ملاک پذيرش رمضاني‌ها!

ماه مبارک رمضان در پيش است و همه مي‌کوشيم با خانه تکاني قلب‌هايمان به پيشواز اين ماه برويم؛ ماه خوب خدا که با آمدنش طراوتي در جانمان دميده مي‌شود و با رفتنش آه حسرتي از نهادمان کشيده مي‌شود! اما در اين ميان فقط مهم آن است که بدانيم چقدر از اين ماه بهره برده‌ايم و آيا اعمال مان قبول شده است؟!! به نظر شما ملاک صحيح براي آنکه بدانيم اعمالمان پذيرفته شده‌اند يا نه چيست؟!

اعمال ريز و درشت رمضاني

در ماه مبارک رمضان اعمال بسياري توصيه شده است؛ از دعاهاي سحر و افطار گرفته تا نمازهاي مستحبي و ساير اعمال عبادي که توصيه بزرگان در بهره‌مندي از همه آنهاست و البته گل سرسبد همه آنها، روزه‌داري! اما در اين ميان برخي از اعمال و عبادات بيشتر توصيه شده‌اند. از جمله اين عبادات تلاوت قرآن است. اين ماه، ماه نزول قرآن و بهار قرآن است. پس تلاوت قرآن و کوشش براي عمل به فرامين قرآني از جمله عبادات مهم اين ماه است.

شايد براي شما هم جالب باشد که با همه توصيه‌اي که به تلاوت قرآن در اين ماه شده است، بهترين عمل در اين ماه چيز ديگري معرفي شده است!

بهترين کار رمضاني

بر اساس روايت معصوم، بهترين عمل در اين ماه، دوري کردن از محرمات و ترک حرام‌هاي الهي است! عملي که روزه‌داري واقعي نيز در گرو همان است. تنها کسي مي‌تواند به مقام روزه‌دار واقعي برسد که بتواند با حفظ همه اعضاء و جوارح خود از گناه و معصيت، طعم روزه واقعي را بچشد. بر همين اساس برخي از افراد تنها بهره‌شان از ماه مبارک رمضان، گرسنگي و تشنگي است و حظّ ديگري از اين ماه نمي‌برند!

ملاک پذيرفته شدن اعمال

خداوند متعال از جمله ملاک‌هاي نماز مقبول را دور نگه داشتن صاحب آن از فحشا و منکر معرفي مي‌نمايد: إنّ الصلوة تنهي عن الفحشاء و المنکر. از سوي ديگر، بر اساس روايات معصومين مي‌دانيم که نماز در رأس ساير عبادات است و با پذيرفته شدن آن، ساير اعمال ما نيز پذيرفته مي‌شود و با رد آن ساير عبادات بي ارزش خواهند بود! پس با يک حساب سر انگشتي معلوم مي‌شود که وقتي اعمال و عبادات ما پذيرفته مي‌شوند که ما را از گناه و منکر دور نگه دارند. پس اگر کوشش بسيار نموديم و موفق شديم خود را از گناهان و شهوات در اين ماه پاک کنيم، آن وقت بايد اميدوار باشيم که ساير اعمال ما و اين تلاش و مجاهده ما با نفس سرکش‌مان مورد رضايت الهي قرار گرفته است و اعمال‌مان پذيرفته شده‌اند!

سورپريز رمضاني

به علاوه، خداي مهربان در آن ميان يک هديه غير منتظره هم براي ما قرار داده است؛ شب‌هاي قدر!!

بهترين عمل در اين شب‌ها استغفار و توبه از گناهان شمرده شده است تا ديگر پاک پاک از اين ماه خارج شويم! يعني همه چيز مهياست تا بندگان خوب خدا به درگاه دوست قديمي خود برگردند و اگر مانعي هست آن را برطرف کنند!

پس وقتي با رفتن اين ماه احساس کرديم که از بار گناهان سبک شده‌ايم و همچون طفل تازه متولد شده پاک و پاکيزه گشته‌ايم، آن وقت مي‌توانيم اميد داشته باشيم که اعمال‌مان را در اين ماه پذيرفته‌اند و ما را از خوان رمضان بهره‌اي بوده است!

با "رمضان" بهاری شویم

گویا همین دیروز بود که پیامبر در مسجد یثرب و بر روی منبری که از بوریا و چوبه‌های خرما شکل یافته بود، خطبه‌ای رسا بیان فرمود و در آن سخنرانی، غفلت از آن ماه خدایی را به آنان بیم داد و آیه دیگری از کتاب فضیلت و اخلاق محمدی را ورق زد و آنان را به سوی میهمانی خدا فراخواند.

سلطان سریر ارتضا، حضرت علی ابن موسی الرضا (علیه‌آلاف‌التحیه‌والثناء) از مولی المتقین و امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب که درود خدا بر آنان باد چنین نقل فرموده است: که پیامبر روزی از روزها و چندی پیش از ماه مبارک رمضان، سخنانی برای ما بیان فرمود و در آن خطبه، براستی در سفت و گفت: ای مردم ماه خدا با گشاده‌دستی، مهربانی، بخشش و آمرزش به سوی شما می‌آید، ماهی که نزد خدای بزرگ برترین ماه‌هاست و روزهایش بهترین روزها و شب‌هایش بهترین شب‌هاست و لحظاتش بهترین لحظه‌هاست.

ماهی است که از سوی خدا در آن ماه به میهمانی خدا خوانده شده‌اید و از خاندان بزرگوار خدا گردید‌ه‌اید.

نفس‌های شما در آن ماه به مثابه تسبیح اوست و خواب شما در آن ماه بندگی خداست، کردار شما در آن ماه پذیرفته است، و دعا و نیایش شما در آن ماه بی‌پاسخ نخواهد بود،‌ پس بخواهید از خدای بزرگ، همو که پروردگار شماست به نهادهای راستین و دل‌های پاک، تا او شما را به سعادت روزه‌داری و تلاوت قرآن بیاراید . پس بدبخت کسی است که از آمرزش الهی در این ماه بزرگ محروم گردد .

و چون در این ماه به سبب روزه‌داری گرسنه و تشنه گشتید به یاد گرسنگی و تشنگی روز قیامت افتید، به نیازمندان صدقه دهید و بیچارگان را دست گیرید و به بزرگانتان احترام کنید و به کوچکترانتان مهر ورزید و بستگانتان را بزرگ داشته و به دیدار آنان بشتابید .

