آية اللّه حاج سيد جواد قمى
(1303-1240 هـ ق)
ولادت
آية اللّه حاج سيد جواد قمى، كه نام اصلىاش سيد محمد تقى و به سيد جواد مشهور بود، در سال 1240 ق، در قم در بيت علم و تقوا و فضيلت زاده شد. البته سال ولادت ايشان در جايى به صراحت ذكر نگرديده؛ اما از آنجا كه وفاتش، در 63 سالگى (1303 ق) واقع شده، طبعاً ولادتش در 1240 ق بايد بوده باشد.
خاندان
مادر ايشان، فرزند مرحوم آية اللّه العظمى ميرزاى قمى (صاحب قوانين) و پدر بزرگوارش، مرحوم حجة الاسلام حاج ميرزا علىرضا طاهرى قمى (فرزند سيد محمد بن كمال الدين موسوى رضوى)، يكى از دانشمندان بزرگ و رؤساى شهر قم و از شاگردان مبرّز ميرزاى قمى، صاحب قوانين (و داماد معظم له) و مورد عنايت و محبت مخصوص او بوده است. مرحوم ميرزا محاكمات شهر قم را بدو ارجاع مىداد. به همين سبب محضر او و بعدها فرزندش، حاج سيد جواد، محلّ حلّ و فصل نزاعها و رفع محاكمات بود و در اجراى احكام شرعى و اقامه معروف و نهى از منكر، از سرزنش ديگران نمىهراسيدند و در رفع ظلم از مردم مىكوشيدند. وى در شوال 1248 ق بدرود زندگى گفت و در قبرستان شيخان كبير قم، به خاك سپرده شد. آية اللّه حاج سيد جواد در هشت سالگى پدرش را از دست داد.
گفتنى است كه آية اللّه حاج سيد جواد قمى از نوادگان عالم جليل القدر ملا محمد طاهر قمى - شيخ الاسلام قم - است و اولاد و اعقابش در قم به خاندان پيشوايى شهرت دارند.
تحصيلات
مرحوم حاج سيد جواد، پس از پشت سر نهادن دوران كودكى و نوجوانى، دروس مقدماتى حوزه را در قم در حدود سال 1255 ق، به اتمام رساند و براى ادامه تحصيل به اصفهان، كه در آن زمان مهد علم و دانش و از بزرگترين حوزههاى علميه جهان اسلام به شمار مىرفت، مهاجرت كرد و در درس اساتيد بزرگ حوزه اصفهان مانند آيات عظام: سيد محمد باقر شفتى معروف به حجة الاسلام و شيخ محمد تقى رازى (و شايد حاجى كلباسى و ملاعلى نورى، كه قطبهاى علم و دانش در اصفهان بودند)، شركت كرد و مبانى علمى اش را استوار ساخت.
مهاجرت به نجف
حاج سيد جواد، پس از وفات استادش، سيد باقر شفتى، در سال 1260ق، به سوى نجف اشرف كوچ كرد و ساليان بسيار در درسهاى فقه و اصول آيات عظام: شيخ محمد حسن نجفى، صاحب جواهر و مدت كمى نيز در درس شيخ مرتضى انصارى حاضر شد و با استحكام بخشيدن به آموختههاى خود به درجات عالى علم و اجتهاد نايل آمد.
اساتيد
از آنچه گفته شد و در كتابهاى تراجم بدان تصريح شده است، بر مىآيد كه مرحوم حاج سيد جواد قمى در درس اسايتد ذيل حدود 12 سال شركت كرده است:
1- سيد محمد باقر شفتى، معروف به حجة الاسلام (1175 - 1260ق)، صاحب مطالع الانوار .
2- شيخ محمد تقى ايوانكى رازى، (1185 - 1248ق)، معروف به صاحب حاشيه هداية المستر شدين فى حاشية معالم الدين .
3- شيخ محمد حسن نجفى (1202 - 1266ق)، نويسنده جواهر الكلام فى شرح شرايع الاسلام
4- شيخ مرتضى انصارى (1214 - 1281ق)، صاحب فوائد الاصول و المتاجر و غيره.
5- شيخ محمد كزازى قمى (م 1278 ق): وى كه احتمالاً از اساتيد اوليه ايشان مىباشد، استاد اجازه مرحوم حاج سيد جواد بوده و تاريخ اجازهاش نيز سال 1269ق است.
