فتاوای عجیب وهابیون و توضیحاتی پیرامون آن

مى دانیم كه در قوانین حقوقى اسلام راههایى براى پیوند محرمیّت بین زن ومرد وجود دارد كه از آن جمله شیر دادن زن به فرزند غیر خودش با شرایط خاصّ آن است، كه در كتب فقهى مطالب فراوانى در باره آن آمده است.

امّا توجّه به یك نكته در این موضوع حائز اهمّیّت است و آن شیر خواره بودن طفل است، یعنى باید نوزادى باشد كه شیر غذاى اصلى وى باشد و به دفعات هم انجام شود (با شرایط و اوصافى كه در كتب فقهى فریقین بیان شده است).

بنا بر این کیست که نداند اگر شیر خوردن در دوران طفولیّت نباشد وسیله محرمیّت نخواهد شد.

امّا با داستانى كه در اینجا مى خوانید و صد در صد مخالف و متضادّ با مبانى فقهى دو گروه از مسلمانان یعنى تشیّع و تسنّن است چه باید كرد؟

پس از نزول آیه چهارم و پنجم سوره أحزاب كه در آن خداوند پسر خوانده را همانند فرزند واقعى ندانسته و فرمان مى دهد كه آنان را فرزندان پدران خودشان بدانید و باید حریم شرعى را رعایت كنید، مسلم و أبو داود ونسائى و ابن ماجه ودارمى وبیهقى ومالك وأحمد و طبرانى ودیگران از عائشه نقل كرده اند كه گفت: زنى بنام سهله دختر سهل خدمت پیامبر(ص) آمد وگفت: اى رسول خدا(ص) سالم فرزند خوانده أبو حذیفه است كه در خانه ما است، و من با سر برهنه و بدون پوشش در برابرش ظاهر مى شوم، احساس مى كنم ابو حذیفه اینگونه دوست ندارد و ناراحت مى شود، چكار كنم؟

رسول خدا(ص) فرمود: ازپستانت به او شیر بده تا مشكل حل شود، عرض كرد: او مردى بزرگ وداراى ریش ومحاسن است چگونه او را شیر دهم؟ پیامبر لبخندى زد وفرمود: مى دانم او خرد سال نیست بلكه مردى بزرگ و داراى ریش و محاسن است، او را شیر بده با تو محرم شود و آنچه در ذهن أبو حذیفه است پاك مى شود.

سهله از خدمت پیامبر رفت و باز هم خدمت آن حضرت آمد وگفت: او را شیر دادم و خیال أبو خذیفه را راحت كردم.

نکته: (حضرت رسول فرمودند: گر حدیثی از من برایتان آوردند و خلاف قرآن بود آن را به دیوار بزنید).

ابن حزم و داود ظاهرى تحت عنوان «مذهب عائشه» مى گویند: اگر مردى بزرگسال از پستان زنى شیر بنوشد حكم طفلى راخواهد داشت كه از پستانش شیر نوشیده است.

بنا بر این همانگونه كه آن طفل محرم آن زن است مرد بزرگسال هم محرم مى شود.

تأیید شافعى وفتواى او:

شافعى نیز این حدیث را پذیرفته است زیرا وى پس از نقل آن و طرح سؤالاتى پیرامون آن مى گوید: بنا بر نقل أمّ السلمه این فرمایش رسول خدا(ص) مخصوص همان یك نفر یعنى سالم مولى أبو حذیفه خواهد بود، چون شیر دادنى كه موجب محرمیّت مى شود در باره طفل شیر خواره است كه لاأقل باید پنج نوبت و بدون فاصله از پستان زنى شیر بنوشد و افراد بزرگتر از این قاعده خارج هستند.كتاب الأمّ: 5/30.

همانطور که می بینید پذیرش چنین مطلبی برای شافعی ثقیل است و از طرفی دیگر باید حدیث را بپذیرد فلذا چاره ای جز این نمی ماند که بگوید این حکم خاص ان شخص بوده است.

نقد این حدیث وفتواهاى پس از آن :

از مطالب گذشته دو مطلب وسخن متضاد استفاده مى شود:

1 ـ شرط محرم شدن، شیر نوشیدن طفل از زنى غیر از مادر خودش است كه لااقل باید پنج نوبت پشت سر هم و بدون فاصله و خوردن شیر یا چیز دیگرى در بین دفعات شیر خوارى باشد.

2 ـ مرد بزرگسال نیز باشیر خوردن محرم مى شود.

