزحساس بر روي نهشته هاي لسي بنا گرديده كه باتوجه به شرايط زمين شناسي، بارندگي زياد، شيب تند دامنه و ساير شرايط مستعد كننده لغزش از جمله محصور شدن در بين گسلهاي خزر، البرز و وجود گسلهاي محلي زيارت، تل انبار و ... كه برخي داراي توان لرزه زايي بيش از 7.5 ريشتر ضرورت توجه به بررسي زمين لغزش هاي شهر را طلب ميكند.
كوي محتشم در قسمت غربي گرگان در مجاورت رودخانه توشن و بر روي نهشته هاي لسي بنا گرديده است كه از نظر ارتفاع 170 متراز سطح دريا و شيب دامنه 70 درصد واقع شده است.
بررسي ها نشان مي دهد افزايش رطوبت توسط تراوش آب كانالها، ورود آب توسط چاه هاي جذبي خانگي به جسم خاك، نفوذ آب حاصل از شكسته شدن لوله هاي آب و فاضلاب، نفوذ آب باران بدليل از بين بردن پوشش گياهي و ساير عوامل تشديد كننده، عمده عوامل زمين لغزش هاي كوي محتشم هستند. با توجه به نوع لغزش؛ جهت، وسعت، موقعيت، اهميت و عوامل موثر بر لغزش ميتوان راهكارهاي متفاوتي را براي كاهش خسارات حاصل از اين پديده پيشنهاد داد.

سازند تاربوريك واحد سنگ چينه نگاري كربناته مي باشد كه در حوضه زاگرس بين گسلهاي زاگرس رورانده و زاگرس مرتفع و خاور گسله سبزپوشان رخنمون دارد. ويژگيهاي زيست چينه نگاري اين سازند در چهار برش چينه نگاري (رباط، چم سنگر، بلغار و سروستان) مورد مطالعه قرار گرفت. بر اساس نتايج اين مطالعات، سن سازند تاربور، در برش سروستان مائستريشتين پيشين تا مياني و براي برشهاي ديگر مائستريشتين مياني پيشنهاد ميگردد.

توجه به شرايط فيزيكي محيط كار، يكي از عوامل بسيار موثر در ايجاد روحيه مناسب در كارگران صنايع مي باشد، زيرا شرايط فيزيكي مطلوب بازده كار را افزايش مي دهد. تنشهاي حرارتي يكي از آلاينده هاي زيان آور محيط است كه بخشي از آن داراي منشا انرژي (حرارت) و بخشي ديگر مادي (رطوبت) است. منظور از تنشهاي حرارتي فشارهاي وارده از سوي محيط به انسان است. در سال 1972 شاخص دماي تر و گويسان (WBGT= Wet Bulb Glob Temperature) به دليل سهولت روش اندازه گيري و محاسبه و ارتباط نزديك با دماي تر تصحيح شده توسطNIOSH  و ACGIH بعنوان شاخص اصلي جهت ايجاد مقادير حد آستانه مجاز TLV = Threshold Limit Value انتخاب گرديد. اين مطالعه به صورت توصيفي - تحليلي در زمستان 1385 بر روي كارگران و كاركنان معدن زغالسنگ هجدك كرمان صورت گرفت، و سپس نتايج با هم مقايسه گرديد. وسيله اندازه گيري شاخص WBGT، WBGT مترمدل Minitab بود. در اين مطالعه باتوجه به متجانس بودن شرايط جوي محيط كار اندازه گيري ها در ناحيه سينه صورت گرفت. اندازه گيري ها در 16 ايستگاه و در سه مقطع زماني مختلف در روز صورت گرفت. به منظور تصحيح و مقايسه شاخصWBGT  با استاندارد، ميزان متابوليسم با توجه به نوع كار، درصد كار - استراحت، وضعيت سازش يافتگي و كلوي لباس آنها تعيين شد نتايج مطالعه حاكي از آن بود كه ميانگين شاخص WBGT در ايستگاههاي اندازه گيري در زمستان 1385 معادل 13.13^oC بود. لازم به ذكر است باتوجه به لباس كار كارگران كه نخي مي باشد كلوي لباس آن ها 1 در نظر گرفته شد. كار متوسط و به صورت 25% استراحت و 25% كار بوده. ميانگين اختلاف شاخص WBGT از استاندارد توصيه شده سازمان جهاني ISO،ACGIH  براي شاغلين قسمتهاي مختلف معدن، از حد استاندارد پايين تر بوده و هيچ گونه استرس گرمائي در كارگران وجود نداشت. ميانگين دماي تر طبيعي در اشترك سنگي جنوبي 3 بالاترين ميزان 23 و در كارگاه فلزكاري كمترين مقدار 13 بوده است.

