غریبه ای در میان مومنان

سوراجپراساد نایپل متولد 1932 که بیشتر با نام وی. اس. نایپل شناخته می‌شود، رمان‌نویس و مقاله‌نویس هندو ترینیدادی‌تبار بریتانیایی است که در سال 2001 برنده جایزه نوبل ادبیات شد. از آن سال تاکنون نایپل در مصاحبه‌ها و سخنرانی‌های فراوانی که داشته، چهره‌ای لجوج، خودسر و بی‌اعتنا به قاموس‌های پذیرفته‌ ادبی دنیا از خود به جا گذاشته، چهره‌ای که در رنجاندن و درافتادن با شخصیت‌های مشهور ادبیات دنیا اصرار دارد.

نایپل مختصری از سفر خود به ایران و دستاورد ادبی آن می گوید.

کتاب «درمیان مومنان، سفری اسلامی »

«در میان مومنان ، سفری اسلامی » همچنان در محافل ادبی و سیاسی بحث انگیز و مورد توجه منتقدان ، ادیبان و سیاستمداران است.

نایپل پس از سفر به کشورهای ایران، پاکستان، مالزی و اندونزی در سال 1990، کتابی با عنوان «در میان مومنان ، سفری اسلامی » نوشت که با استقبال بی نظیری در سراسر جهان روبرو شد. او تمام مصاحبه های خود را با افراد مختلف در این کتاب گرد آورده است.

منتقدان گفته اند: " این کتاب پیروزی سبک بر محتوا است. روش نویسنده مصاحبه با مسلمانان در چهار کشور بوده و از این طریق تمدن اسلامی را به غریبان نشان داده است. "

او خود درباره ی اثرش چنین می گوید: از آنجا که نوشتن یک فرآیند است، نوشتن کتاب «در میان مومنان» هم برای من فرآیندی داشت. خوانندگانش را بعد از انتشار پیدا کرد و در جاهایی مثل هاروارد و ماساچوست برایم دردسرساز شد. آنجا یک عده آقایان دانشمندهستند که به‌خاطر همین دانش‌شان نیازی نمی‌بینند برای فهمیدن یک کشور سری به آنجا بزنند، بلکه فکر می‌کنند چیزی را که باید، می‌دانند... من هرچیزی را که کشف کردم و نوشتم محض خاطر خودم بود و نمی‌دانم چه شد که به دانشگاه ماساچوست رفتم، دعوتم کردند و رفتم برای سخنرانی ولی تمام توجه آن‌ها به ایران بود. یادم می‌آید درباره غیرت ایرانیان به «خون» حرف زدم. وقتی مردی در راه عقاید مذهبی خودش شهید می‌شود، مردم دست‌ها و تکه‌های پارچه را به خون او تبرک می‌کنند. ولی افرادی که آنجا بودند حرفم را باور نمی‌کردند. یک روزنامه آمریکایی بود که می‌خواست این کتاب را به صورت سریالی منتشر کند ولی منصرف شد.

چون آقایان فضلا گفته بودند که نباید چاپ شود. حتی بیست سال بعد هنوز دنیا منتظر شنیدن این حرف‌هاست، ولی هنوز هم سخت می‌گیرند.من همیشه تجربه‌گری کرده‌ام، حتی در کتاب اولم، «خیابان میگوئل». می‌خواستم هر جمله‌اش ساده، تازه و تصویری باشد.

تصور من از نوشتن در حین نوشتن تکامل پیدا می کند. هنوز هم تصور آن‌چنانی از نوشتن ندارم. تنها عقیده‌ام این است که وقتی کار غیرداستانی می‌نویسی باید حقیقت‌مدار باشد. مردمی که درباره‌شان می‌نویسی باید بتوانند واقعیت را در آن ببینند. بعد از این که کتاب «در میان مومنان» منتشر شد.