"با کودکان مهربان باشیم"

به یاد داشته باشید که کودکان همواره تصویر ذهنی خود را در آیینه والدین می بینند. و آنچه در مورد خود فکر می کنند به واسطه واکنشها و عکس العمل های والدین ایجاد می شود. آنها به واسطه برداشتی که از تفکر شما نسبت به خود دارند تصمیم می گیرند که آیا رفتارشان خوب بوده یا بد.

تمامی والدین خواستار داشتن فرزندانی خوب و موفق هستند و در این راه نیز هرکدام شیوه های خاصی را در پیش می گیرند. اما برخی از والدین تصور می کنند که زمان آموزش نظم و انضباط با زمان ابراز محبت و علاقه متفاوت است و در هنگام تربیت فرزندان باید صرفا با جدیت به آموزش پرداخت.
تحقیقات اخیر محققان نشان داده که موارد تربیتی در صورتی بر کودکان تاثیر می گذارد که توام با رابطه احساسی صمیمانه میان والدین و فرزندان باشد.
در این میان حتی تاثیر مهدهای کودک نیز که در آنها مربیان به آموزش و تربیت فرزندان مشغول هستند نیز کمتر از تاثیر رفتار والدین بر کودک است.
بنابراین چنانچه مایلید فرزندتان رفتاری معقول داشته باشد باید همواره رابطه احساسی صمیمانه ای با او برقرار کنید.
فرزندتان باید بداند که حتی اگر رفتاری می کند که موردپسند شما نیست باز هم به او علاقه دارید.
به یاد داشته باشید که کودکان همواره تصویر ذهنی خود را در آیینه والدین می بینند. و آنچه در مورد خود فکر می کنند به واسطه واکنشها و عکس العمل های والدین ایجاد می شود. آنها به واسطه برداشتی که از تفکر شما نسبت به خود دارند تصمیم می گیرند که آیا رفتارشان خوب بوده یا بد.
مطالعات نشان داده که چنانچه والدین با کودکشان با مهربانی رفتار کنند به طوری که انگار او بسیار دوست داشتنی و باهوش است او در آینده تمایل خواهد داشت که همان گونه زندگی کند و در واقع نشان دهد که واقعا دوست داشتنی و باهوش است.
در مقابل اگر رفتار والدین توام با پرخاشگری باشد و فرزندشان را کودکی بی توجه و بی ملاحظه بدانند رفتار آینده کودک نیز واقعا در جهت بی توجهی و بی ملاحظگی خواهد بود. هرچه الگوی رفتاری کودک بدتر باشد رفتار او نیز بدتر خواهد شد.
وقتی والدین رفتار بد کودک را با دعوا و رفتار بد پاسخ دهند این بدرفتاری در وی تشدید می شود.
و چنانچه تصور کنید که کودک ۲-۴ یا ۶ساله شما غیرقابل کنترل شده پس دیگر کاری با او نداشته باشید او روز به روز بدتر خواهد شد. براساس راهکارهای ارایه شده از سوی مسئولان امور تربیتی سعی می کنیم شما را با چند نمونه راهکار آشنا کنیم که مفید می باشند:
¤ راههایی برای کنترل خشم خود بیابید.
چنانچه کنترل خود را از دست بدهید احساس بدی پیدا خواهید کرد و پیغام بدی نیز با رفتار خود برای فرزندتان خواهید فرستاد.
فرزند ۸ساله شما آن قدر بزرگ شده که بفهمد رفتار بدش شما را ناراحت کرده اما شما باید برای کنترل خشم خود کاری بکنید. نیاز نیست که خشم خود را به طور کامل بیرون بریزید و رفتار پرخاشگرانه داشته باشید تا به وی بفهمانید رفتارش بد بوده و موجب ناراحتی تان شده است.
زیرا فرزندان به ویژه در سنین پایین تصور می کنند هر کاری والدینشان انجام می دهند درست است.
پس اگر مراقب رفتار خود نباشید از رفتارهای اشتباه شما نیز الگوبرداری می شود و تصحیح آن بسیار دشوار خواهد بود. در مقابل می توانید با صحبت کردن به او نشان دهید که کتک زدن برادر کوچکش کار بد و ناراحت کننده ای بوده و مطمئن باشید تاثیر این کار به مراتب بیشتر از این است که در مقابل این رفتارش او را هم کتک بزنید تا بفهمد کار بدی کرده است. در بسیاری موارد ما خشم خود را کنترل می کنیم تا از عواقب تشدید شدن و وخیم شدن جریانات جلوگیری کنیم. همانطور که روی زمین یک ملحفه پهن می کنیم تا از ساییده شدن پوست لطیف کودک به زمین زبر و خشن جلوگیری کنیم.
نگذارید کسی به شما بگوید «بچه ای که کتک نخورد ادب نمی شود» زیرا وقتی شما با یک کودک ۱ تا ۳ساله چنین رفتار بدی می کنید انگار خود را تا حد او پایین آورده اید و خودتان نیاز به راهنمایی دارید تا بهتر رفتار کنید.
