دانلود مقالات علوم زمين

در ارتباط با تعيين ميزان استرين تكتونيكي نهايي كنگلومراي دگرشكل شده منطقه قطرويه واقع در جنوب غرب ايران چندين روش به كار گرفته شده است. اين كنگلومرا بخشي از كمربند زوج دگرگوني سنندج - سيرجان مي باشد. دگرشكلي هاي همگن هم محور و ناهم محور و جهت يابي ترجيحي محور بزرگ قلوه ها در ارتباط با حركات همگرايي كوه زايي مي باشد. به منظور آناليز استرين در دو بعد از روش R_f/Φ استفاده شد كه نشان دهنده بالاترين ميزان نسبت استرين (R_s≈5.2) درصفحه X/Z نسبت به صفحات X/Y و Y/Z مي باشد. اندازه گيري ميانگين هماهنگ از نسبتهاي محوري قلوه هاي خارج شده و رسم داده ها بر روي دياگرام فلين نشان مي دهد كه مقادير (K) در محدوده اي از  0.4 تا 0.9 ≈K و 1.1 تا 1.9≈K  قرار مي گيرند. تفاوت در شكل بيضوي هاي پهن شده و بيضوي هاي كشيده شده در ارتباط با ناهمگوني استرين نبوده بلكه با شكل و جهت يابي اوليه قلوه ها در ارتباط مي باشد. آناليز سينماتيكي چرخش بر روي كنگلومراي دگر شكل شده نشان مي دهد كه ميزان پارامتر (W_k) داراي مقادير متفاوتي از 0.46 تا 0.73 مي باشد. اين تفاوت در مقادير W_k  نشان مي دهد كه منطقه مورد مطالعه هم تحت تاثير برش محض وهم تحت تاثير برش ساده قرار گرفته است. با استفاده از دياگرام (نوع برش/W_k) درصد برش محض و برش ساده تعيين گرديد به گونه اي كه ميزان برش محض بين 49% تا70% و ميزان برش ساده بين 30% تا50% محاسبه شد.

دوقلويي موجود در مرمرهاي کمپلکس دگرگوني توتک از لحاظ عرض و شدت (تعداد دوقلويي در هر ميليمتر) رابطه مستقيمي را با شدت و حالتهاي دگرگوني نشان ميدهد. مرز حرارتي جدا کننده قلمروهاي با دوقلويي نازک (thin twinning) از قلمروهاي با دوقلويي ضخيم (thick twinning) بين درجه حرارتهاي 150 الي 200^°C قرار دارد. در درجه حرارتهاي پايينتر از اين حد در اثر افزايش ميزان استرين بر تعداد دوقلويي هاي جديد افزوده ميشود، در صورتي که در درجه حرارتهاي بالاتر در اثر افزايش ميزان استرين بر ضخامت تيغه هاي دوقلويي (twin lamellae) افزوده ميشود. چنين پديده مشابهي در مناطقي چون آلپ (Helvetic Alps & Prealps) و آپالاشين مرکزي (Central Appalachian) نيز مطالعه شده است. داده هاي استخراج شده از مرمرهاي دگرگون شده فوق با نتايج حاصل از آزمايشات تجربي مقايسه شد. اين آزمايشها بر روي تاثير درجه حرارت تغيير شکل بر روي عرض و شدت دوقلويي  کريستال کلسيت صورت گرفته است. مقايسه چنين نشان ميدهد که دوقلويي در مرمرهاي کمپلکس توتک در مرحله اوج دگرگوني (peak metamorphism) بوجود آمده اند.

