رمضان آمد و آهسته صدا کرد مرا

مستعد سفر شهر خدا کرد مرا

از گلستان کرم طرفه نسیمى بوزید

که سراپاى پر از عطر و صفا کرد مرا

نازم آن دوست که با لطف سلیمانى خویش

پله از سلسله دیو دعا کرد مرا

فیض روح‌القدسم کرد رها از ظلمات

همرهى تا به لب آب بقا کرد مرا

من نبودم بجز از جاهل گم کرده رهى

لایق مکتب فخر النجبا کرد مرا

در شگفتم ز کرامات و خطاپوشى او

من خطا کردم و او مهر و وفا کرد مرا

دست از دامن این پیک مبارک نکشم

که به مهمانى آن دوست ندا کرد مرا

زین دعاهاست که با این همه بى‌برگى و ضعف

در گلستان ادب نغمه سرا کرد مرا

هر سر مویم اگر شکر کند تا به ابد

کم بود زین همه فیضى که عطا کرد مرا