زبان‌هایتان را از دروغ، بهتان، غیبت و سخنان ناروا نگاه دارید و چشمانتان را از آنچه روا نیست فرو بندید و گوش‌هایتان را از آنچه شنیدن آن ناپسند است برگیرید.

بر یتیمان مردم مهر ورزید تا به یتیمانتان مهر ورزند و از گناهانتان به سوی خدا باز گردید.

دست‌هایتان را هنگام نماز به نیایش بلند دارید، پس به درستی که آن هنگام برترین لحظه‌هاست و در آن هنگام است که خدای بزرگ و شکوهمند، نگاه رحمت و مهربانی به سوی بندگان بیفکند .

و چون با او نجوا کنند پاسخشان گوید و تا او را خوانند به آنان لبیک گفته و چون از او خواهند به آنان ببخشاید و استجابت نماید آنان را هنگام نیایش .

ای مردم؛ جان‌های شما در گرو کردار شماست، پس جان‌های خویش را آزاد سازید به بخشش‌خواهی از خدای بزرگ.

بار گناهان و بدبختی‌ها بر پشت‌های شما سنگینی می‌نماید، پس سبک سازید آن بار را به سجده‌های طولانی و بدانید که خدای بزرگ به عزت خویش سوگند یاد کرده است که نمازگزاران و پیشانی بر زمین سایندگان درگاهش را شکنجه و عذاب ننماید و آنان را از آتش روزی که همه برای پروردگار جهانیان برانگیخته خواهند شد نترساند.

ای مردم؛ هر آن کس از شما روزه‌دار مؤمنی را در این ماه افطاری بخشد، گویا بنده‌ای آزاد ساخته و مزد آن را خواهد ستاند،‌ و قلم بخشش بر گناهانش گذشته‌ا‌ش کشیده خواهد شد.

در این هنگام، مردی از میان جماعت بپا خواست و عرض کرد: ای فرستاده خدا برخی از ما توان اطعام و افطار دیگران را

نداریم پس چه کنیم؟ پیامبر گرامی اسلام فرمودند: از آتش بپرهیزید گرچه با نیمی از خرما مؤمن روزه‌داری را افطار نمایید، از آتش بپرهیزید گرچه با جرعه‌ ای آب، روزه‌داری را افطار نمایید.

ای مردم؛ هر آن کس از شما در این ماه بزرگ، اخلاق و رفتارش را نیکو گرداند، گذرنامه‌ای به او خواهند داد که از پل صراط بگذرد، در روزی که گام‌ها در آن روز می‌لرزد و می‌لغزد.

و هر آن کس که نسبت به زیردستان خود در آن ماه سبک گیرد، خدای بزرگ حسابش را سبک سازد، و هر آن کس که شر و بدی خویش را در این ماه از مردم باز دارد، خدای بزرگ غضب خویش را در روز قیامت از او بر خواهد داشت و هر آن کس که یتیمی را بزرگ دارد خدای جلیل در روز جزاء او را بزرگ خواهد داشت.

و کسی که در ماه مبارک رمضان، نزدیکان خویش را بزرگ شمرد و به دیدار آنان بشتابد، خدای بزرگ در روز جزا او را به رحمت و مهربانی خویش نایل سازد.

و کسی که نزدیکان و بستگان خویش را در این ماه احترام ننموده و به دیدار آنان نرود، خدای بزرگ در روز قیامت رحمت و مهربانی خویش را از او دریغ سازد.

و هر آن ‌کس که در این ماه، دل خویش را به نماز مستحبی بیاراید، خدای بزرگ آزادی او را از آتش امضا فرماید.

و هر آن کس که در این ماه، واجبی را اداء نماید برای اوست مزد و ثواب آن کس که هفتاد واجب را در غیر این ماه اداء کرده باشد.

و آن کس که درود فرستادن بر من را در این ماه بسیار سازد، خدای بزرگ کفه کردار خوب او را، در روزی که کفه‌های کردار خوب مردمان به انبوه سبک باشد، افزون سازد.

و هر آن کس که آیه‌ای از آیات قرآن را در این ماه تلاوت نماید، برای اوست، مزد کسی که تمام قرآن را در ماه‌های غیر رمضان خوانده است.

ای مردم؛ به درستی که درهای بهشت در این ماه گشوده است. پس بخواهید از پروردگارتان تا آن درها را به روی شما همواره باز نگه دارد و درهای آتش نیز در این ماه بسته است، پس از پروردگارتان بخواهید درهای آن را همواره به روی شما بسته نگه دارد و اهریمنان نیز در این ماه در زنجیرند، پس از خدا بخواهید که خدا آنان را بر شما مسلط نگرداند.

امام امیرالمومنین علیه السلام که خود حکایت‌گر این داستان است فرمود: پس من برخاستم و گفتم ای پیامبر گرامی برترین کردار در این ماه چه چیز است؟

ای مردم؛ هر آن کس از شما روزه‌دار مؤمنی را در این ماه افطاری بخشد، گویا بنده‌ای آزاد ساخته و مزد آن را خواهد ستاند،‌ و قلم بخشش بر گناهانش گذشته‌ا‌ش کشیده خواهد شد.

در این هنگام، مردی از میان جماعت بپا خواست و عرض کرد: ای فرستاده خدا برخی از ما توان اطعام و افطار دیگران را نداریم پس چه کنیم؟ پیامبر گرامی اسلام فرمودند: از آتش بپرهیزید گرچه با نیمی از خرما مؤمن روزه‌داری را افطار نمایید، از آتش بپرهیزید گرچه با جرعه‌ ای آب، روزه‌داری را افطار نمایید.

حضرتش فرمود: ای ابوالحسن برترین کردار در این ماه، خود نگهداری از گناهان است.