در مقابل بهتر است به دنبال راهی برای پرت کردن حواس او و جلب توجهش به کار دیگری شوید تا از فریاد کشیدن یا هر کار بد دیگری خودداری کند.
در مورد کودکان بزرگتر می توانید از شوخی کردن استفاده کنید. یعنی کاری را که انجام داده وقتی در تنهایی با او قدم می زنید به گونه ای برایش تعریف کنید که برایش خنده دار باشد و دیگر نخواهد آن را مرتکب شود.
در مورد سنین پیش دبستانی یا دبستانی ترک کردن صحنه رمز موفقیت است. به جای اینکه با ناراحتی شروع به تمیز کردن فرش یا جمع کردن غذاهای ریخته کنید در حدود ۵ دقیقه او را تنها بگذارید.
حتی می توانید بدون هیچ کلامی کمی از او فاصله بگیرید. از پنجره به بیرون خیره شوید یا لباسهایتان را از روی بند رخت جمع کنید.
مهم نیست دقیقا چه می کنید بلکه مهم این است که به او زمانی را می دهید تا خود را مورد بررسی قرار دهد و به دنبال راهی برای شروع دوباره گفتگو و ارتباط با شما باشد.
و آخرین گام این است که به دنبال راهی برای سرگرم کردن خودتان باشید. حتی اگر این کار در حد درست کردن چای برای خوردن با یک دوست باشد.
به یاد داشته باشید که وقتی درمدتی ارتباط کلامی با کودک نداشته باشید به اندازه کافی متوجه ناراحتی شما می شود.
¤ درمورد رفتاری که انتظار دارید واقع بین باشید. در حدود ۳۰ سال پیش اگر یک کودک یک ساله برای بودن درکنار میهمانها گریه می کرد از نظر مادر اذیت می کرد اما اگر حالا همین اتفاق بیفتد او را باوفا و اجتماعی می دانند.
بسیاری از روابط و رفتارهای کودکان در گروهها و جمع افراد شکل می گیرد. و این مسئله از یک سالگی به بعد تقویت می شود. و در ۴ سالگی این چالش های اجتماعی درکودک به اوج می رسد که نیاز به همکاری والدین دارد.
به یاد داشته باشید که وقتی نیازهای طبیعی کودک که در مواردی نیازهایی به دلیل وابستگی به والدین است برآورده شوند او مستقل خواهدشد.
به عبارت دیگر وقتی می بینید کودک در جمع های کودکانه دیگران را می زند و می خواهد قلدری کند این در واقع به معنی مستقل شدن او نیست بلکه می خواهد به شما بفهماند که «کمکم کنید من نمی توانم به تنهایی از عهده مسائل برایم.»
شاید درمنزل آن قدر که باید از جانب شما محبت نمی گیرد تا سیراب شود. آن طور که او می خواهد محبت خود را نثارش نمی کنید.
درضمن نباید توقع داشته باشید که روابط اجتماعی کودکتان بزرگتر از سنش باشد. وقتی به او می گویید «بچه ها را نزن» یا «ساکت و آرام بنشین» باید معنی درک کردن را به او بفهمانید. وقتی ببیند شما به حرفهایش با دقت گوش می دهید و سپس تصمیم معقولانه می گیرید او نیز چنین می کند.
اما وقتی ببیند فقط درپاسخ او «نه» می گویید و توجهی به خواسته هایش ندارید او نیز به حرفهایتان گوش نخواهد داد.
¤ به کودک به بهترین شکل توجه کنید.
توجه بزرگسالان همواره نیاز به دلیلی دارد. اما این موضوع در کودکان متفاوت است. متأسفانه بسیاری از والدین به جای اینکه از قدرت توجه خود درجهت تشویق رفتارهای مثبت کودک و کم رنگ و بی اهمیت کردن رفتارهای بد استفاده کنند تا کودک برای گرفتن توجه رفتارهای خوب را تقویت و بد را محو کند برعکس عمل می کنند.
در بسیاری مواقع تا کودک کار بدی نکرده کاری به او ندارند اما به محض بروز کوچکترین مشکلی به او تذکر داده و یا به عبارتی توجه منفی به او می دهند و این کار را با سرزنش و احیانا تنبیه همراه می کنند.
کودکی را درنظر بگیرید که به دلیل اینکه در هنگامی که والدین به خرید رفته رفتار خوبی داشته یک آب نبات جایزه گرفته و کودکی که این کار را کرده اما توجه یا جایزه ای نگرفته است.
وقتی شما به خاطر بدرفتاری کودک مرتب با او صحبت کرده و او را سرزنش کرده و به وی تذکر می دهید در واقع به او توجه کرده اید اما او این توجه را به دلیل کار بدی که کرده از شما گرفته نه به دلیل اینکه خوب بوده. پس سعی می کند که هر بار نیاز به حمایت و توجه شما دارد باز کار بدی انجام دهد.
بنابراین بهتر است سعی کنید بیشتر محبت خود را در هنگامی که کودک اذیتی ندارد و یا به کار خود مشغول است به او بدهید تا احتیاجی نباشد برای جلب توجه کار بدی کند.