صنعت فيلم سازي در دنيا محدود به توليدات تجاري هاليوود و يا معدود فيلم‌هاي هنري سينماي اروپا نيست. در گوشه و کنار دنيا هر روز فيلم‌سازاني خلاق از خواب برمي‌خيرند، پشت ميز کار خود مي‌نشينند، به سر صحنه فيلم‌برداري مي‌روند و در پشت ميز تدوين قرار مي‌گيرند تا آثاري خلاقانه، متفاوت و جذاب توليد کنند. آثاري که ايده‌هاي جالب، پرداخت متفاوت و نيز فضاي بکر و تازه آن مي‌تواند علاقمندان سينما را غافلگير و آنها را مجبور کند تا براي تماشاي اين آثار «پول» پرداخت کنند. البته صرف توليد آثار خوب و جذاب کافي نيست و بايد شرايط و ساز و کاري فراهم شود تا اين آثار از محل توليد (مبداء) به مکان‌هايي مناسب براي عرضه (مقصد) برسد. در برخي مواقع مقصد «جشنواره‌هاي سينمايي» است و در برخي مواقع «بازارهاي بين‌المللي». حضور در چنين فضاهايي نيز برخلاف تصور ساده‌انگارانه برخي فيلم‌سازان، چندان ساده و آسان نيست. يکي از مديران سينمايي نقل مي‌کرد براي عرضه موفق فيلمي در خارج از ايران، علاوه‌بر تبليغات محيطي و رسانه‌اي در حين برگزاري جشنواره، معمولا هزينه‌اي نيز صرف سفارش نوشتن يادداشت، نقد و تحليل و در مجموع «عرضه» آن اثر به مخاطبان مي‌شود و اينگونه نيست که فيلم‌سازي با زير بغل زدن چند کُپي فيلم خود، بتواند در يک جشنواره حضور يابد و فيلمش (حتي با وجود شايستگي‌هاي آن) مورد توجه قرار گيرد. در سال‌هاي اخير چند فيلم ايراني امکان اکران در خارج از کشور را داشته‌اند. اغلب صاحبان اين آثار درخصوص نمايش فيلم‌هاي خود به گونه‌اي سخن گفته‌اند که انگار فيلم آنها در حجم و ابعادي وسيع و در قالب صدها سالن نمايش داده شده حال آنکه اغلب اين فيلم‌ها در سالن‌هايي محدود و عموما با کاربري «سينما تِک» به نمايش درآمده و به همين دليل نمايش اين آثار هيچ گاه سودآوري و بازدهي مالي قابل توجهي نداشته است. اما اگر همين آثار به شيوه‌اي درست و منطقي و از مسيري خوب به نمايش دربيايند، هم بازدهي مالي خوبي به همراه دارند و هم امکان‌هاي جديدي همچون: ساخت پروژه‌هاي مشترک را در اختيار سازندگان آنها قرار مي‌دهند. همه اين امکان‌ها تنها زماني به دست مي‌آيد که چنين فعاليتي به شکلي دقيق، علمي و هدفمند صورت بگيرد. در شرايطي که در جهان براي انجام چنين فعاليتي برنامه‌ريزي‌هاي خوب و دقيقي صورت مي‌گيرد، سينماي ايران سال‌هاست در اين بخش گرفتار روابط و مناسبات سنتي در عرضه بين‌المللي فيلم است. خريد و فروش فيلم در سطح بين‌الملل در سال‌ها و دهه‌هاي اخير در تشکيلات دولتي سينما در اختيار چند فرد خاص بوده که براي مدتي طولاني در اين عرصه حضور دارند و جالب اينکه هيچ گاه نمي‌توان آماري از فعاليت‌هاي آنها به دست آورد.
خريد و فروش فيلم در سطح بين‌الملل در سال‌ها و دهه‌هاي اخير در تشکيلات دولتي سينما در اختيار چند فرد خاص بوده که براي مدتي طولاني در اين عرصه حضور دارند و جالب اينکه هيچ گاه نمي‌توان آماري از فعاليت‌هاي آنها به دست آورد.
به خاطر دارم براي چند سال متوالي هربار که از اين مسئولان بين‌المللي سينماي ايران در خصوص دستاوردهاي حاصل از حضور در بازارهاي بين‌المللي فيلم سوال مي‌کردم پاسخ مي‌دادند: «بازار معمولا محل بحث و گفت و گو و رايزني است و نتايج آن در سال آينده مشخص خواهد شد». اما در سال آينده هم پاسخي جز اين دريافت نمي‌کردم و معلوم نبود اين «آينده» چه زماني خواهد رسيد! چندي پيش وزير ارشاد در حکمي به جواد شمقدري، معاون سينمايي را مسئول تأسيس «موسسه جشنواره‌ها و امور بين‌الملل سينماي ايران» کرد تا حضور جشنواره‌اي و عرضه بين‌الملل فيلم در سينماي ايران از اين پس در قالب موسسه‌اي تخصصي و مستقل دنبال شود. نکته مهم و قابل تامل در حکم صادر شده، اشاره به اين موضوع است که فعاليت اين دفتر بتواند در دراز مدت دستاوردهاي اقتصادي براي سينماي ايران به دنبال داشته باشد؛ موضوعي که اغلب در فعاليت‌هاي واحد بين‌الملل سينماي ايران از آن غفلت شده و يا کسب چند جايزه معنوي و حضور در جشنواره‌هاي رده الف دنيا جايگزين آن شده است. اين حضور دست و پا شکسته در عرصه بين‌الملل در شرايطي رخ مي‌دهد که حداقل در همين منطقه آسيا و خاورميانه کشورهاي فراواني حضور دارند که با ايران داراي اشتراک‌هاي تمدني، فرهنگي، ديني و سياسي هستند و مي‌توانند با يک برنامه‌ريزي درست مخاطب توليدات سينمايي ايراني باشند و بابت تماشاي اين آثار «پول» پرداخت کنند. ضمن آنکه بسياري از اهداف بلند مدت کشور نيز از طريق نمايش اين آثار در کشورهاي مذکور محقق خواهد شد. برداشتن اين قدم را مي توان به فال نيک گرفت و به آينده چنين موسسه‌اي به شدت اميدوار بود.