روایت فوق را شیخ حر عاملی از بزرگان مشایخ و علمای شیعه در وسائل الشیعه، ج 10، ص 314 نقل فرموده است، اما برخی کتب دیگر چون کتاب شریف عیون اخبار الرضا علیه السلام تتمه‌ای بر این روایت افزون داشته‌، که به ذکر آن نیز می‌پردازیم؛ چون پیامبر گرامی فرمود: خودنگهداری از گناهان، برترین کردار در این ماه است، پس گریست، به ایشان عرض کردم فرستاده بزرگ خداوند، چه چیز شما را به گریه وا داشته است؟ حضرتش فرمود: ای علی گریه می‌کنم به سبب آن چیزی که از تو حلال می‌پندارند در این ماه (خون مبارکت را می‌ریزند) گویا من توام و تو در محراب برای پروردگارت نماز می‌گذاری و بدبخت‌ترین مردم از ازل تا به ابد، همو که همزاد و برادر پی کننده شتر قوم ثمود است، گرفتار بزرگترین شقاوت شده، پس ضربه شمشیری بر سر مبارکت فرو می‌نشاند، و بدان ضربه، محاسنت از خون سرت خضاب می‌‌گردد.

علی علیه‌السلام می‌فرماید: در این هنگام به حضرتش عرض کردم ای فرستاده گرامی خدا در آن زمان در مسیر راستی قرار دارم؟ و در سلامت دینی بر سر می‌برم؟ پس رسول گرامی فرمود: آری، ای علی در سلامت دینی و راه راست قرار داری.

سپس فرمود: ای علی هر آن کس که تو را بکشد به راستی مرا کشته است، و آن کس که به تو کینه ورزد به من کینه ورزیده است و هر آن کس که تو را دشنام دهد به راستی مرا دشنام داده است. چرا که تو از من مانند خود منی، جان تو از جان من است، سرشت تو از سرشت من است، به درستی که خدای بزرگ و برتر، تو و مرا آفرید و هر دو را برگزید و مرا برای نبوت و پیامبری اختیار کرد و تو را برای پیشوایی مردم، پس هر آن کس که امامت و پیشوایی تو را انکار نماید به تحقیق پیامبری مرا انکار نموده است، ای علی تو جانشین منی و پدر فرزندانم و همسر دخترم فاطمه(سلام الله علیها) و جانشین منی در میان امتم در زمان زندگیم و پس از مرگم، فرمان تو فرمان من است و نهی تو نهی من است، سوگند به آن کسی که برانگیخت مرا به پیامبری و قرار داد مرا بهترین مردمان، تو حجت و نشانه خدا بر آفریدگان هستی و امانت‌دار راز خدای بزرگ و جانشین خدا در میان بندگان او هستی .

سخنان حضرتش در میان جماعت پراکنده گردید و جماعت مدتی شنیدند و اما آویزه گوش قرار ندادند!! و شهید رمضان که فرستاده خدا به آنان سفارش کرده بود که چون جان من است و در دره ابطح او را بر روی دستان بلند کرده و گفته بود که او چون هارون(علیه السلام) است برای موسی(علیه السلام) و هر آن کس که من مولای اویم علی مولای اوست، در کنار پیکر مطهر پیامبر گرامی تنها نهادند و رفتند و در سایبان پسران ساعده گرد هم آمدند و به خیال واهی بر آن شدند تا جاهلیت آشکار را دوباره زنده کنند.

ریسمان بر گردنش نهادند، شمشیر به رویش کشیدند و سرانجام مولود کعبه را در محراب عبادت فائز درگاه یار نمودند و انسانیت را، کرامت را و عزت و شرافت انسانی را در نهاد فاسد خویش برای همیشه ریشه کن کردند. اما علی هنوز هم در تارک انسانیت چون خورشید می‌درخشد.

کسی که حاجتمندان را رد نمی‎کند!

نیایش امام سجاد(علیه‎السلام) در روز عید فطر

دعای 46 از صحیفه سجادیه

یا مَنْ یَرْحَمُ مَنْ لا یَرْحَمُهُ‏الْعِبادُ، وَ یا مَنْ یَقْبَلُ مَنْ لاتَقْبَلُهُ الْبِلادُ، 

اى آن كه رحم مى‏كنى بر آن كه بندگان بر او رحم نمى‏كنند، و اى كسى كه مى‏پذیرى كسى را كه شهرها نمى‏پذیرندش،

وَ یا مَنْ لایَحْتَقِرُ اَهْلَ‏الْحاجَةِ اِلَیْهِ، وَ یا مَنْ لا یُخَیِّبُ الْمُلِحّینَ عَلَیْهِ،

و اى كسى كه اهل حاجتمندان خود را خوار نمى‏كنى، و اى كسى كه اصراركنندگان را ناامید نمى‏نمایى،

وَ یا مَنْ لا یَجْبَهُ بِالرَّدِّ اَهْلَ الدّالَّةِ عَلَیْهِ،

و اى كسى‏كه دست ردّ بر سینه توقع‏داران نمى‏زنى،

وَ یا مَنْ یَجْتَبى صَغیرَ ما یُتَحْفُ بِهِ، وَ یَشْكُرُ یَسیرَ ما یُعْمَلُ لَه،

و اى كسى ‏كه پیشكش بى‏مقدار را مى‏پذیرى، و كمترین كارى را كه برایت كنند سپاس مى‏نهى، 

وَ یا مَنْ یَشْكُرُ عَلَى‏الْقَلیلِ، وَ یُجازى بِالْجَلیلِ، وَ یا مَنْ یَدْنُو اِلى‏ مَنْ دَنا مِنْهُ،

و اى كسى كه عمل اندك را قدر مى‏نهى، و مزد بزرگ بر آن مى‏پردازى، و اى كه هر كس به تو نزدیك گردد به‏ او نزدیك مى‏شوى،

وَ یا مَنْ یَدْعُو اِلى‏ نَفْسِهِ مَنْ اَدْبَرَ عَنْهُ،

و اى كسى‏ كه هر كه را از تو روى گرداند به حضرتت فرا مى‏خوانى،

وَ یا مَنْ لایُغَیِّرُ النِّعْمَةَ، وَ لا یُبادِرُ بِالنَّقِمَةِ، وَ یا مَنْ یُثْمِرُ الْحَسَنَةَ حَتّى‏

و اى كسى كه نعمت خودرا تغییر نمى‏دهى، و به انتقام شتاب نمى‏ورزى، و اى كسى كه نهال خوبى را 

یُنْمِیَها، وَ یَتَجاوَزُ عَن السَّیِّئَةِ حَتّى‏ یُعَفِّیَهَا،

به‏ بار مى‏آورى تا بیفزایى، و از بدى درمى‏گذرى تا آن را ناپدید نمایى،

اِنْصَرَفَتِ الْامالُ دُونَ مَدى‏ كَرَمِكَ بِالْحاجاتِ، وَ امْتَلَأتْ بِفَیْضِ

آرزوها پیش از رسیدن به نهایت كرمت با حاجات روا شده بازگشتند، و ظرف‎هاى طلب به فیض

