وقتي اين را مي‌گويم يقيناً تصاوير متحرک مبتذل اين روزهاي سينما که نام کمدي بر خود گذاشته‌اند را به حساب نياورده‌ام. ژانر کمدي به دليل نياز مردم به خنده، ژانر محبوبي است و همين محبوبيت موجب سوء استفاده برخي شده تا بنجل‌هاي خود را با حمايت مراجع رسمي به نام کمدي قالب کنند.
اما در اين ميان، فيلم‌هاي کمدي خوبي هم ساخته شده‌اند که تماشاگرانشان را مي‌خندانند بي آنکه متوسل به هر حربه اي شوند، بي آنکه خنداندن به رايشان به قيمت استفاده از انواع «شوخي‌هاي رکيک جنسي فراوري شده» باشد و وبي آنکه دست به دامان جوک‌هاي اس ام اسي يا رقص و آواز و قرکمر و باد معده شوند. يکي از اين کمدي‌هاي محترم، «ورود آقايان ممنوع» است. رامبد جوان پيش از اين نيز در دو فيلم قبلي‌اش – «اسپاگتي در هشت دقيقه» و «پسر آدم، دختر حوا» – از رقابت‌ها و کر کري هاي زنانه- مردانه استفاده کرده بود و نشان داده بود که موقعيت‌هاي کميک اين عرصه را خوب مي‌شناسد. البته اين استفاده، به سوء استفاده نمي انجامد و رامبد جوان – حتي در فضاي کميک هم - آگاهانه از موضع گيري جنسيتي و درغلطيدن به جانب‌داري پرهيز مي‌کند. به پايان فيلم‌هاي او که نگاه کنيد، در خواهيد يافت که صلح و آشتي ميان زنان و مردان، سرانجامِ مورد علاقه رامبد جوان است.
اصولاً وقتي فيلم‌نامه نويس و کارگردان هردو موقعيت کميک را به خوبي بشناسند و در خلق آن درست عمل کنند و همچنين فرق شوخي را با مسخره بازي و لودگي، خوب بدانند، نتيجه يک فيلم مفرح و شاد مي‌شود که در آن نه به هيچ جنسيتي توهين مي‌شود و نه قيمت خنده مخاطب، نازل و ارزان حساب مي‌شود.
گفتم فيلم‌نامه نويس و يادم آمد که کلي از کمدي‌هاي درست و حسابي اين سال‌ها را –چه در سينما و چه در تلويزيون - پيمان قاسم خاني نوشته است. در تلويزيون جدا از کارهايي که براي مهران مديري نوشت، «هتل» هم به ياد ماندني شده و همين حالا «ساختمان پزشکان» هم اقبال عمومي را به خود جلب کرده است.
اما اگر ورود آقايان ممنوع ، بامزه و ديدني از آب در آمده، بي شک محصول يک تيم ورک موفق است که طبعا تهيه کنندگان در آن نقش موثري داشته اند.
در سينما هم، از «دختري با کفش‌هاي کتاني» که بگذريم، مرور نام‌هايي چون «من زمين را دوست دارم»، «نان و عشق و موتور هزار»، «مارمولک»، «مکس»، «سن پترزبورگ» و «ورود آقايان ممنوع» هرکدام، يک فيلم کمدي مفرح و سالم و پر از شوخي‌هاي بامزه را به يادمان مي‌آورند و اين براي يک فيلم‌نامه نويس کم کار سينما که در عرض 18 سال، تنها 8 فيلم‌نامه سينمايي نوشته، کارنامه پرباري است. به گمانم در عرصه فيلم‌نامه نويسي ما، پيمان سوپراستار است و به قدر ليونل مسي در فوتبال ارج و اعتبار دارد.
رضا عطاران هم يکي از بهترين بازي‌هايش را در اين فيلم تجربه کرده است. اين نقش در کنار «صندلي خالي» و «اسب حيوان نجيبي است» از بهتر ين‌هاي کارنامه سينمايي او به حساب مي‌آيند. بازي به قاعده و کنترل شده تر او در اين فيلم، به قدر کفايت، خوشايند، شيرين و بامزه درآمده و خوشبختانه خبري از بعضي اداهاي نه چندان خوشمزه، برخي عادت‌هاي آزار نده و تکراري و شلختگي‌هاي دل بخواهي نيست، گرچه طبيعتاً رگه هاي پررنگي از تيپ هميشگي‌اش در اين نقش هم ديده مي‌شود (که لزوماً اتفاق بدي نيست).
کنتراست نقش او با شخصيتي که ويشکا آسايش بازي مي‌کند نيز منجر به بهتر ديده شدن هر دو بازيگر شده است. ويشکا آسايش با ارائه درست نقش مدير خشک و جدي مدرسه به ايجاد موقعيت‌هاي بامزه کمک شاياني کرده است. توانايي کمتر ديده شده آسايش – که سايه سنگين نقش قطام کم کم دارد در پرونده‌اش کم رنگ‌تر مي‌شود – با اين نقش به اثبات رسيد و خوب به چشم آمد. بازي خوب بازيگران ديگر به خصوص ماني حقيقي، ستاره پسياني و پگاه آهنگراني هم ياد کردني است.
اما اگر ورود آقايان ممنوع، بامزه و ديدني از آب درآمده، بي شک محصول يک تيم ورک موفق است که طبعاً تهيه کنندگان در آن نقش موثري داشته‌اند. نتيجه کار نشان از آن دارد که فيلم با دقت وسواس ساخته شده و از همين رو قابل قبول از آب درآمده است. اميدوارم اين فيلم آنقدر خوب بفروشد و آنقدر مردم را به سينماها بکشاند که هم حکت و سرتيپي ضرر ندهند و نظير اين فيلم را باز هم بسازند و هم تهيه‌کنندگان ديگر هوس کنند فيلم‌نامه‌هاي کمدي خوب سفارش دهند و کارگردانان کار بلد را به کار بگيرند و فيلم کمدي خوب بسازند. مردم هم فرق اين فيلم‌ها با بقيه فيلم‌هاي بزن و دررو، به عينه ببينند و در انتخاب‌هايشان سختگير تر شوند.
اگر مي‌بينيد که اين نوشته – که بيشتر به يک توصيه مي‌ماند – اين قدر مثبت از آب درآمد به همين خاطر است. از آن جهت نيست که «ورود آقايان ممنوع» نقطه ضعفي ندارد و شاهکار است – که که مسلماً دارد و قطعاً نيست! – بلکه از اين بابت است که يادمان نرود در ميان کمدي‌هاي درب و داغان اين روزها که برخي از آن‌ها فروش بالايي هم دارند، فيلم سالم و سرگرم کننده اي اکران شده که مي‌شود با خيال راحت دست خانواده را گرفت، به ديدنش رفت، خنديد و لذت برد و راضي از سالن بيرون آمد. همين.
