سرهاي قدسيان همه بر زانوي غم است

 اشعار محتشم کاشاني

باز اين چه شورش است که در خلق عالم است / باز اين چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

باز اين چه رستخيز عظيم است کز زمين / بي نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است

اين صبح تيره باز دميد از کجا کزو / کار جهان و خلق جهان جمله در هم است

گويا طلوع مي‌کند از مغرب آفتاب / کاشوب در تمامي ذرات عالم است

گر خوانمش قيامت دنيا بعيد نيست / اين رستخيز عام که نامش محرم است

در بارگاه قدس که جاي ملال نيست / سرهاي قدسيان همه بر زانوي غم است

جن و ملک بر آدميان نوحه مي‌کنند / گويا عزاي اشرف اولاد آدم است

خاموش محتشم که دل سنگ آب شد / بنياد صبر و خانه‌ي طاقت خراب شد

خاموش محتشم که ازين حرف سوزناک / مرغ هوا و ماهي دريا کباب شد

خاموش محتشم که ازين شعر خونچکان / در ديده‌ي اشگ مستمعان خون ناب شد

خاموش محتشم که ازين نظم گريه‌خيز / روي زمين به اشگ جگرگون کباب شد

خورشيد آسمان و زمين نور مشرقين / پرورده‌ي کنار رسول خدا حسين

کشتي شکست خورده‌ي طوفان کربلا / در خاک و خون طپيده ميدان کربلا

گر چشم روزگار به رو زار مي‌گريست / خون مي‌گذشت از سر ايوان کربلا

نگرفت دست دهر گلابي به غير اشک / زآن گل که شد شکفته به بستان کربلا

از آب هم مضايقه کردند کوفيان / خوش داشتند حرمت مهمان کربلا

بودند ديو و دد همه سيراب و مي‌مکند / خاتم ز قحط آب سليمان کربلا

زان تشنگان هنوز به عيوق مي‌رسد / فرياد العطش ز بيابان کربلا 

آه از دمي که لشگر اعدا نکرد شرم / کردند رو به خيمه‌ي سلطان کربلا 

آن دم فلک بر آتش غيرت سپند شد / کز خوف خصم در حرم افغان بلند شد 

کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدي / وين خرگه بلند ستون بي‌ستون شدي 