جُودِكَ اَوْعِیَةُ الطَّلِباتِ، وَ تَفَسَّخَتْ دوُنَ بُلُوغِ نَعْتِكَ الصِّفاتُ،

بخششت لبریز شدند، و اوصاف به كنه وصف تو نرسیده از هم گسیختند،

فَلَكَ الْعُلُوُّ الْاَعْلى‏ فَوْقَ كُلِّ - عالٍ، وَ الْجَلالُ

پس بدون شك برترىِ برتر از هر برترى مخصوص توست، و جلال

الْاَمْجَدُ فَوْقَ كُلِّ جَلالٍ. كُلُّ جَلیلٍ عِنْدَكَ صَغیرٌ، وَ كُلُّ

امجد بر هر جلالى ویژه توست. هر بزرگى در پیشگاهت كوچك است، و هر

شَریفٍ فى جَنْبِ شَرَفِكَ حَقیرٌ، خابَ الْوافِدُونَ عَلى‏

شریفى در جنب شرفت پست است، آنان كه به ‏غیر حضرتت رو آورده‏اند

غَیْرِكَ، وَ خَسِرَ الْمُتَعَرِّضُونَ اِلاّ لَكَ، وَ ضاعَ الْمُلِمُّونَ

نومید شدند، و آنان كه جز وجود تو خواسته‏اند به خسران نشستند، و آنان كه به درگاه غیر تو شدند

اِلاّ بِكَ، وَ اَجْدَبَ الْمُنْتَجِعُونَ اِلاّ مَنِ انْتَجَعَ فَضْلَكَ،

به تباهى رسیدند، و جز آنان كه فضل تو را طالب شدند تهیدست ماندند.

بابُكَ مَفْتُوحٌ لِلرّاغِبینَ، وَ جُودُكَ مُباحٌ لِلسّآئِلینَ، وَ اِغاثَتُكَ

درِ رحمتت براى تمام خواهندگان باز، و عطایت براى گدایان رایگان، و فریادرسیت

قَریبَةٌ مِنَ الْمُسْتَغیثینَ، لا یَخیبُ مِنْكَ الْامِلُونَ، وَ لا یَیْاَسُ

به فریادخواهان نزدیك است، آرزومندان از تو نومید نمى‏شوند، و درخواست كنندگان

مِنْ عَطآئِكَ‏الْمُتَعَرِّضُونَ، وَ لا یَشْقى‏ بِنَقِمَتِكَ‏الْمُسْتَغْفِرُونَ.

از عطایت محروم نمى‏شوند، و مستغفران از عذاب تو تیره‏بخت نمى‏گردند،

رِزْقُكَ مَبْسُوطٌ لِمَنْ عَصاكَ، وَ حِلْمُكَ مُعْتَرِضٌ لِمَنْ ناواكَ،

سفره روزیت براى عاصیان پهن است، و بردباریت شامل دشمنانت نیز مى‏گردد،

عادَتُكَ الْاِحْسانُ اِلى‏ الْمُسیئینَ، وَ سُنَّتُكَ الْاِبْقآءُ عَلَى

عادتت احسان به بدكاران است، و سنّتت رحمت بر

الْمُعْتَدینَ، حَتّى‏لَقَدْ غَرَّتْهُمْ اَناتُكَ عَنِ الرُّجُوعِ، وَ صَدَّهُمْ

تجاوزكاران، تا جائى‏كه مدارایت اینان را از بازگشت به تو غافل نموده، و مهلت دادنت ایشان را

اِمْهالُكَ عَنِ النُّزُوعِ، وَ اِنَّما تَاَنَّیْتَ بِهِمْ لِیَفیئُوا اِلى‏ اَمْرِكَ،

از خوددارى از گناه بازداشته، حال آنكه تنها تو با آنان بردبارى كرده‏اى تا به فرمانت بازآیند،

وَ اَمْهَلْتَهُمْ ثِقَةً بِدَوامِ مُلْكِكَ، فَمَنْ كانَ مِنْ اَهْلِ السَّعادَةِ

و از آن رو به آنان مهلت داده‏اى كه اطمینان به دوام سلطنتت دارى، پس آن‏كه اهل سعادت بود

خَتَمْتَ لَهُ بِها، وَ مَنْ كانَ مِنْ اَهْلِ الشَّقاوَةِ خَذَلْتَهُ لَها،

فرجام كارش را به سعادت بردى، و هر كه تیره‏بخت بود به تیره‏بختى‏اش واگذاشتى،

كُلُّهُمْ صآئِرُونَ اِلى‏ حُكْمِكَ، وَ اُمُورُهُمْ ائِلَةٌ اِلى‏ اَمْرِكَ،

همه سر به فرمان حكم حضرتت خواهند داشت، و بازگشت كارشان به‏سوى فرمان تو خواهد بود،

لَمْ یَهِنْ عَلى‏ طُولِ مُدَّتِهِمْ سُلْطانُكَ، وَ لَمْ یَدْحَضْ لِتَرْكِ

پادشاهیت با مهلت طولانیى كه به آنان مى‏دهى سستى نپذیرد، و از تأخیر محاكمه ایشان

مُعاجَلَتِهِمْ بُرْهانُكَ، حُجَّتُكَ قآئِمَةٌ لاتُدْحَضُ، وَ

برهان و حجتت ازمیان نرود. حجتت استوار و پابرجاست و باطل نگردد، و

سُلْطانُكَ ثابِتٌ لا یَزُولُ، فَالْوَیْلُ الدّآئِمُ لِمَنْ جَنَحَ عَنْكَ،

سلطنت ثابت است آن‏سان كه زوال نپذیرد، پس واى بر آن كه از تو روى برتابد،

وَالْخَیْبَةُالْخاذِلَةُ لِمَنْ خابَ مِنْكَ، وَالشَّقآءُ الْاَشْقى‏ لِمَنِ اغْتَرَّ

و نومیدى ذلّت‏بار از آن كسى است كه ازتو نومید گشته، بدترین تیره‏بختى‏ها براى كسى است كه به تو

بِكَ، ما اَكْثَرَ تَصَرُّفَهُ فى عَذابِكَ! وَ ما اَطْوَلَ تَرَدُّدَهُ فى

مغرور شده، چه عذاب‏هاى دردناكى كه خواهد چشید! و چه اندازه سرگردانى درازى در عذابت

عِقابِكَ! وَما اَبْعَدَ غایَتَهُ مِنَ الْفَرَجِ! وَ ما اَقْنَطَهُ مِنْ سُهُولَةِ

خواهد داشت، و آرزوى گشایش از این كس چه دور است! و نومیدى او براى سهولت خروج از عذابت بسیار!

