آقای احمد توكلی،
آهنگساز و سراینده‌ی چندین سرود پرطرفدار و معروف دوران دفاع مقدس است كه از خاطرات ماندگار دهه‌ی ۶۰ به حساب می‌آیند. این سرودها ریشه در میان دانش‌آموزان بیست سال پیش شهرستان آباده داشت؛ سرودهای مذهبی و انقلابی كه برخی از آن‌ها هنوز برانگیزاننده‌ی احساس درونی تعلق به خاطرات حماسه و جهاد است. این احساس طبیعتاً در نوجوانان و جوانان آن روزها معنی دیگری دارد: «مادر برام قصه بگو»، «آلاله»، «خلیج فارس»، «رضا، رضا» در مورد امام هشتم
علیه‌السلام و «نوحه‌های عاشورایی».
این هنرمند به مناسبت تولید و هدیه نمودن آخرین اثر خود به مردم كشور و رهبر معظم انقلاب، چندین پرده از خاطرات دیروز و امروز خود را از شكل‌گیری این گروه، سرودخوانی برای حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در كسوت ریاست‌جمهوری و در سال‌های نبرد با دشمن، همچنین تلاش گروه برای ساختن سرودی در مورد رهبرمعظم انقلاب را این‌گونه بیان كرده است:
<# ST id="22354" tid="1" #>
فرمودند در شعرها نقاط قوت را نشان دهید
در گروه ما یك دانش‌آموزی داشتیم كه پدرش خلبان نیروی هوایی ارتش بود و به شهادت رسیده بود. من یك روز از او پرسیدم كه آیا خواب پدرت را می‌بینی؟ او جواب داد: «بله، اتفاقاً همین چند شب پیش خواب دیدم كه به سمت پدرم حركت می‌كنم و به آغوش او می‌روم.» این قضیه برای من انگیزه‌ای شد كه از زبان فرزندان شهیدان شعری بگویم و سفارش‌هایی كه شهدا برای ما دارند و ما وظیفه داریم آن‌ها را انجام دهیم، بازگو كنم كه شد سرود «مادر برام قصه بگو».
زمانی كه این سرود به نیمه رسیده بود، در شیراز خدمت حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رسیدیم كه آن زمان رئیس‌جمهور بودند و همین مقدار كم را برای ایشان خواندیم. حضرت آقا این سرود را بسیار پسندیدند و پیشنهادهای بسیار خوبی برای ادامه‌ی آن دادند. بیش از ۵ ماه طول كشید تا نظرات ایشان را اِعمال و سرود را مجدداً اجرا كردیم.
ایشان در آن دیدار گفتند كه سعی كنید بیشتر از نقاط قوت بگویید و نه از نقاط ضعف. فرمودند: اكنون ایراد بیشتر اشعار این است كه در آن‌ها یك ضعفی دیده می‌شود و شما كاری كنید كه بتوانید قدرت را نشان بدهید. من هم تمام تلاشم را برای تحقق این امر انجام دادم و در بیت آخر كودك به مادرش می‌گوید غصه نخور، چرا كه حسین
علیه‌السلام و بابای من در كنار هم هستند.
من هم شعر را می‌گفتم، آهنگ را می‌ساختم و بدون هیچ‌گونه ابزار موسیقی، این‌ها را با هم تنظیم و تلفیق می‌كردم. ما تنها یك ارگ معمولی داشتیم و یك دوستی هم داشتیم كه برای ما نی می‌زد. آن موقع مانند امروز نبود كه برویم در استودیو و بچه‌ها جدا روی آهنگ بخوانند و بعد آن‌ها را میكس كنیم. در همان حالی كه بچه‌ها می‌خواندند، سازها هم با هم نواخته می‌شد و كیفیت ضبط هم بسیار پایین بود. ما هم این نوارهای بی‌كیفیت را به صداوسیما می‌دادیم و آن‌ها هم همان را پخش می‌كردند، چون سطح امكانات در آن روزها همین بود.
بچه ها اصرار داشتند برویم جبهه
یك روز یكی از بچه‌های گروه سرود ما با اصرار تمام به جبهه رفت و چند ماه بعد هم شهید شد. باقی بچه‌ها هم می‌خواستند راه دوستشان را بروند و به او تأسی كنند. یكی از بچه‌ها به من گفت كه آقا ما خیلی از قافله عقب افتادیم. من گفتم درست می‌گویی، اما می‌توانیم جبران كنیم. ما اگر نمی‌توانیم به جبهه برویم، می‌توانیم به نحوی دیگر این امر را جبران كنیم. البته اصرار بچه‌ها باعث شد كه ما همه‌ی آن‌ها را برای اجرا به جبهه ببریم. این كار اثر بسیار خوبی هم در روحیه‌ی بچه‌ها داشت و هم رزمندگان.