دشت لاديز در فاصله 80 كيلومتري جنوب شرق زاهدان و نزديك مرز ايران و پاكستان قرار گرفته است. جريان آب زيرزميني در دشت لاديز به كمك مدل رياضي آب هاي زيرزميني با روش تفاضل محدود، شبيه سازي شده است. در اين تحقيق از اطلاعات مربوط به منابع آبدشت، لاگ چاههاي اكتشافي، آزمايشات پمپاژ و داده هاي پيزومتري استفاده شده است. به علت نوسانات كم تراز آب زيرزميني در دي ماه 1382، اين ماه به عنوان شرايط پايدار مورد واسنجي قرار گرفت. از بهمن ماه 1382 تا دي ماه 1383 نيز، مدل در شرايط ناپايدار واسنجي شد. سپس آناليز حساسيت و صحت سنجي (براي دوره يك ساله از بهمن ماه 1383 تا دي ماه 1384) در اين شبيه سازي، اعمال گرديد كه نتايج رضايت بخشي حاصل گرديد. پس از شبيه سازي مدل، پيش بيني سطح آب سفره براي 2 سال آبي آينده (1387-1386 و 1388-1387) انجام شد كه روند افت را در سطح ايستابي دشت را نشان مي دهد. با جمع آوري و ذخيره رواناب هاي فصلي و آبگيري سد دودر در آينده، با كمك مدل طراحي شده ميزان تغييرات سطح ايستابي در سفره مورد بررسي قرار گرفت و بهترين مكان و زمان براي تزريق آب ذخيره شده پشت سد به سفره، در حوضچه هاي تغذيه مصنوعي مشخص گرديد.

زمين، منبعي سرشار از انرژي حرارتي پاك و سازگار با محيط زيستاست كه تحت عنوان انرژي زمين گرمايي، مورد بهره وري و بهره داري قرار مي گيرد. استفاده از انرژي زمين گرمايي، به دو بخش عمده توليد برق و استفاده مستقيم از انرژي حرارتي طبقه بندي مي گردد. در نيروگاههاي زمين گرمايي، از انرژي سيال خروجي از چاههاي حفر شده، جهت به چرخش درآوردن توربوژنراتورها و در نتيجه توليد برق استفاده مي شود. در كنار مباحث توجيه پذيري فني و اقتصادي اين نيروگاهها، يكي از مسايل بسيار حايز اهميت و حياتي خصوصا طي يكي دو دهه اخير، مسايل توجيه پذيري زيست محيطي آنهاست كه هرگونه طرح ريزيهاي مربوطه را تحت الشعاع قرارمي دهد. در همين راستا، جهت بسترسازي شايسته بمنظور عينيت بخشي هرچه بيشتر ملاحظات زيست محيطي در پايدارسازي هرچه بيشتر اين منابع طبيعي، طرح احداث نيروگاه زمين گرمايي مشكين شهر در منطقه سبلان ايران، بعنوان مطالعه موردي تحقيق، انتخاب گرديده است. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعيين اصول روش شناختي براي بررسيهاي توجيه پذيري زيست محيطي نيروگاههاي زمين گرمايي كشور مي باشد و در راستاي دستيابي به هدف مزبور، طي فرآيند متدولوژيك و الگوريتم تحقيق، اهم فاكتورهاي كليدي موثر در تعيين محدوده هاي قابل توسعه و غيرقابل توسعه به لحاظ استقرار نيروگاههاي ژئوترمال از ديدگاه زيست محيطي، معرفي گرديده و شاخص هاي موثر در ارزشيابي اصولي زيست محيطي سايتهاي نيروگاهي زمين گرمايي تبيين شده است. نتيجه پژوهشهاي بعمل آمده، دستيابي به رهيافتي اثربخش و كارآمد بعنوان يك فرآيند متدولوژيك بومي براي امكان سنجي زيست محيطي اين نيروگاههاي زمين ساخت و طبيعي، متناسب با شرايط زيست محيطي ايران و نيازهاي مهندسين مشاور دست اندركار اين مطالعات و همچنين جامعه دانشگاهي ذيربط جهت كاربست عملي آن در گستره ملي بوده است.

