در سال دهم بعثت دو حادثه دردناك و جانسوز بر پيغمبر اكرم صلي الله عليه و آله وارد گشت، چنان كه در تاريخ آمده است: «وَردَ عَلَي رَسولِ الله أمْران شديدانِ عَظيمانِ وَ جَزَعَ جَزَعاً شديداً؛ دو امر بزرگ و سخت بر پيامبر وارد شد به گونه‌اي كه فرياد و ناله شديد حضرت بلند شد.» آن دو امر يكي رحلت جانسوز ابوطالب بود که در 26 رجب سال دهم بعثت و يا هفتم رمضان، همان سال واقع شد، و ديگري وفات يار فداكار آن حضرت، خديجه كبري(سلام اللله عليها) بود كه در دهم رمضان همان سال اتفاق افتاد.
زندگينامه :
در مکه ، در خانه و خانواده اي بيگانه با جهل و جنون و ناسازگار با آداب و رسوم خرافي و به دور از آفت واسپگرايي و دنباله روي جامعه و روزگار خويش ، دختري ديده به جهان گشود . پس از ولادت اين دخت ارجمند ، خاندان او برخلاف رسم سياه و منحط زمانه – که مژده ي ولادت فرزند دختر را بر نمي تافت – قدوم وي را خير مقدم گفتند و ضمن تبريک ولادت او به پدر و مادرش « خويلد » و « فاطمه » در همان مراسم نام نورسيده خاندان خويش را « خديجه » به مفهوم بريده و گسسته و بيگانه از ناپسندي ها و نازيبايي ها و نارواها برگزيدند .
