اس ام اس های عاشقانه

دلتنـــــــــــــــــگی

عین آتش زیر خاکــــــستر است

گـــــــاهی فـــــــکر میکنی تمـــــــــام شده

امّـــــا یــک دفــــعه

همه ات را آتــــش مـــــــــــیزند . . .

ای دوست غمت مرا چوی مویی کرده است

صد گونه بلا از تو برون آورده است

گفتم که مگر غم تو من می خوردم

می در نگرم غمت مرا می خورده است

خاطرات روزهای باتو بودن را نمی توان نوشت
چون تمام شون پر از حرف های نگفته ای است
حرف هایی که خیلی وقتا نتونستم بهت بگم
ولی با این حال هنوز خاطراتت در قلبم نوشته ام

"""بنده ی عشق توام در بند دنیا نیستم"""

محو چشمان تو گردیدم که پیدا نیستم...



تشنه ام, خشكيده لب, لبهای تو ما را بس است

جرعه ای لبخند ده دنبال دريا نيستم



سینه ام چاهی تهی ؛ آلوده ی خون دست من

یوسفم هستی هنوز اما زلیخا نیستم...



من زلیخا نیستم ؛ دلداده تر از او منم

چونكه من در محبسم ، آزاد و بينا نيستم



ميله ی زندان من مژگان قير آسای توست

من كه امشب با توأم در قيد فردا نيستم



من رها از خويشتن ، ممزوج در تو گشته ام

تا تو باشی در ميان ، من آشكارا نيستم

تاریخ تولد مهم نیست...
تاریخ تبلور مهمه...
اهل کجا بودن مهم نیست...
اهل و بجا بودن مهمه...
منطقه زندگی مهم نیست...
منطق زندگی مهمه...
و درود بر دوستانی که دعا دارند، ادعا ندارند...
نیایش دارند، نمایش ندارند...
حیا دارند ، ریا ندارند...
رسم دارند، اسم ندارند

غرور حسنت اجازت مگر نداد ای گل

که پرسشی نکنی عندلیب شیدا را

به خلق و لطف توان کرد صید اهل نظر

به بند و دام نگیرند مرغ دانا را

پای حرف های من در میان بود
و قول های تو...
حرف هایی که گذاشتی باد ببردشان
و قول هایی که آنقدر رسید
که افتاد از شاخه باورهایمان!!

می ترسم ،
اگر بروی
با کدام کلمه به لکنت نیفتم
و اگر برگردی
حروف خرد شده کدام واژه را
جمع کنم

از تو که حرف می زنم، همه فعل هایم ماضی اند...
حتی ماضی بعید، خیلی بعید، خیلی...
کمی نزدیک تر بنشین...
دلم برای یک حال ساده تنگ شده!

تو زندگی
وقتی به دری خیلی بزرگ با یه قفل رسیدی...
امیدت رو از دست نده!
اگه قرار بود اصلا باز نشه
دیوار میذاشتن، نه در!

با دلم گفته ام: ای ساده! فراموشش کن!
تا کجا چشم بر این جاده؟! فراموشش کن!
دست بردار از او ، خاطره بازی کافیست...
فرض کن گل نفرستاده!! فراموشش کن
آن نگاهی که دم آخر از او جا مانده...
پیش او برده و پس داده فراموشش کن!
مردمان نگهش قله نشینند .... هنوز
دل که در دره نیفتاده ، فراموشش کن!
گفتم این تکه غزل را بفرستم نزدت
دل ولی گفت: نشو ساده! فراموشش کن
به شما بر نخورد، حال غزل بود و گذشت
اتفاقی است که افتاده... فراموشش کن!

می توان با یک گلیم کهنه هم
روز را شب کرد و شب را روز کرد
می توان با هیچ ساخت
می توان صدبار هم
مهربانی را
خدا را
عشق را
با لبی خندان تر از یک شاخه گل
تفسیر کرد....
می توان بی برگ بود
همچو آب چشمه ای پاک و زلال
می توان در فکر باغ و دشت بود
می توان این جمله را
در دفتر امروز و فرداها نوشت...
" خوبی از هرچیز در دنیا، بهتر است."

کاش تیز تر می بود

ضربه با خنجر کند

آخر نامردیست.

دو دلم ، اول خط نام خدا بنویسم
یا که رندی کنم و نام تو را بنویسم
همه یک گفتم و دینم همه یکتایی بود
با کدامین قلم امروز دوتا بنویسم
ای که با حرف تو هر مسئله ای حل شدنیست
به خدا خود تو بگو نام که را بنویسم
صاحب قبله و قبله دو عزیزاند ولی
خوشتر آن است من از قبله نما بنویسم
آسمان مثل تو احساس مرا درک نکرد
باز غم نامه به بیگانه چرا بنویسم
تا به کی زیر چنین سقف سیاه و سنگین
قصه ی درد به امید دوا بنویسم
قلمم جوهرش از جوش و جراحت باقیست
پست باشم که پی نان و نوا بنویسم
بارها قصد خطر کردم و گفتی ننویس
پس من این بغض فرو خورده کجا بنویسم
بعد یک عمر ببین دست و دلم می لرزد
که من و تو به هم آمیزم و ما بنویسم
من و تو چون تن و جانند مخواه و مگذار
این دو را باز همین طور جدا بنویسم
شعر من با تو پر از شادی و شیرین کامیست
باز حتی اگر از سوگ و عزا بنویسم
با تو از حرکت دستم برکت می بارد
فرق هم نیست چه نفرین چه دعا بنویسم
از نگاهت به رویم پنجره ای را بگشای
تا درآن منظره ی روح گشا بنویسم
عشق آن روز که این لوح وقلم دستم داد
گفت هر شب غزل چشم شما بنویسم

دوست دارم بروم سر به سرم نگذارید!
گریه ام را بــــه حساب سفرم نگذارید!
دوست دارم که به پابوسی باران بروم
آسمــان گفته کـــه پا روی پرم نگذارید!
این قدر آئینه ها را به رخ من نکشید
این قدر داغ جنــون بـر جگرم نگذارید!
چشمــی آبـــی تـر از آئینه گرفتارم کرد
بس کنید این همه دل دور و برم نگذارید!
آخـرین حرف من اینست زمینی نشوید...
فقط از حال زمین بی خبرم نگذارید..!!!