فرسايش خندقي يكي از مهم ترين انواع فرسايش آبي است و به دليل اتصال بالا دست آبخيزها به پايين دست و تسريع در زهكشي رطوبت خاك و آب زير زميني مناطق واقع در اطراف آنها نقش مهمي در انتقال آلاينده ها، كاهش توليد اراضي ديم و مراتع و به خطر افتادن امنيت غذا و افزايش خطر بياباني شدن مناطق خشك دارد. اين تحقيق در نظر دارد تا مشخص كند در چه اقليم هايي و داراي چه ويژگيهاي مساحت و شيب، خندق هاي استان فارس گسترش بيشتري دارد. بدين منظور پانزده خندق معرف از هر اقليم به روش دومارتن اصلاح شده انتخاب گرديد و مساحت آبخ يز و شيب واقع در بالادست پيشاني خندق ها از طريق ميداني اندازه گيري شد. رابطه بين مساحت آبخيز و شيب هر خندق از طريق نرم افزار Excell مشخص گرديد. با استفاده از رابطه تواني نوع فرآيند غالب هيدرولوژيك در گسترش خندق ها تعيين گرديد و با ضرايب منطقه اي تحقيقات ان جام شده در خارج از كشور مقايسه شد. نتايج اين تحقيق نشان داد، با توجه به فرمول ارايه شده براي آستانه توپوگرافي، و مشخص شدن ضرايب منطقه اي، فرآيند رواناب سطحي در اقليم هاي خشك بياباني سرد (نيريز) و خشك بياباني معتدل (فداغ)، فرآيند غالب هيدرولوژيك موثر بر گسترش خندق ها است و در اقاليم خشك بياباني گرم (كنارتخته)، نيمه خشك معتدل (ميشان)، نيمه خشك سرد (گورسپيد) و مديترانهاي معتدل (دژكرد)، فرآيند رواناب زيرسطحي عامل هيدرولوژيك موثر در گسترش خندق ها مي باشد. نتايج مويد اين نكته است كه در بالغ بر پنجاه درصد از اقل يمهاي داراي فرسايش خندقي استان فارس، فرآيند هيدرولوژيك زير سطحي سبب گسترش خندقها و توليد رسوب شده است. لذا افزايش پوشش گياهي در اطراف خندق ها مي تواند از رواناب زيرسطحي و گسترش آن ها بكاهد.

سازند داريان (آپتين - آلبين) يكي از مخازن مهم نفتي در جنوب غرب ايران است. در اين مطالعه، نهشته سنگ هاي سازند داريان در تاقديس هاي سيوند و دشتك در شمال غرب شيراز (زاگرس مرتفع) بررسي شده است. ستبراي اين سازند در برش سيوند 330 متر و در برش دشتك 263 متر بوده و به طور عمده در برگيرنده سنگ آهك با ميان لايه هاي شيل است. سازند داريان در نواحي مورد مطالعه با همبري پيوسته بر روي سازند گدوان و با همبري نا پيوسته در زير سازند كژدمي جاي دارد. بررسي هاي صحرايي و آزمايشگاهي نهشته سنگ هاي سازند داريان منجر به شناسايي سه دسته رخساره اي و 11 ميكروفاسيس وابسته به محيط هاي درياي باز، سد و تالاب شده است. اين دسته رخساره ها در يك پلاتفرم كربناته نوع شلف حاشيه دار (Rimmed shelf) پديد آمده اند. بررسي تغييرات عمودي رخساره هاي سازند داريان نشان دهنده ي وجود يك سكانس رسوبي (چرخه دسته سوم) است به طوري كه بخش پاييني دسته رخساره اي پيشرونده (TST) اين سكانس در سازند گدوان بوده و دسته رخساره اي پسرونده (HST) آن با ناپيوستگي نوع SB1 از سازند كژدمي جدا مي شود.