الْمَخْرَجِ! عَدْلاً مِنْ قَضآئِكَ لاتَجُورُ فیهِ، وَ اِنْصافاً مِنْ

تمام اینها براساس عدل در قضاى غیرجائرانه تو، و از سر انصاف در حكم

حُكْمِكَ لاتَحیفُ عَلَیْهِ، فَقَدْ ظاهَرْتَ الْحُجَجَ، وَ اَبْلَیْتَ

غیرظالمانه توست. چرا كه پى در پى اتمام حجت نمودى، و آنچه سزاوار اندرز و ارشاد بود

الْاَعْذارَ، وَ قَدْ تَقَدَّمْتَ بِالْوَعیدِ، وَ تَلَطَّفْتَ فِى التَّرْغیبِ،

بیان داشتى، و تهدیدت را اعلام فرمودى، و با لطف و محبت ترغیب به حقایق نمودى،

وَ ضَرَبْتَ الْاَمْثالَ، وَ اَطَلْتَ الاِْمْهالَ، وَ اَخَّرْتَ وَ اَنْتَ

و براى بیدارى مردم مثلهاآوردى، و به آنان مهلتِ طولانى دادى، و كیفر را به تأخیر انداختى در صورتى كه

مُسْتَطیعٌ لِلْمُعاجَلَةِ، وَ تَاَنَّیْتَ وَ اَنْتَ مَلى‏ءٌ بِالْمُبادَرَةِ،

بر شتاب در عذاب توانا بودى، و مدارا نمودى در حالى كه قدرت بر عجله داشتى،

لَمْ‏تَكُنْ اَناتُكَ عَجْزاً، وَ لا اِمْهالُكَ وَهْناً، وَ لا اِمْساكُكَ غَفْلَةً،

مدارایت از روى ناتوانى، و مهلت دادنت از باب سستى، و خودداریت از باب غفلت،

وَ لاَ انْتِظارُكَ مُداراةً، بَلْ لِتَكُونَ حُجَّتُكَ اَبْلَغَ، وَ كَرَمُكَ

و به ‏تأخیر انداختنت از روى‏مدارا و سازش نبوده،بلكه به این خاطر است كه حجتت‏رساتر، و بزرگواریت

اَكْمَلَ، وَ اِحْسانُكَ اَوْفى‏، وَ نِعْمَتُكَ اَتَمَّ، كُلُّ ذلِكَ كانَ

كاملتر، و احسانت فراگیرتر، و نعمتت تمامتر باشد، تمام اینها

وَ لَمْ تَزَلْ، وَ هُوَ كآئِنٌ وَ لاتَزالُ، حُجَّتُكَ اَجَلُّ مِنْ اَنْ تُوصَفَ

بوده و هست و خواهد بود، و حجت تو برتر از آن است كه به‏طور كامل وصف شود،

بِكُلِّها، وَ مَجْدُكَ اَرْفَعُ مِنْ اَنْ یُحَدَّ بِكُنْهِهِ، وَ نِعْمَتُكَ اَكْثَرُ

و برزگى تو والاتر از آن است كه كسى به كنهش برسد، و نعمتت بیش

مِنْ اَنْ تُحْصى‏ بِاَسْرِها، وَ اِحْسانُكَ اَكْثَرُ مِنْ اَنْ تُشْكَرَ

از آن است كه همه‏اش به‏شماره درآید، و احسانت بیش از آن است كه كسى كمترین آن را

عَلى‏ اَقَلِّهِ، وَ قَدْ قَصَّرَ بِىَ السُّكُوتُ عَنْ تَحْمیدِكَ، وَ فَهَّهَنِى

شكرآرد، و اكنون نبودن زبان سخن مرا از ادامه سپاست ناتوان ساخته، و زبان تمجیدم

الاِْمْساكُ عَنْ تَمْجیدِكَ، وَ قُصاراىَ الاِْقْرارُ بِالْحُسُورِ

از كار افتاده، و نهایت قدرتم آن است كه به درماندگى اقرار كنم

لارَغْبَةً - یاا اِلهى - بَلْ عَجْزاً. فَها اَنَا ذا اَؤُمُّكَ بِالْوِفادَةِ، وَ

نه از سر رغبت به‏كوتاهى در ستایش تو -اى پروردگار من بلكه از باب ناتوانى. اینك منم كه به‏ درگاهت روى آورده‏ام،

اَسْئَلُكَ حُسْنَ الرِّفادَةِ، فَصَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَ الِهِ، وَ اسْمَعْ

و از حضرتت توقع پذیرایى نیك دارم، پس بر محمد و آلش درود فرست، و رازم را

نَجْواىَ، وَ اسْتَجِبْ دُعآئى، وَ لا تَخْتِمْ یَوْمى بِخَیْبَتى،

بشنو، و دعایم را مستجاب كن، و روزم را به ناامیدى و تهیدستى به شب مرسان،

و لاتَجْبَهْنى بِالرَّدِّ فى مَسْئَلَتى،وَاَكْرِمْ مِنْ عِنْدِكَ مُنْصَرَفى،

و در دریوزگیم دست ردّ به سینه‏ام مزن، و رفتنم را از پیشگاهت،

وَ اِلَیْكَ مُنْقَلَبى، اِنَّكَ غَیْرُ ضآئِقٍ بِما تُریدُ، وَلاعاجِزٍ عَمّا

و بازگشتم را به حضرتت گرامى‏دار، زیرا در آنچه بخواهى دچار مضیقه نمى‏شوى، و در برابر خواسته‏ها

تُسْئَلُ، وَ اَنْتَ عَلى‏ كُلِّ - شَىْ‏ءٍ قَدیرٌ، وَلا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ

ناتوان نمى‏باشى، و بر هر چیزى قدرت دارى، و هیچ حول و قوه‏اى

اِلاّ بِاللَّهِ الْعَلِىِّ الْعَظیمِ.

