پل هوايي

بزرگراه پر بود از ماشين كه همگي با سرعت زياد در حال حركت بودند براي همين مجيد به عباس گفت: بيا ازروي پل هوايي بريم.

عباس با خنده گفت: راست مي‌گي! تو كه اينقدر ترسو نبودي، پل ديگه واسه چي؟

و بازم خنديد.

مجيد گفت: چرا مي‌خندي؟ مگه نمي‌بيني ماشين‌ها چه سرعتي دارن، خطر داره.

عباس گفت: باباجون نترس، يه كم صبر مي‌كنيم خلوت كه شد رد مي‌شيم، به همين آسوني.

مجيد گفت: عباس، پل خيلي نزديكه، اوناهاش، بيا با خيال راحت ازش بريم اون طرف.

اما عباس توجه نمي‌كرد و مرتب حرف خودشو مي‌زد و اينقدر اصرار كرد تا مجيد هم راضي شد.

آنها كنار بزرگراه ايستادند اما اتومبيل‌ها همين جور پشت سر هم رد مي‌شدند.

خيلي صبر كردند تا كمي خلوت شد و بعد خودشان را سريع رساندند به وسط بزرگراه و در چمن‌ها منتظر شدند تا بتوانند از آن طرف رد بشوند. عباس دست مجيد را گرفت و گفت كه هر وقت اشاره كردم با سرعت رد مي‌شويم.

مجيد چاره‌اي نداشت چون آنها وسط بزرگراه گرفتار شده بودند و بايد هر طور شده رد مي‌شدند.

مجيد مرتب با خودش مي‌گفت: كاش به حرف عباس گوش نداده بودم و از روي پل مي‌رفتم. اما ديگر دير شده بود. در اين فكرها بود كه عباس داد زد:‌ بدو، حالا وقتشه‌!

هنوز چند قدمي نرفته بودند كه ديدند يك ماشين بسرعت به سمت آنها مي‌آيد، هر دو ترسيده بودند و نمي‌دونستند بايد چه كار كنند.

عباس مجيد را كشيد و گفت: ‌بدو...‌، اما... .

ماشين با همان سرعت از آنجا دور شد و مجيد دست عباس را كه افتاده بود تو جوي آب گرفت تا او را بيرون بياورد.

لباس‌هاي عباس كثيف شده بود و پايش هم بشدت درد مي‌كرد و خيلي هم ترسيده بود، البته مجيد هم دست كمي از او نداشت.

عباس گفت: عجب شانسي آورديم، كاشكي از روي پل رفته بوديم، تقصير من بود، حالا ديگه فوتبالم نمي‌تونيم بازي كنيم!؟

مجيد گفت: من كه گفتم. ولي به خير گذشت وگرنه من جواب مامان و باباتو چي مي‌دادم، نمي‌گفتن اين چه بلاييه سر بچه ما آوردي؟

عباس نگاهي به مجيد انداخت وگفت: نه بابا نمي‌گفتن، خيالت راحت.

هر دو خنديدند و به طرف خانه برگشتند.

رضا بداقي