آیا عقل و عرف مى تواند سخن دوّم را به عنوان دستور وحكم شرع تلقّى نموده و به آن عمل نماید؟

آیا وجود اینگونه روایات و داستانهاموجب سر در گمى دوستان و طعنه زدن بیگانگان نمى شود؟

 2.   داشتن نُه همسر:

ازدواج و پیوند زناشویى در بین تمام اقوام و ملل دنیا تابع قوانین وشرایط خاصّى است كه بر اساس آن زندگى اجتماعى شكل مى گیرد.اسلام در موضوع ازدواج قوانین مخصوص به خودش را دارد كه مسلمانان با پیروى از آن قوانین نظام زندگى خویش را شكل مى دهند.

یكى از آن قوانین محدودیّت مردان در داشتن تعداد همسر است كه بیش از چهار همسر را جایز نمى داند.

 فخر الدین زیلعى حنفى فتوایى را با استفاده و استناد به آیه اى از قرآن كریم از قاسم بن إبراهیم نقل مى كند كه بر اساس آن هر مردى مى تواند تعداد نهُ همسر در آن واحد داشته باشد.

وى مى گوید: خداوند ازدواج با دو زن را با این جمله ( مثنى ) جایز دانسته است، و درادامه این جمله را ( ثلاث ورباع ) با واو عطف كه به معناى جمع است ذكر فرموده است، پس در این صورت مجموع زنانى كه براى انسان جایز است نُه زن مى شود.یعنی حاصل جمع 2+3+4 که می شود 9.

سپس مى گوید: نخعى و ابن أبی لیلى نیز چنین فتوایى را صادر كرده اند.

از این مهمتر سخن كسانى است كه حدّ و مرزى در تعداد همسران نمى شناسند، مانند شوكانى به نقل از ظاهریّة، وابن صباغ وعمرانى و قاسمیّه از فرق زیدیّه ونظام الدین أعرج، او در تفسیر آیه: (فانكحوا ما طاب لكم من النساء) مى گوید: گروهى از این آیه اینگونه استفاده كرده اند كه در تعداد همسر هیچ محدودیّتى وجود ندارد زیرا آیه اطلاق دارد و خداوند عدد خاصّى را بیان نفرموده است.

نکته عجیب اینجاست ابن حزم در سخنى افتراء آمیز شیعه را متّهم مى كند كه آنان داشتن نُه همسر را در آن واحد جایز مى دانند، ولى منبع و مرجع این سخن را ذكر نكرده است.

آشنایان به فقه اهل بیت(ع) مى دانند كه چنین نسبت ناروائى نه در كتب فقهى شیعه دیده شده و نه فقیهى چنین فتوایى صادر كرده است، بلكه حرمت بیش از چهار همسر در آن واحد از مسلّمات فقه شیعه است.

در كتاب جواهر الكلام كه در موضوع فقه شیعه مفصّل ترین كتاب در بین دیگر كتب فقهى است آمده است: حرام بودن بیش از چهار همسر در زمان واحد از مسائل اجماعى شیعه و از ضروریّات دین است. 

3.   بیست سال دوران باردارى:

أبو حنیفه گفته است: اگر مردى بیست سال دور از همسرش زندگى كند و در این مدّت رابطه اى با وى نداشته باشد و افرادى هم شهادت دهند كه در مدّت بیست سال از جمع آنان جدا نشده، سپس  همسرش باردار شود فرزند در رحم متعلّق به همان مرد است.

همچنین اگر پس از بازگشت از سفر بچّه اى یكساله یا بیشتر در آغوش همسرش دید، آن بچّه فرزند خود او خواهد بود.

  4.   چهار سال مدّت باردارى:

أحمد حنبل معتقد است كه دوران بار دارى بیش از چهار سال نیست، پس اگر مردى همسرش را طلاق دهد یا به میرد و آن زن با شخص دیگرى ازدواج نكند وپس از گذشتن چهار سال از وفات شوهر و یا طلاق، فرزندى به دنیا آورد، آن بچّه متعلّق به همان پدر خواهد بود و عدّه طلاق هم تمام مى شود.

آیا عقل انسان چنین سخنى را مى تواند بپذیرد؟ كدام زنى در دنیا تاكنون بیش از نُه ماه رحمش را گهواره طفلش قرار داده است، آیا با این فتواها راه زناكارى و روابط نامشروع را هموار نمى كنند؟

هنگامی که عقلانیت از دینی گرفته شود جای چنین فتاوایی باز می شود ، خوانندگان عزیز مستحضر هستند که وهابی ها سلفی اند و عملا جایی برای عقلانیت قائل  نیستند.

