در لينوكس همه چيز به صورت يك درخت تنظيم مي‌شود، بنابراين حتي اگر چند ديسك هم داشته باشيد، ديسك‌هاي غيراصلي به صورت شاخه‌اي از ديسك اصلي روي سيستم نصب خواهد شد. از اين رو دايركتوري‌هاي media/ يا mnt/ مخصوص اتصال ديسك‌هاي فرعي به ديسك اصلي است.
شماي استاندارد كامپيوترهاي لينوكسي براي پارتيشن‌بندي به صورت زير است:
پارتيشني بين 12 تا 20گيگابايت براي سيستم‌عامل كه به عنوان «/» (ريشه) خوانده مي‌شود.
پارتيشن كوچك‌تري براي حافظه مجازي كه معمولا 2 برابر حجم حافظه RAM بوده و SWAP نام دارد.
پارتيشن بزرگي براي مصارف شخصي كه home/ نام دارد.
معمولا 20گيگابايت براي دايركتوري ريشه كافي است، حتي اگر نرم‌افزارهاي زيادي روي سيستم نصب كنيد. از آنجا كه سيستم فايل‌هاي ext3 و ext4 ـ كه امروز سيستم فايل‌هاي معمول توزيع‌هاي لينوكسي هستند ـ از مكانيزم خودكار تميزكردن استفاده مي‌كنند، نيازي به defrag پارتيشن نيست. هر چند براي كاركرد صحيح، بهتر است همواره 25 تا 35 درصد از پارتيشن خالي باشد.
دايركتوري home/ هم براي اين منظور به كار مي‌رود كه دادههاي شخصي از جمله تصاوير، فيلم‌ها، موسيقي و... در آن قرار داده شود. اين دايركتوري مشابه دايركتوري Users در ويندوز است. بهتر است اين دايركتوري را در پارتيشني غير از پارتيشن اصلي سيستم‌عامل خود قرار دهيد تا در صورتي كه مجبور به نصب دوباره سيستم‌عامل شديد، دادههاي شخصي از بين نروند. بنابراين گرفتن پشتيبان پيش از نصب براي اين فولدر نياز نيست.
در استفاده‌هاي بيشتر تجاري، از جمله وب سرورها، مي‌توان باقي دايركتوري‌هاي شلوغ و پرحجم را هم به پارتيشن‌هاي مختلف متصل كرد. به عنوان مثال، دايركتوري usr/ براي برنامه‌ها، دايركتوري var/www/ براي محتواي سرور وب، دايركتوري tmp/ براي دادههاي موقت و دايركتوري var/log/ براي سياهه اعمال انجام شده در سيستم را مي‌توان به پارتيشن‌ها و حتي ديسك‌هاي مختلف نسبت داد.