جز به دست خداى بزرگ نیست.

پیامک های عید فطری

فرازهایی از دعای و داع امام سجاد(ع) با ماه رمضان:

بدرود ای بزرگترین ماه خداوند و ای عید اولیای خدا...

بدرود ای ماه دست یافتن به آرزوها....

بدرود ای یاریگر ما که در برابر شیطان یاریمان دادی...

بدرود ای که هنوز فرا نرسیده از آمدنت شادمان بودیم

و هنوز رخت برنبسته از رفتنت اندوهناک.

* التماس دعا*

* * * * *

عید فطر، روز چیدن میوه های شاداب استجابت مبارک باد

* * * * *

استشمام عطر خوش بوی عید فطر از پنجره ملکوتی رمضان گوارای وجود پاکتان

و صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت…

* * * * *

وقتی یادم میاد خیلی ها بودن که پارسال آخرین ماه رمضونشون رو تجربه کردن، دلم میگیره…. آخه شاید این بار نوبت من باشه که آخرین مهمونی ماه رمضون رو تجربه کنم…

* * * * *

خدایا به ما توفیق ده تا از کسانی باشیم که حاصل دسترنج یکماه ی خود را در رمضان، از این به بعد هم حفظ کنیم.(آمین)

* * * * *

و چقدر سخت است که این عزیزترین عید را بدون آن عزیزترین غایب از نظر بگذرانیم .… اللهم عجل لولیک الفرج

* * * * *

با پایان یافتن ماه رمضان، درهای رحمت خداوند بسته می شوند، مواظب باش لای در گیر نکنی!

* * * * *

به نظرت این بی عدالتی نیست که توی عید سعید فطر، به کسانی که اسمشون سعید هستش، هدیه نمیدن؟

* * * * *

عید فطر مبارک. الان جلوی آینه بودم ماهو دیدم.

* * * * *

کجایی؟؟ همه دارن رو پشت بوم دنبالت میگردن

آخه ماه من میخوان ببینن فراد عیده یا نه

با تمام شدن ماه رمضان در های رحمت خدا بسته خواهد شد. لای در نمونی!

* * * * *

می تونی چشماتو ببندی و منو تو ذهنت تصور کنی؟

…تونستی؟…

به شما تبریک می گم! شما ماه رو دیدید! عید سعید فطر مبارک.

* * * * *

حلول ماه شوال و عید سعید فطر مبارک باد!

* * * * *

این عید فرخنده را به همگی شما عاشقان و دلدادگان صیام تبریک و تهنیت عرض می نمایم.

* * * * *

با خوردن اگر حال تو جا می آید

خوش باش که ایام صفا می آید

آماده به حمله باش در این شب عید

وقتی که صدای ربنا می آید

* * * * *

خدایا به ما توفیق ده تا از کسانی باشیم که حاصل دسترنج یکماه ی خود را در رمضان، از این به بعد هم حفظ کنیم. (آمین)

* * * * *

همیشه وقتی مهمونی ها تموم میشه، حس غریبی دارم...

چه برسه به این دفعه که مهمونی خدا داره تموم میشه...

خدایا خیلی سعی کردم قدر این مهمونی رو بدونم ولی بازم احساس می کنم نتونستم...

یعنی سال بعد هم ما رو دعوت می کنی؟

* * * * *

خدایا ماه رمضان را مانند المپیک هر 4 سال یک بار آن هم در یک کشور برگزار کن!!

* * * * *

کم کم غروب ماه خدا دیده می شود

صد حیف ازین بساط که برچیده می شود

در این بهار رحمت و غفران و مغفرت

خوشبخت آنکسی ست که بخشیده می شود

عید شما مبارک

* * * * *

خداحافظ ای ماه غفران و رحمت

خداحافظ ای ماه عشق و عبادت

خداحافظ ای ماه نزدیکی بر آرزوها

خداحافظ ای ماه مهمانی حق تعالی

خداحافظ ای دوریت سخت و جانکاه

خداحافظ ای بهترین ماه الله

* * * * *

خدایا! خروج از ماه مبارک را برای ما مقارن با خروج از تمامی گناهان قرار بده.. آمین .

* * * * *

حلول ماه عید و شادی مسلمین است.

پایان ماه روزه، برای صائمین است

نشاط و افتخار و شادی و سربلندی

از محک الهی برای مؤمنین است

* * * * *

عید سعید فطر و پایان ماه صیام

بخواهیم از خدای ذو الجلال و الکرام

که تا سال آینده، صفا و پاکی دل

حفظ بشه و نباشیم از انسانهای غافل

* * * * *

ای صاحب عید

سلام بر فطر!

سلام بر فطر و زمان‏های تطهیر شده از غیبت و دروغ و تهمت که به آب زلال سجاده و تسبیح، شست‏وشو شده‏اند!

سلام بر فطر و چشم‏های روشن که بر روی همه پلیدی‏ها بسته مانده‏اند و به انوار تابناک عالم قدس، گشوده شده‏اند.

در آغازین روز میهمانی بندگی‏مان خرسند بودیم که حقیرانی چون ما را به آستان باشکوه خداوندی‏ات پذیرا شدی و امروز از خوان رنگینت، شادمانه برمی‏خیزیم و خرسندیم که کوله‏باری از نور رمضان و عفو و پاکی قدر و شادمانی عید را بر دوشمان نهاده‏ای.

تو، اهل تقوا و مغفرتی و ما اهل خطا و فراموشی. هر اندازه تو بخشنده‏ای، ما زیاده‏خواه و افزون‏طلبیم، اما زیاده‏خواهی‏های ما کجا و اقیانوس بی‏کران مهربانی تو کجا؟!

تو آن بزرگی هستی که وجودهای به گل نشسته‏مان را با تابش خورشید تابستانیِ مهرت، در رمضان، به تکاپو واداشتی. لحظه به لحظه در سحرهای آگاهی و بیداری رمضان، چشم به راه طلوع خورشید معرفتمان ماندی، تا به چشمه جوشان قدر رساندی. با دست نوازشگرت، آب حیاتِ مطمئنه را به دیدگانمان چکاندی تا تکه‏های به جا مانده از روح والای انسانی را در خواهش‏های نفسانی، پیدا کنیم.

