مهدويت در اسلام

اماميه در مقاطع مختلف تاريخ به فرقه هاى متعدد منشعب شده اند: فرقه اى امامت را پس از امام حسين (ع) به محمد حنفيه ختم مى دانند واو را امام مهدى مى خوانند و آنان كيسانيه اند. فرقه اى پس از امام على بن الحسين (ع)، به امامت زيد، فرزند آن حضرت قائلند و آن ها را زيديه گويند .

گروهى امام پس از حضرت جعفر بن محمد(ع) را، اسماعيل فرزند آن حضرت مى دانند، وآن ها را اسماعيليه مى شناسند . جمعى امام موسى بن جعفر(ع) را آخرين امام مى دانند و آنان واقفه اند . اماميه اثنى عشريه، شيعه جعفرى مذهب كه از على بن ابى طالب (ع) تا حضرت مهدى فرزند امام حسن عسكرى را امام واجب الطاعة مى دانند، اكثريت اماميه را تشكيل مى دهند.

اين گروه تنها گروهى بودند كه بر صفحه تاريخ تشيع باقى ماند واين نشانگر آن است كه اقدامات صورت گرفته و مقدماتى براى غيبت، به اندازه اى حساب شده بود كه توانست شيعه را ازگرفتارى هاى شك وترديد پس از رحلت امام عسكرى (ع)نجات دهد .

نمايندگان ويژه حضرت با حركت هاى سنجيده و رهبريت مدبرانه خود، اوضاع نابسامان اجتماع شيعه را سامان بخشيده ومردم را از سرگردانى نجات دادند واختلافات وانشعابات را به تدريج از بين بردند . شيخ مفيد تأييد مي كند كه از آن فرقه هاى چهارده گانه، تنها اماميه باقى مانده است. به نوشته وى اين گروه، بزرگترين فرقه شيعه از نظر جمعيت، علماء، متكلمان، نظار، صالحان، عابدان، فقيهان، محدثان، اديبان و شاعران هستند. آنان ابروى شيعه اماميه، سرپرستان اجتماع و در دين، مورد اعتماد شيعيان مى باشند(1)

  1. الفصول المختاره، ص 261 حيات مركزى سياسى اماما ن شيعه ج 2، ص 220.