ادعاى ارتباط با حضرت

اين كتاب ها مشحون از حكايات و داستان ها ومطالبى است كه برخى از آن ها به يقين، نادرست وبرخاسته از تصوَرات وخيال بافى هاى نويسندگانِ آن هاست ودر برخى شمه اى از حقيقت وجود دارد.

نقل اين داستان ها وحكايت ها، باعث مى شود كه يك عقيده درست و صحيح، به ناصواب هايى آميخته گردد و عقائد خرافى و ناصحيح و غير مستند در ميان مردم رواج يابد . وقتى كه آقا وخانمى به راحتى و آسانى اهل مكاشفه شوند و آن را دركتاب خود بنويسند، چرا ديگران به چنين مقامى نرسند. زمانى كه مدعى مكاشفه، پا را فراتر نهد ودر بيدارى، حضرت رسول (ص) و برخى از معصومين (ع) را ببيند چرا ديگران از اين نعمت محروم باشند رواج اين گونه كتاب ها باعث شده كه در برخى از مناطق، شاهد اتفاقات عوام فريبانه و خرافى باشيم:

كسى در منطقه اى مدعى مى شود كه قطره اى از خون سر امام حسين (ع) ريخته وسر مبارك حضرت را ديده است.

چوپانى مدعى مى شود كه غلام شاه چراغ است واز وى دستورهايى دريافت كرده است. خانمى كه از دست شوهرش فراركرده، به مسجد روستايى مى رود ومدعى مى شود كه مسجد، نظركرده است ومريض هايى كه به اين مسجد بيايند شفا مى يابند. در مواردى، دختر يا زنى نظركرده مى شود و حاجت مردم را برآورده مي كند. (1)

يا سيد مهدى شيوخى م 1278هـ. ق دركتاب بوارق الحقايق كه شرح سفرهاى اوست ادعا مي كند: در طوس، مهدى (ع) را ديده و ايشان آيات واورادى را در دهان وى، فوت كرده است. در اين ديدار، امام زمان، چند كلمه به فارسى، با لهجه افغانى گفته، او مطلب را فهميد . امَا زمانى كه او چند واژه به فارسى مي گويد، حضرت متوجه مقصود وى نمى شود، از اين روى براى آن حضرت توضيح مى دهد. (2)

پيامد ناگوار اين كتاب ها و عقايد برگرفته از حكايت و خواب، فضايى را به وجود مي آورد كه اهل تعقل و انديشه را به عقايد شيعه بدبين مي كند وزمينه انحراف هاى فكرى را فراهم مي آورد و در نتيجه، مخالفان تشيع، امكان رشد وگسترش مى يابند و عقايد ناصواب عوام و عوام زدگان به نام تشيع ثبت مى شود وبه ديگران انتقال مى يابد ويك عقيده اي كه در اصل آن، تمام فرق اسلامى توافق دارند، به گونه اى مطرح مى شود كه فرسنگها با اسلام فاصله دارد و ميدان دفاع را بر انديشه وران اسلامى تنگ مي كند.