و امروز، عید به ثمر نشستن نهال عطوفتت، در شوره‏زار جان‏های خسته‏مان است.

ای میزبان عزیز ضیافت رمضان! ای مالک شب‏های قدر و ای صاحب عید فطر! رمضان را از من بپذیر.

وداع و سلام

بهار بندگی را به باده‏نوشی آمده‏ام و به شکرانه‏ات جان خواهم افشاند. ای عشق، ای بهار، ای نور، لبیک!

رمضان آمده بود تا از عشق‏های جاری در کوچه پس کوچه‏ها بگوید که دلتنگی بیوه‏زنان را می‏شوید و غفلت روزمرگی مردمان را. رمضان آمده بود تا میزبان را به مهمانی خدا ببرد؛ آمده بود تا جاری کند نمازمان را در کوچه‏های نیاز.

بوی وداع می‏آید.

ماه نو

سلام مسافر

، خوش آمدی!

کوله‏بارت را بر زمین بگذار! پر است از ستاره‏های اجابتی که نیمه‏شب‏ها از آسمان زلال نیایش می‏چیدی.

صفای قدمت؛ بوی باغستان‏های فرادست را می‏دهد.

لب باز کن تا هوا را معطر کنی از شمیم میخک‏ها. چیزی بگو تا عشق از شمیم نفست جان بگیرد.

از راه آمده‏ای. یک ماه تمام، همسایه دیوار به دیوار خدا بودی.

یک ماه تمام، سر بر شانه‏های ملکوت، گریستی بندگی‏ات را. یک ماه تمام، مهمان خدا بودی و خدا میزبان تو.

وقتی به سفر می‏رفتی، کوچک بودی. خاکی بودی. قطره‏ای بودی در جست‏وجوی دریا؛ جاری شدی تا قطره نمانی، تا بزرگ شوی، تا آسمان باشی. یک ماه تمام تن سپردی به نور؛ به زلال جاری بخشش، به خنکای فواره‏های «استغفار».

یک ماه تمام، به دنبال خودت گشتی تا او را بیابی. تا لایق شوی؛ لایق تحیت خدا؛ «سَلامٌ قَوْلاّ مِنْ رَبِّ الرَّحیِمِ».

امروز، روز توست. زیر سایبان رحمت خدا بایست. خنکای مهربانی و رحمت را نفس بکش! نام تو را بر پیشانی آسمان حک کرده‏اند.

فرشتگان، رستگاری‏ات را شادباش می‏گویند؛ رحمت از این لبریزتر؟!

امروز عید توست و عید هم‏سفرانت؛ عید مسافران بهشت که از جاده رمضان، به سرمنزل «عید فطر» رسیده‏اند.

ای بنده‌ی من!

خدایا!

می‏دانی که گونه‏هایم به نوازش ملایک محتاج است و بی‏کوثرت، هیچ آبی تشنگی روحم را فرو نخواهد نشاند.

بی‏نور مهربانی‏ات، نگاه سردرگمم به سیاهی خواهد رسید.

می‏دانم بی‏مساعدت تو، خوابی سنگین، گوش‏هایم را و قلبم را خواهد ربود.

خدایا! تازه زبان گنگم با تو حرف زدن را می‏آموزد و دست‏هایم، کورمال کورمال به دروازه‏های اجابتت می‏رسد.

خدایا! به تو پناه می‏برم از چشم‏هایی که دوباره گمت کنند و از دست‏هایی که رهایت سازند.

خدایا! به تو پناه می‏برم از جذام بی‏تفاوتی که دوباره به سراغم بیاید.

به تو پناه می‏برم از آنچه از درگاهت رانده شده است.

تو را به هر آنچه خوب است، برای روز مبادایم بمان که بی‏تو پوچ خواهم بود.

خدایا! خوی رمضانی‏ام را از من مگیر.

سپیدترین تبریک، پرنده‌ترین روز

دل‏های عاشقان، از ماه نور، به جلوه‏گاه ربانی فطر پیوند می‏خورد؛ عاشقانی که یک ماه صداقت‏های ناب را نوشیدند و از سرچشمه فضایل بهره‏ها جستند. فصل کرامتی بود مالامال از حضور چکامه‏های اُنس و دعاهای تقرب.

امروز، دل‏های عاشقان، با قنوت‏های پی در پی به استقبال عید عشق رفته‏اند.

دلدادگان تکلیف، به پاسدات فطر، با توشه‏ای برگرفته از رمضان، به نماز ایستاده‏اند. «اللّهُمَّ اَهْلَ الکِبْرِیاء وَالْعَظَمَةِ...»

این سپیدی که فطر بر آنها عرضه کرده است، حاصل سفره‏های ساده رمضانی و سحرهای پرطراوت «أبوحمزه» است؛ حاصل طعم لذت‏بخش گرسنگی و تشنگی در مهمانیِ خدا.

حقیقت فطر، نتیجه تلاش‏گری روح، در ماه بذرافشانی سجایای اخلاقی است. عاشقان عارف خوب می‏دانند که تدوین معنویات رمضان، به دست فطر سپرده شده است تا ذخیره‏ای روشن برای فردای معاد باشد. آستان فطر، امروز گلباران است. عطر تبریک‏های صمیمی، پیرامون روزه‏دارانِ پاک، به مشام می‏رسد «هذاَ الْیَوْمِ الَّذیِ جَعَلْتَهُ لِلْمُسْلِمینَ عیدا...» نیکو وارستگانِ شهرِ تعبّد، از آزمون صیام، سرفراز بیرون آمده‏اند و اینک قشنگ‏ترین و گیراترین شادباش‏ها را در دل‏های هم می‏کارند.

امروز، عید فطر است و پرنده‏ترین روز. امروز، روز تولدی دیگر است.

برخیز، از چشمه همیشه جوشنده فطر، همه سال را رنگ زلال بزنیم!

روز رستگاری

بوی مهربانی خداوند فراگیر شده است؛ مهربانی از جنس روزهای آغاز آفرینش.

فرشته‏ها آمده‏اند تا ما را به باغ‏های بی‏پرچین سعادت ببرند.

فرشته‏ها آمده‏اند تا ملکوت را با نفس‏های ما تاب دهند. کائنات، با لب‏های ما به تسبیح مهربانی خداوند نشسته است. همه ذرات عالم از مهربانی شکل می‏گیرند و سلول‏های مهربانی در روح و جسم تمامی اشیا رسوخ می‏کند.

