پنج سالگى حضرت
حضرت مهدى (ع) در سال 255 به دنيا آمد وپدر بزرگوارش درسال 260به شهادت رسيد وحضرت پس از شهادت پدر، در پنج سالگى به امامت رسيد.
پيامبر وامام از حيث آفرينش ممتازند وبه واسطه همين استعداد وامتياز ذاتى است كه خداوند متعال آنان را به مقام شامخ نبوت وامامت انتخاب مى كند.
اين امتياز از همان اوان كودكى در وجود آن بزرگواران موجود است، لكن اگر صلاح باشد وشرايط موجود شود ومانعى هم دركار نباشد آن افراد برجسته، رسماً به مقام و منصب نبوت وامامت معرفى مى شوند ومأمور حفظ وتحمل احكام مى گردند.
اين انتخاب چنان كه گاهى پس از بلوغ يا در زمان بلوغ وبزرگى انجام مى گيرد، ممكن است در ايام كودكى تحقق پذيرد.
چنانكه عيسى مسيح (ع) درگهواره با مردم سخن گفت و رسماً اعلان كردكه من پیامبر خدا و صاحب كتاب ومقام نبوتم. "قال انی عبد الله اتانی الکتاب و جعلنی نبیا و جعلنی مبارکا این ما کنت واوصانی بالصلوة والزکاة ما دمت حیا..... " (1) از اين آيه به خوبى استفاده مى شودكه حضرت عيسى (ع) در همان ايام كودكى، پيغمبر و صاحب كتاب بوده است. همچنين حضرت يحيى (ع) در دوران كودكى به مقام نبوت رسيده، چنان كه در آيه شريفه آمده كه: يا يَحیى خذِ الكتاب بقوة واتینا ه الحکم صبیا. (2)
بنابراين، وقتى حضرت عيسى ويحيى (ع) مى توانند دركودكى به مقام نبوت برسند، چه مانعى دارد كه حضرت مهدى (ع) نيز در سنين كودكى به مقام امامت برسد. جالب اين جاست كه ائمه قبلى (ع) خبر داده بودند كه سن امام زمان كمتر از ساير ائمه است، چنان كه امام باقر(ع) فرمود: حضرت صاحب الامر سن مباركش از تمام ماكمتر وگمنام تر است. (3) اتفاقاً امام جواد(ع) در هنگام شهادت امام رضا(ع) هفت يا نه ساله بوده وبه دليل همين كمى سن، بعضى ها در امامتش ترديد كردند.
به منظور حل اين مشكل ورفع ترديد، گروهى از بزرگان شيعه به محضر امام جواد(ع) رسيدند وصدها معضل و مسائل مشكل را از وى پرسيدند و جواب كافى دريافت كردند وكراماتى را نيز مشاهده كردند كه شك وشبهه آنان برطرف شد.
امام هادى (ع) نيز شش سال وپنج ماه از سن شريفش گذشته بودكه پدرش به شهادت رسيد وامامت به وى منتقل شد.
پس مسأله كمى سن ورسيدن به مقام امامت در سن كودكى، اختصاص به امام عصر(ع) ندارد.
در عين حال، در ميان اطفال عادى نيز افراد نادرى ديده مى شوند كه از حيث استعداد وحافظه نابغه عصر خویش بوده اند مانند: "بو على سينا، "فاضل هندى "، سيد محمدحسين طباطبايى حافظ قرآن و"توماس يونگ". (4)
1. سوره مریم 31.
2. سور ه مريم،12.
3. بحارالانوار، ج 51 ص 38.
4. سيماى آفتاب، ص 97.
چهل روزگى حضرت
حكيمه خاتون مي گويد:من پس از چهل روز از ولادت حضرت مهدى(ع) طبق دعوت امام حسن عسكرى (ع) به خانه اش رفتم، وقتى وارد اتاق حضرت شدم، ناگهان ديدم همان كودك چون آفتاب درخشنده در مقابل پدر راه مى رود وبه اندازه يك فرزند دو ساله مى ماند. از مشاهده اين وضع تعجب كردم و از امام پرسيدم: اى سرور من!اين كودك به اندازه دو سال رشد كرده است حضرت تبسمى كرد و فرمود: فرزندان پيامبران و جانشينان پيامبران كه به مقام پيشوايى وامامت برگزيده مى شوند، رشدشان همانند سايرين نيست، بلكه وقتى يك ماه از عمرشان چنان است كه بر ديگران، يك سال گذشته باشد و فرزند ما اهل بيت پيامبر(ص)در شكم مادر سخن مي گويد، قرآن مى خواند، پروردگارش را عبادت مي كند و هنگامى كه به دوران شيرخوارگى مى رسد، فرشتگان در هر بامداد و شامگاه بر او فرود مى آيند و فرمانش را اطاعت مي كنند. حكيمه مي گويد:از آن پس، هر چهل روز يك بار، فرزند ارجمند امام حسن عسكرى(ع) را مى ديدم تا اين كه چند روز قبل از شهادت حضرت، وقتى او را ديدم نشناختم از امام عسكرى(ع) سؤال كردم، فرمود: او پسر نرجس است و من به زودى از دنيا مى روم تو مطيع او باش.. (1)
ا.بحارالانوار ج 51 ص 14.
نيمه شعبان
در سحر پانزدهم شعبان سال 255 هجرى قمرى در شهر سامرا حضرت مهدى(ع)چشم جهان را روشن كرد.
شب نيمه شعبان، شب بسيار مباركى است و امام باقر(ع) فرمودند: آن شب پس از ليلة القدر، بهترين شب ها است. (1)در شب نيمه شعبان، خواندن دعايى سفارش شده است كه مطلع آن چنين است:
اللهم بحق ليتنا هذه و مولود ها و حجتك و موعودها التى قرنت الى فضلها فتمت كلمتك صدقا و عدلا(2)
1.مفاتيح الجنان باب دوم.
2.نجم الثاقب باب يازدهم.
منبع:http://yamojir.com
