اخلاص در عبادت
همه عبادت ها بايد به قصد قربت انجام گيرد و اگر گوشه اي از آن براي غير خدا باشد، آن عمل باطل است.
مثال: اگر در نماز كه يكي از واجبات است نيتي غير از خدا را داشته باشيم مثلا قصد ريا داشته باشيم، آن نماز باطل است.
اگر يكي از مستحبات هم به قصد ريا انجام گيرد، يا زمان عبادت(اول وقت خواندن) و مكان آن(در صف اول يا در مسجد خواندن) براي غير خدا باشد، نماز باطل است. حتي اگر در زمستان، كنار بخاري بايستد كه هم گرم شود و هم نمازش را بخواند باز هم نمازش باطل است.
خداوند عملي را مي پذيرد كه از جهت شرايط زماني و مكاني و كيفيت و خصوصياتش، همه خالص باشد و براي او شريكي قرار داده نشود:« و لا يشرك بعباده ربه احدا» در حديث است:«اگر رزمنده اي در جبهه، بخاطر تعصب يا به دست آوردن غنائم جنگي يا اظهار قدرت و شجاعت و امثال اين موارد بجنگد اين جهاد او هيچ ثواب و ارزشي ندارد.
داشتن اخلاص و دوري از ريا به قدري حساس و مشكل است كه در حديث از امام حسن عسكري(ع) مي خوانيم:« ورود شرك در كارهاي انسان از حركت مورچه در شب تاريك، روي سنگ سياه سخت، بي نمودتر است.
حضرت علي(ع) درباره اخلاص، سخنان بسياري دارد كه به چند نمونه اكتفا مي شود:
- «الاخلاص غايه»: نيت خالص هدف نهايي است.
- «الاخلاص اعلي الايمان»: اخلاص بلندترين جايگاه ايمان است.
- «العمل كله هباء الا ما اخلص فيه»: همه تلاش ها بر باد است مگر آنكه داراي اخلاص باشد.
- «ثمره العلم اخلاص العمل»: نتيجه علم به عظمت خدا، آن است كه انسان براي غير از او كار نكند.
- «با لاخلاص ترفع الاعمال: قبولي و بالا رفتن اعمال، به اخلاص بستگي دارد.
و...
همان طوري كه مشاهده كرديد همه احاديث فوق جايگاه بالاي اخلاص و نيت خالص در ميزان ارزش اعمال و بهره دهي كارها در دنيا و آخرت را نشان مي دهند.
پس بياييد تا كارهايمان را با اخلاص هر چه تمام تر انجام دهيم.
