امام حسين(ع) با مساکين و مستمندان مي نشست و مي گفت: خداوند اهل کبر و مستکبرين را دوست نمي دارد، يک روز بر چند کودک گذر کرد که مشغول خوردن يک قطعه نان بودند. بچه ها از امام(ع) خواستند که با آنها هم غذا شود، امام (ع) در کمال لطف و مهرباني دعوت اطفال را پذيرفت و با آنها هم غذا شد. آنگاه بچه ها را با خود به خانه برد و آنها را از غذا سير کرد و بر آنها لباس پوشانيد و سپس فرمود:
«انهم أسخي مني لأنهم بذلوا جميع ما قدروا عليه وأنا بذلت بعض ما أقدر عليه»
اين کودکان از من سخاوتمندترند زيرا که آنها هرچه داشتند بذل کردند ولي من بخشي از مال خويش را بذل نمودم.
سيره ي عملي اهل بيت (ع)/ سيد کاظم ارفع
منبع:مجله راه قرآن شماره22