5.     از آن طرف کره زمین  باردار شوید:!!!

 اگر مردى دخترش را كه در شرق جهان با وى زندگى مى كند به همسرى پسرى در آورد كه او در غرب جهان با پدرش زندگى مى كند و هیچگاه آن دو یكدیگر را نبینند و از محل زندگى بیرون نروند، سپس شش ماه از ازدواج آنان بگذرد و آن دختر صاحب فرزند شود پدر او همان كسى خواهد بود كه در غرب دنیا زندگى مى كند، اگر چه هیچگاه همسرش را ملاقات نكرده و حتّى ندیده باشد.

و همچنین اگر كسى را از لحظه عقد ازدواج به مدّت پنج سال زیر نظر نگهبانان زندانى كنند، سپس آزاد شود و به منزلش برود و تعدادى فرزند در كنار همسرش ببیند همه آنان فرزندان وى خواهند بود اگر چه فرصت یك لحظه دیدار و ملاقات با همسرش را پس از عقد نداشته است.

سپس همین نویسنده مى گوید: این امر امكانش دور از واقعیّت نیست، زیرا ممكن است بر اثر كرامت یكى از اولیاء با آنكه مسافت بین زن و شوهر زیاد است آن دو به دیدار یكدیگر رسیده باشند و از این راه فرزندى به وجود آمده باشد.

عزیزان این به این معنا ست که فردی می تواند از فاصله  ۲۳۱۲۵ کیلومتری(نصف طول خط استوا46250) باردار شود!

6.   ترویج زنا با فتواهایى غیر شرعى :

 پیشاپیش از تمامی عزیزان به سبب مطالبی که خواهند خواند پوزش می طلبم:

اگر مردى آلتش را در پارچه اى به پیچد سپس با زنى نزدیكى كند ومنى اش را داخل رحم نریزد، نه غسل بر او واجب مى شود و نه حدّ زنا، و ضررى به عباداتش هم نمى زند.

این سخن از شخصى است بنام عبد القاهر تمیمى كه سُبكى نویسنده كتاب طبقات الشافعیّة او را پیشوایى بزرگ وجلیل القدر و دانشمندى كه آوازه علمى اش گیتى را فرا گرفته و علوم ودانشش به خراسان حمل مى شد معرّفى كرده است.

ابن نُجیم حنفى با یك درجه تخفیف همین فتوا را بگونه اى دیگر صادر كرده ومى گوید: اگر مردى آلتش را در پارچه اى بپیچد و با زنى نزدیكى كند پس اگر احساس لذّت كند و حرارت و گرماى درون را لمس كرد حجّ او باطل مى شود، وگر نه ضررى نخواهد داشت.

أبو حنیفه نیز گفته است: اگر مردى در برابر قرار داد ده درهم با مادرش ازدواج و نزدیكى نماید زناكار نخواهد بود و حدّ زناكار هم بر وى جارى نمى شود، و اگر مردى آلتش را در پارچه اى به پیچد و با زنى همبستر شود زناكار نیست و حدّ بر او جارى نمى شود.

توضیحى بر این مزخرفات:

1 ـ ازدواج با محارم از قبیل مادر و خواهر و غیر آن دو از محرّمات قطعى فقه اسلام است و به هیچ وجه نمی توان بر ان جواز داد.

2 ـ زناشوئى و نزدیكى به هر شكلى و با هر زنى بدون شرایط شرعى آن از قبیل عقد از دواج و غیر آن زنا محسوب مى شود.

3 ـ استفاده از پارچه براى پوشیدن آلت، مجوّزى براى نزدیكى نمى شود.

4 ـ نریختن آب منى در رحم زن نیز نمى تواند ملاك حلیّت زناشوئى باشد.

5 این سخنان و فتواها حریم قانون خدا را مى شكند و فحشا و گناه را در بین جامعه اسلامى گسترش مى دهد.

حالا با تمام وجود مظلومیت مولایم علی (ع) را درک می کنم ،عجب ننگی بر پیشانی اسلام است که علی و فرزندانش از نقل احادیث و معالم دین منع شود و در طرفی دیگر  امت رسول الله (ص) با چنین اباطیلی گمراه شوند.