در زمان هاي نه چندان دور، كنكور مثل امروز نبود. دانشگاهها هركدام آزمون ورودي مخصوص به خودشان را داشتند و شما با قبول شدن در آزمون يك دانشگاه مي توانستيد در هر دانشكده اي از آن ثبت نام كنيد.
در آن زمان اين همه داوطلب وجود نداشت، سهميه اي در كار نبود، بومي بودن يا نبودن آن شهر معني نداشت، معدل ديپلم دركنكور تأثير نداشت، كسي معني قطبي بودن و احراز شرايط خاص را نمي دانست، اين همه كتاب و كلاس هاي كنكور مختلف و آزمون هاي مؤسسات با تبليغات وسيع وجود نداشت. در خانه كنكوري ها زندگي عادي جاري بود، هركس كار خودش را مي كرد و مثل امروز، كنكور زندگي عادي خانواده را مختل و فلج نمي كرد.
قبول نشدن در كنكور هم نشاني از بي لياقتي و ناشايستگي اشخاص نبود. هركس قبول نمي شد، براي زندگي راه ديگري انتخاب مي كرد.
اما امروز...
انواع كلاس ها و كتابهاي رنگارنگ، مدارس با برنامه هاي متنوع و فشرده، در كنار بمباران تبليغاتي 24ساعته، بمباران آزمون هاي مؤسسات مختلف، آدم را گيج مي كنند. شرايط به گونه اي شده است كه فرد بدون تحصيلات عالي، در زندگي اجتماعي و اقتصادي به مشكل برمي خورد.
حساسيت، توقع و نگراني بيش از اندازه افراد خانواده، سرمايه گذاري هاي خارج از توان خانواده ها براي موفقيت بچه ها در كنكور، توجه بيش از حد اقوام، دوستان و معلمان و مدرسه و... همه و همه باعث شده كه دانش آموزان در مركز اين توجهات قراربگيرند.
نگراني يك كنكوري از اينكه ممكن است با اين همه زحمت، هزينه و اقدامات نتيجه نگيرد و نتواند به حساسيت ها و توجه ديگران پاسخ دهد. او را يك سال درحصاري از بيم و اميد قرار مي دهد و فشاري باورنكردني به او وارد مي كند. اينجاست كه كنكوري ها حق دارند، كنكور را يك امتحان ساده ندانند.
-آيا حذف كنكور، پايان دغدغه هاي دانش آموزان و خانواده ها خواهدبود؟
- آيا ورود به دانشگاه ها آرزوي دست يافتني خواهدبود؟
در جلسه بعد به بررسي بيشتر اين سؤالات و راه كارهاي مناسب خواهيم پرداخت. به اميد ديدار
