اس ام اس های عاشقانه

بی نگاهِ عشق مجنون نیز لیلایی نداشت

بی مقدس مریمی دنیا مسیحایی نداشت

بی تو ای شوق غزل‌آلوده‌ی شبهای من

لحظه‌ای حتی دلم با من هم‌آوایی نداشت

آنقدر خوبی که در چشمان تو گم می‌شوم

کاش چشمان تو هم اینقدر زیبایی نداشت!

این منم پنهانترین افسانه‌ی شبهای تو

آنکه در مهتاب باران شوقِ پیدایی نداشت

در گریز از خلوت شبهای بی‌پایان خود

بی تو اما خوابِ چشمم هیچ لالایی نداشت

خواستم تا حرف خود را با غزل معنا کنم

زیر بارانِ نگاهت شعر معنایی نداشت

پشت دریاها اگر هم بود شهری هاله بود

قایقی می‌ساختم آنجا که دریایی نداشت

پشت پا می‌زد ولی هرگز نپرسیدم چرا

در پس ناکامیم تقدیر جاپایی نداشت

شعرهایم می‌نوشتم دستهایم خسته بود

در شب بارانی‌ات یک قطره خوانایی نداشت

یه جایی باید دست آدم‌ها را بکشی

نگه‌شان داری

صورت‌شان را میان دستانت محکم بگیری

بگویی ببین



من دوستت دارم، نــــــــــرو . . .!

بآ َمَن لَج نکُنـ بُغضِ نَفهمــ
این کهـ خودَت رآ گوشهـ ی گلو قآیمــ کنی
چیزی رآ عَوض نمی کُند
بالآخرهـ یآ اشک می شوی درچشمآنمـ
یآ عُقده در دلَمـ ...

عادت کرده ام
کوتاه بنویسم
کوتاه بخونم
کوتاه حرف بزنم
کوتاه نفس بکشم
تازگی ها
دارم عادت می کنم
کوتاه زندگی می کنم
یا شاید
کوتاه بمیرم
نمی دانم
فقط عادت

چــِــقــَـدر بـــــآیــَـد بــُــگـــَـذَرَد ؟؟؟

تـــــآ مــَـن دَر مـــُـــرورِ خــــآطــِــرآتــَـــمـــ

وَقـــــتــی اَز کــِــنــارِ تــُــو رَد مــــی شـــَــوَمــــ .

تــَــنــَـمــــ نــَـــلــَـــرزَد …

بــــُـــغـــضــَــمــــ نــَــگـــــیــرَد …

ديوارها راست‌اند
درها دروغ مي‌گويند
به درونت مي‌كشند و می برند
به سمتِ ديگرِ ديوار

ديوارها ديوانه مي‌كنند
درها دَربه‌دَر

روزی که به مردی برخوردی
که ياخته های تنت را به شعر بدل کند
و با پيچش موهايت شعر بسازد
روزی که به مردی برخوردی
که قادرت کند - مثل من -
با شعر حمام کنی
سرمه بکشی
و موهايت را شانه کنی
آن روز می گويم: ترديد نکن
با او برو
مهم نيست مال من باشی يا او
مهم اين است مال شعر باشی

هر بار که در تو قدم می زنم
پشت پنجره اتاقم
کلاغی به قار قار می افتد
تا به خاطرم آورد
که تو دیگر رفته ای
و من هر بار
فقط به خنده ای
می پرانَمَش

کلامی بر لب
نه دلیلِ داناییست
که از کلامی بر لب
تا کلامی در قلب
حدیثِ هزار فاصله پنهان است

چشمانت را
بوسه باران خواهم کرد
آنچنان که
در پوستِ عشق نگنجد

در حرارتِ خورشیدِ محبت
جراتی در ابر نیست
که از بیکرانِ چشمانت
عزم باریدن کند

در اقلیم عشق
دلداده ات را
فریادی زن
کنج تنهایی او
جز سیاهی، رنگی ندارد

بسانِ ققنوسی غم آلود
در آتشی خود ساخته
زندگی می کنم
که تو
با خنده هایت
به پایش کردی

آب و آفتاب و مهتابم تو بودی که ماندی
گل و سبزه و چمن زارم تو بودی که ماندی
بهشت و نَفَس و آرزویم تو بودی که ماندی
بلبل و قناری و چکاوکم تو بودی که ماندی
از تو جامم پُر بود که پُر ماند
از تو جانم لبریز بود که لبریز ماند
از تو عشق مهمان آمد و ماند
از تو شعر مهمان آمد و ماند
از تو یادت مهمان آمد و ماند
فقط تو نماندی که رفتی

"دلتنگی"
خوشه انگور سیاهیست..لگد کوبش کن!
ساعتی بگذار بماند..
مست می کند اندوه...!

بعد از تو
همه گرمایم، تنها از شبی دراز و پُر ستاره است
و امواج بخار آلودِ دریایی خسته و خشک
که از تو، تمامِ شب، برایم داستان می خوانند
که تا جذب کامل گرما، خوابم نَبَرَد!
بعد از تو
همه سرمایم، تنها از روزی کوتاه است
و یک تکه آفتاب بی جان
که در میانِ همهمه ی هیچ ستاره ای
به آفتاب شبانه ستاره هایم
بدجور حسادت می کند

مرا هزار امید است و هر هزار تویی
شروع شادی و پایان انتظار تویی
بهارها که ز عمرم گذشت و بی‌تو گذشت
چه بود غیر خزان‌ها اگر بهار تویی
دلم ز هرچه به غیر از تو بود خالی ماند

در این سرا تو بمان ای که ماندگار تویی
شهاب زودگذر لحظه‌های بوالهوسی است
ستاره‌ای که بخندد به شام تار تویی
جهانیان همه گر تشنگان خون من‌اند
چه باک زان‌همه دشمن چو دوست‌دار تویی
دلم صراحی لبریز آرزومندی‌ست
مرا هزار امید است و هر هزار تویی