مجموعه دگرگوني كوههاي معجوني در پهنه بينالود، در زون البرز شرقي قرار دارد. در اين منطقه سنگهاي دگرگوني از نوع استروليت - شيست، استروليت گارنت شيست، گارنت شيست، كلريتوئيدشيست، ميكاشيست، مرمر، كوارتزيت و نيز تودههاي نفوذي گرانيتوئيد برونزد دارند. با توجه به ارتباط بين ساختارها و ارتباط پورفيروبلاستها با زمينه (ريزساختارها)، در اين منطقه دو مرحله دگرشكلي تشخيص داده شده است كه هر فاز دگرشكلي با يك فاز دگرگوني همراه بوده است. فاز دگرگوني سومي نيز كه به صورت پسرونده ميباشد در منطقه تشخيص داده شده است. همزمان با اولين دگرشكلي (D_n) اولين دگرگوني (M_n) در منطقه اتفاق افتاده است. شواهد مربوط به دگرشكلي D_n به صورت برگوارگي S_n و شواهد مربوط به دگرگوني M_n بهصورت تبلور كانيهاي كلريت، موسكويت، كوارتز، بيوتيت، كلريتوئيد و استروليت ميباشد. غالبترين فاز دگرشكلي منطقه، دگرشكلي D_n+1 ميباشد و دليل اين مدعي وجود برگوارگي غالب S_n+1 ميباشد كه خود از چين خوردن برگوارگي S_n ناشي شده است. دگرگوني M_n+1 بهصورت پيشرونده همزمان با فاز دوم دگرشكلي صورت گرفته است و باعث تبلور كانيهاي استروليت، گارنت، كوارتز، بيوتيت و وسكويت و كلريتوئيد شده است.

در حدود 290 كيلومتري جنوب غرب تهران و در بخش انتهايي زون سنندج - سيرجان، توده هاي ولكانيكي متعلق به ائوسن قرار گرفته اند و داراي روندي مشابه زاگرس مي باشند. اين توده ها حد فاصل شمال رزن تا جنوب گسل آوج واقع گرديده اند. شواهد پتروگرافي كه بر پايه مطالعات صحرايي و بررسي بيش از 100 مقطع نازك حاصل آمده اند، حاكي از طيف تركيبي داسيت، تراكي آندزيت، آندزيت، هورنبلند آندزيت و بازالتيك آندزيت مي باشد. اين مجموعه را پيروكلاستيك ها شامل توف و ايگنمبريت همراهي مي نمايند. توده ها ي مزبور سري ماگمايي كالك آلكالن را نشان مي دهند. شكستگي ها (گسله ها) و درزه هاي فراواني كه در واحد هاي آذرين ائوسن منطقه شناسايي شده اند، عامل اصلي تغيير و دگرساني عموما هيدروترمال منطقه قلمداد مي شوند. اين گسل ها و درزه ها كه عموما داراي روند ميانگيني مشابه زون زاگرس مي باشند، آلتراسيون هايي مانند سيليسي شدن، كائولينيتي شدن و ديگر انواع آلتراسيون ها را در منطقه باعث گرديده اند. در اين تحقيق سعي بر اين است كه منطقه از ديدگاه پتروگرافي و پترولوژي مورد بررسي قرار گيرد. در اين راستا ضمن استفاده از تفسيرهاي ژئوشيميايي كه بر اساس داده هاي آناليزي نمونه ها صورت پذيرفته است، خاستگاه ماگمايي توده ها مشخص گردند. بررسي زون آلتراسيون و نقش شكستگي ها در ايجاد آن از ديگر اهداف اين تحقيق به شمار مي رود.

سازند سروك با سن آلبين - تورنين يكي از مخازن مهم هيدروكربني در حوضه زاگرس محسوب مي شود. اين سازند به صورت هم شيب بر روي سازند كژدمي قرار گرفته و مرز بالايي آن با سازند ايلام به فرم ناپيوستگي فرسايشي مي باشد. ميدان نفتي مورد مطالعه در غرب اهواز و در جنوب غرب ايران واقع است. هدف از اين مطالعه شناسايي انواع دولوميت ها و نحوه تاثير آن ها بر كيفيت مخزني سازند سروك در ميدان مورد مطالعه مي باشد. بررسي پتروگرافي تعداد 207 مقطع نازك تهيه شده از خرده هاي حفاري نشان مي دهد كه اين سازند عمدتا از سنگ هاي كربناته تشكيل شده است و فرايند دولوميتي شدن به طور عمده اين سازند را تحت تا ثير قرار داده و باعث تغيير در ميزان تخلخل در اين سازند شده است. از آنجا يي كه دولوميت به دليل پايداري شيميايي و مقاومت در برابر انحلال فشاري در حين تدفين، تخلخل و نفوذپذيري خود را بهتر از سنگ هاي آهكي حفظ مي كند، اين فرايند نقش موثري در افزايش كيفيت مخزني ايفا كرده است. انواع دولوميت هاي سازند سروك بر اساس اندازه، فابريك و مرز بلورها به سه گروه تقسيم مي شوند.
دولوميت هاي نوع اول: ريز بلور (5 تا 60 ميكرون) و به صورت هم اندازه، بي شكل با سطوح بلوري نامنظم هستند و به عنوان دولوميت تقريبا همزمان با رس وب گذاري در نظر گرفته شده است. دولوميت هاي نوع دوم: متوسط بلور (60 تا 250 ميكرون) و به صورت شكل دار تا نيمه شكل دار ديده مي شوند و در مراحل تدفين تشكيل شده اند. دولوميت هاي نوع سوم: درشت بلور (250 تا 500 ميكرون) هم اندازه و به صورت شكل دار تا بي شكل ديده مي شوند. اين نوع دولوميت ها نيز مانند دولوميت هاي نوع دوم طي مراحل دياژنز ثانويه تشكيل شده اند. اين بررسي نشان مي دهد كه فقط دولوميت هاي نوع دوم با حفظ تخلخل و نفوذپذيري باعث افزايش كيفيت مخزني سازند سروك در ميدان مورد مطالعه شده اند.