کاش آن زمان درآمدي از کوه تا به کوه / سيل سيه که روي زمين قيرگون شدي

کاش آن زمان ز آه جهان سوز اهل بيت / يک شعله‌ي برق خرمن گردون دون شدي

کاش آن زمان که اين حرکت کرد آسمان / سيماب‌وار گوي زمين بي‌سکون شدي

کاش آن زمان که پيکر او شد درون خاک / جان جهانيان همه از تن برون شدي

کاش آن زمان که کشتي آل نبي شکست / عالم تمام غرقه درياي خون شدي

آن انتقام گر نفتادي بروز حشر / با اين عمل معامله‌ي دهر چون شدي

آل نبي چو دست تظلم برآورند / ارکان عرش را به تلاطم درآورند

برخوان غم چو عالميان را صلا زدند / اول صلا به سلسله‌ي انبيا زدند

نوبت به اوليا چو رسيد آسمان طپيد / زان ضربتي که بر سر شير خدا زدند

آن در که جبرئيل امين بود خادمش / اهل ستم به پهلوي خيرالنسا زدند

بس آتشي ز اخگر الماس ريزه‌ها / افروختند و در حسن مجتبي زدند

وانگه سرادقي که ملک مجرمش نبود / کندند از مدينه و در کربلا زدند 

وز تيشه‌ي ستيزه در آن دشت کوفيان / بس نخلها ز گلشن آل عبا زدند 

پس ضربتي کزان جگر مصطفي دريد / بر حلق تشنه‌ي خلف مرتضي زدند

اهل حرم دريده گريبان گشوده مو / فرياد بر در حرم کبريا زدند

روح‌الامين نهاده به زانو سر حجاب / تاريک شد ز ديدن آن چشم آفتاب

چون خون ز حلق تشنه‌ي او بر زمين رسيد / جوش از زمين بذروه عرش برين رسيد

نزديک شد که خانه‌ي ايمان شود خراب / از بس شکستها که به ارکان دين رسيد 

نخل بلند او چو خسان بر زمين زدند / طوفان به آسمان ز غبار زمين رسيد

باد آن غبار چون به مزار نبي رساند / گرد از مدينه بر فلک هفتمين رسيد

يکباره جامه در خم گردون به نيل زد / چون اين خبر به عيسي گردون نشين رسيد

پر شد فلک ز غلغله چون نوبت خروش / از انبيا به حضرت روح‌الامين رسيد 

کرد اين خيال وهم غلط که ارکان غبار / تا دامن جلال جهان آفرين رسيد 

هست از ملال گرچه بري ذات ذوالجلال / او در دلست و هيچ دلي نيست بي‌ملال

ترسم جزاي قاتل او چون رقم زنند / يک باره بر جريده‌ي رحمت قلم زنند 

ترسم کزين گناه شفيعان روز حشر / دارند شرم کز گنه خلق دم زنند

دست عتاب حق به در آيد ز آستين / چون اهل بيت دست در اهل ستم زنند

آه از دمي که با کفن خونچکان ز خاک / آل علي چو شعله‌ي آتش علم زنند

فرياد از آن زمان که جوانان اهل بيت / گلگون کفن به عرصه‌ي محشر قدم زنند 

جمعي که زد بهم صفشان شور کربلا / در حشر صف زنان صف محشر بهم زنند

از صاحب حرم چه توقع کنند باز / آن ناکسان که تيغ به صيد حرم زنند

پس بر سنان کنند سري را که جبرئيل / شويد غبار گيسويش از آب سلسبيل

روزي که شد به نيزه سر آن بزرگوار / خورشيد سر برهنه برآمد ز کوهسار

موجي به جنبش آمد و برخاست کوه / ابري به بارش آمد و بگريست زار زار

گفتي تمام زلزله شد خاک مطمن / گفتي فتاد از حرکت چرخ بي‌قرار

عرش آن زمان به لرزه درآمد که چرخ پير / افتاد در گمان که قيامت شد آشکار

آن خيمه‌اي که گيسوي حورش طناب بود / شد سرنگون ز باد مخالف حباب وار

جمعي که پاس محملشان داشت جبرئيل / گشتند بي‌عماري محمل شتر سوار

با آن که سر زد آن عمل از امت نبي / روح‌الامين ز روح نبي گشت شرمسار

وانگه ز کوفه خيل الم رو به شام کرد / نوعي که عقل گفت قيامت قيام کرد 

بر حربگاه چون ره آن کاروان فتاد / شور و نشور واهمه را در گمان فتاد 

هم بانگ نوحه غلغله در شش جهت فکند / هم گريه بر ملايک هفت آسمان فتاد 

هرجا که بود آهوئي از دشت پا کشيد / هرجا که بود طايري از آشيان فتاد

شد وحشتي که شور قيامت بباد رفت / چون چشم اهل بيت بر آن کشتگان فتاد 

هرچند بر تن شهدا چشم کار کرد / بر زخمهاي کاري تيغ و سنان فتاد 

ناگاه چشم دختر زهرا در آن ميان / بر پيکر شريف امام زمان فتاد

بي‌اختيار نعره‌ي هذا حسين زود / سر زد چنانکه آتش ازو در جهان فتاد

پس با زبان پر گله آن بضعةالرسول / رو در مدينه کرد که يا ايهاالرسول

اين کشته‌ي فتاده به هامون حسين توست / وين صيد دست و پا زده در خون حسين توست

اين نخل تر کز آتش جان سوز تشنگي / دود از زمين رسانده به گردون حسين توست 

اين ماهي فتاده به درياي خون که هست / زخم از ستاره بر تنش افزون حسين توست

اين غرقه محيط شهادت که روي دشت / از موج خون او شده گلگون حسين توست

اين خشک لب فتاده دور از لب فرات / کز خون او زمين شده جيحون حسين توست

اين شاه کم سپاه که با خيل اشگ و آه / خرگاه زين جهان زده بيرون حسين توست

اين قالب طپان که چنين مانده بر زمين / شاه شهيد ناشده مدفون حسين توست

چون روي در بقيع به زهرا خطاب کرد / وحش زمين و مرغ هوا را کباب کرد

کاي مونس شکسته دلان حال ما ببين / ما را غريب و بي‌کس و بي‌آشنا ببين

اولاد خويش را که شفيعان محشرند / در ورطه‌ي عقوبت اهل جفا ببين

در خلد بر حجاب دو کون آستين فشان / واندر جهان مصيبت ما بر ملا ببين

ني ورا چو ابر خروشان به کربلا / طغيان سيل فتنه و موج بلا ببين 

تنهاي کشتگان همه در خاک و خون نگر / سرهاي سروران همه بر نيزه‌ها ببين

آن سر که بود بر سر دوش نبي مدام / يک نيزه‌اش ز دوش مخالف جدا ببين

آن تن که بود پرورشش در کنار تو / غلطان به خاک معرکه‌ي کربلا ببين 

يا بضعةالرسول ز ابن زياد داد / کو خاک اهل بيت رسالت به باد داد

خاموش محتشم که فلک بس که خون گريست / دريا هزار مرتبه گلگون حباب شد

خاموش محتشم که بسوز تو آفتاب / از آه سرد ماتميان ماهتاب شد

خاموش محتشم که ز ذکر غم حسين / جبريل را ز روي پيامبر حجاب شد 

تا چرخ سفله بود خطائي چنين نکرد / بر هيچ آفريده جفائي چنين نکرد

اي چرخ غافلي که چه بيداد کرده‌اي / وز کين چها درين ستم آباد کرده‌اي

بر طعنت اين بس است که با عترت رسول / بيداد کرده خصم و تو امداد کرده‌اي

اي زاده زياد نکرداست هيچ گه / نمرود اين عمل که تو شداد کرده‌اي

کام يزيد داده‌اي از کشتن حسين / بنگر که را به قتل که دلشاد کرده‌اي

بهر خسي که بار درخت شقاوتست / در باغ دين چه با گل و شمشاد کرده‌اي 

با دشمنان دين نتوان کرد آن چه تو / با مصطفي و حيدر و اولاد کرده‌اي 

حلقي که سوده لعل لب خود نبي بر آن / آزرده‌اش به خنجر بيداد کرده‌اي

ترسم تو را دمي که به محشر برآورند / از آتش تو دود به محشر درآورند