بررسي پتروگرافي، ژئوشيميايي و ايزوتوپي دلوميت هاي بخش مياني سازند اليکا نشان مي دهد که اين دلوميت ها پس از تشکيل در محيط دريايي تحت تاثير تبلور مجدد در محيط دفني قرار گرفته، گر چه اين فرآيند بطور بخشي دلوميت را متاثر ساخته، بطوريکه در قسمت هايي به طور کلي باعث ازبين رفتن ساخت هاي رسوبي شده و فابريک جديدي در دلوميت بوجود آورده است حال آنکه در بخش هاي ديگر اين ساخت ها در سنگ محفوظ مانده است. مطالعات فوق سبب تشخيص شش نوع دلوميت در اين سازند شده است که از نظر بافتي و ترکيب شيميايي و ايزوتوپي اختصاصات مربوط به خود را دارند.
بررسي عناصر شيميايي در اين دلوميت ها نشان مي دهد که با پيشرفت دلوميتيزاسيون و تبلور مجدد مقدار Na، Sr روند کاهشي را طي کرده، در صورتيکه آهن و بخصوص منيزيم روند افزايشي را دارند. تقريبا بسياري از دلوميت ها نزديک به ستوشيومتري هستند. مقادير ايزوتوپهاي کربن و اکسيژن هم در طول دياژنز روند قهقرايي داشته و با پيشرفت تبلور دوباره و ستوشيومتري بودن دلوميت ها مقدار ايزوتوپهاي کربن و اکسيژن بسمت ارقام منفي گراييده اند، که خود در اثر تبلور دوباره و تاثير آبهاي متئوريکي بوده است. البته روند تغييرات منظم نيست. بدليل کاهش مقدار منگنز در نمونه ها (<50ppm) مطالعات مقاطع نازک صيقلي توسط Cl (کاتودولومينانس) نتايج رضايت بخشي را نداشته است. بررسي اين مقاطع صيقلي با دستگاه SEM مجهز به BSEM در رويت فابريک دلوميت ها و بخشي از آنها که توسط کلسيت جانشين شده تسهيلاتي ايجاد نموده است. از کانيهاي دياژنتيکي تاخيري کلسيت را مي توان نام برد که شکستگي ها و حفره هاي باقيمانده از انحلال تبخيرها را پر کرده است.

سازند داريان (آپتين) سنگ مخزن هيدروكربور در جنوب باختر ايران است. بررسي رخساره هاي اين سازند در برش سطح الارضي خامي و چاه سولابدر 3 (بخش جنوبي فرو افتادگي دزفول) نشان مي دهد كه سازند داريان در كمربندهاي رخساره اي تالاب پشت سد، سد،‌ درياي باز (جلوي سد) و درياي ژرف نهشته شده است. رخساره ها و کمربندهاي رخساره اي شناسايي شده نشان مي دهند که سازند داريان در پلتفرم كربناته نوع شلف نهشته شده است. تغييرات عمودي رخساره هاي سازند داريان نشان مي دهد که اين سازند در برگيرنده يک سکانس رسوبي است. دسته رخساره اي TST اين سکانس دربردارنده رخساره هاي مادستون تا وکستون بيوکلستي درياي باز است. دسته رخساره اي HST از رخساره هاي دوباره نهشته شده محيط ژرف دريا (Early HST) و رخساره هاي سدي و تالابي (Late HST) ساخته شده است. مطالعه چينه نگاري سكانسي نشان مي دهد كه رخساره هاي بخش مياني سازند داريان (رخساره هاي ژرف) با رخساره هاي بخش هاي بالايي و پاييني آن وابستگي نزديک دارند و مرز بالايي آن نيز با سازند ك‍ژدمي ناپيوسته است. بنابراين، بکار بردن نام زبانه کژدمي براي بخش مياني درست نيست.

رسوبات كرتاسه بالايي به سن سنومانين، كامپانين بالايي و مائستريشتين با ستبراي بيش از  500 متر از كنگلومرا، ماسه سنگ، شيل، سنگ آذرين (بازالت، آندزيت بازالت)، آهك رسي و مارن تشكيل شده است. مرز زيرين آن با آهك هاي اربيتولين دار (آپسين) ناپيوسته و مرز بالايي با رسوبات كواترنري پوشيده است. مطالعات صحرايي و ميكروسكپي به شناسايي رخساره هاي تخريبي (به سن سنومانين زيرين) شيل، كنگلومراي پلي ميكتيك، ليتيك گري وكه و كالك ليتايت نهشته شده در فن زير دريايي و رخساره هاي كربناته به سن (سنومانين بالايي، كامپانين بالايي و مائستريشتين)، شامل كمربندهاي رخساره اي درياي باز و دربردارنده ميكروفاسيس هاي (مادستون آهكي، وكستون و پكستون بيوكلاست دار)، كمربند رخساره اي شيب قاره (مادستون تا وكستون بيو كلاست دار، وكستون و پكستون بيوكلاست دار)، ميكروفاسيس سدي (گرينستون بيوكلاست دار)، ميكروفاسيس لاگوني (پكستون بيوكلاست دار ماسه اي) انجاميده است. نهشته هاي كربناته كرتاسه بالايي شمال خاوري كلاردشت در يك شلف حاشيه دار و نهشته هاي تخريبي در محيط فن زيردريايي (submarine fan) رسوبگذاري شده اند. رخساره هاي تخريبي سنومانين زيرين توسط جريان هاي خرده دار و توربيديتي رسوبگذاري شده اند. شناسايي اين نهشته هاي آواري درشت دانه در اكتشاف تله هاي چينه اي نفت درياي خزر با اهميت است.