در اين تحقيق خصوصيات هيدروژئولوژيكي جلگه چاه هاشم در دشت اسپكه واقع در غرب شهرستان ايرانشهر به كمك نرم افزار Visual MODFLOW premium 4.2 مدل سازي شده است. براي شناخت خصوصيات هيدروژئولوژيكي آبخوان از اطلاعات لاگ هاي حفاري، آمار منابع آبي، داده هاي پيزومتري و آزمايشات پمپاژ استفاده شده است. با رسم هيدروگراف واحد دشت براي 4 سال از ابتداي سال آبي 82-1381 تا انتهاي سا ل آبي 85-1384، بهمن 1381 به علت نوسانات كمتر در تراز آب زيرزميني، براي شبيه سازي شرايط ماندگار مورد واسنجي قرار گرفت براي شبيه سازي شرايط غيرماندگار اسفند 1381 تا اسفند 1382 مورد واسنجي قرار گرفت. با انجام آناليز حساسيت مشاهده شد كه مدل بيشترين حساسيت را در شرايط ماندگار و غيرماندگار به ترتيب به كاهش هدايت هيدروليكي و كاهش آبدهي ويژه نشان مي دهد. صحت سنجي مدل (از اسفند 1382 تا اسفند 1383) بيانگر نتايج قابل قبول مدل سازي انجام شده است، لذا مي توان از مدل براي پيش بيني شرايط آينده و مديريت آبخوان استفاده نمود. مطالعات نشان مي دهد كه هيدروگراف دشت روند نزولي دارد و بر طبق پيش بيني مدل، اين روند افت سطح آب در سال هاي پيش بيني نيز ادامه پيدا مي كند. مديريت آبخوان با اعمال دو استراتژي كه عبارتند از كاهش 30 درصدي پمپاژ چاه هاي عميق قسمت شرقي منطقه و نفوذ رواناب هاي عبوري از منطقه به داخل آبخوان، باعث كاهش افت سطح آب در سال هاي پيش بيني مي شود.

منطقه مورد مطالعه در طول جغرافيايي 55، 51 تا 52 خاوري و عرض جغرافيايي 43، 35 تا 48، 35 شمالي و در خاور ورقه 1:100000 شرق تهران در حدفاصل شهرستانهاي بومهن و رودهن واقع شده است. اين منطقه از لحاظ زون ساختاري، جزء زون البرز مركزي بحساب مي آيد و در كوهپايه هاي جنوبي البرز قرار گرفته است. قديمي ترين واحد چينه شناسي منطقه، سازند آهكي مبارك است كه به سن تورنزين - ويزين مياني مي باشد. در حاليكه جديدترين واحدها، نهشته هاي كواترنري مي باشد كه ساير سازندها را پوشانده است.
بررسي هاي نتايج آناليز شيميايي حكايت از تبعيت اكسيدهاي اصلي و عناصر فرعي از قانون كلي تفريق ماگمايي مي باشد.
نتايج حاصل از پتروژنز توده هاي ياد شده مارا به ماگمايي با ماهيت احتمالي كالكوآلكالن هدايت مي نمايد. در راستاي تعيين محيط تكتونيكي ماگماي بوجود آورنده سنگهاي موردمطالعه، برخي از محققين نظريه فرورانشي را براي البرز مطرح مي نمايند، در حاليكه تعداد ديگري از زمين شناسان با پديده تشكيل ريفت موافق مي باشند.

