جز اعتراضاتی که گاه و بی گاه افراطیون مسبب آن هستند، آرامش و صلح میان مردم احساس می‌شود. در این بین گفت‌وگو با مردم کوچه از واقعیتی پنهان پرده بر می‌دارد؛ مسلمانان مالایی از تسهیلات و امکانات بیشتری در میان 25 میلیون نفر ساکن این کشور برخوردارند.
سیستم حکومتی آن پادشاهی مشروطه است و بخش عمده اداره کشور به عهده مالایی‌های مسلمان است اما چینی‌هایِ بودایی اقتصاد و بازار را در دست دارند. صنعت نفت‌وگاز به عنوان نخستین منبع درآمد این کشور شناخته می‌شد اما دو سه سالی است که توریسم جای آن را گرفته و برای تمام سلیقه‌های گردشگری می‌توان جاذبه‌ای در این کشور پیدا کرد.
مالزی پیشتر تحت استثمار انگلیس اداره می‌شد تا این که در 31 اگوست 1957 اعلام استقلال کرد. به همین دلیل هر سال 31 آگوست هم تعطیل رسمی است و هم مراسم جشن و شادی برگزار می‌شود. شادی حضور برجسته و پررنگی در زندگی مردم این کشور دارد. جشنواره‌ها و نمایشگاه‌های مختلف بهانه‌ای است برای شادی کردن و شاد زیستن. حتی از رنگ‌های متنوع لباس‌ها هم می‌توان این سرخوشی و شادابی را احساس کرد.
کوالالامپور عنوان پایتخت کشور را یدک می‌کشد اما مراکز اداری و دولتی به شهری به نام پوتراجایا منتقل شده است؛ شهری که پایتخت اداری نامیده می‌شود. مالزی حتی بر روی نقشه نیز کشوری عجیب است. شامل دو تکه جدا از هم شبیه شاخ که میان آن دریای چین قرار گرفته است. این دو تکه را بخش شرقی (صبا و ساراواک) و بخش غربی (شبه جزیره) مالزی می‌گویند.
مالزی کشوری در حال توسعه است و گام‌های بلندی برای پیشرفت می‌دارد. همین شتاب باعث شده ظرف دو دهه بیش از 40 درصد از جنگل‌های خود را نابود کند. به نظر می‌رسد روندی که این کشور برای ساختمان‌سازی و احداث مراکز خرید پیش گرفته، توسعه شهر‌نشینی و کوچ دادن روستاییان به شهر را دنبال داشته باشد.
آب و هوای گرم و مرطوب مناطق حاره، درجه حرارت بین ۲۱ تا ۳۲ درجه سانتیگراد و ریزش باران بین دو هزار تا دو هزار و 500 میلیمتر درسال از خصوصیات آب و هوایی این سرزمین گرمسیری است. با این همه هوا در ارتفاعات و حتی تپه‌ای نه چندان مرتفع دلپذیر می‌شود. ورود به جنگل‌های انبوه آن به راحتی امکان‌پذیر نیست. تراکم پوشش گیاهی و لغزنده بودن زمین تردد را در این مناطق دشوار می‌کند. ببر یکی از گونه‌های مورد توجه ساکنان این کشور است که در نشان‌های رسمی بعضی سازمان‌های دولتی و شرکت‌های خصوصی دیده می‌شود. برخی گزارش‌ها نشان می‌دهد که حدود 300 قلاده ببر در این سرزمین زندگی می‌کند و برنامه‌هایی برای حفاظت آن به مورد اجرا گذاشته می‌شود. اما چگونه می‌توان به آینده این برنامه‌ها امیدوار بود وقتی از یک طرف جنگل‌ها نابود می‌شود و از طرف دیگر برنامه حفاظتی به اجرا در می‌آید؟
چند سالی است که شمار ایرانیان در مالزی افزایش یافته است. گرچه آمار دقیقی در دست نیست اما گفته می‌شود بیش از 50 هزار ایرانی در این سرزمین زندگی می‌کنند و ایرانیان دانشجو بیش از 5 هزار نفر هستند. طرح «خانه دوم من مالزی» از دیگر ترفندهایی است که سرمایه‌گذاری را به این کشور می‌کشاند. این طرح به شهروندان کشورهای دیگر امکان می دهد تا بتوانند با همسر و فرزندان خود برای اقامت به مالزی سفر کنند. متقاضیان موفق، ابتدا یک دوره ویزای 10 ساله می‌گیرند که بر اساس مدت اعتبار گذرنامه افراد قابل تمدید است. این اقامت به صورت خودکار قابل تمدید بوده و مزایایی نظیر خرید خودرو با تخفیف ، اخذ و وام مسکن جهت خرید آپارتمان ، خانه ، مغازه و یا سایر املاک تا حدود 70 درصد ( و یا بیشتر ) و بیمه درمانی را پوشش داده و همچنین امکان سرمایه‌گذاری ، تاسیس و ثبت شرکت را در اختیار متقاضیان قرار می‌دهد. طرح «مالزی خانه دوم من» از سال 2002 میلادی معرفی شده است. تاکنون بیشترین خارجی‌هایی که برای این برنامه اقدام کرده‌اند شهروندان انگلستان، بنگلادش، آمریکا ، اسکاندیناوی، کره جنوبی، ژاپن و کشورهای عربی و ایران بوده‌اند.
آنچه رفت نگاهی بود گذرا به مالزی؛ کشور دوست، برادر و مسلمانی که مدتی است بیش از گذشته مورد توجه ایرانیان قرار گرفته است چه برای سفر و چه برای اقامت. زندگی در این سرزمین گرمسیری به دلیل ویژگی‌هایش شاید شبیه به هیچ کجای دنیا نباشد. در قسمت‌های بعد تجربه‌های یک ایرانی از زندگی کردن در مالزی به اشتراک گذاشته می‌شود .