اكنون اغلب آن‌ها شغل‌های مؤثری در جامعه دارند. مثلاً تكخوان سرود «مادر برام قصه بگو» اكنون پزشك فوق تخصص «پاتوبیولوژی» و رئیس بیمارستان شهر آباده است. تكخوان گروه «آلاله» هم فوق لیسانس موسیقی دارد و در این رشته فعالیت می‌كند.
ما به غیر از این دو سرود، كارهای دیگری را هم ساخته‌ایم و اجرا كرده‌ایم. سرود «خلیج فارس» یكی از آن‌ها بود كه آن را برای زمانی آماده كردیم كه آمریكایی‌ها به خلیج فارس آمده بودند و بچه‌های جبهه بسیار آن را پسندیدند. بلافاصله پس از آن، یك سرود دیگری را آماده كردیم به نام «آلاله». آن هم خیلی معروف شد و حضرت آقا هم خیلی از این سرود خوششان آمد. بعد از آن كارها هم من چندین نوحه آماده كردم كه معروف‌ترینش «باز این چه شورش است» بود كه آن را برای ارتحال امام
رحمه‌الله آماده كردم.
جای یك سرود در مجموعه ما خالی بود
سال ۱۳۸۴ بود كه من در حال جمع‌آوری مجموعه‌ی آثاری بودم كه آن‌ها را به عنوان یادگاری از دوران دفاع مقدس و انقلاب اسلامی آماده كنم، اما دیدم كه بین تمام سرودهایی كه ساخته‌ام، جای سرودی درباره‌ی رهبر معظم انقلاب بسیار خالی است و این شد كه تصمیم به ساخت سرودی با این مضمون گرفتم.
كار ساخت این سرود بسیار كُند پیش رفت. سال ۱۳۸۶ دو كار را ضبط كردیم كه در آخر نه شعر و نه آهنگ‌ها ما را راضی نكرد. احساس می‌كردیم با وجود این‌كه دوسال زمان گذاشته بودیم، كمی عجله كرده‌ایم. بعد از این دو سرود، من كار را دوباره از ابتدا شروع كردم. دو سال تمام كار كردم تا سه سرود دیگر آماده شد. البته پیش از ضبط، با این‌كه با چند نفر هم مشورت كردم و آن‌ها هم سروده‌ها را تأیید كردند، اما باز هم خودم نپسندیدم. نهایتاً به این نتیجه رسیدم كه این ترانه و سرود باید از زبان خود مردم باشد و همان چیزی را به شعر تبدیل كنم كه مردم به صورت شعار یا در صحبت‌هایشان می‌گویند؛ یعنی اشعار از دل مردم برآمده باشد و از شعرهای خود مردم در دیدارها و مانند آن باشد.
به همین دلیل یك تحقیق روی شعارهایی انجام دادم كه مردم در این سال‌ها داده‌اند و همه را جمع‌آوری كردم. زمانی كه نوبت به آهنگ این كار رسید، فكر كردم موسیقی این كار نباید سنگین باشد و آهنگش طوری نباشد كه پیچیده و حالتی حماسی و رزمی داشته باشد. فكر كردم آهنگ هم باید مانند شعر، از بطن مردم آمده باشد تا بتواند با تمام اقشار جامعه ارتباط برقرار كند، زیرا رهبر معظم انقلاب به همه‌ی مردم كشور تعلق دارند.
الحمدلله خدا كمك كرد با زحمات فروان و البته صرف وقت بسیار زیاد توانستم شعر را با آهنگش تنظیم كنم و این كار نزدیك به دو ماه پیش آماده و ضبط شد و در ایام سالگرد ارتحال حضرت امام
رحمه‌الله و آغاز دوران رهبری حضرت آیت‌الله خامنه‌ای از صداوسیما پخش شد. اكنون پس از نزدیك به هفت سال كار روی این پروژه، از نتیجه‌ی كار راضی هستم و با رضایت كامل آن را به مردم كشور و رهبر معظم انقلاب تقدیم كردم.