جهت تعيين، پيش بيني وتفس ير اثر زيست مح يطي يك پروژه بر محيط زيست، بهداشت عمومي و سلامت اكوسيستم ها، رويكرد مهمي به عنوان ارزيابي اثرات زيست محيطي (EIA) به وجود آمده است كه مهمترين هدف آن معرفي و بررسي سيستماتيك مسايل زيست محيطي درتمامي مراحل تصميم گيري فعاليت هاي خاص آن است. از طريق اين امر تحليل اثرات توسعه بر مولفه هاي زيست محيطي صورت مي گيرد. در اين پژوهش به بررسي روشهاي مختلف جهت پيش بيني تغييرات زيست محيطي و تعيين اثرات اشاره شده است. روشهاي پيش بيني اثرات به دو صورت كمي و كيفي مي باشد. ديدگاههاي كيفي كاملا به قضاوت كارشناسان بستگي دارد و ديدگاههاي كمي مبتني بر روشهاي رياضي مي باشد كه در آن روابط عناصر از طريق متغيرها و پارامترها بيان مي شود. فرق اين دو تنها در رياضيات نمي باشد در قدرت تحليل و پيش بيني نيز مي باشد. روشهاي مختلف تعيين اثرات و پيش بيني اثرات با يكديگر مقايسه شده است كه برخي از مهم ترين آنها عبارت است از روش كارشناسي ويژه، چك ليست، ماتريس، رويهم گذاري نقشه ها و شبكه مي باشند. اين روشها عمدتا مبتني بر متغيرهاي ايستا، روابطي را توصيف مي كنند كه در طول زمان دستخوش تغيير نباشند. در اين تحقيق هدف، دستيابي به الگوي رياضي براي ارزيابي زيست محيطي بر اساس دايناميزمهاي حاکم بر مساله است. در اين راستا جهت ارايه روشي نوين مبتني بر پويايي سيستم ها، مولفه هاي زيست محيطي و تغييرات ناشي از پروژه بر آنها بصورت مجموعه اي از روابط متقابل بين اجزا و متغيرهاي مختلف در نظر گرفته شده است. تعدادي از متغيرها به عنوان عنصر ورودي که ارتباط بين آنها و تاثيرگذاري آنها بر هم، حكم فرايند را دارد منجر به خروجي سيستم مي شود. در اين پژوهش، محقق در پي شناسايي ديناميزم (پويايي) بين مولفه هاي موثر بر ارزيابي زيست محيطي و جستجوي موثرترين عناصر دخيل در ارزيابي زيست محيطي مي باشد كه از طريق آن ميتوان با شرايط وجود ديناميزم زمان (پويايي) به ارزيابي اثرات زيست محيطي پرداخت. سيستمهاي ايستا و يك حالته قادر به شبيه سازي واقعيت نمي باشند به همين دليل در اين تحقيق سيستمهاي پويا که قادر به اي و چند حالته مي باشند و قادر ند حلقه هاي بازخوردي و تاخيرهاي زماني را مدلسازي نمايند، به عنوان ابزار حهت ارزيابي اثرات زيست محيطي انتخاب شده اند.

در اين مطالعه نهشته هاي سازند تله زنگ در برشهاي قالبي و معمولان، در جنوب باختر خرم آباد مورد بررسي قرار گرفته است. برش قالبي با ضخامت 100 متر شامل آهكهاي توده اي خاكستري و آهك ماسه اي است كه با ناپيوستگي فرسايشي بر روي ماسه سنگهاي خاكستري رنگ اميران قرار مي گيرد. سازند تله زنگ در برش معمولان داراي ضخامت 26 متر و شامل آهكهاي خاكستري توده اي مي باشد كه بر روي سازند اميران به صورت ناپيوستگي فرسايشي قرار مي گيرد. در هر دو برش چينه شناسي مذكور، سازند تله زنگ در زير سازند كشكان قرار مي گيرد. از برش چينه شناسي قالبي 70 نمونه برداشت و پس از مطالعه نمونه ها تعداد 28 جنس و 4 گونه فرامينيفر بنتونيك و 6 جنس و 2 گونه جلبك شناسايي شد. از برش چينه شناسي معمولان نيز 15 نمونه برداشت شد كه پس از مطالعه نمونه هاي مورد نظر تعداد 25 جنس و 3 گونه فرامينيفر بنتونيك و 6 جنس و 3 گونه جلبك شناسايي شد. سن سازند تله زنگ در دو برش مورد مطالعه را به علت شباهت مجموعه فرامينيفرهاي بنتونيك با بايوزون،Misselanea -Kathina Assemblage Zone (wynd 1965)  مي توان پالئوسن پسين (تانتين) درنظر گرفت.