عطر عید، روز را سرشار کرده است.

امروز از جنس روزهای معمولی نیست؛ امروز از جنس روزهای رستگاری است، از جنس روزهایی که درهای بهشت، چشم به راه ما می‏شوند، روزهایی که فرشته‏ها به استقبال آمده‏اند؛ آمده‏اند تا بال‏هایشان را فرش این مسافران خاکی کنند؛ مسافرانی که از ملاقات خالق برگشته‏اند و نفس‏هاشان، عطر «توبه» می‏دهد.

امروز از جنس عیدهای خداوند است؛ روزی که خداوند، مهمانان گرامی‏اش را به دیدار هم می‏فرستد تا هوا تازه شود و آسمان حسد ببرد به این همه آسمان زمینی.

قلبم را به پیشواز آفتاب می‏فرستم تا با آفتاب جشن بگیریم این رحمت بزرگ را و ثانیه‏های امروز را از گل‏های عطری که فرشته‏ها آورده‏اند، استنشاق کنیم.

عطر بندگی

جاده‏ها لبالب از عطر سیبند و تو بر درگاه آمدن ایستاده‏ای؛ چونان مسافری که راه دور و درازی را طی کرده باشد. مسافری هستی که هر چند از فاصله‏ای دور راهی شده‏ای، اما هیچ‏گاه، خستگی در تو راه پیدا نکرده است.

پیراهنت سرشار از لطافت است. زلال می‏درخشی بر مسیری سبز که از مبدأ زلال‏ترین لحظه‏ها، سرچشمه می‏گیرد؛ مبدأی که جز در سایه‏سار لایزال خداوند، هیچ پایگاهی ندارد.

تو بنده مقرب خداوندی که سیراب از شراب ازلی‏اش، آمده‏ای تا بر درگاه خاکساری‏اش سر تسلیم فرود بیاوری؛ با پیشانیِ نورانی و سینه‏ای که آسمان‏ها به وسعتش رشک می‏برند.

در سینه تو، خورشید می‏تپد. در هر نفست، ذکری جان می‏گیرد. هر دم، نام خداوند است که شکوفه می‏دهد در دهانت و نفس‏هایت، لبریز عطر بندگی می‏شوند. عطر خوش سیب و نسترن است که هوا را پر کرده و تو چونان رودی خروشان، گام در راه رسیدن زده‏ای؛ بر سمت مقصدی که شرق نورانی بندگی است؛ آنجا که به انتظارت نشسته است میزبانی که مهمانی چون تو را یک ماه بر خزان لطف و محبت خویش پذیرایی کرده است. حالا این تو هستی که به دریای بی‏کران رحمت او رسیده‏ای؛ دریایی که سرشار از نور وحدانیت است و لبالب از شوق.

مویرگ‏هایت یکی یکی در جریانی زلال، نام بلند مرتبه خداوند لاشریک را زمزمه می‏کنند تا جانت، لبالب از ترنم زلال او شود.

دست‏افشانی‏ات همراه مقرب‏ترین ملایک درگاه خداوندی، دیدنی‏ست؛ آنجا که عید آسمانی کائنات است.

جشنواره افلاکیان

ذره ذره‏های خاک، به نماز شکر ایستاده‏اند. سیل ملائکه روانند و هدیه در دست، فرود می‏آیند از آسمان. خورشید، شاباش می‏ریزد. لبخند رنگین‏کمان بر کناره فواره‏ها دیدنی است.

میهمانان خدا را گرامی می‏دارند در زمین و کرسی‏های پاداش را آذین بسته‏اند در بهشت. خوشا به آنان‏که روزه لب‏هاشان ذکر بوده است، روزه دست‏هاشان خدمت، روزه چشم‏هاشان اشک، روزه پاهاشان توبه و روزه قلب‏هاشان ایمان!

آدمیان، پرده‏نشین حریم قدس‏اند. عشق، جارچی کوچه‏هاست، معنویت، دوره‏گرد کوچه پس کوچه‏های کوچک و بزرگ زمین، شهر خدا شده است.

اینجا مدینه فاضله همدلی‏هاست - که برتر از هم‏زبانی‏هاست - ملکوت، از پشت پرده‏های فلک پیداست و ساکنان حرم ستر و عفافش، باده‏های مستانه می‏زنند با راه‏نشینان عالم خاکی.

چه هلهله‏ای به پاست در عالم! جشنواره افلاکیان خاک‏نشین است که به لقای معبود خویش رسیده‏اند! هدهد سبا باز آمده است با مژدگانی تا نامه دلدار را بخواند برای یاران. محفل انس مخلوقات است. سینه خاک، معبد سپاس و ستایش شده است. همگی برگشته‏اند به اصل خویش.

«هر کسی کو دور ماند از اصل خویش  باز جوید روزگار وصل خویش»

همگی شب هجران پشت سر نهاده، برگشته‏اند به روزگار وصل. برگشته‏اند به «عهد الست» که با خدای خویش بسته بودند. همگی امتحان تقوا داده، روی از شیطان برتافته، برگشته‏اند به سوی خدا و خدا پذیرای بندگان خویش است.

آغازی بر یک پایان

صدای پای عید می‌آید و دل مؤمن، برسر دو راهی شادی عید فطر و حزن رفتن ماه رمضان سرگردان است.

نمی‌داند از آمدن آن، مسرور باشد یا از رفتن این محزون. عید فطر، پاک‌ترین‌ِ عیدهاست؛ زیرا پاداش یک ماه عبادت و شست‌و‌شوی جان در نهر پاک رمضان است.

عید فطر، عید پایان یافتن رمضان نیست؛ عید برآمدن انسانی نو از خاکسترهای خویشتن خویش است؛ همچون ققنوس که از خاکستر خویش، دوباره متولد می‌شود. رمضان، کوره‌ای است که هستی انسان را می‌سوزاند و آدمی نو، با جانی تازه از آن سر برمی‌آورد.

فطر، شادی و دست‌افشانی بر رفتن رمضان نیست؛ بلکه برآمدن روز نو، روزی نو و انسانی نو است؛ زیرا قرار است رمضان با سحرهایش، با افطارهایش، با شب‌های قدر و مناجات‌هایش، از ما آدمی دیگر بسازد.