سازند سروك (آلبين - تورونين) با ستبراي بيش از 700 متر بطور عمده از سنگ هاي كربناته ساخته شده است و سنگ مخزن مهم هيدروكربور در جنوب باختري ايران است. مرز زيرين سازند سروك در جنوب خاوري لرستان با سازند گرو پيوسته و مرز بالايي آن با مارن و شيل هاي سازند سورگاه ناپيوسته است. بررسي هاي صحرايي، مطالعات آزمايشگاهي (پتروگرافي و بررسي نمودارهاي ژئوفيزيكي) سازند سروك در جنوب خاور لرستان و شمال زون ايذه به شناسايي كربنات هاي پلاتفرمي، پلاژيك و دوباره نهشته شده انجاميده است. مطالعه چينه نگاري سكانسي نشان مي دهد كه سازند سروك از 4 سكانس رسوبي (چرخه دسته سوم) ساخته شده است. سكانس هاي 1 و 2 (سنومانين پيشين و مياني) داراي رخساره هاي آهك دوباره نهشته شده با ويژگي مخزني هستند. سكانس 3 (سنومانين پاياني) و 4 (تورونين) پتانسيل مخزني ندارند. رخساره هاي دوباره نهشته شده كه افق هاي مخزني ساخته اند در دسته رخساره اي HST جاي دارند.

جريان سيالات و انتقال حرارت در حوضه هاي رسوبي از عوامل اصلي ايجاد فرآيندهاي گوناگون زمين شناسي و مهاجرت هيدروكربنها، به عنوان يكي از مهمترين اين فرآيندها، محسوب مي شوند. در گذشته اي نه چندان دور تلاش براي درك بهتر از چگونگي تاثير جريان سيالات و انتقال حرارت در مهاجرت هيدروكربنها تنها با تكيه بر داده هاي زمين شناسي و ژئوشيمي صورت مي گرفت. اما نزديك به دو دهه است كه توسعه مدلهاي رياضي به همراه پيشرفتهاي شگرف رايانه اي پنجره جديدي را براي درك بهتر از كيفيت تاثير جريان سيالات و انتقال حرارت بويژه در مهاجرت هيدروكربنها و ارايه راه كارهاي استفاده بهينه از منابع بسيار مهم هيدروكربني گشوده است. به جرات مي توان گفت كه امروزه توسعه و بكارگيري مدلهاي رياضي بعنوان ابزاري براي تعميق شناخت اثر عوامل مختلف و بويژه جريان سيالات و انتقال حرارت در علوم زمين شناسي رشد نمايي بخود گرفته است و با گذشت زمان نيز بر عمق استفاده از مدلهاي فوق افزوده شده است.
هدف از تحقيق حاضر بررسي جريان سيالات و انتقال حرارت و فشردگي رسوبات و تاثير اين فرآيندها بر روي مهاجرت هيدروكربن در دو سازند دالان و كنگان در حوضه گازي پارس جنوبي مي باشد. براي تحقق اين هدف مدلي تحت نرم افزار Basin2 توسعه يافت و سپس با استفاده از اطلاعات در دسترس مدل توسعه يافته اجرا گرديد. نتايج مقدماتي حاصل از اجراي مدل حاكي از آن است كه تغييرات گراديان فشار منفذي در اين ميدان از 0.4293psi/ft تا 0.4345psi/ft مي باشد. همچنين دامنه تغييرات دما در ميدان مورد مطالعه بين 90-113.8 درجه سانتيگراد است. علاوه بر آن  بيشترين دما را در عمق هاي 3000 تا 3100  متري حوضه مي توان مشاهد كرد. ضمنا هدايت حرارتي سازندهاي كنگان و دالان نيز مشخص گرديد. شايان ذكر است  كه در مركز حوضه هدايت حرارتي نسبت به حاشيه هاي حوضه كمتر است. اين هدايت حرارتي از عمق 2800 متري به پايين بيشترين مقدار را داراست. با استفاده از مدل توسعه يافته، متغيرهاي ديگري از ميدان مشخص شد. ميزان نفوذپذيري در دو جهت افقي و عمودي و به تفكيك براي هر نوع ليتولوژي تعريف شده در مدل، سرعت جريان سيال در دو جهت افقي و عمودي، تغييرات تخلخل به تفكيك براي ليتولوژي هاي مختلف، تغييرات فشار هيدرواستاتيك، تغييرات ليتولوژي هاي مختلف در حوضه مورد مطالعه، ويسكوزيته، چگالي سيال و چگالي كل (Bulk Density) و عمق تدفين از جمله اين متغيرها است. بررسي تمامي اين متغيرها در حالت هاي پايدار و ناپايدار مي تواند الگوي مهاجرت هيدروكربن ها را در سازندهاي مورد مطالعه روشن نمايد.

