پرستش همگانی (مردمی) در چارچوب فامیلی و عمدتا از مجرای آیین های توتمی و یا نیاکان انجام می گیرد. در این شیوه از پرستش، قبور و یا زیارتگاه ها تصاویر نیاکان نقشی مهم بازی می کنند. غالبا فکر می شود که حمل طلسم ها و تعویذهای محافظت کننده نیز وسایلی هستند که نیاکان از مجرای آن ها صیانت و حفاظت خویش را اعمال می کنند. آیین های عبور یا گذر منطقه ای، ورود و خروج مسافران، جابه جایی منزل، و یا آغاز زراعت جدید نیز مناسبت های دیگری برای طلب استمداد از نیاکان و امکانا ارواح دیگر هستند. در خیلی از مناطق آیین ورود به مرحله بلوغ نیز، در اثر فروپاشی ساختار اجتماعی سنتی، بیشتر به صورت یک امر خانوادگی در آمده تا یک مناسبت گروهی قومی. وقتی دعوا و مرافعه ای حل و فصل می شود نیز مراسمی در محدوده همسایگان برگزار می شود. این آداب و رسوم آشتی کنان می تواند ماهیتی دینی، و حتی از نوع قربانی داشته باشد. هر چند در مناسبت های رسمی محلی، دعا و نیایش شکل یک مدیحه بلند و یا سرودی تهلیل دار را به خود می گیرد، در شرایط عادی خانوادگی دعا نوعا عبارت از یک درخواست کوتاه و آشنا است که مستقیما نیازهای فرد یا خانواده را بیان می کند. ارزش های دینی در بخش اعظمی از فرهنگ شفاهی مردم آفریقا داخل شده اند. نه تنها در داستان های عامیانه اساطیری و غایت شناختی دست مایه های کیهان شناختی و اخلاقی وجود دارند، بلکه افکار و اندیشه های دینی پایه و اساس ضرب المثل ها و سایر صور آموزشی را تشکیل می دهند. سوگندها و دعاهای خیرخواهانه خودانگیخته نیز گاهی شکلی دینی به خود می گیرند.