بازگشت به قم
مرحوم حاجى پس از وفات استادش صاحب جواهر، در حالى كه مجتهدى مسلّم بود، در سال 1266ق، به قم بازگشت و رياست علمى و مذهبى قم بدو انتقال يافت و تمام وقت خود را به تدريس، تأليف، اقامه جماعت و امر به معروف و نهى از منكر و ترويج احكام گذرانيد.
هر چند از نام شاگردانش اطلاع دقيقى نداريم، امّا مسلّم آن است كه علماى قمى معاصرش پيش از مهاجرت از قم، چندى در درس وى حاضر مىشدهاند؛ از جمله دو نفر از فرزندانش، حاج ميرزا زين العابدين و حاج سيد عبدالحسين قمى، از شاگردان او بودهاند.
مناصب اجتماعى
او در قم بيشتر به رفع دعاوى و حلّ نزاعها و امر به معروف و نهى از منكر مىپرداخت. در حقيقت اين دو ويژگى از خصوصيات ممتاز وى به شمار مىرفت. در اين زمينه، نقل سخن برخى از نويسندگان خالى از فايده نيست.
فاضل مراغى مىنويسد:
حاج سيد جواد قمى مجتهدى مسلّم و مروّجى مبسوط اليد بود و در نهى از منكر و منعِ اهل فجور، قلبى قوى داشت و در حفظ حدود شرعيه از هيچ نكته فرو نمىگذاشت.
مرحوم محمد تقى بيك ارباب هم مىنويسد: ... جناب مستطاب قدوة الانام آقاى حاج سيد جواد - سلّمه اللّه - كه در مرافعه سرآمد اهل روزگار خود است، اگر چه در دادن احكام تأمّلى دارد، اما بعد از دادن، هرگز ناسخ و منسوخى از ايشان ملاحظه نشده است، تمام احكام ايشان مثل محكم آيات است.
ويژگىهاى اخلاقى
سخاوت
آن فقيه بزرگ، ثروت و باغها و مزارع فراوانى داشت؛ اما ثروتش را در راه دستگيرى از مستمندان و كمك به بينوايان مصروف مىداشت و به جود و سخاوت معروف بود.
آية اللّه ملا حبيب اللّه كاشانى مىنويسد:
حاج سيد جواد قمى، عالمى فاضل و بخشنده و سخاوتمند بود و در روزگار قحطى و گرسنگى، تمام اموالش را بر فقيران و مستمندان بخشش نمود و رئيس بر علما بود....
زهد و تعبّد
يكى ديگر از فضايل اخلاقى و خصوصيات ممتازش، كثرت عبادت و تهجد و زهد و ورع بود.
فرزند بزرگوارش حاج ميرزا زين العابدين هم مىنويسد:
... با اين كه مشغول بود به ترويج دين و قمع ظالمين، و او را محاسباتى بود با نفس خود در ايام حياتش، و مردى ورع و زاهد و كثيرالتهجد و البكاء بود، بسيارى از اوقات مناجات ابى حمزه ثمالى را در قنوت نماز وترش قرائت مىنمود و او را كرامات باهراتى است...
احياگر فريضه امر به معروف و نهى از منكر
ديگر از خصوصيات او، اقامه معروف و نهى از منكر بود و مانند پدرش، در رفع ظلم از مردم مىكوشيد و از ستمگران نمىهراسيد و به اين ويژگى اش، همه تصريح كردهاند.
ملا حبيب اللّه كاشانى در همين زمينه مىنويسد:
... او به ظالمان و حاكمان اعتنا نمىكرد و كارش، امر به معروف و نهى از منكر بود و من او را در قم ملاقات كردم....
تواضع و فروتنى:
خصوصيت برجسته ديگر آن فقيه سترگ، فروتنى و تواضعش، به خصوص در تحصيل علم و دانش بود. او در اين جهت ملاحظه نام و عنوان خود را نمىكرد واز همه كس، علم را اخذ مىكرد.
آية اللّه حاج سيد مهدى روحانى، با اشاره به اين ويژگى ايشان، از پدر و عمويش (آية اللّه حاج ميرزا ابوالحسن و آية اللّه حاج ميرزا محمود روحانى) نقل مىكند:
هنگامى كه حاج سيد صادق قمى، در سال 1298 ق، به قم آمد، مورد استقبال فراوان آقاى حاج سيد جواد قرار گرفت. معظم له در آن زمان، در قم رياست تامه داشت و چون از مطالب شيخ انصارى چيز مهمّى در دست نداشت و از طرفى حاج سيد صادق، به تازگى وارد قم شده بود و چندان موقعيتى نداشت، مرحوم حاج سيد جواد با ايشان مباحثه خصوصى قرار داده بود و در حقيقت از او استفاده مىكرد. آن مرحوم وصيت كرد كه مُهرم را تحويل حاج سيد صادق بدهيد و نماز بر جنازهام را هم ايشان بخواند.