مقاله حاضر در بر دارنده روش مطالعه رسوبدهي و بررسي حساسيت سازندها به فرسايش در حوضه كسيل - نسا است که يکي از حوضه هاي آبخيز رودخانه کرج ميباشد و شامل زير حوضه هاي كسيل، اشترك و نسا است. اين حوضه در زون البرز مرکزي واقع شده است. در اين مطالعه ابتدا از سرشاخه هاي هر آبراهه نمونه برداري و پس از انجام دانه بندي و مطالعات سنگ شناسي بر روي غربال ها، انديس فرسايش سازندها محاسبه شد. همچنين با استفاده از عوامل 9 گانه ، مدل PSIAC، شدت رسوبدهي هر زير حوضه محاسبه شد. با مقايسه داده هاي حاصل از مطالعات رسوب شناسي با داده هاي مدل PSIAC، مشخص گرديد که انديس فرسايش، با توجه به ليتولوژي، شيب، پوشش گياهي و ...، از يك زير حوضه به زير حوضه ديگر براي يك سازند متفاوت است و حتي در يك زير حوضه مقدار رسوبدهي و حساسيت به فرسايش براي يك سازند متفاوت ميباشد.

در مطالعه حاضر سازند پابده در ميدان نفتي اهواز مورد مطالعه ژئوشيميايي قرار گرفت. در اين ميدان سازند پابده متشكل از سنگ آهك رسي خاكستري و مارنهاي خاكستري و شيل هاي قهوه اي مي باشد. نمودارهاي ژئوشيميايي تهيه شده مقدار ماده آلي،TOC ، را بين 0.2% تا 4% نشان ميدهد. كروژن تعيين شده در نمونه ها از نوع II و III و بلوغ آنها در اواخر دياژنز و اوايل كاتاژنز قرار داشته و به محدوده پنجره نفتي نرسيده است.
قابليت نفت زايي شيل هاي قهوه اي سازند پابده در بخش هاي مختلف سازند تعيين و از ضعيف تا خيلي خوب مشخص شد. از نظر ژئوشيميايي كل سازند مورد مطالعه به 3 زون B ,A وC  تقسيم بندي شده كه در زون A با ليتولوژي شيلي آهكي و با TOCدر حد متوسط داراي S₂ در محدوده ضعيف و S₂/S₃ در محدوده توليد گاز مي باشد. شاخص هيدروژن نيز اين مهم را تاييد مي نمايد. زون B با ليتولوژي شيل قهوه اي با TOC حداكثر 4% در محدوده نفت زايي قرار مي گيرد. مشخصات زون C از نظر ژئوشيميايي شبيه به زون A بوده با اين تفاوت كه بجاي ليتولوژي شيلي، آهك هاي رسي قرار داشته و مقدار S₁ نيز از زون A بيشتر بوده كه عمق تدفين اين افزايش را توجيه مي كند. بطور كلي عليرغم آنكه سازند پابده به پنجره نفتي نرسيده است (T_max كمتر ازC^°430) ليكن وفور ماده آلي و نوع كروژن موجود در آنها اين سازند را بعنوان يك سنگ منشا خوب و يا حتي خيلي خوب طبقه بندي مي نمايد. ضمنا نمودار S₁ به روي TOCبرجا بودن هيدركربنهاي موجود در سازند پابده را تاييد مي كند. بنابراين در صورتيكه اين سازند به هر دليل از جمله عمق تدفين، به بلوغ مورد نظر برسد مي تواند توليد هيدروكربن نمايد. نتايج اين مطالعه بيانگر اين نكته است كه شيل هاي قهوه اي در اين سازند كه حداكثر TOC را در خود دارند از شرق به غرب در اعماق بيشتري ظاهر شده و نشان از عميق شدن حوضه رسوبي در اين راستا دارد.

