همه موجودات جهان ، خاصه انسان در نعمت هاى بيشمار خداوندسبحان غرق اند.
به حكم فطرت و عقل ، شكرگزارى از منعم بر هر كسى لازم و ضرورى است و اين امر پسنديده مورد رضاى خداوند نيز هست . دراين باره امام سجاد(ع )فرمودند:
( اِنَّ اللّهَ يُحِبُّ كُلَّ عَبْدٍ شَكُورٍ) (13)
همانا خداوند هر بنده سپاسگزار را دوست دارد.
نماز بهترين و زيباترين جلوه شكرگزارى انسان از خداوند بزرگ ومهربان است كه در رفتار انسان ظاهراً مى يابد، و عمل صالحى است كه نور آن تمام زواياى زندگى ، به ويژه زندگى فـرزنـدانـمـان را روشـنـى مـى بـخـشـد و راه سـعـادت و كمال را نمايان مى گرداند.
والديـن مى توانند با اعمال و رفتار خود روحيه شكرگزارى را در وجود فرزندانشان پرورش دهند و روح آنان را آماده پذيرش مفاهيم و ابعاد مختلف سپاسگزارى نمايند تا بذر آن در سرزمين قلوب پاكشان جوانه زند.
گـاه والديـن بـا هـم تـعـارض فـكـرى و رفـتـارى داشـتـه مـسـايـل بـيـن خـود و مـربـوط بـه زنـدگـى مـشـتـرك را بـا جنجال و بحث مطرح مى كنند، و بر اثر رفتار جنجالى و آميخته به احساس و خشونت ، كودكان را گـاهـى تـنـبيه و گاهى مورد محبت قرار مى دهند. در چنين وضعيتى كودك و نوجوان اعتماد به نفس خـويـش را از دسـت مـى دهـد و در مـحـيـط خـانـه احـساس ناامنى مى كند، درنتيجه باور صحيحى از پـايـدارى رفـتار والدين نسبت به محبت ها و نيكى ها پيدا نمى كند تا آمادگى روحى لازم براى سپاسگزارى از محبت والدين را از خود بروز دهد و اين با فرهنگ شكرگزارى مغايرت دارد.
درحـالى كـه والديـن مـى تـوانـنـد در هـر شـرايـطـى و در قبال هر خدمت و اقدام مثبتى به بهترين وجه ، در حضور كودكان از يك ديگر قدردانى نمايند تا آنان عملاً شكرگزارى را بياموزند. لذا از مطرح كردن اشكالات و معايب يكديگر در حضور آنان پرهيز نموده و در فرصت مناسب به حل معضلات فكرى و رفتارى خود بپردازند.
گاهى اوقات كودكان و نوجوانان به دلايل ديگرى همچون افسردگى ، فقر، انگيزه هاى حياتى ، بـى تـفـاوتـى ، اضـطـراب ، كـم رويى ، ناتوانى هاى اجتماعى ، احساس غرور، خود بزرگ بينى ، برترى جويى ، تفاخر، رفاه زدگى ، پرتوقعى ، رسيدگى و حمايت هاى افراطى از جـانب اعضاى خانواده و مانند آن ، نمى توانند خود را در رديف شكرگزاران قرار داده و از زحمات و خوبى هاى ديگران حتى والدين خويش سپاسگزارى نمايند.(14)
عـلاوه بـر مـوارد مـذكـور، اگر والدين بتوانند با مهربانى و به زبان ساده ، شكرگزارى را به فرزندان خويش بياموزند، گامى مهم در پرورش روحيه سپاسگزارى در آنها برداشته اند. مـثـلاً مـى توانند بگويند، ( بهتر است از مادرت تشكر كنى ) ، ( به بابا بگو متشكرم ) ، ( از مـعـلمـت سـپـاسـگـزارى كن ) . و از اين طريق نعمت هاى خداوند را به او يادآور گردند و با بهره گيرى از اينگونه موارد روح سپاسگزارى از خداوند رادر او بيدار و تقويت كنند تا او درك كند كه نماز يكى از راه هاى تشكر و سپاسگزارى از خداوند سبحان است .
سـخـن كـوتـاه ايـنـكـه اگر والدين با احساس مسؤ وليت ، فضايى سالم و به دور از هرگونه آلودگـى مـعـنـوى را در مـحـيـط خـانـوادگـى ايـجـاد كـنـنـد و بـا اصـلاح و بـهـبـود تـمـام اعـمـال خـويـش ، مـنـشاء بركات معنوى بوده و الگويى حسنه در شكرگزارى و بندگى خداوند براى فرزندانشان باشند، به يقين عطر معنوى عشق و بندگى و راز و نياز، شامه پاك كودك و نوجوان را پر مى نمايد و او را به عبادت خداوند وامى دارد.