فرزندان
آن فقيه بزرگوار فرزندانى عالم و باتقوا تربيت و پرورش داد كه عبارتند از:
1- مرحوم آية اللّه حاج سيد زين العابدين رضوى حسينى قمى: وى عالمى بزرگ و فقيهى مشهور و از شاگردان آيات عظام: شيخ محمد طه نجف، ميرزا حسين خليلى، شيخ هادى تهرانى، سيد محمد كاظم طباطبايى يزدى و آخوند خراسانى4 بود. ايشان از سوى آخوند خراسانى، به عنوان يكى از پنج مجتهد طراز اول، براى نظارت بر قوانين مصوّب مجلس شوراى ملّى، به تهران آمد و پس از مدّتى، در 1327 ق بدرود حيات گفت. او در مدّت اقامت اندكش در تهران، مورد توجه بسيار خاص و عام قرار گرفت و به دليل داشتن كمالات نفسانى و كثرت تقوايش، مورد اعتماد و رغبت و مرجعيت مردم بود. از آثار وى كتاب البراهين الجلية فى شرح القصيدة العلوية ، شرح قصيده استادش شيخ محمد طه نجف است. يكى ديگر از كتابهايش، حاشيه رجال ابوعلى حايرى (منتهى المقال) مىباشد.
2- حاج سيد عبدالحسين طاهرى قمى: وى نيز از شاگردان آيات عظام: آخوند خراسانى، سيد محمد كاظم يزدى و شيخ الشريعه اصفهانى بود و در علم و عمل به مرتبهاى والا دست يافته بود. در سال 1337 ق، پس از هفده سال تحصيل در نجف، به قم بازگشت و پس از اندكى، در گذشت و در قبرستان شيخان قم مدفون شد؛
3- مرحوم حاج ميرزا عليرضا پيشوايى (1282 - 1367 ق): ايشان سومين فرزند حاج سيد جواد و نماينده مردم قم در دوره سوم و پنجم قانونگذارى در مجلس شوراى ملى در عصر مشروطيت بوده است.
تأليفات
از آن فقيه بزرگ، كتابهاى متعددى در فقه، اصول، رجال و حديث به جاى مانده است كه هر كدام شاهدى بر اوج علم و دانش او است. تأليفات او عبارتند از:
1- مقاليد الاحكام : اين كتاب دوره كامل فقه است. مؤلف بزرگوار، تأليف آن را به سال 1266 ق، در نجف اشرف آغاز كرده و در غدير 1299 ق، در قم به پايان برده است. در بالاى تمام صفحات اين كتاب جمله مبارك بسم اللّه و الحمدللّه و الصلاة على محمّد و آله ديده مىشود (و اين كثرت تعبّد معظم له را به رعايت مستحبات و آداب شرعيه، نشان مىدهد).
نسخه اصلى آن در سه جلد، با شمارههاى 3521، 3915 و 4645، در كتابخانه مرحوم آية اللّه مرعشى نجفى موجود است. موضوعات اين سه جلد بدين ترتيب به چاپ رسيده است: ج 1: از طهارت تا خمس ؛ ج 2: از صوم تا پايان حج و ج 3: از جهاد تا حدود وديات.
2- الدّرة الباهرة فى احكام العترة الطاهرة : نسخه اصلى اين كتاب در كتابخانه مرحوم آية اللّه سيد محمد حجت كوهكمرى، در مدرسه حجتيّه قم موجود است.
3- حاشيه بر قوانين الاصول : نسخه اصلى آن در كتابخانه جامعة امّ القرى در مدينه منوره موجود است.
4- كتاب الرجال .
5- ينابيع الحكم : اين كتاب درباره توحيد، نبوت، اثبات كفر اهل الحاد و بدعت و در اخبار و روايات است.
6- مجموعه 20 رساله در موضوعات مختلف فقه، اصول و رجال كه نام آنها معلوم نشده است.
وفات
سرانجام اين مرجع فرزانه قم روز شنبه سوم ماه صفر الخير سال 1303 ق، در 63 سالگى بدرود حيات گفت. پس از نماز گزاردن آية اللّه حاج سيد صادق قمى بر پيكر پاكش، در قبرستان شيخان در بقعه محدّث جليل القدر، زكريا بن آدم اشعرى، نزد قبر پدر و جدّش مدفون گرديد.