در اين مطالعه مخزن بنگستان ميدان نفتي بينك مورد ارزيابي پتروفيزيكي قرار گرفته است. با استفاده از ستونهاي ليتولوژيكي ترسيم  شده از چاههاي ميدان، مقطع طولي جهت تطابق چينه شناسي ترسيم شد. زون بندي انجام  شده بر روي مقطع ياد شده نشان ميدهد كه مخزن بنگستان اين ميدان متشکل از 7 زون بوده كه در برگيرنده سازندهاي ايلام، لافان و سروك است. زونهاي عمده بهره ده شامل زونهاي 3، 4 و 5 مي باشند، كه در ميان اين زونها، زون 4 با رخساره آهك تميز، آهك دولوميتي و دارا بودن قطعات خرده روديست از بالاترين كيفيت مخزني برخوردار بوده و بيشترين سهم توليد از مخزن را به خود اختصاص ميدهد. كاهش ضخامت خرده روديستها در قسمت جنوب شرقي، سبب كاهش توليد در اين ناحيه از ميدان گرديده است. همچنين نتايج ارزيابيهاي پتروفيزيكي نشان ميدهد كه قسمتهاي بالايي سازند سروك نسبت به بخش قاعده اي آن از شرايط بهتري از نظر كيفيت مخزني برخوردار ميباشد. ناحيه مركزي ميدان كه بيشترين ضخامت را داراست، با برخورداري از شكستگيهاي مناسب در نتيجه كشيدگي قسمت فوقاني سازند سروك، داراي پتانسيل بالا براي توليد در ميدان ميباشد و با توجه به نتايج اين مطالعه، شمال چاه شماره 9 براي برداشت از مخزن با مشبک کاري زون 4 بهترين منطقه جهت حفاريهاي آتي معرفي مي گردد.

سازند آسماري به سن اليگوميوسن، در جنوب غرب ايران شامل سنگ هاي کربناته و در برخي مناطق ماسه سنگ و سنگ هاي تبخيري مي باشد. اين سازند بر روي سازنده پابده و در زير سازند گچساران قرار گرفته است. سازند آسماري شامل سه بخش زيرين، مياني و بالايي مي باشد. در منطقه خوزستان بخش ماسه سنگ اهواز و در منطقه لرستان بخش تبخيري کلهر در سازند آسماري تشخيص داده شده است.
مطالعات انجام شده در برش تحت الارضي در ميدان نفتي گچساران نشان مي دهد که سازند آسماري شامل 11 ميکروفاسيس زير مي باشد.
1- مادستون دولوميتي حاوي ندولهاي انيدريتي 2- مادستون دولوميتي 3- وكستون تا پكستون ميليوليددار 4- گرينستون ميليوليددار 5- گرينستون خرده اسکلتي دار 6- گرينستون اائيدار 7- باندستون مرجاني 8- وکستون تا پکستون جلبک دار 9- وکستون دولوميتي اکينوئيدار 10- وکستون تا پکستون ليپيدوسيکلين دار 11- پکستون نوموليت دار. اين رخساره ها منجر به شناسايي مجموعه رخساره هاي D, C, B, A در مخزن آسماري گرديد. مقايسه اين مجموعه رخساره ها با کمربندهاي رخساره اي باکستون و پدلي نشان مي دهد که محيط رسوبگذاري سازند آسماري در ميدان گچساران يک رمپ کربناته بوده است.
رسوبگذاري و فرآيندهاي دياژنتيکي (شامل: سيماني شدن، دولوميتي شدن و فرآيند انحلال) اثر مهمي بر روي کيفيت مخزن داشته اند و منجر به تفکيک سه محيط دياژنزي دريايي، متئوريکي و دفني در اين سازند شده است.
در سازند آسماري منطقه مورد مطالعه پديده دولوميتي شدن فراوانترين و در عين حال مهمترين پديده دياژنزي مشاهده شده مي باشد و به شدت بخشهاي کربناته اين سازند را تحت تاثير قرار داده که اين عامل تاثير بسزايي در بالا بردن کيفيت اين بخش از سازند داشته است.
ارتباط بين تخلخل و تراوايي در سازند آسماري ميدان گچساران تقريبا روند مستقيم و منطقي را طي مي کند يعني با افزايش مقدار تخلخل بر ميزان تراوايي نيز افزوده مي شود. ارزيابي تخلخل و تراوايي در رخساره ها و محيط هاي رسوبي تعيين شده در سازند آسماري نشان مي دهد که مجموعه رخساره A و محيط رسوبي پهنه جزر و مدي بيشترين ميانگين تخلخل و تراوايي را دارا مي باشند.

