نیاز او به ندای قلب ما

 دکتر ویلیام سیرز می‏گوید: «دوست دارید نوزادتان احساس کند که شیشه شیربخشی از بدن شماست. بیشتر نوزادان، چه آنانی که با شیشه شیر می‏خورند و چه آنهایی که با شیر مادر تغذیه می‏شوند، در سکوت بهتر تغذیه می‏شوند. البته در مواقعی که دست از مکیدن می‏کشند، از برقراری ارتباط با مادر خود لذت می‏برند. به همین دلیل، شما مادران باید به واکنش‏های فرزند توجه داشته باشید تا در طول شیر خوردن نوزاد، هر زمان که به برقراری ارتباط نیاز پیدا کرد، بتوانید خواسته‏هایش را برآورده سازید. البته که گاهی پیش می‏آید که مادر به طور ناخودآگاه و با حسی درونی، نسبت به آهنگ شیرخوردن نوزادش آگاهی پیدا می‏کند. نوزاد باید احساس کند که موجود زنده‏ای به او شیر می‏دهد نه فقط یک شیشه بی‏جان.»

در آغوش گرفتن نوزاد، هنگامی که گریه می‏کند، به او می‏آموزد که همواره کسی برای پاسخ‏گویی به نیازهایش وجود دارد، حال این نیاز برای درخواست غذا یا فقط تماس فیزیکی با مادر باشد.

نکته دیگری که دکتر سیرز در مورد شیردادن با شیشه به آن اشاره دارد این است که مادران باید زمانی به فرزندشان شیر بدهند که او نیاز دارد و تقاضا می‏کند، نه براساس برنامه‏ریزی قبلی. مادر باید به علائمی که از سوی فرزند فرستاده می‏شود، پاسخ مثبت بدهد و اگر فرزندش سیر شده است او را مجبور نکنند که یک شیشه شیر را به طور کامل بخورد.

نوزاد را در آغوش بگیرید. در دهه‏های اخیر، فرهنگ غرب عقیده‏ای عجیب را پذیرفته است و باور دارد که رها کردن نوزاد به حال گریه عمل درست و پسندیده‏ای است. اما نه تنها در جوامع سنتی، بلکه حتی در بیشتر فرهنگ‏های امروزی نیز چنین عقیده عجیبی مورد قبول نیست. در حقیقت بیشتر جوامع وارد مرحله تحولی شده‏اند که بر ضرورت تماس مادر با نوزاد تاکید می‏ورزد. نوزاد به دنبال ۹ ماه ارتباط نزدیک با مادر در داخل رحم، به ادامه چنین ارتباطی در ۹ ماهه اول تولد (در خارج رحم) نیز نیازمند است تا بتواند به درستی، آمادگی لازم برای تنها زندگی کردن را پیدا کند. بخش‏های ضروری مرحله تحول ۹ ماهه دوم، شامل ارتباط نزدیک مادر و نوزاد، پاسخ‏گویی سریع به گریه‏های او و تغذیه با شیرمادر، حداقل تا ۲ سالگی می‏باشد.

 همه این موارد اصولی و بنیادی، در فرهنگ‏های غیر غربی امری عادی است. براساس گزارش‏های مکرر مردم شناسان، یکی از مهمترین اختلافات میان نوزادان دنیای غرب با جوامع سنتی این است که در جوامع غیر غربی، نوزادان به ندرت گریه می‏کنند و اگر هم این کار را انجام دهند، مادران فوراً آنان را در آغوش می‏گیرند، شیر می‏دهند یا به صورت دیگری او را آرام می‏کنند. در حال حاضر، بیشتر کارشناسان به مادران توصیه می‏کنند که همیشه به ندای قلب خود توجه کنیم و هیچ گاه نوزادان را تنها به حال گریه رها نکنیم. لی سک، کارشناس مشهور مراقبت از کودک، اظهار می‏دارد: «در آغوش گرفتن نوزاد، هنگامی که گریه می‏کند، به او می‏آموزد که همواره کسی برای پاسخ‏گویی به نیازهایش وجود دارد، حال این نیاز برای درخواست غذا یا فقط تماس فیزیکی با مادر باشد.» او به والدین می‏گوید: «گریه برای نوزاد ضرری ندارد، آنچه در این میان مضر و خطرآفرین است، پاسخ ندادن به گریه‏های اوست.»

اگر در بیشتر مواقع پاسخ درستی به گریه‏های او داده نشود، می‏پندارد که توانایی کافی برای برقراری ارتباط با دیگران ندارد و این باور که در دوره نوزادی بنیان نهاده می‏شود، در دوره کودکی کامل می‏گردد.

بیشتر والدین سعی می‏کنند که دلیلی برای گریه‏های فرزند خود بیابند و در رفع آن بکوشند، اما معمولا دلیل مشخصی برای این مسئله وجود ندارد و این امر کاملاً طبیعی و بجاست. گاهی نوزادان حس خوشایندی ندارند و آرزو می‏کنند که دیگران آنان را در آغوش بگیرند و به آنها عشق بورزند. حال اگر والدین، فقط زمانی که دلیل معقولی برای گریه‏های نوزاد پیدا می‏کنند، به او توجه داشته باشند و در سایر موارد از او غافل شوند، در حقیقت حس بی‏اعتمادی به دیگران را به او می‏آموزند. در این صورت فرزندشان دچار ناتوانی و سردرگمی می‏شود و ارزشی برای توجه والدینش قائل نمی‏شود گریه تنها راهی است که نوزاد به واسطه آن با والدین ارتیاط بر قرار می‏سازد! اگر در بیشتر مواقع پاسخ درستی به گریه‏های او داده نشود، می‏پندارد که توانایی کافی برای برقراری ارتباط با دیگران ندارد و این باور که در دوره نوزادی بنیان نهاده می‏شود، در دوره کودکی کامل می‏گردد.

در طبیعت، تقریباً تمام پستانداران فوراً به گریه‏های نوزادشان پاسخ می‏‏دهند. این مادران در زمان بروز هر گونه حس ناخوشایند در فرزندشان، به‏طور خودکار جوابگوی نیازهای او هستند، به فرزندشان شیر می‏دهند، او را می‏لیسند و لمسش می‏کنند. حتی کودکان نیز به طور غریزی با شنیدن گریه‏های نوزاد، به سوی او می‏شتابند تا به او کمک کنند. توصیه ما به تمام مادران این است که قدم در راه وظایف زیست شناختی خود بردارند، نوزاد را در آغوش بگیرند و به درستی پرورش دهند.تحقیقات نشان داده کودکانی که از جانب پرستاران خود مورد محرومیت عاطفی قرار گرفتند به نوعی دارای علائمی از افسردگی گردیده اند .

 ماهنامه کودک با اندکی تصرف