پاييز سال 1337 براي خانواده مشهدي «چراغچي» رنگي از بهار داشت. آن خانه كه مدتها منتظر تولد فرزندي بود، با ولادت نوزاد، چراغان شد. پدر بزرگ او را «ولي‌الله» ناميد و با لبخند گفت: «او ولي‌الله است و به شيوه اولياء خدا زندگي خواهد كرد.» كودكي گذشت و خانواده،‌ او را در يكي از مدارس مذهبي شهر مشهد ثبت نام كردند. ولي‌الله قاري خوش صداي مدرسه نقويه،‌ پا به دوره متوسطه نهاد. در همين ايام، روح كنجكاو و حق‌طلبش با مصائب عميق و جراحات اجتماع آشنا شد و او را به مبارزه عليه رژيم ستمشاهي برانگيخت. در اين راه با استعانت از رهنمودهاي علماي مبارز مشهد، پرتوان به پيش مي‌رفت تا جاييكه در تصرف ساختمان نيروي پايداري (ساختماني كه نيروهاي وابسته به رژيم را سازماندهي مي‌كرد) نقش فعال ارائه نمود. در همين روزها بود كه بارقه آشنايي با محمود كاوه در قلبش درخشيد و اين دوستي تا وصل الي‌الله ادامه يافت. انقلاب به پيروزي رسيد و با صدور فرمان امام، مبني بر تشكيل بسيج و سپاه،‌ ولي‌الله چراغچي به عنوان بهترين مربي آموزش و تاكتيك به صورت تمام وقت در خدمت جوانان پرشور مشهد قرار گرفت. توطئه اجانب،‌ روزهاي خوش پيروزي را دستخوش جنگ كرد و ولي‌الله كه در آن ايام دانشجوي رشته رياضي دانشگاه بيرجند بود، راهي سنگر دفاع از ميهن گرديد و خلوص و نبوغ سرشارش، به زودي او را در زمره فرماندهان درآورد. رملهاي تشنه چزابه و تپه‌هاي روان نبحه هنوز تصوير رشادتهاي او را در سينه نگاه داشته‌اند. او هميشه مي‌گفت: «دوست دارم تركشي به سرم بخورد و قشنگ به شهادت برسم.» سرانجام در يكي از ساعتهاي سخت عمليات بدر تركشي به سرش اصابت كرد و پس از 22 روز بيهوشي همانگونه كه آرزو داشت، قشنگ شهيد شد.