ارزيابي شاخصهاي پتروفيزيكي از قبيل تخلخل و تراوايي و درك ارتباط اين پارامترها با مفاهيم چينه شناسي سكانسي از موضوعات مورد علاقه بسياري از محققين مي باشد. يكي از بهترين روشهاي درك اين ارتباط تعيين رده هاي پتروفيزيكي فابريك سنگ (Rock fabric petrophysical classes) است كه به بررسي ارتباط فابريك سنگ با تخلخل و تراوايي مي پردازد. براي دست يابي به اين منظور در سازند آسماري در ميدان مارون از اطلاعات مغزه مربوط به پنج چاه و لاگهاي مربوط به دو چاه استفاده گرديد. با توجه به اطلاعات مذكور تعداد 5 سكانس اصلي در اين سازند تشخيص داده شد و با محاسبه رده هاي پتروفيزيكي فابريك سنگ، چگونگي تغييرات اين رده ها در هر سكانس و نيز در كل ميدان مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه از سمت شرق به غرب ميدان با عميق شدن حوضه ميزان اين رده ها افزايش مي يابد، اين روند از قاعده به سمت بالاي آسماري نيز مشاهده مي شود. در هر سكانس نيز در ابتداي بالا آمدن آهسته سطح آب دريا (LST) ميزان رده ها كاهش پيدا كرده كه نشان دهنده افزايش انرژي محيط مي باشد. در ابتدا و انتهاي مرحله بالا آمدن سريع سطح آب دريا (TST) ميزان رده ها افزايش پيدا كرده و فقط در بخش مياني اين مرحله شاهد كاهش ميزان رده ها هستيم كه بيانگر افزايش انرژي ناشي از قرارگيري در زون شكست امواج مي باشد. با عبور از مرز mfs و پيشروي مجدد رخساره ها به سمت دريا و نزديك شدن به مرز سكانسي همزمان با افزايش انرژي و تاثير فرايندهاي دياژنتيك، رده ها كاهش مي يابد.

نهشته هاي تخريبي و كربناته هم ارز سازند فاجان (پالئوسن؟- ائوسن) در شمال شرق تهران، ناحيه فيل زمين (''30 '50 °36 شمالي و ''30 '52 °51 شرقي) رخنمون دارند. اين نهشته ها با مرز زيرين ناپيوسته روي رسوبات كرتاسه بالايي و با مرز ناپيوسته در زير توف هاي سازند كرج جاي دارند. بازديدهاي صحرايي و مطالعه پلاكهاي نازك نشان مي دهد كه اين رسوبات در محيط هاي رسوبگذاري قاره اي (رودخانه اي - درياچه اي) و دريايي نهشته شده اند. رخساره هاي قاره اي دربردارنده شيل و ماسه سنگ قرمز رودخانه اي و رخساره هاي آهكي درياچه اي تيره رنگ است. نهشته هاي درياچه اي دربردارنده گلسنگ آهكي، وكستون/ پكستون بيوكلستي كاروفيتي، باندستون جلبكي روزنه اي و بيلد آپ هاي ميكروبي اند. نهشته هاي دريايي دربرگيرنده رخساره هاي كربناته و تخريبي اند.

نتايج آناليز هاي ژئوشيميايي حاصله از ميانبارهاي سيال و عناصر آلي و غير آلي موجود در سنگهاي کربناته در فيچ/اطريش براي شناخت ژنز دولوميتها و منيزيتها در اين منطقه مورد تجز يه و تحليل قرار گرفت. دولوميتها و منيزيتها در نمودار Na- Cl- Br در قسمت روند رسوب نمک در جايي که نسبت Na/Br و Cl/Br پايين است قرار دارند. آهکها در اين نمودار در نزديکي ترکيب شيميايي آب دريا قرار مي گيرند. محلولهاي گرمابي که تشکيل دولوميتها را در آهکهاي فيچ سبب شده اند منشا و ترکيب خود را از آبهاي شور دارند. دوره پرمين به علت داشتن آب و هواي گرم باعث تشکيل اين شورابها شده است و در اثر ريفت در اين دوره زمين شناسي توانستند اين سيالها در پوسته زمين به چرخش در بيايند. اين شورابها در اثر چرخش در پوسته زمين و واکنش با سنگهاي مسير خود حالت احيايي و اسيدي پيدا کرده اند و به همين علت توانسته اند Fe را از سنگهاي ميزبان در خود حل کنند و باعث ايجاد و تشکيل اپي ژنتيکي - متاسوماتيکي دولوميتها و منيزيتها با مقدار بالاي Fe در آهکها شوند.